Όλα τα όντα λοιπόν που είναι εν ζωή βιώνουν την Πραγματικότητα, μια Άμεση Επαφή με το πραγματικό σαν Αρχικό Αντιληπτικό Βίωμα, σαν βάση της συνειδητής ζωής, σαν βασικό περιεχόμενο της επίγνωσης. Τα πράγματα λοιπόν είναι εξαιρετικά απλά όταν απλά ζούμε. Αλλά αυτό το Πρωταρχικό Βίωμα της επαφής με την πραγματικότητα δεν μένει καθαρό. Δεν ζούμε απλά. Δεν πορευόμαστε απλά με το Ρεύμα της Ζωής. Παρεμβαίνουμε βίαια στο Αληθινό Βίωμα της ζωής. Εσωτερικεύουμε («εννοούμε» η νοητικοποιούμε, δηλαδή μεταφέρουμε την «εμπειρία» στο αφηρημένο συμβολικό επίπεδο των εννοιών) την αρχική αντίληψη (που είναι πλήρης σύλληψη των πραγμάτων, εσωτερικών κι εξωτερικών) και φτιάχνουμε εσωτερικές αφηρημένες εικόνες-έννοιες των πραγμάτων, «σταθερές εικόνες» ζωντανών ρευστών πραγμάτων ή καταστάσεων. Νομίζουμε ότι «ακινητοποιώντας» τα ζωντανά πράγματα μπορούμε έτσι να τα «γνωρίζουμε» καλύτερα, να τα «ελέγχουμε» καλύτερα. Με αυτό τον τρόπο αντικαθιστούμε (στην σκέψη μας) όλα τα ζωντανά ρευστά πράγματα «με «σταθερές εικόνες-έννοιες» των πραγμάτων και αντί να ζούμε την ζωντανή πραγματικότητα απλά σκεφτόμαστε την ζωή και τρέχουμε πίσω από στόχους και φαντασιώσεις. Νομίζουμε ότι έτσι μπορούμε να διερευνούμε καλύτερα την πραγματικότητα, να διαχειριζόμαστε καλύτερα την ζωή και να βρίσκουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Είναι όμως έτσι;
Στην πραγματικότητα, αυτό πια πρέπει να είναι φανερό, η σκέψη δεν είναι άμεση επαφή με την πραγματικότητα αλλά μεταφορά σε ένα αφηρημένο συμβολικό εννοιολογικό επίπεδο-χώρο. Είναι μια κατασκευή. Είναι πραγματικό σαν «κατασκευή», σαν «λειτουργία» αλλά δεν είναι αληθινό σαν «περιεχόμενο. Μια κατασκευή, εκτός του ότι είναι μια απομίμηση, υπόκειται πάντα σε λάθη στην «κατασκευή», σε λάθος εκτιμήσεις, σε λάθος ερμηνείες των πραγμάτων. Έτσι αντί να ζούμε την ζωή προσεγγίζουμε την ζωή, τα πράγματα, μέσω της σκέψης, δηλαδή ενός παραμορφωτικού φίλτρου. Από εδώ πηγάζουν όλα τα προβλήματα.
Οι άνθρωποι πιστεύουν (κι αυτό τους το «λέει» η σκέψη) ότι η διανόηση, η σκέψη, είναι μια ανώτερη λειτουργία από την αυθόρμητη άμεση ανόθευτη αντίληψη επειδή ακριβώς είναι επεξεργασμένη από την νοημοσύνη μας, μια «βελτίωση» δηλαδή της αντίληψης. Είναι όμως έτσι; Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η Άμεση Ανόθευτη Όραση της Πραγματικότητας, αυτού που συμβαίνει πραγματικά, δεν είναι απλά πιο γνήσια, είναι και πιο πλήρης γιατί γίνεται με «ολόκληρη» την ύπαρξη. Αντίθετα η σκέψη, όσο ανεπτυγμένη ή πολύπλοκη κι αν είναι, δεν είναι παρά μια σχετική προοπτική και σαν «προοπτική» δίνει πάντα μια ψεύτικη εικόνα. Η σκέψη είναι ένα πολύτιμο εργαλείο (σαν μεταφορά της πραγματικότητας σε ένα αφηρημένο-συμβολικό-εννοιολογικό επίπεδο) αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την άμεση αντίληψη της ζωής, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αληθινή ζωή. Έτσι είναι καλύτερα να αφήνουμε τα πράγματα στην θέση τους και να μην παρεμβαίνουμε. Η Αγνότητα της Φύσης είναι πάντα πιο Όμορφη από την ομορφότερη δημιουργία του ανθρώπου.
Στην πραγματικότητα αν και η διανόηση, η σκέψη, στηρίζεται στην Άμεση Αντίληψη (την οποία αλλοιώνει) κι εμφανίζεται σαν μια ανώτερη και πιο εξελιγμένη λειτουργία δεν είναι παρά μια λειτουργία, ένα εργαλείο, που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν με άσχημο τρόπο. Η εγκατάλειψη της σκέψης για να μπορέσει να λειτουργήσει η Άμεση Όραση της Πραγματικότητας δεν είναι μια οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη του ανθρώπου αλλά μια Εμβάθυνση της Άμεσης Όρασης σε ένα ανώτερο επίπεδο, αφού έχει προηγηθεί η απατηλή εμπειρία της σκέψης. Με αυτόν τον τρόπο το βιώνουμε. Έτσι η «κατάκτηση» της Άμεσης Όρασης σαν Ανύψωση της Συνείδησης πάνω από την σκέψη, στην εξέλιξη της ανθρώπινης συνειδητότητας, είναι το «ζητούμενο» για τον άνθρωπο, είναι μια κατάκτηση που ο άνθρωπος θα πραγματοποιήσει σαν είδος στο «μέλλον».
Και για να το εξηγήσουμε αυτό καλύτερα. Στην πραγματικότητα η Δυνατότητα της Άμεσης Όρασης της Πραγματικότητας υπάρχει εξαρχής με την γέννηση της ανθρώπινης συνειδητότητας εδώ και χιλιάδες χρόνια, σαν βάση για την περαιτέρω εξέλιξη και την οποιαδήποτε σωστή η λάθος «παρέμβαση» στην αντίληψη. Η Άμεση Όραση της Πραγματικότητας δεν Εκδηλώνεται ολοκληρωμένα από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας (τουλάχιστον των τελευταίων 50.000 χρόνων). Αποκαλύπτεται σιγά-σιγά καθώς η ανθρώπινη συνειδητότητα εμβαθύνει την επίγνωσή της. Από την αρχική εξωτερική αντίληψη με τις αισθήσεις ο άνθρωπος αρχίζει σιγά-σιγά να νοιώθει την «ψυχική πραγματικότητα». Στην συνέχεια αναπτύσσεται η διανόηση, σαν εσωτερικοποίηση (σε αφηρημένο-συμβολικό-εννοιολογικό επίπεδο) των «εμπειριών». Τέλος κατανοούμε ότι μόνο με την Άμεση Επαφή με την πραγματικότητα μπορούμε να βιώσουμε την Αλήθεια, να ζήσουμε αληθινά, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, δηλαδή στην Στιγμή που Ρέει Τώρα, που είναι η Αιωνιότητα (αφού ποτέ δεν «σταματά» κι είναι έξω από τον συμβατικό γραμμικό χρόνο της σκέψης). Κι Ακόμα πιο Βαθιά, πέρα κι από αυτή την Αντίληψη, Κατάσταση, μπορούμε να Νοιώσουμε το Αχανές Βάθος της Θείας Πραγματικότητας που Βρίσκεται πέρα από όλα, και την Ακινησία και την Κίνηση και την Αληθινή Ύπαρξη και το Φαινόμενο, Πέρα από Όλα, σαν το Απόλυτο Σταθερό Βάθρο των Πάντων, ο Θεός, η Άκτιστη Πραγματικότητα (ονομάστε το όπως θέλετε).
Σήμερα η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημα της ιστορίας της και μόλις αναπτύσσεται η διανόηση (στο είδος). Θα χρειαστούν ίσως χιλιετηρίδες του συμβατικού γραμμικού χρόνου για να φτάσει ο άνθρωπος να ξεπεράσει το επίπεδο της διανόησης. Το βέβαιο είναι ότι εξελίσσεται προς αυτή την κατεύθυνση. Στοχαστείτε το λίγο. Στα 50.000 χρόνια της ουσιαστικής ανθρώπινης ιστορίας εμφανίστηκαν Άνθρωποι σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τους Δασκάλους των Ουπανισάδ, τον Βούδα, τον Κρισναμούρτι… Σε κάποιες χιλιετηρίδες τι Είδους Άνθρωποι θα έρθουν στην γη για να μας διαφωτίσουν; Το σίγουρο είναι ότι θα είμαστε πιο ώριμοι για να τους «ακούσουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου