Ό,τι ακουμπάει την ψυχή, ο νους δεν το μαλώνει

Μόνο το συνειδητό, το μιλημένο, το συζητημένο από κοινού μαζί, μπορεί αλλά και αξίζει τον κόπο να είναι μαζί.

Εκείνο το από δυο καρδιών ανοιχτό, αμοιβαία, παράλληλα, με ευαισθησία και ευαλωτότητα.
Ανοιχτή ψυχή σε επικοινωνία.
Εκεί, που δεν υπάρχει ντροπή, μα άπλετη εμπιστοσύνη.
Σαν να σου ανήκει ο άλλος.
Όχι όμως κτητικά, μα ευαίσθητα, σχεδόν εύθραυστα, προσέχοντας μην τον ραγίσεις.
Γιατί αν σου ραγίσει, απλά, θα σπάσεις εσύ.
Γιατί όταν ανοίγουμε την ψυχή μας σε τέτοιο βαθμό, όλα μπορούν να συμβούν.
Ό,τι ακουμπάει την ψυχή, λένε, ο νους δεν το μαλώνει.
Πόσο δίκιο...
Κι αν ακόμα αναρωτιέσαι αν γίνεται κάτι τέτοιο, αν είναι εφικτό, ψάξε πρώτα να παρατηρήσεις πώς μιλάς σε σένα όταν δεν ακούει κανείς.
Η ευαλωτότητα, το να ανοίξεις δηλαδή, τα πιο εσωτερικά σου κομμάτια σε κάποιον, φτιάχνει ακλόνητες γέφυρες ουσιώδους και βαθιάς επικοινωνίας.
Μα προϋποθέτει, να έχεις πρώτα το θάρρος να μιλάς σε σένα έτσι.
Να έχεις εμπιστοσύνη σε σένα πρώτα.
Και φυσικά, να παραδέχεσαι την πιο δική σου αλήθεια.