Η ατέρμονη γοητεία, των έξυπνων μυαλών

«Είσαι έξυπνος», μου λέει ο Νικόλας περιπαικτικά και γελώ. «Ενίοτε», του απαντάω, και αυτόματα σκέφτομαι… μήπως είναι βαρετό να είσαι πάντα έξυπνος; Μήπως τελικά κουράζει; Αυγουστιάτικες σκέψεις, μεταξύ καφέ και δουλειάς, με φόντο ακόμη τη θάλασσα.

«Αν είσαι ο πιο έξυπνος σε ένα δωμάτιο, τότε βρίσκεσαι στο λάθος δωμάτιο», ένα τσιτάτο που έχει γίνει τόσο κοινότυπο που έχω βαρεθεί να το ακούω, από εργασιακές συζητήσεις μέχρι αυστηρά προσωπικές. Κι όμως, η αλήθεια είναι πως σε ένα έξυπνο μυαλό, είτε παίζονται όλα είτε χάνονται όλα.

Η εξυπνάδα δεν είναι απλά η αποστήθιση γνώσεων, αλλά η επιλογή της χρήσης τους και σίγουρα όχι η επίδειξή τους. Είναι ένα από εκείνα τα άκρως ερωτεύσιμα χαρακτηριστικά που είτε θα απογειώσουν δύο ανθρώπους, είτε θα τους προσγειώσουν απότομα.

Γιατί δεν αρκεί ένα έξυπνο μυαλό. Χρειάζεται να αντιλαμβάνεται, να επικοινωνεί, να συναισθάνεται και να μπορεί να παίξει το παιχνίδι αλλά και να σιωπήσει την κατάλληλη στιγμή. Είναι εκείνο το «κάτι» που σε κάνει να θες έναν άνθρωπο στην καθημερινότητά σου και να χάνεσαι στη γοητεία του μυαλού του, να τον θαυμάζεις για όσα δεν επιδεικνύει αλλά κατέχει!

Ο έξυπνος μπορεί εύκολα να κάνει τον χαζό και να πείσει, αλλά ο χαζός, δεν μπορεί ποτέ να προσποιηθεί τον έξυπνο χωρίς να εκτεθεί. Και όταν κουράζεσαι να είσαι ο έξυπνος, τι γίνεται τότε; Απλά πατάς παύση και παρατηρείς. Παρατηρείς το χώρο, τους ανθρώπους, τις κινήσεις τους, τις ματιές τους.

Δεν αναλύεις, απλά παρατηρείς. Το παίζεις λίγο χαζός, και πίστεψέ με, είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να σε βλέπουν έτσι! Κι όταν ξεκουραστείς αρκετά, σήκω, χαμογέλα και κάνε αυτό που ξέρεις καλά. Άστους να αναρωτιούνται για εκείνο το «κάτι» που έχεις και που δεν μπορούν να προσδιορίσουν!