Η βιβλική "μαγγανεία" (δηλητηριοχρησία), και οι 185.000 νεκροί επί Σενναχειρείμ από "άγγελο"-πανούκλα!

Για να καταλάβουμε πόσο λίγο χρειάζεται να προεκτείνουμε τους συλλογισμούς μας, ώστε με πλήρη ένταση να προβάλει η τραγική αλήθεια των βιβλικών "θαυμάτων", θα θυμίσουμε εν συντομία τις συνθήκες μιας μόνο μάχης, όπου 185.000 άνθρωποι, βρήκαν φριχτό θάνατο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ φυσικά από "άγγελο" Κυρίου.

«Μετά ταύτα ήλθε Σενναχειρείμ ο βασιλεύς της Ασσυρίας και εστρατοπέδευσεν εναντίον των οχυρών πόλεων» Α΄ Χρον.ΛΒ΄1.

Δεν θα σας κουράσω δίνοντας παραπανίσια στοιχεία. Βρισκόμαστε ήδη σε προχωρημένη ιστορική περίοδο. Ο γιος του Σαργών του Β΄, ο Σενναχειρείμ, (704-681 π.Χ.) κατεβαίνει με μια πανστρατιά μέχρι την Αίγυπτο, για να στερεώσει την κυριαρχία του. Ο φιλόδοξος αυτός βασιλέας, αφού καθυπέταξε τις περισσότερες περιοχές αμαχητί, σχεδόν μόνο με τον όγκο της εντυπωσιακής στρατιωτικής του, έφτασε μπροστά στην ανυπότακτη Ιερουσαλήμ, απορώντας και θαυμάζωντας, για το θράσος των λιγοστών αυτών οχυρωμένων στην περήφανη πόλη.

«Εις τι πεποιθότες (στηριζόμενοι) κάθησθε πολιορκούμενοι εν Ιερουσαλήμ;» (Α΄ Χρον.ΛΒ΄10), ρωτά γεμάτος δικαιολογημένη απορία ο στρατηγός, που δεν συνάντησε τίποτε παρόμοιο απ’ την Μεσοποταμία ως την Αίγυπτο.

Βέβαια ο βασιλιάς Σενναχειρείμ, δεν γνωρίζει ούτε με ποιούς έχει να κάνει, ούτε τι προηγήθηκε. Και πολύ περισσότερο, δεν γνωρίζει σε ποιο μεγάλο κίνδυνο εκθέτει τα αήττητα στρατεύματά του, τώρα ακριβώς που έξω απ’ την Ιερουσαλήμ θα πιει νερό κατ’ ευθείαν από το χέρι των εχθρών του.

Μέσα στην Ιερουσαλήμ, με την αναγγελία της έλευσης των εχθρικών στρατευμάτων του Σενναχειρείμ, οι προετοιμασίες κατάλληλης υποδοχής άρχισαν εγκαίρως απ’ τους ιερείς της ιερής πόλης. Ο μεγάλος και πασίγνωστός μας προφήτης Ησαΐας, προΐσταται των προετοιμασιών.

Πριν ακόμα ο μεγάλος βασιλιάς στρατοπεδεύσει έξω απ’ τον λόφο της Ιερουσαλήμ οι οδηγίες της αναμέτρησης έχουν ήδη επικεντρωθεί, γύρω από... (τι άλλο)... το νερό της κοιλάδος! Το μόνιμο, σίγουρο και αγαπημένο μέσο μαγγανείας του εβραϊκού ιερατείου: «και συνεβουλεύθησαν (οι ιερείς της Ιερουσαλήμ) να εμφράξωση τα ύδατα των πηγών των έξω της πόλεως... και ενέφραξαν πάσας τας πηγάς και τον ποταμόν τον ρέοντα δια μέσου της γης λέγοντες. Δια τι ελθόντες οι βασιλείς της Ασσυρίας να εύρωσιν ύδωρ πολύ;» Β΄Χρον.ΛΒ΄3,4. Προσέξτε την διατύπωση. Όταν λοιπόν τελικά θα έρθει ο Ασσύριος βασιλέας, δεν θα βρει απλά «πολύ» ή λίγο νερό... αλλά θα βρει μόνο το "κατάλληλο" νερό να κυλά στην κοιλάδα, ψηλά απ’ τον λόφο της Ιερουσαλήμ, γιατί μόνο εκείνες οι πηγές δεν αχρηστεύθηκαν!

Όλες αυτές λοιπόν οι τόσο απλές προετοιμασίες, όσο κι αν φαίνεται εξωφρενικό, έχουν δημιουργήσει με το παραπάνω τις βάσεις της νίκης! Το αδύνατο σημείο μια ολόκληρης στρατιάς, είναι ότι εξαρτάται άμεσα και καθημερινά από επαρκείς ποσότητες υδάτων. Οι αντίπαλοι παρά το πλήθος και την δύναμη τους, έχουν λοιπόν ένα μοναδικό τρωτό σημείο. Μια μοναδική ακάλυπτη αχίλλειο πτέρνα! Όπως ακριβώς με πολύ νόημα το επισημαίνει ο Ησαΐας, όλο αυτό το πλήθος των έχθρων σε καθημερινή βάση ήταν αναγκασμένο να πίνει από "ξένα ύδατα"! Αυτή η σοβαρότατη καθημερινή ανάγκη για φρέσκο νερό που θα ξεδιψάσει δεκάδες χιλιάδες εχθρικούς στρατιώτες, επισημαίνεται με την δέουσα σοβαρότητα απ’ τον οξυδερκή Ησαΐα. Ναι, τα πολυάριθμα στρατεύματα του Σεναχειρείμ «έπιον ύδατα ξένα» Β΄Βασ. ΙΘ΄24.

Μετά λοιπόν τις ανάλογες προετοιμασίες, εντελώς σίγουρος για την επερχόμενη νίκη, ο Ησαΐας που προΐσταται της περιφανούς αυτής νίκης, δια στόματος Κυρίου, προφητεύει εκ του ασφαλούς και απειλεί και από πάνω τον Ασσύριο βασιλιά λέγοντας: «δεν θέλεις εισέλθει εις την πόλιν ταύτην ουδέ θέλεις (προλάβει) να τοξεύσεις βέλος εκεί. Θέλω βάλει τον κρίκο (χαλκά) στους μυκτήρας σου και χαλινόν εις τα χείλη σου και θέλω σε επιστρέψει δια της οδού δι’ης ήλθες...» Β΄Βασ. ΙΘ΄28 Εμείς ξέρουμε πλέον τι "χαλινό" πρόκειται να βάλει πράγματι στα χείλη του!

«Και προσευχήθη Ησαΐας ο Προφήτης και εβόησεν προς τον ουρανόν και απέστειλεν Κύριος άγγελον όστις αφάνισε πάντας... και την νύχτα εκείνη εξήλθεν ο άγγελος Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωί, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά. Και εσηκώθη Σενναχειρείμ ο βασιλεύς και έφυγε» Β΄Χρον. ΛΒ΄20 & Β΄Βασ. ΙΘ΄35.

Το πολύ ενδιαφέρον όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι ούτε ο πραγματικά μεγάλος αριθμός των θυμάτων, (που δείχνει ότι τα υλικά μαγγανείας προχώρησαν σε τρομακτική δραστικότητα), ούτε ο τρόπος του θανάτου τους που είναι σταθερά ο ίδιος, αυτός της αόρατης υδατο-μαγγανείας, αλλά ο τρόπος που η συγκεκριμένη μάχη πέρασε στην ιστορία. «Η σωτηρία της Ιερουσαλήμ η αποδοθείσα σε θαύμα υπό των Ιουδαίων, οφείλετο εις βαρείαν επιδημίαν, (λοιμό= μολυσματική νόσος) η οποία επέφερε μεγάλη φθοράν εις τα στρατεύματα του Σενναχειρείμ» Π. Καρολίδου Παγκόσμιος ιστορία τομ Α΄.

Ο Jan Vercoutter στο βιβλίο του «Η αρχαία Αίγυπτος» (σελ 134) συμπληρώνει την εικόνα λέγοντας πιο συγκεκριμένα: «φαίνεται πως μια επιδημία πανούκλας (μολυσματική νόσος) ανάγκασε τους Ασσυρίους να παραιτηθούν από τον αγώνα» Αυτή είναι άλλωστε και η γενικότερη ιστορική αντιμετώπιση, αυτής της ξαφνικής πανωλεθρίας θανάτου έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ!

Ο Lods στο βιβλίο του «Οι προφήτες», (σελ 64-65) λέει επιγραμματικά: «Μια από τις εβραϊκές εκδοχές υποστηρίζει πως άγγελος του Γιαχβέ, χτύπησε με αρρώστια μόνο σε μια νύχτα 185.000 άνδρες του ασσυριακού στρατού. Κατά μια ακόμα πιο θρυλική εκδοχή οι ποντικοί (!) ροκάνισαν τα τόξα τους»!!! Και συνεχίζει: «Βλέπουμε πως οι αρχαίοι λαοί είχαν αντιληφθεί την σχέση ανάμεσα σε ποντικούς και πανούκλα... Στις Ινδίες από πανάρχαιους χρόνους η πανούκλα ονομαζόταν «αρρώστια των ποντικών» Σύμφωνα με τον Βίνκλερ που η άποψή του πολεμήθηκε από πολλούς, ο Σενναχερίμπ απειλούσε και πάλι την Ιερουσαλήμ, και σ’ αυτήν την εκστρατεία αναφέρεται η εβραϊκή αφήγηση σχετικά με την πανούκλα»!

Δεν είναι λοιπόν καθόλου λίγοι αυτοί που κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα, ότι ο άγγελος Κυρίου και η πανούκλα... τουλάχιστον εδώ ταυτίζονται απολύτως! Μόνο που κανείς δεν κάνει τον παραμικρό υπαινιγμό, για το ποιοι μπορούσαν και είχαν κάθε συμφέρον να προκαλέσουν την "αγγελική" αυτή φονική παρέμβαση.

Τι είναι όμως η «πανούκλα»; Λοιμός, πανώλη (παν-όλλυμι=παν-απόλλυμι) λοιμώδες νόσημα (κολλητικό μεταδοτικό μολυσματικό νόσημα) απαντούν τα λεξικά. Ταυτόχρονα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι είναι «ασθένειες που κατ’ εξοχήν μεταδίδονται από μολυσματικές ουσίες των υδάτων»! Η ιστορία λοιπόν σωστά κατέγραψε το αποτέλεσμα της μάχης! Ποτέ όμως κανείς δεν υποπτευθεί τίποτε, για τους ενδεχόμενους χειροκίνητους μηχανισμούς επιβολής του!

Είναι λοιπόν δυνατόν, να συμβιβαστούμε δια παντός με την βιβλική σκέψη, που θέλει τον καλό θεό να στέλνει ασταμάτητα αγγέλους... με θανατηφόρες πανούκλες, και να αγνοούμε επιδεικτικά ότι κάθε φορά που το ιερατείο της Ιερουσαλήμ έχει καυτές ανάγκες, ποτίζει τους εχθρούς του Ισραήλ ασταμάτητα με τα κατάλληλα "αγιασμένα" νερά;

Για ποιους λόγους συνέβη η απόλυτη γενοκτονία των Αμαληκιτών και Μαδιανιτών στην Βίβλο;

Στην ερώτηση μου: «Γιατί ο θεός της Βίβλου διατάζει την σφαγή νηπίων και θηλαζόντων» (Α΄ Σαμουήλ 15.3) η κυρία Elpida Lazaridou μας απαντάει με ένα απόσπασμα από την ΟΟΔΕ:

ElpidaLazaridou: Η ύπαρξη των εθνών αυτών, ήταν ανοιχτή πληγή για την ανθρωπότητα. Οι δαιμονικοί παγανιστικοί θεοί τους, διψούσαν για αίμα. Σε αυτούς θυσίαζαν και έκαιγαν τα παιδιά τους! Ένα διαρκές έγκλημα μπροστά στον Θεό, που έπρεπε κάποτε να τελειώσει, με τον αφανισμό αυτών των εθνών, και της μιαρής τους θρησκείας. Και έπρεπε να αφανισθούν τα έθνη αυτά, ώστε ούτε ενθύμηση να μην υπάρχει της βάρβαρης θρησκείας τους, ώστε να μην παρασυρθούν και οι νέοι πιστοί κάτοικοι (Εβραίοι) της περιοχής. Λευιτικό 18/ιη΄ 1-30: «Δεν θα πράξετε κατά τις πράξεις της γης Χαναάν που θα σας φέρω… δεν θα θυσιάσεις στον Μολώχ τα παιδιά σου».

Απάντηση:

Άρα, να το ξεκαθαρίζουμε… δεν πρόκειται λοιπόν για δική μου παραπληροφόρηση ή κακή μετάφραση, (όπως μου γράφετε), απλά είστε της ίδια γνώμης με την Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας απ' την οποία μας παραθέτετε αποσπάσματα, και πιστεύετε πως ο βιβλικός δημιουργός του κόσμου και της αγάπης, δικαιούται να θεωρεί τα νεογέννητα υπεύθυνα για της παρεκτροπές των γονέων τους, και να διατάζει μαζική γενοκτονία.

Ε, λοιπόν κυρία Ελπίδα Λαζαρίδου, λυπάμαι αλλά δεν θα συμφωνήσω καθόλου μαζί σας, ούτε και με τους φίλους σας της ΟΟΔΕ, διότι ένα νεογέννητο, μόνο αθώο μπορεί να θεωρείται, εξ ορισμού, και δεν μπορεί να καταδικάζεται από τις όποιες (φανταστικές ή πραγματικές) κακές πράξεις των γονέων του!

ΔΕΣ: Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα – Η κληρονομική ευθύνη της αμαρτίας στον Χριστιανισμό

Τα παιδιά διαμορφώνονται από κάτι που εφευρέθηκε στα χέρια των προγόνων σου των Ελλήνων, και λέγεται παιδεία. Αν τώρα εσείς προσχωρείτε στην ιουδαϊκή λογική της κληρονομικής κακίας και ενοχής, και αποδέχεστε εντολές και λογικές γενοκτονίας, αυτό πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά εσάς και τους ομοϊδεάτες σας και μόνο.

Πρόσθετες ενδιαφέρουσες εξηγήσεις:

Πολύ ωραία λοιπόν… δεν φτάνει που έκαιγαν ζωντανά κάποια απ' τα δύστυχα παιδιά τους, (αν το έκαναν)… εμφανίζεται και ο σωτήρας θεός των Εβραίων και τα σφάζει όλα ομαδικά… σας φαίνετε πολύ θεϊκό αυτό;

Βέβαια η κύρια Ελπίδα Λαζαρίδου, αλλά και πολλοί θεολόγοι (ΟΟΔΕ κλπ), δεν γνωρίζουν, ή δεν θέλουν να μας αποκαλύψουν, τους πραγματικούς λόγους αυτών των πολύ καλά μελετημένων γενοκτονιών. Βασικά οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πως οι κατεξοχήν μαζικές και συστηματικές αυτές σφαγές του απόλυτου αφανισμού στην Βίβλο είναι κυρίως δυο. Ο συστηματικός εξολοθρεμός των Μαδιανιτών και των Αμαληκιτών, που παρακαλώ σημειώστε… δεν είναι καν εθνικοί… αλλά Εβραίοι! Τόσο Εβραίοι που περισσότερο δεν γίνεται!

Τόσο οι Αμαληκίτες και άλλο τόσο οι Μαδιανίτες (θυμηθείτε το: «γης Μαδιάμ»), ήταν παιδιά του Χαλδαίου Αβραάμ, που λάτρευαν ακριβώς τον ίδιο θεό με τον προπάτορά τους Αβραάμ! Ο Αμαλήκ ήταν τρισέγγονος του Ιακώβ και εγγονός του Ησαύ (βλέπε: Γένεσις 36.12 ) και ο Μαδιάμ ήταν γιος του ιδίου του Αβραάμ από την τελευταία (αλλοεθνή) γυναίκα του Χαιττούρα, (βλέπε: Γένεσις 25.2).

Γεννιούνται λοιπόν τα ερωτήματα: που τους είδατε τους εθνικούς που λάτρευαν άλλους αιμοδιψείς και βρεφοκτόνους θεούς; Αλλά ακόμα κι αν Εβραίοι όντες, κάποιοι εξ αυτών το έκαναν, αφού ήταν απολύτως καθαρόαιμοι Εβραίοι… γιατί τόσο μίσος και αφανιστική διάθεση από το οργανωμένο έθνος του Μωυσέως;

Η απάντηση διαφεύγει από πολλούς. Οι δυο αυτές εθνότητες ναι μεν ήταν απολύτως Εβραίοι, αλλά είχαν δυο σοβαρά απειλιτικά "μειονεκτήματα": Διεκδικούσαν την ίδια γη με τους υπόλοιπους απογόνους του Αβραάμ. Μάλιστα επί Μωυσέως, κατά την είσοδο των Ισραηλιτών στην γη Χαναάν, οι Αμαληκίτες αντιστέκονται σθεναρά και δεν θέλουν να παραδώσουν τη γη που ήδη κατέχουν (βλέπε: Έξοδος 17.8) Και όχι μόνο αυτό… είχαν ένα ακόμα πολύ σοβαρό "ελάττωμα". Γνώριζαν τις τέχνες της "μαγγανείας" (δηλητηριοχρησίας) στον ίδιο θανατηφόρο βαθμό, όπως και οι οργανωμένοι από τον Μωυσή απόγονοι του Αβραάμ!

Μάλιστα δεν είναι άλλος από τον απόγονο του Μαδιάμ, τον πρώτο γιαχβιστή Μαδιανίτη ιερέα και πεθερό του Μωυσέως Ιοθόρ, που μύησε τον Μωυσή στα αβρααμικά δηλητήρια, και στέλνοντάς τον στην Αίγυπτο για να εφαρμόσει της μαγγανικές πληγές" του λέει: «κοίτα να χρησιμοποιήσεις όλα τα "τέρατα" (δηλητήρια) που έβαλα στα χέρια σου». Έξοδος 4.21.

Ο συνδυασμός αυτός, των δικαιωμάτων επί της γη, αλλά και η βαθιά γνώση των πατροπαράδοτων βιολογικών πολεμικών εργαλείων, ήταν απόλυτα απειλιτικός. Η ριζική γενοκτονία και ο απόλυτος ξολοθρεμός των συγκεκριμένων συγγενών τους, ήταν η μοναδική διέξοδος, από σοβαρές μελλοντικές απειλές από ισάξιους αντιπάλους… και οι ηγέτες (το ιερατείο) της βιβλικής εθνότητας, δεν ήταν καθόλου διατεθειμένοι να το διακινδυνεύσουν! Έτσι φτάνουν στο έσχατο όριο αθλιότητας, βάζοντας τον υποτιθέμενο θεό τους (Γιαχβέ) να διατάξει ξεδιάντροπα την «σφαγή νηπίων και θηλαζόντων».