Η Συμπεριφορά της Ύβρεως

Ὑπάρχει μία νέα «μόδα» ποὺ ὁ κόσμος, ἔχει ἀποδεχθεῖ καὶ υἱοθετήσει σχεδὸν καθολικά, μία πρακτικὴ ποὺ πρέπει ἴσως νὰ ἀναθεωρηθῇ. Εἶναι κάτι ποὺ δηλώνει τὸ χαμηλὸ νοητικὸ ἐπίπεδο αὐτῶν ποὺ μᾶς περιβάλλουν καὶ ποὺ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀλληλεπιδροῦμε μαζί τους. Μποροῦμε νὰ περιγράψουμε τὴν πρακτικὴ αὐτὴ ὥς: « προσπάθεια ἀποσείσεως τῆς εὐθύνης».

Δυστυχῶς, ἡ πρακτικὴ αὐτὴ γίνεται «ἄμεσα» ἀποδεκτὴ σχεδὸν ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν «ὑστερημένων».

Σοῦ κάνουν κάτι ποὺ προκαλεῖ ἄμεση ἀντίδραση διότι θίγεται ἡ θέση σου, ἡ ἀκεραιότητά σου ἡ ἔννοια τοῦ δικαίου καὶ προκαλεῖ τὴν ὁργή σου. Σὰν φυσιολογικὴ ἀντίδραση θέλεις νὰ ἀπαλλαγῇς ἀπὸ τὸ φορτίο τῆς ἀρνητικῆς ἐνέργειας ποὺ ἐπέδρασε ἐπάνω σου καὶ κάνεις τὸ «φυσιολογικὸ καὶ ἀναμενόμενο». Κατεβάζεις κατὰ τὴν κοινὴ ἔκφραση «καντήλια», φωνάζεις, ταρακουνᾶς τὸ ἄτομο ποὺ σοῦ προκάλεσε αὐτὴν τὴν παραβίαση στὴν ἰδιωτικότητά σου καὶ διέκοψε τὴν φυσιολογικὴ ἐξέλιξη τῆς ζωῆς σου.

Ὁ λόγος δὲ ποὺ γίνεται ἔτσι, εἶναι διότι δὲν ἐπιθυμεῖς νὰ δώσῃς συνέχεια παρὰ νὰ διαβεβαιώσῃς στὸν παραβάτη τὴν θέση σου καὶ ὑπενθυμίσεις τὰ ὅριά σου, δηλώνοντας τὸ ὅμοιο μὲ τὸ ξέσπασμά σου, ἀλλὰ ἀναλόγως τῆς δριμύτητος καὶ τὸ μέγεθος τοῦ λάθους ποὺ διέπραξε.

Ἀντίδραση τοῦ φυσικοῦ αὐτουργοῦ ἐνόχου: «Γιατὶ Βρίζεις;»

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προσπαθεῖ:

1. Νὰ ἀντιστρέψῃ τὴν ἐνοχὴ καὶ νὰ τὴν μεταθέσῃ σὲ αὐτὸν ποὺ ἀδίκησε.
2. Νὰ ἐξοργίσῃ αὐτὸν ποὺ ἀδίκησε ὥστε νὰ τὸν ἀποσταθεροποιήσῃ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσῃ σὲ λανθασμένη ἐνέργεια γιὰ τὴν ὁποία ἀκολούθως ὁ ἔνοχος θὰ κατηγορήσῃ τὸν παθόντα γιὰ ἀνάρμοστη συμπεριφορά.

Ἀπάντηση παθόντος: «βρίζω ἀνόητε/η γιατὶ αὐτὸ ποὺ εἶπες / ἔκανες βιάζει τὴν ὕπαρξή μου, παραβιάζει τὴν ἰδιωτικότητά μου, εἶναι ἐνάντιο τῶν συμφερόντων ἢ ὅπως ἀποκαλοῦμε λανθασμένα δικαιωμάτων μου…κ.λ.π.».

Ἀπάντηση ἐνόχου: «ἂν σὲ πείραξε νὰ τὸ κάνῃς μὲ κόσμιο τρόπο».

Τώρα ὁ ἔνοχος, γίνεται «κριτὴς» καὶ προσπαθεῖ νὰ «διαγράψῃ» στὴν κυριολεξία τὸ ἀδίκημά του κάνοντας μία προσπάθεια νὰ ἑστιάσῃ σὲ ἕνα διαφορετικὸ σημεῖο. Ἀποσείει τὴν ἐνοχὴ καὶ εὐθύνη, μὲ τὸν πλέον ὕπουλο τρόπο, πολώνεται, καὶ ἐμμένει μὲ πεῖσμα, στὴν νέα «θέση» ποὺ ὑποδεικνύει, δηλαδὴ τὸ ὅτι ἡ «ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΟΥ» τὸν ἔθιξε, ἐπειδὴ δὲν ἦταν ἡ πρέπουσα. Κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο ΑΚΡΙΒΩΣ κατηγορεῖται ὁ ἴδιος.

Ἡ Εκδήλωση, ἡ Κυριαρχία, ἡ Κορωνίς τῆς Προπαγάνδας.

«Ὅταν βρίζεις χάνεις τὸ δίκαιό σου»

Γιατί νὰ χάνῃς τὸ δίκαιό σου;

Ποιὸς τὸ λέει αὐτό;

Ἂν σκεφτοῦμε λιγάκι ὅπως συνηθίζεται νὰ λέγεται «ἔξω ἀπὸ τὸ κουτί», θὰ διαπιστώσουμε ὅτι τὸ λέει αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει συμφέρον νὰ ἀκουστῇ ἡ δίκαια πλευρά.

Ἡ ἀλήθεια.

Αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ἔχῃ τὴν εὐκαιρία νὰ χειραγωγήσῃ τὴν ἀλήθεια, νὰ ὡραιοποιήσῃ τὴν ἔνοχη πλευρά, καὶ νὰ μὴν μεγεθύνῃ τὴν ἄλλη ποὺ γνωρίζει καὶ ὁ ἴδιος ὅτι εἶναι ἄδικη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι μπροστά στὰ μάτια μας ἀλλὰ δὲν τὴν βλέπουμε καὶ ἁπλὰ τὴν προσπερνᾶμε. Ἔτσι ὅπως γίνεται μὲ τὶς κινήσεις τοῦ ταχυδακτυλουργοῦ ποὺ εἶναι τόσο ἐπιτηδευμένες καῖ γρήγορες ποὺ δὲν τὶς βλέπουμε ἐὰν δὲν ἑστιάσουμε τὴν προσοχή μας στὸ σημεῖο ποὺ πρέπει, δὲν θὰ καταλάβουμε

Σκεπτόμαστε λοιπόν: «χάνεις τὸ δίκαιό σου».

Γιὰ νὰ τὸ χάσῃς, σημαίνει ὅτι τὸ εἶχες. Ἐὰν βρίσεις, ἡ ὄχι, ἡ ἐνοχὴ, παράβαση, παρανομία ἢ ἀδικία ποὺ προκάλεσε τὴν συμπεριφορά τῆς ὑβρεως συνεχίζει νὰ ὑφίσταται διότι ἀναμφισβήτητα «προηγεῖται».

Ποιὸς νόμος καὶ ποιὸς κανόνας λέει ὅτι τὸ ἀρχικὸ ἀδίκημα «παύει» νὰ θεωρεῖται ὥς κατακριτέα πράξη ἐπειδὴ «προκάλεσε» τὴν ὕβριστικὴ συμπεριφορά; Εὔκολα καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι αὐτὴ ἡ «πρακτικὴ» ἔχει διεισδύσει ὕπουλα στὶς κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις ἐπειδὴ ἀποσκοπεῖ στὴν δημιουργία ἀδικίας.

Τὸ νὰ προσπαθῇ κάποιος νὰ ἀποτονώσῃ τὴν ὁργὴ ποὺ τοῦ προκλήθηκε ἀπὸ μία τέτοια συμπεριφορὰ μὲ βρισιές, θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρεῖται φυσιολογικό, διότι ἀποτελεῖ φυσικὴ ἀντίδραση σὲ ἐπερχόμενο κίνδυνο. Κάθε τὶ τὸ ἀντίθετο δὲν θὰ ἦταν φυσιολογικό. Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ λέμε ὅτι θὰ σὲ δαγκώσῃ ἕνας σκύλος κι ἐσὺ δὲν θὰ τραβηχτῇς γιὰ νὰ μὴν τὸν προσβάλλῃς. Ἀπεναντίας, θὰ ἔπρεπε ὁ παραβάτης νὰ δεχθῇ ἄμεσο συνετισμό ὥστε νὰ δοθῇ τὸ ἐρέθισμα στὸν ἴδιο νὰ μὴν ἐπαναλάβῃ παρόμοιο λάθος.

Τὸ ἀνθρώπινο ζῶο, δὲν διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὸ κανονικὸ ζῶο ἐνῷ μαθαίνει καὶ θυμᾶται ὅταν ἡ ἐμπειρία συνοδεύεται ἀπὸ πόνο ὁ ὁποῖος ἀποτυπώνεται σὲ νευρικὰ κέντρα ἄμεσης ἀντιδράσεως διότι ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ αὐτοσυντήρηση. Ὁ παραβάτης λοιπόν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀξιωθῇ πόνου ὥστε νὰ μπορῇ νὰ διαφυλάξῃ πρωτίστως τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ ἀπὸ λανθασμένη ἐνέργεια. Ἡ ἀντίδραση τώρα τοῦ παθόντος, τὸ νὰ τὸν «βρίσῃ», ἀποτελεῖ εὐεργεσία καὶ μάλιστα πρέπει νὰ θεωρεῖται σὰν χάρη τὸ νὰ τὸν βρίζει ἀντὶ νὰ τὸν χτυπάῃ. Ὁ ἔνοχος/η αὐτὸ τὸ ἀντιπαρέρχονται μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα, μὲ ἀξιοσημείωτη πονηριά καὶ θράσος ὄχι μόνο προσπαθοῦν νὰ ἀποφύγουν τὴν «μάθηση» τοῦ λάθους τους, ἀλλὰ ἐπεκτείνονται στὸ νὰ προσπαθήσουν νὰ «διδάξουν» ἀντὶ-φυσικοὺς τρόπους συμπεριφορᾶς τῶν ἐμβίων ὄντων.

Ἡ ἐνδεδειγμένη συμπεριφορά θὰ ἦταν ἡ ἄμεση ἐπανόρθωση τοῦ λάθους μὲ «εὐγενικὴ» συμπεριφορὰ ἀπὸ τὸν ἔνοχο καὶ ὄχι νὰ ἀπαιτηθῇ ἀντίστροφα ἀπὸ τὸν παθόντα. Ἄλλως θὰ ἦταν πρέπον νὰ ἀποτυπωθῇ ἐξωτερικὰ ἢ ἐσωτερικὰ στὸν ἔνοχο σηματοδότηση τοῦ γεγονότος μὲ μόνιμη μεταβολή, δηλαδὴ ψυχικὸ ἢ σωματικὸ τραῦμα. Ἐὰν αὐτὰ ἀκούγονται ,βάρβαρα στὰ αὐτιά σας σκεφτεῖτε σὲ ποιὰ κατηγορία ἀνήκετε καὶ κατὰ πόσον σωστοὶ ἢ λάθος εἴσαστε.

Θέση Κρατικῆς ‘Επιβολῆς.

Θὰ ἔπρεπε νὰ λέγεται θέση «Πολιτείας», ἀλλὰ κάτι τέτοιο εἶναι μόνο μῦθος ποὺ δὲν ἔχει ἐφαρμογὴ στὴν σημερινὴ ζωή Ἡ θέση τῆς κρατικῆς ἐπιβολῆς εἶναι ἰσοδύναμη μὲ τῆς προπαγάνδας ἢ ἡ προπαγάνδα εἶναι ὁ τρόπος – καὶ ὄχι μοναδικός – τῆς κρατικῆς ἐπιβολῆς.

Κατ᾽ αὐτήν, ἡ ὕπουλη σύλληψη τῆς ἰδέας ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ ἀδικῇ αὐτὸν ποὺ ἔχει τὸ δίκαιο μὲ τὸ μέρος του καὶ νὰ ὑποστηρίζῃ μία «ἀνήθικη συμπεριφορά», ποὺ καλύπτεται πίσω ἀπὸ κάποια φαινομενικὰ «πολιτισμένη» ἄποψη. Δηλαδή, αὐτοέλεγχο καὶ αὐτοσυγκράτηση ποὺ ἀποτελοῦν χαρισματικὲς ἀνθρώπινες ἰδιότητες. Αὐτὲς εἶναι «τὸ προσωπεῖο» (ἡ προβιά), πίσω ἀπὸ τὸ ὁποῖο κρύβεται ἡ πραγματικὴ ἐπιβουλὴ κατὰ τῆς κοινωνίας (ἠ πρόθεση τοῦ λύκου).

Ἡ πρόθεση ἔχει πολὺ βαθειὲς ῥίζες καὶ κατ᾽ οὐσίαν πρόκειται γιὰ μία πολὺ ἀργὴ καὶ μακροχρόνια ἐκπαίδευση τοῦ ὑποσυνειδήτου στὴν ἀνεκτικότητα καὶ τὴν ἀνοσοποίηση ἀπὸ τὴν ἀδικία.
Ὅταν ἕνας ὀργανισμὸς παίρνει τακτικὰ μικρὲς ποσότητες δηλητηρίου, ἐθίζεται καὶ στὴν συνέχεια ἀναπτύσσει ἀνοσία στὸ δηλητήριο. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ ποὺ προωθεῖται, ἐθίζει τὸ ὑποσυνείδητο στὴν λήψη καὶ ἀποδοχὴ τῆς ἀδικίας, ὥστε τὰ ὑποψήφια θύματα (τὰ μέλη τῶν κοινωνιῶν) νὰ εἶναι ἀνθεκτικὰ καὶ πρὸ πάντων «δεκτικὰ» στὴν ἀδικία. Στὴν ἀδικία ποὺ σκοπεύει κάθε ἐξουσία νὰ διοχετεύῃ ἀδιαλείπτως μέχρι τὴν πλήρη ἐξουθένωση καὶ ὑποταγὴ τῶν κοινωνιῶν.

Πῶς ‘Επιτυγχάνεται;

Βεβαίως μὲ τὸν πλέον ἰσχυρὸ μηχανισμὸ προπαγάνδας ποὺ δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὰ γνωστὰ Μέσα Μαζικῆς «Ἐξαπατήσεως», στὰ ὁποία ἔχει ἀνατεθεῖ αὐτὸ τὸ καθῆκον. Τὴν ἀποστολὴ «νὰ ἐκπαιδεύσουν» τὰ ὑποσυνείδητα τῶν ἀνυποψίαστων ἀκροατῶν τους. Δὲν θὰ εἶναι καθόλου δύσκολο νὰ κάνουμε μία ἀναγωγὴ στὸ παρελθὸν καὶ νὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὴν μνήμη μας τὶς ὑποκριτικὲς μαριονέτες (δημοσιογράφους) νὰ παπαγαλίζουν:

«Πάνω ἀπ᾽ ὅλα νὰ εἴμαστε εὐγενεῖς, νὰ μὴν νευριάζουμε, νὰ «μπαίνουμε» στὴν θέση αὐτοῦ ποὺ μᾶς ἀδίκησε καὶ νὰ καταλαβαίνουμε τὸ πρόβλημά του, πάντοτε κόσμια».

Ἡ ἐρώτηση ποὺ δὲν κάνει κανεὶς εἶναι:

Ποιὸς τὸ λέει; Σὲ ποιὸ βιβλίο τὸ εἶδαν γραμμένο; Ποιὰ γραμματικὴ τὸ ἀναφέρει; Ποιὸς ἀποφασίζει γιὰ τὴν ἀντίδραση τοῦ ἀδικουμένου;

Βάσει ποίων κανόνων ἐπιβιώσεως προκύπτει τὸ ἀνάλογο; Πῶς ἐξυπηρετεῖται ἡ συνθήκη διατηρήσεως τῶν εἰδῶν γιὰ νὰ ὑπάρξῃ ἐγγύηση διαχρονικότητας; Ἀπὸ ποῦ τεκμαίρεται ὅτι ἡ καταπίεση τῶν βιολογικῶν «ἐνστίκτων ἀντιδράσεων»ἀποτελεῖ ἐνδεδειγμένη ἐνέργεια; Ποῦ ἀναφέρεται ὅτι ἡ ὑποκρισία ἐπιφέρει ἐπιθυμητὰ ἀποτελέσματα;

Κάθε δράση συνεπάγεται ἀντίδραση. Ἡ ἀντίδραση εἶναι εὐθέως ἀνάλογη τῆς δράσεως. Σὲ αὐτὸ τὸ Σύμπαν ἔτσι συμβαίνει. Δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθῃ κάποιος καὶ νὰ ἀπαιτήσῃ ἡ φύση νὰ ἀλλάξῃ τὸν τρόπο της γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσῃ τὶς ἀνάγκες του.

Μήπως ἐκεῖ ἔχει βάλει καὶ ἡ ἐκκλησία «τὸ χεράκι της;»
Μήπως νὰ γυρίζουμε καὶ τὸ ἄλλο μάγουλο;

Πολλοί, ὄχι ὅλοι, θὰ μπορέσουν νὰ κάνουν τὶς συνάψεις ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν πραγματικὴ φύση τῶν θρησκειῶν οἱ ὁποῖες εἰρήσθῳ ἐν παρόδῳ λένε λίγο ὥς πολὺ τὰ ἴδια πράγματα.

Ὅμως, ἀποτελεῖ κοινὴ παρατήρηση, τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι, σὰν ὑπνωτισμένοι συντάσσονται μὲ τὴν ἴδια συμπεριφορὰ ἡ ὀποία ἔχει τὴν προέλευσή της ἀπὸ τὶς τηλεοράσεις. Οἱ ἰδιαιτερότητες αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς ἀκολουθοῦνται ἀπὸ σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ἀπαρέγκλιτα καὶ δίχως ἀντιδράσεις. Σὰν νὰ ἦταν ἔτσι ἀνέκαθεν. Ἡ συμπεριφορὰ ποὺ ὑποδεικνύεται χαίρει καθολικῆς ἀποδοχῆς κάνοντας φανερὸ ὅτι ἔχει περάσει στὶς μνῆμες τοῦ ἐγκεφάλου τῶν ἀνθρώπων καὶ πλέον θεωρεῖται κάτι τὸ «φυσιολογικό».

Δὲν ὑπάρχει κανένα ἐρώτημα ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ τὴν ἀπάντησή του στὴν φύση, εἶναι ἄλλωστε λογικὸ διότι μέσα σὲ αὐτὴν ἀναπτύχθηκε ὁλόκληρη ἡ ζωὴ καὶ οἱ τρόποι της εἶναι ἐνσωματωμένοι μέσα σὲ κάθε δημιούργημα ποὺ βρίσκεται στοὺς κόλπους της.

Ὁ κυνηγὸς θέλει νὰ πιάσῃ τὸ θύμα του εὔκολα, ἐπιθυμεῖ μειωμένη ἀντίδραση, καὶ ἐὰν εἶναι δυνατὸν καθόλου ἀντίσταση, γιατὶ αὐτὲς οἱ καταστάσεις εἶναι ἐνεργοβόρες.
Ὅσο παράλογο θὰ ἦταν γιὰ ἕνα ζῶο ποὺ βρίσκεται στὴν σαβάννα, νὰ δεχθῇ ἐπίθεση ἀπὸ ἁρπακτικὸ καὶ νὰ μὴν ἀντισταθῇ, «γιὰ νὰ μὴν δυσκολευτῇ» τὸ λιοντάρι νὰ τὸ σκοτώσῃ, ἀλλο τόσο παράλογο εἶναι θὰ προσποιηθῇ κάποιος ποὺ θίγεται κακόβουλα ἀπὸ ἄλλον, ὅτι δέχεται νὰ «βιασθῇ» ἡ ὕπαρξή του χωρὶς νὰ ἀντιδράσῃ.

Ὁ ἐγκληματίας, φέρνει τὸ θύμα του σὲ δύσκολη θέση ἀπειλῶντας τὴν ζωή του προκειμένου νὰ τοῦ ἀφαιρέσῃ τὴν δυνατότητα νὰ ἀντιδράσῃ ἢ νὰ ἀντισταθῇ γιὰ νὰ τοῦ ἐπιβληθῇ. Τὸ ἴδιο προσπαθεῖ ἀλλὰ μὲ πιὸ ἤπιο τρόπο καὶ αὐτὸς ποὺ ἀδικεῖ καὶ γίνεται ἀποδέκτης ὑβριστικῶν λόγων.

Μία παρόμοια θεώρηση, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ ψευδεῖς πληροφορίες καὶ παραπλανητικὲς αἰτιάσεις ποὺ ἔχουν ἐξετασθεῖ μονομερῶς προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς ἀπαιτήσεις τῆς προπαγάνδας, γίνεται ἐφικτὸ νὰ ἀνιχνεύσουμε ἀπὸ ἐμβόλιμες συμπεριφορές. Ἡ κοινωνία σὐμφωνα μὲ τὸν σχεδιασμό, τοποθετεῖται ἐκ προοιμίου στὴν θέση τοῦ θύματος. Αὐτοὶ ποὺ ἀδικοῦν – συνήθως ἀπὸ ἐνυπάρχουσα κακία – ἔχουν ἕναν λόγο παραπάνω νὰ ἀφομοιώσουν αὐτὸν τὸν τρόπο διότι τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἀδικοῦν μὲ μεγαλύτερη εὐκολία.

Οἱ σχεδιαστὲς τῆς προπαγάνδας διαθέτουν ἐκτενῆ ἀνθρωπογνωσία ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν διαφέρει καὶ πολὺ ἀπὸ τοῦ ζώου, ἐνῷ σὲ κάποιες περιπτώσεις ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων εἶναι χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ τῶν ζώων.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πολλὲς διαφορετικὲς ἰδιότητες ποὺ εἶναι ὅλες γνωστὲς στοὺς «σχεδιαστές». Κάποιες ἀπὸ αὐτὲς περιγράφουν τὴν πραγματικὴ φύση τῶν ἄνθρώπων ἔνῷ ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ κατέχει λίγες ἦ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἰδιότητες αὐτὲς ποὺ ἀναφέρονται ὥς: ἀλαζόνες, ἄδικοι, θρασύδειλοι, στενόμυαλοι, συμφεροντολόγοι, χαιρέκακοι, ἀνεύθυνοι, ὑποκριτές, ἀγνώμονες, ῥαδιοῦργοι, ἀχάριστοι, δολοπλόκοι, ἀφιλότιμοι, συκοφάντες, μικρόψυχοι, ὑστερόβουλοι, ἐγωϊστές, περιαυτολόγοι, κακοπροαίρετοι, κουτοπόνηροι, ζηλόφθονοι, ὕπουλοι, στενόμυαλοι, μυθομανεῖς καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν φιλοκατήγοροι

Ἡ συμπεριφορὰ ποὺ παρουσιάζουν εἶναι ψεύτικη, μὲ ἀπατηλὴ ἐμφάνιση κατασκευασμένη μὲ ἀριστοτεχνικὸ τρόπο γιὰ νὰ μὴν γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτή. Ἐπιπλέον, οἱ κακοὶ ἄνθρωποι εἶναι κατὰ κάποια ἔννοια εὐφυεῖς. Ἀντιλαμβάνονται μὲ μεγάλη εὐκολία τὴν μετατόπιση ἐνοχῆς ποὺ τοὺς «δίδεται ἡ ἄδεια» νὰ χρησιμοποιήσουν. Καὶ τὸ κάνουν καὶ εἶναι πολοὶ καλοὶ σ᾽ αὐτό.

Οἱ ἴδιοι ποὺ ῥέπουν πρὸς αὐτὸ τὸ εἶδος ἀδικίας διαισθάνονται τὴν ἀναπηρία τους καὶ τὰ ἐλαττώματά τους ἀλλὰ παρουσιάζουν διαβαθμίσεις στὸν τρόπο καὶ τὸ ἐρέθισμα ποὺ θὰ σηματοδοτήσῃ τὴν στιγμὴ τῆς ἀντίδρασής τους. Κάποιοι θὰ ὑποκριθοῦν ὅτι ἡ ὕβρις ἐξαπολύθηκε ἐναντίον τῆς μάνας τους, ἄλλοι δὲ εἶναι πιὸ εὐαίσθητοι στὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα , ὁπότε περιχαρεῖς πλέον ποὺ τοὺς δόθηκε ἡ εὐκαιρία μὲ κάτι ποὺ περιεῖχε ὄνομα, σύμβολο ἢ ἔννοια ποὺ σχετίζεται μὲ τὰ θρησκευτικὰ ζητήματα, πρόθυμα παραμερίζουν τὸ ἀδίκημά τους καὶ ῤίχνονται σὲ ἱερὸ πόλεμο τύπου τζιχάντ λέγοντας: «τὴν μάνα μου ῥέ; ἢ βρίζεις τὰ θεῖα;».

Βέβαια τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν συμπεριλαμβάνουν τόσο δυνατοὺς δεσμοὺς ὅσο προσπαθοῦν νὰ ἀναδείξουν σὰν αἰτιολογία τῆς ἀντιδράσεώς τους γιατὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ χρησιμοποιοῦν σὰν πρόφαση γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν μερικὲς ἀπὸ τὶς κακὲς ἰδιότητες ποὺ ἀναφέρθηκαν προηγουμένως, ἀλλὰ καὶ σὰν ἀποτέλεσμα τῆς αὐτολύπησης ποὺ αἰσθάνονται ἐπειδὴ ὑπέκυψαν στὸν ἐλαττωματικὸ χαρακτρα τους καὶ φέρθηκαν μὲ ποταπὸ τρόπο προσφέροντας ἀδικία ἀκόμη καὶ ἄθελά τους. Αὐτὴ ἡ ἀκραῖα μοχθηρὴ ἀντίδραση δὲν διαφέρει καθόλου στὴν βάση της ἀπὸ τὴν ἁπλὴ προσπάθεια μεταστροφῆς τῆς εὐθύνης σὲ διαλόγους ὅπως αὐτὲς ποὺ συμβαίνουν συχνὰ στὰ κοινωνικὰ δίκτυα.

Στὴν ἥπια ὅμως ἀντίδραση ἡ ὑπεκφυγὴ γίνεται μὲ πιὸ ὕπουλο τρόπο ὁ ὁποῖος καὶ πάλι ἔχει διδαχθεῖ μὲ ἀκρίβεια, λεπτομέρεια καὶ δικαιωματισμὸ ἀπὸ τὴν ἴδια πηγὴ ποὺ ἐκπορεύεται ἡ μόλυνση τῆς προπαγάνδας ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὴν τηλεόραση καὶ ἐπιφέρει διχασμὸ καὶ ὑποδούλωση. Μὲ αὐτὴν τὴν εὐκαιρία αὐτὸς/ὴ ποὺ προκάλεσαν τὸ ἐρέθισμα γιὰ τὴν ὕβριστικὴ συμπεριφορά, «αὐτοδικαίως» γίνονται εἰσαγγελεῖς, κατήγοροι, ἔνορκοι καὶ δικαστὲς καὶ ἀποφασίζουν ὅτι «δὲν συνδιαλέγονται κάτω ἀπὸ τέτοιες συνθῆκες».

Δηλαδή, γίνονται γνῶστες καὶ παντοκράτορες ὥστε νὰ ῥυθμίζουν τὰ περὶ ζωῆς, μὲ τὸ νὰ θέτουν τοὺς «δικούς τους κανόνες» σὲ ἕνα συμβὰν τὸ ὁποῖο ἐκεῖνοι δημιούργησαν καὶ τώρα μὲ αὐτὴν τὴν συμπεριφορά, ἐπιβάλλονται καὶ στὸ θῦμα τους. Μήπως μπορεῖτε νὰ βρεῖτε τὴν συνάφεια μὲ τὸ ἁρπακτικὸ σαρκοφάγο ἢ μὲ τὸν ἐγκληματία ποὺ ἀναφέραμε προηγουμένως;

Μήπως κάνουν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο; Εἶναι ἡ ἴδια συμπεριφορά, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτα τὸ πολιτισμένο, ἀπεναντίας φανερώνει μία σκληρὴ πραγματικότητα καὶ ἀποκαλύπτει τὸ ζωῶδες τῆς ἀνθρώπινης φύσεως. Διότι κάποιος θὰ ῥωτοῦσε: «ἐὰν δὲν ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ βρίσω, ἐσὺ ἀπὸ ποῦ παίρνεις τὸ δικό σου νὰ ἀποχωρήσεις ἀπὸ τὴν σκηνὴ τοῦ ἐγκλήματος;

Ὅμως τὶ Συμβαίνει;

Στὰ μάτια σας παρουσιάζεται ὁ κυρίως ἔνοχος, ὁ ὑπεύθυνος, ὥς ὁ καλός, ὁ πολιτισμένος, ὁ ἐγκρατής, ὁ πειθαρχημένος. Βλέπετε ὅμως ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Πρόκειται γιὰ ἕνα τέχνασμα.

Τὰ ζῶα, κυνηγοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀκολουθοῦν τὶς ἴδιες συμπεριφορές, στήνουν τὶς ἴδιες ἐνέδρες, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο γιὰ χιλιάδες χρόνια καὶ συνεχίζουν νὰ τὸ κάνουν γιατὶ «ἀποδίδει».

Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους εἶναι γιατὶ τὰ θύματα δὲν ζοῦν γιὰ νὰ μεταφέρουν τὴν ἐμπειρία τους ἢ ἂν γλυτώσουν δὲν μποροῦν νὰ προστατεύσουν τὰ ἄλλα ἀπὸ τὴν ἴδια ἐνέδρα.

Ἐδῶ, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ἕνα προτέρημα. Μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὶ γίνεται καὶ νὰ τὸ ἐξηγήσουμε . Μποροῦμε νὰ τὸ μάθουμε στοὺς ἄλλους, μποροῦμε νὰ τοὺς προστατεύσουμε ἢ τοὐλάχιστον νὰ πετάξουμε τὴν ἐνοχὴ ἀπὸ πάνω τους ἐὰν αἰσθάνονται ἄσχημα ἐπειδὴ ἀντέδρασαν φυσιολογικὰ ἢ ἐνδεδειγμένα. Ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀντιδράσεως καὶ ἡ δριμύτητα εἶναι ἀποτέλεσμα φυσικῆς διεργασίας καὶ ὄχι ὁποιουδήποτε δημοσιογράφου ἢ κοινωνικοῦ ἀποβλήτου ποὺ ἀφιερώνει τὴν ζωή του νὰ κατασκευάζῃ μεθόδους προπαγάνδας γιὰ νὰ ἐκδικηθῇ τὴν κοινωνία ἐπειδὴ δὲν τὸν συμπεριέλαβε στοὺς κόλπους της.

Θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξῃ μία συζήτηση ἀναφορικὰ μὲ τὸ κατὰ πόσον κάποιος τελικὰ κερδίζει μὲ τὸ νὰ συγκρατηθῇ ἢ ὄχι, ἐνῷ εὔκολα μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε ὅτι αὐτὸς ποὺ βρίζει εἶναι ἐν γένει καλοπροαίρετος, διότι τινάζει ἀπὸ πάνω του τὸ δηλητήριο τῆς ἀδικίας καὶ αὐτοκαθαίρεται προκειμένου νὰ συνεχίσῃ μὲ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς του. Αὐτὸς ὅμως ποὺ δὲν βρίζει εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνος ἀπὸ δηλητηριῶδες φίδι διότι ἡ σιωπή του ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ἔναρξη σχεδίου ἐκδικήσεως. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ γίνεται δέκτης τῆς ἀδικίας ἔχει μετατραπεῖ σὲ μία ἐκδικητικὴ μηχανὴ μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες.

Εἶναι αὐτὸ ποὺ θέλετε; Μήπως κάποιοι τὸ ἐπιδιώκουν;

Γιὰ σκεφτείτε λοιπόν, τὶ θὰ σᾶς ἄρεσε; Νὰ ζεῖτε σὲ μία κοινωνία ὅπου ὁ κόσμος πετάει καὶ μερικὲς βρισιὲς τὸ λεγόμενο γ@μοσταυρίδι ἢ νὰ ἔχετε μία κοινωνία σταυροειδῶς διαβεβλημένη ὅπου οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίζουν ἀλλὰ ἡ σκέψη ποὺ κυριαρχεῖ στὸ μυαλό τους εἶναι τὸ πὼς θὰ ἐκδικηθοῦν αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀδίκησαν; Ἀναρωτηθεῖτε τώρα σὲ ποιὰ κοινωνία ζεῖτε.

Ἡ Διαπίστωση θὰ Εἶναι ‘Οδυνηρή.

Ἐπιβεβαίωση ἔρχεται καὶ ἀπὸ ἄλλες πηγὲς οἱ ὁποῖες δείχνουν ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναθεωρηθῇ πρωτίστως στὸν τρόπο τῆς ἀντιμετωπίσεως ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ὥστε ἐκεῖνοι νὰ καταλήξουν στὰ δικά τους συμπεράσματα ἀνακαλύπτοντας τὶς ἀλήθειες ἀπὸ μόνοι τους κάνοντας εἰλικρινὴ αὐτοκριτικὴ ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσῃ στὰ ἴδια συμπεράσματα ποὺ διαισθάνονται ἀλλὰδὲν ἔχουν τρόπο νὰ τὰ ἐκφράσουν ἢ ἀποφεύγουν τὴν πιθανότητα νὰ ὑποστοῦν κατακραυγὴ ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ σύνολο ποὺ ἔχει ἐκπαιδευτεῖ νὰ ἀντιδρᾶ μὲ συγκεκριμένο τρόπο.

Διότι τὶ θὰ φανέρωναν οἱ βρισιὲς γιὰ τὴν ἐξυπνάδα, τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὸν χαρακτῆρα τῶν ἀνθρώπων Σὲ ἀναπάντεχη γιὰ πολλοὺς διαπίστωση κατέληξαν ἐπιστήμονες ποὺ μελέτησαν τὸ ὑβρεολόγιο ποὺ χρησιμοποιοῦν ἀρκετοὶ ἄνθρωποι. Οἱ βρισιὲς θεωροῦνται ἀπὸ ἀρκετοὺς ὡς ἔνδειξη χαμηλῆς νοημοσύνης καὶ ἐκπαίδευσης καὶ ἀγένειας, ὡστόσο κάποιοι ἐπιστήμονες μελέτησαν τὸ φαινόμενο, ἀνατρέποντας ὅσα θεωρούσαμε σωστὰ μέχρι στιγμῆς.

Μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει τὸ CNN, ἀρκετοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ ἀκατάσχετο ὑβρεολόγιο μπορεῖ νὰ εἶναι ἔνδειξη λεκτικῆς ὑπεροχῆς, ἐνῷ σημειώνουν πῶς μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὴν νοημοσύνη καὶ τὴν ψυχοσύνθεση τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Μπορεῖ νὰ εἶναι δεῖγμα ὑψηλοῦ IQ.

Σύμφωνα μὲ μιὰ μελέτη τοῦ 2015, οἱ ἄνθρωποι ποὺ κατάφερναν νὰ ἐντοπίσουν περισσότερες λέξεις ποὺ νὰ ξεκινοῦν ἀπὸ ἕνα συγκεκριμένο σύμφωνο, μποροῦσαν ἐπίσης νὰ βροῦν καὶ ὅσες βρισιὲς ξεκινοῦσαν ἀπὸ αὐτό, χωρὶς νὰ φοβοῦνται καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιήσουν.

Ὅπως τονίζουν οἱ ἐπιστήμονες, ἡ κατοχὴ ἑνὸς πλούσιου λεξιλογίου πολλὲς φορὲς συμπίπτει καὶ μὲ τὴν στρατηγικὴ γνώση του πῶς καὶ πότε μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθῇ -εἴτε περιλαμβάνει ἐξευγενισμένες λέξεις, εἴτε ἁπλὲς καὶ καθημερινὲς ἢ ἀκόμα καὶ χυδαῖες βρισιές.

Ὡς ‘Ένδειξη… Εἰλικρίνειας

Σύμφωνα μὲ ἄλλες μελέτες, διαπιστώθηκε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι πιὸ εἰλικρινεῖς στὴν ἔκφραση τῶν συναισθημάτων τους, δὲν διστάζουν νὰ κάνουν χρήση ὕβρεων, ἂν αἰσθανθοῦν ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὲς θὰ ἐκφραστοῦν καλύτερα.

Ἂν ὅμως κάποιος βρίζει μὲ τὴν παραμικρὴ εὐκαιρία καὶ συνεχῶς, τότε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπολογίζεται ὡς εἰλικρινεῖς, τονίζουν οἱ ἐπιστήμονες.
Αὔξηση τῆς ἀντοχῆς στὸν πόνο

Οἱ ἐπιστήμονες ἔχουν διαπιστώσει πὼς οἱ βρισιὲς ἔχουν βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀντιμετωπίζουν καλύτερα ἐπίπονες ἢ κουραστικὲς διαδικασίες. Αὐτὸ συμβαίνει καθώς, οἱ ὕβρεις ἐνεργοποιοῦν μιὰ στρεσογόνο ἀντίδραση στὸν ἐγκέφαλό του ἀνθρώπου, ἁπαλύνοντας τοὺς μύες ἀπὸ τὸν πόνο.

Ὅπως τονίζουν οἱ εἰδικοί, δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ κάθε φορὰ ποὺ χτυπᾶμε, μᾶς βγαίνει αὐθόρμητα κάποια βρισιά.

Δεῖγμα Δημιουργικότητας

Ἂν καὶ ὁ λόγος ἑδράζεται κυρίως στὸ ἀριστερὸ ἡμισφαίριο τοῦ ἐγκεφάλου, ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι οἱ βρισιὲς συνδέονται καὶ μὲ τὸ δεξὶ μέρος, τὸ ὁποῖο εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ δημιουργικὲς καὶ καλλιτεχνικὲς διαδικασίες, τὴν κατανόηση τοῦ χιοῦμορ καὶ τὴν ἔκφραση συναισθημάτων.

Ὅπως ἔχει φανεῖ σὲ μελέτες, ἀσθενεῖς τῶν ὁποίων ἔχει πληγεῖ τὸ δεξὶ ἡμισφαίριο τοῦ ἐγκεφάλου τους ἀδυνατοῦν πράγματι νὰ ἐκφράσουν συναισθήματα, νὰ κατανοήσουν, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ νὰ βρίσουν, ἀκόμα καὶ ἂν προηγουμένως τὸ συνήθιζαν.

Δεῖγμα… Πολιτισμοῦ

Οἱ βρισιὲς εἶναι ἕνα δεῖγμα ἔκφρασης τῶν ἀρνητικῶν συναισθημάτων κατὰ κάποιου, μὲ ἕνα τρόπο «ἀσφαλοῦς» ἐπιθετικότητας, χωρὶς νὰ προκαλοῦνται σωματικὲς βλάβες.
Ἀντίθετα, στὰ ζῶα, ἡ ἔκφραση αὐτὴ δὲν ὑπάρχει, μὲ τοὺς ἐπιστήμονες νὰ ὑπογραμμίζουν πὼς ἡ ἔκφραση τῶν ἀρνητικῶν συναισθημάτων μέσῳ «συμβόλων», ὅπως οἱ λέξεις, ἀποτελεῖ δεῖγμα ἐξελικτικῆς ἀνωτερότητας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τελικὰ τὶ σημαίνει καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ἠθικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀποδοχὴ τῆς ὕβρεως ὡς ἀντίδραση στὴν ἀδικία;

Ἐὰν λάβουμε ὑπ᾽ ὄψιν τὰ ἀκόλουθα:

1. Ἡ “νέα μόδα” τῆς μετατόπισης εὐθύνης: Πολλοὶ ἄνθρωποι, ὅταν ἀδικοῦν, καὶ γίνονται ἀποδέκτες ὕβρεων ἀπροσπαθοῦν νὰ ἀποποιηθοῦν τὴν εὐθύνη καὶ νὰ μεταθέσουν τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς τους στὸ θῦμα. Χρησιμοποιοῦν δικαιολογίες ὅπως “γιατί βρίζεις;” γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίσουν καὶ νὰ θυματοποιήσουν τὸν ἑαυτό τους. Αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ ὑποκριτικὴ καὶ ὕπουλη τακτική, ἡ ὁποία ἐκμεταλλεύεται τὴν φυσιολογικὴ ἀντίδραση τοῦ θύματος.

2. Ἡ προπαγάνδα τῆς “εὐγένειας” Ἡ κοινωνία συχνὰ προωθεῖ τὴν ἰδέα ὅτι ἡ “εὐγένεια” καὶ ἡ “αὐτοσυγκράτηση” ὑπερισχύουν τῆς αὐθόρμητης ἀντίδρασης. Αὐτὴ ἡ ἄποψη ἀγνοεῖ τὸ ἔνστικτο αὐτοσυντήρησης καὶ τὴν ἀνάγκη γιὰ ἄμεση ἀντίδραση στὴν ἀδικία. Ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ καταπίεση τῶν συναισθημάτων ὁδηγοῦν σὲ μακροπρόθεσμη ἀνοχὴ στὴν ἀδικία καὶ στὴν ἀποδυνάμωση τῶν ἀτόμων.

3. Ἡ σύγκριση μὲ τὰ ζῶα: Ἐπισημαίνει ὅτι ἡ ἀντίδραση μὲ ὕβρεις εἶναι μιὰ φυσικὴ ἀντίδραση, παρόμοια μὲ αὐτὴ τῶν ζώων ὅταν ἀπειλοῦνται. Ἡ καταπίεση αὐτῶν τῶν ἐνστίκτων μπορεῖ νὰ ἔχει ἀρνητικὲς συνέπειες, ὅπως ἡ ὑποταγὴ στὴν ἀδικία καὶ ἡ ἀδυναμία αὐτοπροστασίας.

4. Ὁ ρόλος τῆς ἐξουσίας: Γίνεται ἀντιληπτό ὅτι ἡ προώθηση τῆς “εὐγένειας” καὶ τῆς “αὐτοσυγκράτησης” μπορεῖ νὰ ἐξυπηρετῇ συμφέροντα ἐξουσίας. Ἡ καταστολὴ τῆς αὐθόρμητης ἀντίδρασης μπορεῖ νὰ ὁδηγήσῃ σὲ ἀποδοχὴ τῆς ἀδικίας καὶ σὲ ἄκριτη ὑποταγὴ στοὺς ἰσχυρούς.

5. Ἡ ὑποκρισία τῆς θρησκείας: Ἀμφισβητεῖται ἡ ἠθικὴ ἰσχὺς τῆς θρησκευτικῆς διδασκαλίας ποὺ προτάσσει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀδικίας. Ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ ἐκμετάλλευση θρησκευτικῶν ἐννοιῶν γιὰ προσωπικὸ ὄφελος εἶναι συχνὰ φαινόμενα.

6. Ἡ κριτικὴ σκέψη: Οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται σὲ κριτικὴ σκέψη καὶ ἀμφισβήτηση τῶν κοινωνικῶν ἄγραφων νόμων ποὺ προωθοῦν τὴν ἀνοχὴ στὴν ἀδικία. Προτείνεται μιὰ πιὸ ρεαλιστικὴ καὶ ἠθικὴ προσέγγιση στὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀδικίας, ἡ ὁποία λαμβάνει ὑπόψη τὰ φυσικὰ ἔνστικτα καὶ τὴν ἀνάγκη γιὰ αὐτοπροστασία.

Ὁ ἀναγνώστης καλεῖται νὰ σκεφτεῖ κριτικὰ τὰ κίνητρα πίσω ἀπὸ τὴν προώθηση τῆς “εὐγένειας” καὶ τῆς “αὐτοσυγκράτησης” καὶ νὰ ἀναγνωρίσει τοὺς κινδύνους τῆς ἀνοχῆς στὴν ἀδικία. Εἶναι σημαντικὸ νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ ὕβρις δὲν ἀποτελεῖ λύση στὴν ἀδικία.

Ὡστόσο, ἡ ἄρνηση τῆς φυσιολογικῆς ἀντίδρασης ὀργῆς καὶ ἡ καταπίεση τῶν συναισθημάτων μπορεῖ νὰ ὁδηγήσουν σὲ ὀδυνηρὰ ἀποτελέσματα.