Ποιος μπορεί να μιλήσει για τον Θεό;

Για να μιλήσουμε για κάτι πρέπει να το γνωρίζουμε, να το γνωρίζουμε πραγματικά. Δηλαδή πρέπει να έχουμε επαφή με αυτό κι όχι απλά να αποκτάμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νοητικές πληροφορίες για αυτό.

Ποιος μπορεί να μιλήσει για τον Θεό; Μονάχα αυτός που Βιώνει την Παρουσία του Θεού, που Ζει Μέσα στον Θεό, που Είναι Ένα με τον Θεό… μπορεί να μαρτυρήσει την Αλήθεια κι ο «λόγος» του είναι Αυθεντικός. Οποιοσδήποτε έχει αυτή την Εμπειρία μπορεί να μιλήσει κι ο λόγος του θα είναι γνήσιος και δεν θα παρεκκλίνει από την Αλήθεια. Μια Σταγόνα Εμπειρίας μπορεί να γίνει Αληθινό Μήνυμα της Πραγματικότητας.

Σκέψεις, πληροφορίες, συσσώρευση γνώσεων, όλων των γνώσεων του κόσμου, λειτουργού σε ένα άλλο επίπεδο, έξω από τον Χώρο της Αυθεντικής Εμπειρίας, στον χώρο της διανόησης. Δεν αποκαλύπτουν τίποτα. Δεν μπορούν να υπερβούν την φύση τους (της νοητικής σύλληψης) και δεν μπορούν να βοηθήσουν να υπερβούμε αυτό το επίπεδο, να νοιώσουμε τα πράγματα, να τα αγγίξουμε.

Αλλά ποιος μπορεί να Μετέχει του Θεού; Ποιος μπορεί να απαντήσει τι Είναι Θεός και με ποιο τρόπο Μετέχουμε του Θεού; Αν μιλάμε στο Επίπεδο της Αληθινής Ζωής της Γνήσιας Εμπειρίας, του Βιώματος, τότε όλες οι γνώσεις κι οι πληροφορίες είναι άχρηστες, πρέπει να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο. Η διανοητική διερεύνηση είναι άχρηστη. Η συναισθηματική προσέγγιση δεν μας πηγαίνει μακριά. Κι ασφαλώς όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες, είτε τις θεωρούμε ιερές πράξεις, είτε όχι, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Αν θέλουμε πραγματικά να ερευνήσουμε για την Αλήθεια θα πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό που έχουμε (το μόνο) δεδομένο. Κι αυτό είναι η Παρούσα Συνείδησή μας. Από την Φύση της η Συνείδηση είναι Συνείδηση Ύπαρξης, Αίσθηση Παρουσίας. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται η Συνείδηση, είναι, εκ των πραγμάτων Συνείδηση Ύπαρξης, Μετέχει από την Φύση της στην Ύπαρξη.

Αν λοιπόν Δώσουμε Προσοχή στον Εαυτό μας (όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν είναι) και το κάνουμε σοβαρά, μπορούμε να βρούμε τον Μίτο (την αρχή του Νήματος της Γνώσης και της Ζωής) που θα μας Οδηγήσει στην έξοδο από τον λαβύρινθο της άγνοιας. Η Προσεκτική Παρατήρηση, η Προσοχή, η Άμεση Επαφή με αυτό που υπάρχει, που συμβαίνει, είναι η αληθινή δράση, η αληθινή γνώση και μπορεί να μας Οδηγήσει στην Αληθινή Αυτογνωσία. Και μέσω της Αυτογνωσίας να Βρούμε Διέξοδο προς το Απεριόριστο.

Τι αποκαλύπτει λοιπόν η Προσοχή; Η ανόθευτη παρατήρηση αυτού που συμβαίνει; Αποκαλύπτει ακριβώς τους περιορισμούς της ύπαρξης, τις άστοχες δραστηριότητες, την μη ορθή «λειτουργία». Η επίγνωση αυτών των περιορισμών, δηλαδή η αναγνώριση αυτού που συμβαίνει, οδηγεί στην διάλυση της λανθασμένης δραστηριότητας. Έτσι η Ήρεμη Προσεκτική Παρατήρηση είναι η Αληθινή Δράση που Οδηγεί στην Ορθή Δραστηριότητα. Η διάλυση των περιορισμών της ύπαρξης, το σπάσιμο των ορίων, οδηγεί έξω από την προσωπική ύπαρξη, στην Αληθινή Αυθεντική Ύπαρξη, στην Απεριόριστη Ύπαρξη, στην Απεραντοσύνη και τελικά στην Χώρα της Αλήθειας. Πρέπει να σπάσουμε το τσόφλι των περιορισμών αν θέλουμε να βγούμε έξω, στο Φως, στην Ελευθερία. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Και μην ρωτάτε «πως γίνεται αυτό»; Απλά Κάντε το.

Τελικά, μόνο αν γνωρίσουμε, μέσα από την Αυτογνωσία, μέσα από την Ανάπτυξη του Εαυτού, μέσα από την Απελευθέρωση από τους περιορισμούς, την Απεραντοσύνη της Ύπαρξης, μπορούμε να γνωρίσουμε τι Είναι Πραγματικά Θεός. Και τότε μόνο μπορούμε να μιλήσουμε για τον Θεό.

Θεός Είναι Αυτό το Απεριόριστο που Βρίσκουμε Μέσα μας, όταν ξεπερνάμε όλους τους προσωπικούς περιορισμούς. Αναδυόμαστε έτσι σε μια Συνείδηση Ύπαρξης Παγκόσμια, στην Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης, ότι όλα, τελικά, στο βάθος τους, Είναι Ένα. Βιώνουμε Αυτήν την Κατάσταση Ενότητας σαν το Βάθος, την Βάση πάνω στην Οποία Στηρίζονται Όλα. Αυτή η Κατάσταση Ενότητας Είναι η Αρχή από την Οποία Ξεκινούν Όλα, Στηρίζονται Όλα και Επιστρέφουν Όλα… Αλλά ακόμα κι αυτή η Κατάσταση, η Αντίληψη ότι Όλα Είναι Θεός, ότι Ζούμε Μέσα στον Θεό, ότι Είμαστε Ένα με τον Θεό, δεν είναι η Υπέρτατη Κατάσταση. Ο Θεός είναι ένα βήμα πιο πέρα. Γιατί υπάρχει ακόμα Διαχωρισμός από τον Θεό. Κι ο Διαχωρισμός, όσο λεπτός κι αν είναι, είναι διαχωρισμός. Είναι ελάχιστοι αυτοί που έφθασαν Εδώ κι ακόμα πιο λίγοι που «διάβηκαν» το «Τελευταίο Εμπόδιο» κι έγιναν Θεός. Σαν την σταγόνα που ενώνεται και χάνεται στον Ωκεανό.

Αυτή η Βιωματική Προσέγγιση της στο «Βάθος Πραγματικότητας», πέρα από προσωπικές παρεκκλίσεις είναι ο μόνος δρόμος που Οδηγεί στην Πραγματικότητα, η Οδός. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αυτός είναι ο Δρόμος των Αρχαίων Μυστηρίων, που δεν ήταν βέβαια εξωτερικές δραστηριότητες ή λαϊκές γιορτές.

Αν μείνουμε στην Επιφάνεια, στην προσωπική ύπαρξη, συνείδηση κι αντίληψη, τότε όλες οι πληροφορίες που μπορούμε να αποκτήσουμε θα είναι μικρότερες της νόησής μας… Μπορεί το Απεριόριστο που Είναι Έξω από Όλα και τα Συμπεριλαμβάνει Όλα (και την νόησή μας) να χωρέσει μέσα σε μια περιορισμένη νόηση; Ό,τι συλλαμβάνει η νόηση είναι περιορισμένο, μια νοητική κατασκευή, μια αντίληψη αυτού που υπάρχει, όχι Αυτό που Υπάρχει. Ο Θεός της Νόησης, ο Θεός των ανθρώπων, των θρησκειών, των πανεπιστημίων και των θεολογικών σχολών, ο Θεός της καθημερινής λαϊκής λατρείας, είναι μια Ιδέα, Κάτι Ψεύτικο, ένα Είδωλο…

Για αυτόν τον Θεό Είδωλο είπαν κάποιοι σοφοί ότι «ο Θεός πέθανε». Στην πραγματικότητα αναφέρονταν όχι στον Αληθινό Θεό αλλά στην αντίληψη των ανθρώπων για τον Θεό. Δεν πρέπει να «πετροβολάμε» τους ανθρώπους που λένε την αλήθεια. Αν δεν μπορούμε να τους σεβαστούμε, τουλάχιστον ας σωπάσουμε. Το να υπερασπίζεσαι ένα ψέμα ούτε καλό άνθρωπο σε κάνει, ούτε σε δικαιώνει. Όσοι αναζητούν ένα τέτοιο Θεό Είδωλο μπορούν εύκολα να τον βρουν γιατί όλη η ανθρωπότητα αυτόν τον Θεό Είδωλο λατρεύει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτό που θεωρούν όλοι αληθινό είναι πραγματικά Αληθινό. Οι άνθρωποι είναι ειδωλολάτρες. Η θεολογία τους (κατασκευή της νόησης και της διανόησης) είναι φαντασία. Η θρησκεία τους, κακή απομίμηση των Εσωτερικών Μυστηρίων, είναι άστοχη. Κι όλες οι θρησκευτικές δραστηριότητές τους, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι βιώνουν την ύπαρξη στην Χώρα της Άγνοιας, κι ο Θεός που λατρεύουν είναι «δημιούργημα» της άγνοιας.