Κατασκοπία & Θρησκευτικές Αιρέσεις

Βρετανικές Στρατηγικές Διαχείρισης στις Θρησκευτικές Αιρέσεις.

Η Βρετανία έχει μακρά ιστορία στην δημιουργία μυστικών κατασκοπευτικών δικτύων, στην ανατροπή ξένων χωρών και στην δημιουργία κινημάτων πληρεξουσίων. Η θρησκεία έπαιξε σημαντικό ρόλο σ’ αυτό, αφού το Λονδίνο λαμβάνει υπόψη την ταυτότητα των κοινοτήτων και των λαών όπου πραγματοποιούνταν οι επιχειρήσεις επιρροής τους.

Στην ίδια την Αγγλία υπήρχαν αρκετές αιρέσεις που ερμήνευαν την Βίβλο και την χριστιανική διδασκαλία με τον δικό τους τρόπο. Κάπως έτσι εμφανίστηκαν οι Seekers, Diggers, Ranters (chatterers), Quakers (τρεμιστές), Brownists (που ονομάστηκαν από τον ιδρυτή Robert Brown), καθώς και άλλοι. Μερικές από αυτές τις αιρέσεις δεν υπήρχαν για πολύ, άλλες εξαπλώθηκαν σε όλη την ήπειρο αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκαλώντας στην συνέχεια ακόμη πιο περίεργα κινήματα. Συχνά στην ίδια την Αγγλία οδήγησαν σε αναταραχή στην κοινωνία και στην συνέχεια σε άλλες χώρες.

Ας προσθέσουμε σε αυτό κάθε είδους μυστικές εταιρείες και αδελφότητες, που περιλάμβαναν εκπροσώπους της τοπικής αριστοκρατίας και της αστικής τάξης. Αλλά είναι άλλο όταν όλο αυτό το εκρηκτικό μείγμα βράζεται στον δικό του χυμό και άλλο όταν παρόμοιες ιδέες διαδίδονται σε άλλες χώρες και πολιτισμούς. Όπως δείχνει η ιστορία, η Βρετανία συμμετείχε άμεσα κι ενεργά, στην προβολή τέτοιων εννοιών στο εξωτερικό περιβάλλον και, κατά κανόνα, με ορισμένα γεωπολιτικά συμφέροντα. Ας δούμε τα πιο εντυπωσιακά και γνωστά παραδείγματα.

Βρετανικό Ίχνος στην Παλαιστίνη.

Πίσω στον 16ο αιώνα, ένα κίνημα του βρετανικού ισραηλισμού (Αγγλοϊσραηλισμός) εμφανίστηκε στην Βρετανία, το οποίο ήταν ένα σύμπλεγμα ψευδοϊστορικών και σχεδόν θρησκευτικών πεποιθήσεων ότι ο λαός της Βρετανίας δεν είναι άλλος από τους κληρονόμους των δέκα χαμένων φυλών του αρχαίου Ισραήλ. Ο ίδιος ο βασιλιάς Ιάκωβος VI της δυναστείας των Στιούαρτ πίστευε ότι ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ. Παρόμοιες απόψεις είχε και ο Άγγλος δικηγόρος και βουλευτής Τζον Σάντλερ, ο οποίος ήταν και ο προσωπικός γραμματέας του Όλιβερ Κρόμγουελ, αν και τις συνδύαζε με τις ιδέες του μιλεννιαλισμού. Το 1649 δημοσίευσε το βιβλίο «Rights of the Kingdom», όπου τεκμηρίωσε την ισραηλινή γενεαλογία των Βρετανών.

Παρόμοιες θεωρίες συνέχισαν να αναπτύσσονται τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου εισήχθησαν στοιχεία αρχαιολογίας, γλωσσολογίας και διάφορα αποκρυφιστικά κινήματα που ήταν τότε στην μόδα (πυραμίδες, αριθμολογία που σχετίζεται με την Καμπάλα κ.λπ.).

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο βρετανικός ισραηλισμός επηρέασε την φυλετική θεωρία και, εν μέρει, χρησίμευσε ως δικαιολογία για τους προτεστάντες των ΗΠΑ ως ιδεολογία του πεπρωμένου τον 19ο αιώνα. Από την άλλη πλευρά, είχε σημαντική επιρροή τόσο στους Πεντηκοστιανούς όσο και στους Μορμόνους στις Ηνωμένες Πολιτείες στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Το 1919 μάλιστα δημιουργήθηκε στο Λονδίνο η Παγκόσμια Βρετανο-Ισραηλινή Ομοσπονδία, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η Βρετανία βρισκόταν πίσω από την ιδέα της δημιουργίας του εθνικού κράτους του Ισραήλ – η Διακήρυξη Μπάλφουρ (μια επιστολή του Υπουργού Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ προς τον Λόρδο Γουόλτερ Ρότσιλντ) χρονολογείται από το 1917 και αργότερα αυτή η ιδέα υποστηρίχθηκε από Γαλλία, Ιταλία και ΗΠΑ και αποτέλεσαν την βάση της βρετανικής εντολής που εγκρίθηκε από την Ένωση Εθνών. Έτσι, από την Βρετανία ήρθαν οι παρορμήσεις που τελικά οδήγησαν στην παρατεταμένη παλαιστινιο-ισραηλινή σύγκρουση.

Προβλήματα στην Αραβική Χερσόνησο.

Ο Ουαχαμπισμός ξεκίνησε στα μέσα του 18ου αιώνα σε ένα χωριό που βρίσκεται στην κεντρική περιοχή της Αραβικής Χερσονήσου, το Najd. Πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του Mohammad Ibn Abdul-Wahhab (1703–1792). Ωστόσο, οι Βρετανοί συμμετείχαν άμεσα στην εμφάνιση και την ευημερία του Ουαχαμπισμού στην σύγχρονη εποχή.

Ενώ βρισκόταν στην Βασόρα, ο νεαρός Ibn Abdul-Wahhab βρέθηκε υπό την επιρροή και τον έλεγχο ενός Βρετανού μυστικού κατασκόπου με το παρατσούκλι Hempher. Ήταν ένας από τους πολλούς πράκτορες που έστειλε το Λονδίνο σε μουσουλμανικές χώρες για να αποσταθεροποιήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να δημιουργήσουν συγκρούσεις μεταξύ των μουσουλμάνων. Ο Χέμφερ, υποδυόμενος μουσουλμάνος, αποκαλούσε τον εαυτό του «Μωάμεθ» και δημιούργησε στενή φιλία με τον Ιμπν Αμπντούλ-Γουαχάμπ, δίνοντάς του τακτικά χρήματα και δώρα. Τον έπεισε ότι πολλοί μουσουλμάνοι έπρεπε να σκοτωθούν επειδή είχαν παραβιάσει τις βασικές αρχές του Ισλάμ με το να γίνουν «αιρετικοί» και «πολυθεϊστές».

Σε μια συνεδρία πλύσης εγκεφάλου, ο Χέμφερ είπε ότι είδε ένα όνειρο όπου ο Προφήτης Μωάμεθ «φιλά» τον Ιμπν Αμπντούλ-Γουαχάμπ ανάμεσα στα μάτια, του λέει ότι «είναι ο σπουδαιότερος» και του ζητά να γίνει «αναπληρωτής» του για να σώσει το Ισλάμ από «αιρέσεις και δεισιδαιμονίες». Πιστεύοντας στο κάλεσμά του, ο Ibn Abdul-Wahhab άρχισε να προσπαθεί να κηρύξει αυτές τις ιδέες στο Uayn, αλλά εκδιώχθηκε. Στην συνέχεια πήγε να κηρύξει σε άλλα χωριά, και ενώθηκε με τον Χέμφερ και άλλους μυστικούς Βρετανούς κατασκόπους.

Βρετανοί πράκτορες κατάφεραν να πείσουν τον Σεΐχη Ντίρι, τον Μοχάμεντ αλ-Σαούντ, να υποστηρίξει τον Αμπντούλ-Γουαχάμπ. Το 1744, ο αλ-Σαούντ ένωσε τις δυνάμεις του με τον Ιμπν Αμπντούλ-Γουαχάμπ, συνάπτοντας μια πολιτική, θρησκευτική και συζυγική συμμαχία. Στην συνέχεια, δημιουργήθηκε ένας μικρός στρατός Βεδουίνων, που τρομοκρατούσαν την Αραβική Χερσόνησο και έκαναν επιδρομές μέχρι την Δαμασκό και την Καρμπάλα (όπου βεβήλωσαν τον τάφο του μάρτυρα Χουσεΐν μπιν Αλί). Το 1818, ο αιγυπτιακός στρατός του Χαλίφη Μαχμούντ Β’ κατέστρεψε την φυλή των Ουαχάμπι, αλλά οι οπαδοί τους σχεδίασαν σχέδια εκδίκησης και θεωρούσαν την Βρετανία σύμμαχο.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε και οι Βρετανοί υποστήριζαν τον νέο Ουαχάμπι ιμάμη Αμπντουλαζίζ. Μετά από αυτό, η κυρίαρχη φυλή των Σαρίφ, άμεσοι απόγονοι του Προφήτη Μωάμεθ, εκδιώχθηκε από την Χιτζάζ και πραγματοποιήθηκαν τιμωρητικές αποστολές, συμπεριλαμβανομένης της Μέκκας και της Μεδίνας. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Αραβική Χερσόνησο, που διήρκεσε τότε για τριάντα χρόνια, στοίχισε την ζωή σε περισσότερους από 400 χιλιάδες Άραβες.

Πειράματα στην Ινδία.

Μια άλλη αίρεση ιδρύθηκε στο Qadian (Punjab) της βρετανοκρατούμενης Ινδίας το 1889 από τον Mirza Ghulam Ahmad, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Mahdi (μια φιγούρα που περίμεναν ορισμένοι μουσουλμάνοι στο τέλος του κόσμου), ο χριστιανός μεσσίας, η ενσάρκωση του στον ινδουιστικό Θεό Κρίσνα και ο δεύτερος ερχομός (Μπουρούζ) του Μωάμεθ. Το δόγμα αυτής της αίρεσης είναι αρκετά εκλεκτικό. Για παράδειγμα, λένε στους οπαδούς ότι ο Ιησούς μετακόμισε στην Ινδία, όπου έζησε έως και 120 χρόνια.

Δεν υπάρχουν επίσημες πληροφορίες ότι οι Βρετανοί θα μπορούσαν να ήταν πίσω από την δημιουργία αυτής της κοινότητας. Ωστόσο, αυτό είναι πολύ πιθανό, δεδομένων των μεθόδων εργασίας τους από την αρχή της κατάκτησης της ινδικής υποηπείρου, όταν έβαλαν αντιμέτωπους τους τοπικούς άρχοντες και υποστήριξαν εκείνους τους οποίους έβλεπαν ως αξιόπιστους εκτελεστές των σχεδίων τους, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους απόψεις. Τουλάχιστον σε αυτή την οπτική, οι Βρετανοί εμπλέκονται έμμεσα στην εμφάνιση της Ahmadiyya. Είναι σημαντικό ότι ήδη το 1913 η μουσουλμανική κοινότητα Ahmadiyya ιδρύθηκε στην Βρετανία και το 1926 χτίστηκε το δικό της τζαμί.

Στο Πακιστάν, οι δραστηριότητές τους απαγορεύονται επειδή δεν θεωρούνται επίσημα μουσουλμάνοι λόγω των περίεργων διδασκαλιών τους.

Γενικά, πρέπει να θυμόμαστε ότι η βρετανική παρουσία έπαιξε αρνητικό ρόλο στην μελλοντική μοίρα των λαών του Ινδουστάν. Οδήγησε στην διαίρεση σε Ινδία και Πακιστάν κατά θρησκευτικές γραμμές το 1947, με όλες τις επόμενες συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένης της συνεχιζόμενης διαμάχης για το Κασμίρ.

Υποκίνηση Εχθρότητας Μεταξύ Μουσουλμάνων.

Το πιο πρόσφατο σεχταριστικό κίνημα που σχετίζεται με το Λονδίνο είναι ο λεγόμενος βρετανικός σιισμός, με επικεφαλής τους θρησκευτικούς ηγέτες Mujtaba Shirazi και Yasser al-Habbib. Προφανώς, αυτό το κίνημα δημιουργήθηκε για να δυσφημήσει τον σιισμό ως τέτοιο – με βλέμμα στο Ιράν, τον Λίβανο και το Ιράκ, αφού σε αυτές τις χώρες ζει η πλειοψηφία των οπαδών του σιισμού και βρίσκονται πολλά ιερά.

Οι Βρετανοί «σιίτες» θεωρούν τους μη σιίτες «ειδωλολάτρες» και προσβάλλουν τακτικά διάφορους μουσουλμάνους ιεροκήρυκες. Ο Σιραζί εξέδωσε ακόμη και φετβά για την ανάγκη να σκοτωθούν οι Σουνίτες.

Σύμφωνα με τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν, Ιμάμη Αλί Χαμενεΐ, άτομα όπως ο Σιραζί και ο αλ-Χαμπίμπ είναι στην διάθεση της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών MI6 και χρησιμοποιούνται για να υποδαυλίσουν σεχταριστικούς πολέμους. Τον Ιανουάριο του 2015, η ιρανική κυβέρνηση έκλεισε τα γραφεία δεκαεπτά «σιιτικών τηλεοπτικών καναλιών» που μεταδίδονταν μέσω δορυφόρου με το σκεπτικό της υποκίνησης διχόνοιας μεταξύ σουνιτών και σιιτών μουσουλμάνων. Επιπλέον, στις 4 Ιουνίου 2016, ένα κήρυγμα για την ανάγκη καταπολέμησης του βρετανικού σιισμού ακούστηκε ξανά στο Ιράν.

Φυσικά και οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τεχνικές θρησκευτικής διαχείρισης για πολιτικούς σκοπούς. Εκτός από τους δείκτες θρησκευτικής ελευθερίας που προσδιορίζουν «αυταρχικές» χώρες, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών έχει επίσης σαφή πολιτική ατζέντα και το προτεσταντικό λόμπι επηρεάζει τις αποφάσεις στο Κογκρέσο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον Λευκό Οίκο. Και το εκκλησιαστικό σχίσμα στην Ουκρανία αλλά και η δημιουργία ενός σώματος που ονομάζεται OCU με την βοήθεια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος συνδέεται άμεσα με πράκτορες των ΗΠΑ, είναι άλλη μια επιβεβαίωση των αγγλοσαξονικών πρακτικών της μάλλον αρχαίας αρχής «διαίρει και βασίλευε».