Άραγε αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να το κάνουμε σχεδόν καθημερινά στη δουλειά μας, στις φιλικές μας σχέσεις, στις ερωτικές μας σχέσεις, στο γάμο μας, στη σχέση μας με τα παιδιά μας και με το περιβάλλον μας;
Άραγε το παρατηρούμε...;
Γιατί αντικειμενικά για να αλλάξουμε κάτι, πρέπει πρώτα να το παρατηρήσουμε... και στη συνέχεια αφού το παρατηρήσουμε, το προσωπικό μας στοίχημα είναι να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε προτού νιώσουμε δυσλειτουργικότητα, προτού νιώσουμε εγκλωβισμένοι ή προτού αρχίσουμε να εδραιώνουμε συμπεριφορές αποφυγής και συντήρησης καταστάσεων...
Αν υποθέσουμε ότι σε μία προηγούμενη σχέση σου ένιωσες ότι απορρίφθηκες, υπάρχει πιθανότητα στην επόμενη να προσπαθείς να αποδείξεις ότι αξίζεις και να καταβάλεις μεγαλύτερη προσπάθεια από τον άλλον για να μην απορριφθείς, για να τον πείσεις για την αξία σου ή για να παραμείνει...
Αν υποθέσουμε ότι στην προηγούμενη εργασία σου απολύθηκες άδικα, υπάρχει περίπτωση στην επόμενή σου εργασία, να ανέχεσαι καταστάσεις που σε φέρνουν στα όρια των αντοχών σου, για να μη νιώσεις ότι υπάρχει κίνδυνος να απολυθείς, για να μη νιώσεις ότι δεν αξίζεις.
Αν υποθέσουμε ότι στη σχέση σου με τους γονείς σου, ένιωσες ότι καλείσαι μόνιμα να αποδεικνύεις ότι αξίζεις, υπάρχει περίπτωση στη δική σου οικογένεια και στη σχέση σου με τα παιδιά σου, να είσαι σε μία μόνιμη υπερένταση, να μην λες όχι και να προσπαθείς να ακούς με αυτόν τον τρόπο πόσο καλή μαμά ή πόσο καλός μπαμπάς είσαι... για να νιώσεις ουσιαστικά αναγνώριση και ότι αξίζεις...
Αν υποθέσουμε επίσης ότι το κάνεις αυτό... μπορεί να ανέχεσαι καταστάσεις που θα συμβούλευες τους φίλους σου να μην δεχτούν, μπορεί να αναλαμβάνεις μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στη σχέση από αυτό που σου αναλογεί, μπορεί να ζητάς τη γνώμη των φίλων σου γιατί ζεις μόνιμα με το φόβο της απώλειας και της απόρριψης, μπορεί να υπερ-αναλύεις τις συμπεριφορές των άλλων, μπορεί να προσπαθείς να προλάβεις τις κινήσεις και τη συμπεριφορά των υπολοίπων και να ζεις με ένα μόνιμο άγχος...
Άραγε αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά έχει ενεργοποιηθεί με αυτό τον τρόπο ένα τραύμα και ότι τελικά εγκλωβιζόμαστε τόσο πολύ στο τραύμα του παρελθόντος;
Για ποιο λόγο τελικά μένουμε σε μία σχέση και προσπαθούμε να πείσουμε τον άλλον να μείνει και να μας δώσει μία ευκαιρία, αναζητώντας την επιβεβαίωσή μας μέσα από τα μάτια του, ενώ αντιλαμβανόμαστε ότι θα έπρεπε να φύγουμε εμείς;
Και... με ποιον τρόπο η τραυματική εμπειρία μιας προηγούμενης σχέσης, μας κάνει να προσκολλόμαστε στο παρόν και να βιώνουμε μία ακόμα τραυματική εμπειρία (ενισχύοντας ουσιαστικά τα αρνητικά μας συναισθήματα και το φόβο μας) ή μας παραλύει και μας κάνει να μετατρεπόμαστε σε ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουμε;
Αν το σκεφτούμε με προσοχή, είναι σαν να αποκτούμε μια ευαισθησία στη συμπεριφορά του άλλου... εστιάζουμε στην εικόνα που θα έχει ο άλλος για εμάς και ξεχνάμε ότι θα έπρεπε να επικεντρωθούμε στην εικόνα που θα έχουμε εμείς για εκείνον... εστιάζουμε στο τι θα σκεφτεί για εμάς και όχι σε αυτό που σκεφτόμαστε εμείς για εκείνον... εστιάζουμε στην εικόνα που θα έχουν οι άλλοι για εμάς και όχι στην εικόνα που έχουμε εμείς για εκείνους...
Αν αναρωτιέσαι για ποιο λόγο συνεχίζεις να το κάνεις, με μία πρώτη ανάγνωση θα σκεφτόμουν ότι το σπίτι μας, η σχέση μας, η οικογένειά μας θέλουμε να είναι το καταφύγιό μας... θέλουμε να είναι το μέρος όπου νιώθουμε ασφάλεια... γι’ αυτό και συχνά από τη στιγμή και μετά που ενεργοποιείται ή που αντιλαμβανόμαστε ένα τραύμα φοβόμαστε περισσότερο να φύγουμε, από όσο φοβόμαστε να μείνουμε...
Οι άνθρωποι που βιώνουν τραύματα αναζητούν την προσοχή και την αγάπη, ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε, γιατί κάθε μέρα αμφισβητούν την κρίση τους, φοβούνται τον εαυτό τους και τους άλλους... αναζητώντας το καταφύγιό τους απεγνωσμένα...
Όμως... με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά συντηρούμε το τραύμα, συντηρούμε την αυτό-αμφισβήτησή μας...
Παρατήρησε εσένα... παρατήρησε τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου και τη συμπεριφορά σου... και σκέψου ότι όσο εμείς ζούμε με την ανοχή μας στη συμπεριφορά των άλλων να αγγίζει τα όρια των σωματικών και ψυχικών μας αντοχών, το μόνο που κάνουμε είναι να συντηρούμε το τραύμα μας...
Και κάπου εδώ σκέφτηκα μία εξαιρετική ρήση του Freud, που θα μπορούσε να απαντήσει σε ένα από τα πολλά αναπάντητα γιατί που σκεφτόμαστε και που μας βασανίζουν...
"Νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος υποφέρει από αναμνήσεις" -Freud, 1895
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου