Γιογκακάρα (Βιτζναναβάντα): Η Ύστατη Πραγματικότητα, (το Σουνυάτα) Ταυτίζεται Ουσιαστικά με το Βιτζνάνα.
Προοίμιο
Η Διδασκαλία Γιογκακάρα αποτελεί μια «συνέχεια» και μια «επέκταση» ή «εμβάθυνση» της Διδασκαλίας του Σουνυάτα. (τουλάχιστον κατά την άποψη των οπαδών της Διδασκαλίας): Η Μόνη Πραγματικότητα είναι το Σουνυάτα, όλα είναι Σουνυάτα, όλα είναι παροδικά φαινόμενα. Ακόμα και το Σουνυάτα είναι Σουνυάτα, Κενό. Το μόνο Σταθερό Υποστήριγμα (Ασράγια) είναι Αυτό που τα βιώνει, που τα «αντιλαμβάνεται» όλα αυτά. Έτσι η Ύστατη Πραγματικότητα, (το Σουνυάτα) Ταυτίζεται Ουσιαστικά με το Βιτζνάνα.
Τζνάνα σημαίνει την Καθαρή Γνώση, την μη-δυαδική γνώση, την καθαρή αντίληψη. Βιτζνάνα είναι η «διακρίνουσα αντίληψη». Στο Γιογκακάρα όταν χρησιμοποιείται ο όρος Βιτζνάνα σκέτος υπονοεί την Τζνάνα. Όταν χρησιμοποιείται με κάποιο επιθετικό προσδιορισμό υπονοεί την Βιτζνάνα σαν «διακρίνουσα αντίληψη» (Αλάγια βιτζνάνα), ή «αντικειμενοποιούσα με την χωριστικότητα αντίληψη» ( Μάνας, Μανοβιτζνάνα, Βισάγια-Βιτζνάνας ή βιτζνάνα των αισθήσεων).
(Η ρίζα τζνα- σημαίνει το «γνωρίζειν»
Πρά-τζνα σημαίνει την αυθόρμητη, ανεμπόδιστη κι ανέγγιχτη (από επεξεργασία) γνώση, το πρωτογενές βίωμα γνώσης, η μια ανάδυση στην πέραν της επεξεργασμένης γνώσης, σε μια ανώτερη γνώση, μια ανώτερη επίγνωση.
Τζνά-να είναι η Ανώτερη Ανόθευτη Γνώση, η Αληθινή Γνώση, η «υπέρβαση» του βι-τζνα-να.
Βι-τζνα-να είναι η διακριτική λογική γνώση.
Α-τζνα-να είναι η μη-γνώση).
Ταθάτα
Το ΤΑΘΑΤΑ (Ως Έχει, Έτσι Είναι) είναι η Μόνη Πραγματικότητα. Το Ταθάτα είναι απουσία κάθε αντίληψης, χωρίς κανένα προσδιορισμό, χωρίς διαφοροποίηση, άδειο από κάθε τι, είναι Σουνυάτα (Κενότητα). Το Ταθάτα Υπάρχει από μόνο Του, Μόνο του. Το Ταθάτα Εδράζεται στον Εαυτό Του, στην Απόλυτη Φύση Του. Είναι το Πραγματικό, Αυτό που Υπάρχει Έτσι.
Το Ταθάτα είναι η Υπέρτατη Τζνάνα, η Καθαρή Γνώση, Φώτιση.
Το Ταθάτα είναι το Νιρβάνα, η ολοκλήρωση του «όντος».
Όπως σε όλο το Βουδισμό, "Οντολογία", Γνωσιολογία, Ηθική, ταυτίζονται. Έτσι το Ταθάτα έχει και "Οντολογικό" και Γνωσιολογικό και Ηθικό Χαρακτήρα, είναι ταυτόχρονα και Ταθάτα και Βιτζνάνα και Νιρβάνα, είναι και τα τρία.
Δεν υπάρχει αντίληψη ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό, έξω:
Ό,τι γίνεται αντιληπτό ό,τι «εμφανίζεται» είναι Τσιτταμάτρα (Μόνο Νους).
Μέσα στο Απόλυτο-Βιτζνάνα-Τσίττα εμφανίζονται όλα τα συνειδησιακά και "υλικά" φαινόμενα. (Βιτζνανακάγια ή Τσιττακαλάπα, ή Αγιάτανα, "κόσμοι").
Τσίττα
Ότι υπάρχει κι ό,τι μπορεί να υπάρξει είναι μόνο Τσίττα (Τσιτταμάτρα – Μόνο Νους) ή Βιτζνάνα. Όταν το Τσίττα ή Βιτζνάνα Δραστηριοποιείται, εμφανίζεται μία διαφορετικής ποιότητας ενέργεια που ονομάζεται «Βιτζνάνα» (συνείδηση, νοητική ροή) κι από την οποία προκύπτει ο κόσμος των φαινομένων.
Ό,τι εμφανίζεται λοιπόν (βιτζνάνα, συνείδηση) είναι ενέργειες, διαδικασίες, φαινόμενα, που πηγάζουν αυθόρμητα μέσα στο Τσίττα και πάλι εξαφανίζονται μέσα σε Αυτό, (Τσιταμάτρα Λόκαμ – ο κόσμος είναι μόνο Νους). Σε αυτή την περίπτωση το Τσίττα ονομάζεται Αλάγια Βιτζνάνα. (η Νοητική Δραστηριότητα που παράγει τα πάντα, η Υπερατομική Συνείδηση που περιέχει τα σπέρματα όλων των πιθανών μορφών – το αντίστοιχο του Λογισμού). Όλα αυτά είναι βιτζνάνα. Δεν έχουν αυτό-ύπαρξη, δική τους πραγματικότητα (σβαμπάβα). Η ύστατη ουσία όλων αυτών των βιτζνάνα (αντιλήψεων, αισθήσεων, φαινομένων) είναι το βάσανα, δηλαδή η αποκρυσταλλωμένη μνήμη που τα διατηρεί στην ύπαρξη Δεν υπάρχει εξωτερικός, αυθύπαρκτος κόσμος. Η ακατάπαυστη διαδοχή των αντιλήψεων (φαινομένων), δημιουργεί την εντύπωση ενός «αντικειμενικού κόσμου». Όλη αυτή η φαινομενική ζωή υπόκειται στο νόμο του κάρμα.
Υπάρχουν διάφορα είδη Βιτζνάνα (διακριτικές συνειδήσεις). Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όλες αυτές οι «Βιτζνάνας» που περιγράφονται δεν είναι διακριτές κατηγορίες Βιτζάνα αλλά πολλές φάσεις της κοσμικής εξέλιξης της Μιας Βιτζνάνα. Η Βιτζνάνα έχει Αντικειμενικό Χαρακτήρα, Υποκειμενικό Χαρακτήρα, Περιορισμένου Υποκειμένου Χαρακτήρα, Ιδιαίτερης προσωπικότητας χαρακτήρα, κλπ.
Αναλυτικά η Βιτζνάνα (οι Διαφοροποιήσεις της Βιτζνάνα, οι «Βιτζνάνας»):
1) Τσιτταμάτρα: (Ταθαγκάτα, Ταθαγκάτα-Γκάρμπα): Έχει Αντικειμενικό Χαρακτήρα:
Πραμπάντα Αλάγια Βιτζνάνα (Ακατάπαυστη) ή Παραμαλάγια Βιτζνάνα ή Βιβικταντάρμα (Μοναχικότητα, Απόλυτη Πραγματικότητα).
2) Τσίττα: Έχει Υποκειμενικό Χαρακτήρα, Είναι το Μεγάλο Υποκείμενο, το Αντικειμενικό Υποκείμενο, χωρίς ιδιαίτερα υποκειμενικά στοιχεία:
Λαξάνα Αλάγια Βιτζνάνα (Εκδηλωμένη) ή Βιτζναπτίρ Αλάγια Βιτζνάνα ή Χετούκα Βιτζνάνα (υποκείμενη στην αιτιότητα): Η πανπεριεκτική συνείδηση, η εσωτερική νοητικότητα, που έχει τρεις διαβαθμίσεις, στις οποίες:
α) δεν υπάρχει υποκείμενο αντικείμενο (κενή συνείδηση),
β) υποκείμενο αντικείμενο ταυτίζονται (παγκόσμια συνείδηση),
γ) υποκείμενο αντικείμενο διαχωρίζονται (πανταχού παρούσα συνείδηση).
3) τσίττα:
Μάνας: Ατομικότητα (Συνείδηση του Εαυτού), Ανώτερος Εαυτός, Καθαρό Εγώ (όχι εμπειρική προσωπικότητα).
Το Μάνας έχει μια «Διπλή Όψη». Όταν δεν σχετίζεται με τον «αντικειμενικό κόσμο» ή αποσύρεται από τον «αντικειμενικό κόσμο» είναι Μη-Τοπική και δεν διαφέρει στην ουσία από το Αντικειμενικό Υποκείμενο, από την κατώτερη μορφή της Αλάγια Βιτζνάνα (πανταχού παρούσα συνείδηση). Όταν στρέφεται προς τον «αντικειμενικό κόσμο» αποκτά Τοπικό Χαρακτήρα μέσα σε ένα κοσμικό περιβάλλον. Στην Φυσική της Κατάσταση είναι Μη-Δυαδικό Υποκείμενο, Μη-Δυαδική Συνείδηση που μέσα στην Επίγνωσή της Αγκαλιάζει τα πάντα. Έχει τον Χαρακτήρα του Μη-Δυαδικού Εγώ (Εγώ, διακριτική και ταξινομητική δραστηριότητα – νοητικότητα που έχει μία εσωτερική λειτουργία με αντικείμενο τον κόσμο των μορφών και μία εξωτερική δραστηριότητα στον κόσμο των μορφών). Είναι το Φωτισμένο-Εγώ. Δεν έχει τον χαρακτήρα της ιδιαίτερης προσωπικότητας.
4) Μανοβιτζνάνα: Έχει τον χαρακτήρα του περιορισμένου ιδιαίτερου εγώ, του δυαδικού-εγώ που λειτουργεί σαν ξεχωριστό υποκείμενο μέσα σε ένα αντικειμενικό κόσμο και νοιώθει όλα τα αντικείμενα «απέναντι». Είναι η ξεχωριστή ιδιαίτερη προσωπικότητα.
Το Μανοβιτζνάνα είναι ακόμα η ενοποίηση των πέντε αισθήσεων, η έκτη αίσθηση – το αντίστοιχο της Αντίληψης. Είναι η Εμπειρική Προσωπικότητα.
Το Μανοβιτζνάνα είναι η Νόηση (Αλαμπάνα-αναπαραστατική αντίληψη και Βισάγια-εξωτερική αντίληψη): Τρεις ποικιλίες: (νόηση, διανόηση, εξωτερική αντίληψη).
5) Πέντε Βισάγια-Βιτζνάνας ή Πραβρίττι Βιτζνάνας, (Βιτζνάνας των Αισθήσεων).
6) Βισάγια (αντικειμενικός κόσμος, υλικός κόσμος).
Ντυάνα
Το Τσίττα ή Βιτζνάνα είναι η Μόνη Πραγματικότητα. Είτε σε Θεμελιακή, Ατροποποίητη Αταραξία, Άδειο από κάθε αντίληψη (Πραμπάντα), είτε σε ενέργεια, σαν Λαξάνα Αλάγια Βιτζνάνα, οπότε εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα (Διαφοροποιήσεις της Αλάγια, Μάνας, Μανοβιτζάνα,, Βισάγια Βιτζνάνας, Βισάγια), δεν υπάρχει καμία διαφορά. Δεν υπάρχει καμία πραγματικότητα έξω από το Τσίττα. Είτε υπάρχει αναγνώριση της Πραγματικότητας του Τσίττα, είτε δεν υπάρχει. Η απορρόφηση στα φαινόμενα είναι όχι πραγματικότητα, είναι ένα όνειρο. Συνεπώς, εφ’ όσον το Τσίττα είναι η Μόνη Πραγματικότητα, δεν υπάρχει πτώση σε κάποια άλλη πραγματικότητα, ούτε εξέλιξη, ούτε λύτρωση, ούτε τίποτα. Απλά είτε υπάρχει αναγνώριση της πραγματικότητας του Τσίττα, είτε όχι. Όταν δεν αναγνωρίζεται η Πραγματικότητα του Τσίττα, τα φαινόμενα αφήνονται να λειτουργήσουν σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους. Όλα αυτά όμως είναι μία ονειρική κατάσταση.
Το Τσίττα ή Βιτζνάνα είναι η Μόνη Πραγματικότητα. Όλα όσα Εμφανίζονται σαν «Δημιουργία» είναι «Περιεχόμενα» του Τσίττα ή Βιτζνάνα, του Μεγάλου Υποκειμένου, είναι Νοητικής Φύσης. Και τα Μικρά Υποκείμενα (Μάνας), και τα «αντικειμενικά φαινόμενα». Η «διαφορά» ανάμεσα στο Μεγάλο Υποκείμενο (Τσίττα ή Βιτζνάνα) και τα μικρά υποκείμενα (Μάνας) είναι ότι το Βιτζνάνα Κατανοεί πιο ορθά όλα τα φαινόμενα ενώ τα μάνας βλέπουν διαστρεβλωμένα τα φαινόμενα.
Εφόσον λοιπόν η «Δημιουργία», η «Εμπειρία του Κόσμου», έχει «υποκειμενικό χαρακτήρα», είναι νοητικής υφής, γίνεται φανερό ότι εξαρτάται απόλυτα από το «Υποκείμενο» πως θα δει την Πραγματικότητα, δεν εξαρτάται από την αντίληψη ή όχι κάποιου αντικειμένου ή από κάποιο πραγματικό αντικείμενο, δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.
Συνεπώς και η βαθύτερη έννοια του Ντυάνα αλλάζει χαρακτήρα. Στο «Ρεαλιστικό» Θεραβάντα, πρέπει να εξαντληθούν όλες οι διαδικασίες «ύπαρξης» για να φτάσουμε φυσικά στο Νιρβάνα. Στο «Διαλεκτικό» Σουνυαβάντα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την «Κενότητα» όλων των εμπειριών, όλων των φαινομένων. Στο «Ιδεαλιστικό» Τζναναβάντα οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι εξαρτάται απόλυτα από εμάς (από την Υποκειμενική Υπαρξιακή Βάση) αν θα συνεχίσουμε να «τοφοδοτούμε την «Δημιουργία» και το «όνειρο» μιας ατομικής, περιορισμένης ζωής ή αν θα τα «εγκαταλείψουμε»:
1) Ασφαλώς όσο είμαστε απορροφημένοι στην εξωτερική «αντικειμενική» ζωή δεν έχουμε ελπίδα να προχωρήσουμε. Για αυτό απαιτείται καταρχήν η εξωτερική πειθαρχία μιας ορθής ζωής.
2) Η ορθή κατανόηση και χρήση των «αισθήσεων» αποτελεί την βάση για μια πραγματική αποδέσμευση, από τον φαντασιακό κόσμο.
3) Η «Διακριτική» Παρατήρηση του Μανοβιτζάνα, της εξωτερικής νόησης , έρχεται μετά. Η απόρριψη δοξασιών, προκαταλήψεων, «γνώσεων» και «εμπειριών» είναι ως ένα σημείο εύκολη γιατί όλα αυτά είναι άμεσα αναγνωρίσιμα ως «κατά συνθήκη ψεύδη». Δεν υπάρχει καθυστέρηση εδώ. Η διαλεκτική διανόηση που υποτίθεται ότι μπορεί σαν «σκέψη», «στοχασμός», «φιλοσοφία», μπορεί να παραπλανήσει κάποιους σαν διαδικασία εύρεσης ή αποκάλυψης της αλήθειας. Αλλά έτσι κι αλλιώς η «σκέψη» είναι ένα κλειστό σύστημα που δεν μπορεί να οδηγήσει πέρα από τον ευτό του. Η Αλήθεια βρίσκεται έξω από την «σκέψη. Ακόμα και η αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων δεν είναι αρκετή όσο «παραμένει» έστω κι ένα ίχνος «εγώ». Η φυσική εξάντληση της εγώ-θέασης μπορεί να «οδηγήσει» πραγματικά στην υπέρβαση στο Μάνας, στην Μη-Δυαδική Συνείδηση που μέσα στην Επίγνωσή του περιλαμβάνει τα πάντα.
4) Το Μάνας σηματοδοτεί το ουσιαστικό πέρασμα πέρα από τους κατώτερους κόσμους, την «απελευθέρωση» από την μετενσάρκωση στους κατώτερους κόσμους. Επειδή, στην πραγματικότητα, συνιστά την Μη-δυαδική Συνείδηση βλέπει τον κόσμο κι ενεργεί στον κόσμο χωρίς να «εμπλέκεται» (κι έτσι δεν δημιουργεί κάρμα ούτε αφήνει κατάλοιπα). Όταν εξαντληθεί το κάρμα της παρούσας ζωής απλά το «ον» δεν επιστρέφει στους κατώτερους κόσμους.
Σαν «εμπειρία» το Μάνας επειδή έχει εξαντληθεί κάθε «προσωπικό» νοητικό περιεχόμενο είναι σαν το μονοδιάστατο σημείο το οποίο πάντα διαφεύγει όταν προσπαθείς να το συλλάβεις. Όταν στρέφεται στον κόσμο λειτουργεί χωρίς προσωπικές αποχρώσεις. Όταν «παραμένει» στην συνειδητοποιήσή του, στην κατανόησή του είναι σε μια ελεύθερη μακάρια κατάσταση (που όμως δεν είναι σταθερή ή μόνιμη). Όταν «εγκαταλείπει» τον κόσμο ουσιαστικά είναι (αναδύεται στην) Αλάγια Βιτζνάνα στην κατώτερη κατάστασή της σαν «πανταχού παρούσα συνείδηση».
Έτσι ουσιαστικά το Μάνας είναι μια Ενδιάμεση Κατάσταση ανάμεσα στις Ανώτερες Καταστάσεις (κόσμους) της Αλάγια Βιτζνάνα και τους κατώτερους κόσμους της μετενσάρκωσης. Είναι μια Πύλη, προς τα «Άνω» ή προς τα «Κάτω». Σαν Κατάσταση, επειδή είναι Άχρονη μπορεί να διαρκέσει για πάντα αλλά δεν έχει νόημα όταν Ανοίγονται στην προοπτική της οι Απέραντοι Κόσμοι της Αλάγια Βιτζνάνα.
5) Οι Εμπειρίες της Αλάγια Βιτζνάνα στην πραγματικότητα αποτελούν το πέρασμα από την «Διάσπαση» του Υποκειμένου σε Υποκείμενο-Αντικείμενο στην Πλήρη Ενοποίηση του Υποκειμένου μέσα στην Πραγματική Ουσιαστική Φύση του, στην Απεριόριστη Μοναχικότητά του. Είναι η Κατάσταση της Αληθινής Σουνυάτα η Πλήρης Κενότητα του Υποκειμένου.
Όταν το Υποκείμενο Φτάνει σε Αυτή την Απεριόριστη Κατάσταση Μετουσιώνεται Τελικά στην Αντικειμενική Φύση του, «Παύει» να Είναι Υποκείμενο. Είναι η Ύστατη Κατάσταση της Αγνής Αλάγια Βιτζνάνα πριν «Γίνει» «Αυτό», «Αυτό που Είναι Έτσι», το Ταθάτα
6) Το Ταθάτα
Τελικά, η Μόνη Ουσιαστική Πραγματικότητα Είναι το Ταθάτα. Το Παν, το Υποστήριγμα του Παντός. Οποιαδήποτε «συνείδηση» είναι χωρίς οντότητα. Εμπειρίες, ζωή, κλπ., είναι ονειρικά. Δεν υπάρχουν ούτε ατομικότητα, ούτε σαμσάρα, ούτε λύτρωση, ούτε τίποτα, όλα είναι ονειρικά.
Παραβριτασράγια
Τι σημαίνει Παραβριτασράγια:
Βρίττι είναι «νοητικό περιεχόμενο», νοητική διακύμανση, σκέψη.
Πάρα σημαίνει «πέραν», υπεράνω.
Ασράγια σημαίνει Βάση, Θεμέλιο
Παραβρίττιασράγια σημαίνει:
Το «Πέραν της σκέψης Θεμέλιο», σημαίνει «το Πέραν του Νου».
«Εξάλειψη των νοητικών δραστηριοτήτων κι επάνοδος στην Υποκειμενική Βάση», ή «Επιστροφή στην Βάση», ή «Επιστροφή Πίσω» ή «Επιστροφή στην Αρχική Φύση».
Σημαίνει μια ολοκληρωτική πνευματική μεταστροφή.
Ο Αληθινά Έμπειρος του Γιογκακάρα Ντυάνα, που Κατανοεί Ορθά την Διδασκαλία, δεν χρειάζεται να βαδίσει αυτή την σταδιακή προσέγγιση του Εσώτερου Εαυτού. Αυτός που είναι αληθινά αποφασισμένος μπορεί άμεσα να απορρίψει όλες τις διαδικασίες Βιτζνάνα και να Αναδυθεί κατευθείαν στο Απόλυτο. Αυτή είναι η «Άμεση Οδός». Αλλά τέτοιοι άνθρωποι που μπορούν να «εφαρμόσουν» την «Άμεση Οδό» είναι σπάνιοι. Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκαστικά ακολουθούν τον Δρόμο της σταδιακής προσέγγισης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου