Πονάει όταν βλέπεις ότι η δυστυχία σου δημιουργείται από τον εαυτό σου

Ποτέ μη ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους.

Πάντοτε να κατακρίνεις τον εαυτό σου.
Αυτό θα φέρει τη μεταμόρφωση.
Η γενική τάση του ανθρώπινου νου είναι να ρίξει το φταίξιμο σε κάποιον άλλο. Αυτός είναι ένας τρόπος για να προστατέψεις τον εαυτό σου, τότε όμως παραμένεις ο ίδιος.

Παρατήρησέ το!

Γνωρίζουμε, από την ιστορία τουλάχιστον πέντε χιλιάδων χρόνων, ότι αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς. Παίρνει διαφορετικά ονόματα, αλλά συνεχίζεται το ίδιο πράγμα.
Στην αρχή, οι άνθρωποι έλεγαν: “Τί να κάνουμε εμείς; Στην πραγματικότητα ο ''θεός'' τα κάνει όλα. Οτιδήποτε συμβαίνει, το κάνει εκείνος. Εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να το αλλάξουμε.”
Αυτό είναι ένα κόλπο, για να ρίξεις όλη την ευθύνη στους ώμους του θεού.
Τότε, εσύ ελευθερώνεσαι.
Τότε, αν είσαι κλέφτης, τί μπορείς να κάνεις εσύ;
Και αν είσαι δολοφόνος, τί μπορείς να κάνεις εσύ;
Είναι ο θεός εκείνος που αποφασίζει.

Το λένε επί πέντε χιλιάδες χρόνια – ότι ούτε ένα φύλλο δεν κουνιέται, χωρίς την εντολή του Θεού.
Αυτή η ιδέα κράτησε την Ινδία φτωχή, πεινασμένη, άσχημη, βρώμικη.
Αυτή η ίδια η ιδέα: “τί να κάνουμε εμείς, αφού ο Θεός τα κάνει όλα;” έχει δημιουργήσει πνευματική τεμπελιά, έναν πολύ βαθύ ύπνο.
Η Ανατολή έχει ζήσει σε βαθύ ύπνο, με έναν εντελώς αβοήθητο τρόπο.
Αυτό όμως έχει συμβεί και σε άλλες χώρες επίσης, με διαφορετικά ονόματα.
Στην αρχή ήταν πάντοτε ο ''θεός''.
Ύστερα, σιγά – σιγά, οι άνθρωποι άρχισαν ν’ αναρωτιούνται αν υπάρχει θεός ή όχι.
Σιγά – σιγά, η ύπαρξη του θεού αμφισβητήθηκε, χρειαζόμασταν όμως έναν αποδιοπομπαίο τράγο, για να πετάξουμε τις ευθύνες μας πάνω του.

Τότε εμφανίστηκε η ιδέα της μοίρας, η ιδέα των προηγούμενων ζωών, του κάρμα – ότι έχει κάνει κάτι στην προηγούμενη ζωή και τώρα το κάθε τι είναι προδιαγεγραμμένο από αυτό που έκανες και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί είσαι παγιδευμένος από τις προηγούμενες ζωές σου.
Τώρα, δεν μπορείς να πας πίσω και ν’ αλλάξεις τις προηγούμενες ζωές σου, οπότε τα πάντα είναι προκαθορισμένα από τη μοίρα. Βλέπεις τι έγινε;

Από τη στιγμή που ο θεός δεν είναι πια εκεί, χρειάζεσαι κάτι άλλο – τη θεωρία του κάρμα, της μοίρας, του κισμέτ, της τύχης.
Σιγά – σιγά, αυτά τα πράγματα έγιναν επίσης άχρηστα.
Τότε εμφανίστηκαν καινούργιες ιδέες, το παιχνίδι όμως παραμένει το ίδιο.
Τότε ο Δαρβίνος είπε ότι είναι η εξέλιξη, οι εξελικτικές δυνάμεις.
Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, είναι απλώς κομμάτι των εξελικτικών δυνάμεων, οι οποίες είναι τρομακτικές.
Ο άνθρωπος απλώς κινείται μέσα σ’ αυτές τις δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις είναι οι καθοριστικοί παράγοντες. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο. Είσαι απλώς ένα υποπροϊόν. Οτιδήποτε κι αν είσαι, βρίσκεσαι στο έλεος των εξελικτικών δυνάμεων.

Τώρα αυτό είναι ένα άλλο όνομα για το θεό, ένα άλλο όνομα για το κάρμα, ένα άλλο όνομα για τη μοίρα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει.
Απλώς μια επιστημονική εξήγηση, αλλά το ψυχολογικό κόλπο παραμένει το ίδιο.
Ύστερα, ήρθε ο Καρλ Μαρξ και είπε: Δεν είναι η εξέλιξη, είναι η οικονομική δομή της κοινωνίας, η οποία προδιαγράφει τα πάντα.
Δεν είναι η συνειδητότητα που καθορίζει την κοινωνία και τη δομή της, αλλά το αντίστροφο: Είναι η κοινωνία και η οικονομική της δομή εκείνη που καθορίζει τη συνειδητότητα, οπότε εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άμεσα, εκτός αν αλλάξει η κοινωνία.

Είναι το ίδιο: Αν δεν αλλάξει ο νους του θεού, αν δεν αλλάξει η μοίρα… Τώρα είναι η οικονομική δομή. Και είναι αναπόφευκτο. Εσύ δεν μπορείς να πας εναντίον αυτής της κατάστασης. Το κάθε τι είναι προδιαγεγραμμένο.

Ύστερα ήρθε ο Σίγμουντ Φρόυντ και είπε ότι το ασυνείδητο είναι εκείνο που καθορίζει τα πάντα, η ενστικτώδης σου φύση.

Όλες αυτές είναι εξηγήσεις για το ίδιο κόλπο και το κόλπο είναι αυτό: ρίξε το φταίξιμο σε κάποιον, ώστε να μπορείς να νιώσεις καλά και να μπορείς να συνεχίζεις έτσι όπως είσαι, οπότε δεν υπάρχει ανάγκη να περάσεις από καμία αλλαγή.

Αυτό το σούφικο τάγμα, που ονομάζεται οι “Φταίχτες”, λέει: “Εγώ είμαι υπεύθυνος. Όλο το φταίξιμο είναι δικό μου”.
Άφησε για μια στιγμή αυτή τη σκέψη να βυθιστεί μέσα στην καρδιά σου: “Εγώ είμαι υπεύθυνος.” Τότε, ξαφνικά αρχίζουν να σου συμβαίνουν δύο πράγματα.
Το πρώτο: Αν είμαι εγώ υπεύθυνος, τότε η αλλαγή είναι εφικτή.
Το δεύτερο: Αν είμαι εγώ υπεύθυνος, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να κατηγορώ τους άλλους και να τσακώνομαι συνεχώς. Και τότε, δεν υπάρχει νόημα στο να περιμένεις ολόκληρο τον κόσμο ν’ αλλάξει. Ακόμα κι αν ολόκληρος ο κόσμος αλλάξει – που δεν θ’ αλλάξει – εσύ δεν θα είσαι εδώ.
Κάτι πρέπει να γίνει αυτήν ακριβώς τη στιγμή, αμέσως, επειδή η ζωή σου είναι πολύ μικρή. Δεν μπορείς να περιμένεις αιωνίως να έρθει ο κομμουνισμός, να συμβεί η αταξική κοινωνία ή να έρθει η δευτέρα παρουσία του Χριστού ή να έρθει ο Κρίσνα να σε ελευθερώσει.
Όλα αυτά είναι ανοησίες!

Το βασικό κόλπο όμως παραμένει το ίδιο: “Δεν είμαι εγώ υπεύθυνος. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα.”
Πάρε την ευθύνη στους δικούς ώμους. Στην αρχή, πονάει. Πονάει επειδή όταν βλέπεις τη βλακεία της συμπεριφοράς σου, ότι η δυστυχία σου δημιουργείται από τον εαυτό σου, πονάει.
Πάντοτε σε κάνει να νιώθεις καλά και όμορφα, όταν είναι κάποιος άλλος υπεύθυνος για την δυστυχία σου. Τη στιγμή που βλέπεις ότι εσύ ο ίδιος χαστουκίζεις το πρόσωπό σου και δεν σε χαστουκίζει κανένας άλλος, τότε φαίνεται εντελώς βλακώδες να το συνεχίζεις.

Αν το απολαμβάνεις, τότε μην παραπονιέσαι.