Δεν ξέρω πια που να κοιτάξω τους ανθρώπους. Μέχρι χθες ακόμα τους κοίταζα στα μάτια. Έψαχνα το βλέμμα και το ακολουθούσα προς τα μέσα. Το βλέμμα έσπασε σε πολλές πολλές γυάλινες ψηφιδούλες . Πάνω τους διαθλάται η ψυχή και φεύγει δεξιά και αριστερά. Ελάχιστοι σε κοιτάζουν ίσα στα μάτια.Αμήχανοι σαν να θέλουν να κρύψουν κάτι. Ίσως και να κρύβουν. Άρχισα λοιπόν και εγώ να τους κοιτώ στα ρούχα. Ξεκινώ από κάτω , από τα παπούτσια, τις κάλτσες. Προχωρώ προς τα πάνω, το πουκάμισο, τη ζακετούλα...
Βροχερός καιρός και ζέστη ; Δεν κάνει κρύο...η ψύχρα είναι μέσα μας....
Ένα άγνωστο κουβαράκι που όλο τυλίγεται. Ο άστεγος που γίνεται ένα με την βροχή 'η τον ήλιο, στα πεζοδρόμια . Ο μετανάστης που λουφάζει σαν τρομαγμένο πουλί , στην στάση , όταν κάποιος κοιτώντας τον αυστηρά , αρχίζει να παρλάρει. Συζητήσεις που αρχίζουν , που δεν τελειώνουν, δρόμοι που χάνονται πριν καν ανοίξουν. Σκέψεις που συναντιούνται. Πολύωρες συναντήσεις σε πολύβουους τόπους και την ίδια στιγμή σε τόπους ησυχίας με έναστρους ουρανούς και απέραντες θάλασσες. Ένα κουβαράκι που τυλίγεται απ΄άκρη σ΄άκρη σ΄ όλη την πατρίδα. Γέφυρες.
Άνθρωποι που πασχίζουν ν΄ αποφασίσουν με χίλιους τρόπους να βγουν από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους και να δώσουν μιαν απάντηση σ΄αυτό που μπροστά τους ορθώνεται ακόμα και με την μορφή μοίρας. Και για να βγεις από το σπίτι σου υπάρχουν τόσοι τρόποι, όσες και οι ανάσες σου. Μονάχοι χωρίς αρματωσιά..Είναι αυτό που γίνεται όταν ενώ όλα είναι εναντίον σου, εσύ μπαίνεις γυμνός στην παλαίστρα να παλέψεις. Με μοναδικό σου όπλο ,πως θέλεις πολύ να είσαι άνθρωπος και να έχεις όνειρα. Εσύ ο Δαβίδ παλεύεις με τον Γολιάθ . Με εξαιρετικά συμπαγή πυρήνα που δεν σπάει από δυστυχίες και λύπες . Ορμάς και νικάς. Αποφασίζεις να μην κρυφτείς πίσω από τα κλειστά σου πατζούρια όταν ακούς τα κλάμματα του δαρμένου πιτσιρικά . Βρίσκεις τρόπους να βοηθάς, όλους αυτούς που χρειάζονται. Έχει αυτή η ιστορία διακύμανση στην εξαθλίωση. Βρίσκεις τρόπο να επινοείς τρόπους και ευκαιρίες. Βρίσκεις τρόπους να δουλεύεις, να διοχετεύεις το μεράκι, την διάθεση , την όρεξη . Τρόπους να αντιστέκεσαι . Τρόπους να μην αρκείσαι. Να ορμάς με αντοχή και δύναμη , στη ζωή που παλεύει να κρατηθεί. Όπως θα έπεφτες στα φουρτουνιασμένα κύματα όταν άκουγες κάποιον να σβήνει και να χάνεται καλώντας βοήθεια. Κατορθώματα ανθρώπων με μοναδικά όπλα την επιμονή και το τσαγανό. Άνθρωποι χωρίς μούσκουλα και γραμμώσεις που ξέρουν να γεμίζουν τα κενά με γέλια και όνειρα . Που δεν μιλούν σαν τους ξερόλες , λαλίστατους προφεσόρες που σήμερα κοιτούν και περιγράφουν από πάνω τα γεγονότα από την βόλεψη τους. Που κάθονται τις Κυριακές στο τραπέζι και πίνοντας φτηνό κρασί σε απλά ποτήρια, συζητούν χωρίς να κουνούν σημαίες. Σαν άνθρωποι που ήρθαν σ΄αυτό τον κόσμο όχι για να χειροκροτήσουν , ούτε για να εξυπηρετήσουν , αλλά για να φωτίσουν όμορφα τα σκοτάδια τους, με αγάπη, με έρωτα, με ποίηση, με μουσική. Άνθρωποι που ξέρουν ν΄ακούν την αλήθεια ακόμα και αν πρέπει ν' αναλάβουν κομμάτι της ευθύνης. Άνθρωποι με θάρρος, διάθεση και διαύγεια. Άνθρωποι αληθινοί , όχι ξεφτέρια.
Άνθρωποι που μιλούν χωρίς να διαφημίζουν.Ασίγαστες φωτιές. Άνθρωποι που θέλουν να δείξουν στα παιδιά τους το μεγαλείο της ζωής, την ομορφιά της , την αντίφαση της και δεν τα μεγαλώνουν σε ένα ωραιοποιημένο ροζ κουκούλι, που αφορά μονάχα αυτά και την ματαιοδοξία τους. Γιατί το πιτσιρίκι που φθάνει στο σχολειό αφάγωτο , είναι αδέρφι τους και πρέπει να το γνωρίζουν. Δεν κινδυνεύουν τα παιδιά από την αλήθεια, από την έλλειψη παραδείγματος κινδυνεύουν. Άνθρωποι που τους έχεις δει να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σου ,να γίνονται τεράστιοι , για να χωρέσουν μέσα τους την Άνοιξη, αψηφώντας τον χειμώνα. Ακριβώς όπως ένα κλαδάκι αμυγδαλιάς αψηφά το κρύο και ανθίζει. Αυτοί είναι οπαδοί της ζωής όχι του κέρδους ούτε της ουτοπίας. Και τα έργα τους είναι οι εξεγέρσεις . Οι εξεγέρσεις της επανάστασης της αξιοπρέπειας. Της πιο δύσκολης απ΄όλες τις άλλες επαναστάσεις. Αυτή είναι η επανάσταση που διεκδικεί ν΄ αφήσει κληρονομιά στους νεότερους μια εικόνα με δυνατά χρώματα. Την εικόνα εκείνη που θα τους κάνει να πιστέψουν πως κανένα δικαίωμα δεν μας παραχωρείται , αν δεν δείξουμε πως το απαιτούμε μέχρι το τέλος. Η ψυχή βάζει το σώμα να ξεπερνά τον εαυτό του.
Και κάτω από την σάρκα των ανθρώπων, έχω δει να υπάρχουν κρατήρες. Και ξέρεις τι γίνεται...
ε;
Ένας ξεμυτίζει..δειλά -δειλά ,
ένας αρχίζει και τραβά άλλους εκατό.
Ένας αλλάζει και τραβά πολλούς.
Έτσι γίνεται η ανθρωποαλυσίδα.
Λες αυτό το κουβαράκι να τυλίγεται τώρα;
Λες;
Μαρία Ιωσηφίδου
Ένα άγνωστο κουβαράκι που όλο τυλίγεται. Ο άστεγος που γίνεται ένα με την βροχή 'η τον ήλιο, στα πεζοδρόμια . Ο μετανάστης που λουφάζει σαν τρομαγμένο πουλί , στην στάση , όταν κάποιος κοιτώντας τον αυστηρά , αρχίζει να παρλάρει. Συζητήσεις που αρχίζουν , που δεν τελειώνουν, δρόμοι που χάνονται πριν καν ανοίξουν. Σκέψεις που συναντιούνται. Πολύωρες συναντήσεις σε πολύβουους τόπους και την ίδια στιγμή σε τόπους ησυχίας με έναστρους ουρανούς και απέραντες θάλασσες. Ένα κουβαράκι που τυλίγεται απ΄άκρη σ΄άκρη σ΄ όλη την πατρίδα. Γέφυρες.
Άνθρωποι που πασχίζουν ν΄ αποφασίσουν με χίλιους τρόπους να βγουν από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους και να δώσουν μιαν απάντηση σ΄αυτό που μπροστά τους ορθώνεται ακόμα και με την μορφή μοίρας. Και για να βγεις από το σπίτι σου υπάρχουν τόσοι τρόποι, όσες και οι ανάσες σου. Μονάχοι χωρίς αρματωσιά..Είναι αυτό που γίνεται όταν ενώ όλα είναι εναντίον σου, εσύ μπαίνεις γυμνός στην παλαίστρα να παλέψεις. Με μοναδικό σου όπλο ,πως θέλεις πολύ να είσαι άνθρωπος και να έχεις όνειρα. Εσύ ο Δαβίδ παλεύεις με τον Γολιάθ . Με εξαιρετικά συμπαγή πυρήνα που δεν σπάει από δυστυχίες και λύπες . Ορμάς και νικάς. Αποφασίζεις να μην κρυφτείς πίσω από τα κλειστά σου πατζούρια όταν ακούς τα κλάμματα του δαρμένου πιτσιρικά . Βρίσκεις τρόπους να βοηθάς, όλους αυτούς που χρειάζονται. Έχει αυτή η ιστορία διακύμανση στην εξαθλίωση. Βρίσκεις τρόπο να επινοείς τρόπους και ευκαιρίες. Βρίσκεις τρόπους να δουλεύεις, να διοχετεύεις το μεράκι, την διάθεση , την όρεξη . Τρόπους να αντιστέκεσαι . Τρόπους να μην αρκείσαι. Να ορμάς με αντοχή και δύναμη , στη ζωή που παλεύει να κρατηθεί. Όπως θα έπεφτες στα φουρτουνιασμένα κύματα όταν άκουγες κάποιον να σβήνει και να χάνεται καλώντας βοήθεια. Κατορθώματα ανθρώπων με μοναδικά όπλα την επιμονή και το τσαγανό. Άνθρωποι χωρίς μούσκουλα και γραμμώσεις που ξέρουν να γεμίζουν τα κενά με γέλια και όνειρα . Που δεν μιλούν σαν τους ξερόλες , λαλίστατους προφεσόρες που σήμερα κοιτούν και περιγράφουν από πάνω τα γεγονότα από την βόλεψη τους. Που κάθονται τις Κυριακές στο τραπέζι και πίνοντας φτηνό κρασί σε απλά ποτήρια, συζητούν χωρίς να κουνούν σημαίες. Σαν άνθρωποι που ήρθαν σ΄αυτό τον κόσμο όχι για να χειροκροτήσουν , ούτε για να εξυπηρετήσουν , αλλά για να φωτίσουν όμορφα τα σκοτάδια τους, με αγάπη, με έρωτα, με ποίηση, με μουσική. Άνθρωποι που ξέρουν ν΄ακούν την αλήθεια ακόμα και αν πρέπει ν' αναλάβουν κομμάτι της ευθύνης. Άνθρωποι με θάρρος, διάθεση και διαύγεια. Άνθρωποι αληθινοί , όχι ξεφτέρια.
Άνθρωποι που μιλούν χωρίς να διαφημίζουν.Ασίγαστες φωτιές. Άνθρωποι που θέλουν να δείξουν στα παιδιά τους το μεγαλείο της ζωής, την ομορφιά της , την αντίφαση της και δεν τα μεγαλώνουν σε ένα ωραιοποιημένο ροζ κουκούλι, που αφορά μονάχα αυτά και την ματαιοδοξία τους. Γιατί το πιτσιρίκι που φθάνει στο σχολειό αφάγωτο , είναι αδέρφι τους και πρέπει να το γνωρίζουν. Δεν κινδυνεύουν τα παιδιά από την αλήθεια, από την έλλειψη παραδείγματος κινδυνεύουν. Άνθρωποι που τους έχεις δει να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σου ,να γίνονται τεράστιοι , για να χωρέσουν μέσα τους την Άνοιξη, αψηφώντας τον χειμώνα. Ακριβώς όπως ένα κλαδάκι αμυγδαλιάς αψηφά το κρύο και ανθίζει. Αυτοί είναι οπαδοί της ζωής όχι του κέρδους ούτε της ουτοπίας. Και τα έργα τους είναι οι εξεγέρσεις . Οι εξεγέρσεις της επανάστασης της αξιοπρέπειας. Της πιο δύσκολης απ΄όλες τις άλλες επαναστάσεις. Αυτή είναι η επανάσταση που διεκδικεί ν΄ αφήσει κληρονομιά στους νεότερους μια εικόνα με δυνατά χρώματα. Την εικόνα εκείνη που θα τους κάνει να πιστέψουν πως κανένα δικαίωμα δεν μας παραχωρείται , αν δεν δείξουμε πως το απαιτούμε μέχρι το τέλος. Η ψυχή βάζει το σώμα να ξεπερνά τον εαυτό του.
Και κάτω από την σάρκα των ανθρώπων, έχω δει να υπάρχουν κρατήρες. Και ξέρεις τι γίνεται...
ε;
Ένας ξεμυτίζει..δειλά -δειλά ,
ένας αρχίζει και τραβά άλλους εκατό.
Ένας αλλάζει και τραβά πολλούς.
Έτσι γίνεται η ανθρωποαλυσίδα.
Λες αυτό το κουβαράκι να τυλίγεται τώρα;
Λες;
Μαρία Ιωσηφίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου