Η κυρία Γιώτα, ο Πέτρος, η Μαίρη, ο κύριος Σάκης και ο… και ο… και… είναι σκληροί. Με θέλουν έτσι, με θέλουν κάπως, με θέλουν αλλιώς. Να στηθώ με τον τάδε τρόπο και τότε θα είμαι εντός της κοινωνίας. Όταν θα φοράω τις μάσκες μου, θα είμαι ευτυχισμένος, μου το είπε εκείνη η χαρούμενη κοπέλα στη διαφήμιση. Χρειάζομαι οδηγίες χρήσης για να χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου; Τι χρειάζομαι για να είμαι εγώ;
Αγχώνομαι για το πώς θα φανώ. Ο κόσμος με κρίνει. Από την ώρα που γεννιέμαι, θα με κοιτάξει, θα με παρατηρήσει να δει με τι μοιάζω, αν του μοιάζω, αν είμαι όμορφος, αν έχω ταλέντο. Ακούω τη μάνα μου να ανησυχεί για το πώς η ίδια δείχνει. Την φίλη μου να αγχώνεται για τα κιλά της. Βλέπω την γειτόνισσα να παλεύει με τα φύλλα στην αυλή της για να μην την πουν βρομιάρα, εσένα να αγωνιάς για να έχεις τέλεια νύχια, την παρουσιάστρια για να έχει λαμπερά μαλλιά, την Άννα για τον κώλο -ούπς- της, τον Αντώνη για το γούστο του στην μουσική που ακούει, την Τόνια για τα βυζιά -ούπς- της. Την Κατερίνα για το αγορίστικο προφίλ της, τον Γιώργο για το θηλυκό προφίλ του. Εμένα, για το πού να σταματήσω κι αν προκαλώ. Δε θέλω να προκαλώ.
Ακούω τη μανά μου να σχολιάζει την περαστική γυναίκα, την φίλη μου να σχολιάζει μια άλλη στο ίνσταγκραμ, την θεία μου να σχολιάζει μια διαφορετική. Η μάνα μου μου λέει το πώς πρέπει να είμαι, οι δάσκαλοί μου, οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, οι άγνωστοί μου. Για να μην με σχολιάζει ο κόσμος. Και σπίτι τους βλέπω όλους λυπημένους. Και δεν ξέρουν γιατί είναι λυπημένοι. Γιατί να μην είμαι όπως θα με ήθελαν; Γιατί να μην είναι όπως θα τους ήθελαν;
Ανοίγω την τηλεόραση και η τηλεόραση μου λέει, ότι κάνω τα πράγματα λάθος. Στο ίντερνετ ένα σωρό άρθρα και βίντεο, για να μου πουν ότι είμαι λάθος και να μου μάθουν πώς να είμαι. Και ύστερα, να, κάνω τατουάζ το “i ’m not perfect” και λέω, ναι, δεν είμαι τέλειος.
Σκοτίζεται όμως κανένας, αλήθεια, για το εάν είμαι τέλειος; Σκοτίζεται για το πώς είμαι;
Όχι δεν σκοτίζεται. Σκοτίζεται για το πώς είναι αυτός.
Σ’ εμένα βλέπει εκείνον, και ό,τι τον τρομάζει.
Βλέπει την κριτική μου να σκάει μύτη στην γωνία και να τον πλησιάζει. Και θίγεται. Και πληγώνεται. Γιατί δεν είναι, όπως του λέω ότι πρέπει να είναι. Και προσπαθεί σκληρά να γίνει όπως πρέπει, όπως ορίζεται κάθε φορά αυτό το πρέπει, ανάλογα με τα χρόνια και τις κοινωνίες. Ηρεμώ, γιατί για φέτος η ατέλεια ορίζεται ως κουλ. Και λέω, τι να κάνουμε, έτσι λειτουργεί η κοινωνία.
Μετά θυμάμαι, ότι η κοινωνία είμαι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου