Οι ψαλμοί του βασιλέως Δαυίδ, ένα εκ των 49 βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι της χριστιανικής διδασκαλίας και του τελετουργικού μέσα στο οποίο είναι διάσπαρτοι, είτε ολόκληροι, είτε μέρος αυτών.
Η ωφέλεια τους αναγνωρίζεται από πολλούς πατέρες της Εκκλησίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε την άποψη κάποιων εξ’ αυτών για τους ψαλμούς:
Μέγας Βασίλειος: “Ο ψαλμός αποκοιμίζει την αγριότητα της ψυχής… είναι γαλήνη των ψυχών μας, μάς δίνει ωσάν ένα βραβείον την ειρήνην με το να καθησυχάζει την ταραχήν και τα κύματα των λογισμών μας. Διότι καταπραΰνει τον θυμόν της ψυχής και χαλιναγωγεί την προς την ακολασία κλίσιν του ανθρώπου… ο ψαλμός είναι συμβοηθός της φιλίας, ένωσις των χωρισμένων, μέσον προς συμφιλίωσιν των εχθρευομένων. Μας δίδει και το μέγιστον από όλα τα αγαθά, μας δίδει την αγάπην. Διώκει τους δαίμονας και προσκαλεί την βοήθεια των αγγέλων. Είναι όπλον εναντίον των νυκτερινών φόβων μας και ανάπαυσις από τους ημερινούς κόπους¨.
Γέροντας Παϊσιος: “Βλέπετε το ψαλτήρι που είναι γραμμένο με θείο φωτισμό, τι βαθειά νοήματα έχει! Μάζεψε, αν θέλεις, όλους τους θεολόγους, όλους τους φιλολόγους, και θα δης ότι ένα ψαλμό με τέτοιο βάθος δεν μπορούν να φτιάξουν! Ενώ ο Δαυίδ ήταν αγράμματος, αλλά βλέπεις καθαρά πως τον οδηγούσε τον πνεύμα του Θέου”.
Γέροντας Πορφύριος: “Έχουν δύναμη οι ψαλμοί, πολύ μεγάλη δύναμη, γιατί γράφτηκαν με πολλά δάκρυα και πολλή ταπείνωση. Τέτοια ταπείνωση που ο ίδιος ο Θεός είπε: ”Βρήκα ανάπαυση μόνο στην καρδιά του Δαυίδ”.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι. Θα πουν τώρα οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτές τις γραμμές: “ποιός νομίζεις ότι είσαι, αρθρογράφε, που τολμάς και αμφισβητείς τα λεγόμενα αυτών των αγίων ανθρώπων”!; Και τους απαντώ ότι είμαι απλά ένας που διάβασε τους 150 ψαλμούς του Δαυίδ και δεν αισθάνθηκε τίποτε το πνευματικό κατά την ανάγνωση τους. Κάποιοι ψαλμοί είναι πιο ήπιοι στα νοήματα τους, γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται στο τυπικό της Εκκλησίας, σε σχέση με άλλους, όπου διαβάζουμε ακραία πράγματα. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει τίποτα ψυχωφέλιμο στους ψαλμούς και με αυτό θα ασχοληθώ σε αυτήν τη σειρά άρθρων. Σε αυτό το πρώτο μέρος θα επικεντρωθώ σε εκείνους τους ψαλμούς στους οποίους φαίνεται το μένος και η οργή του θεού των Εβραίων (Γιαχβέ) και το μίσος του για τους εχθρούς/αμαρτωλούς. Ξεκινάω λοιπόν:
Ψαλ. 2,11 δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ.
Ψαλ. 2,11 Υπηρετήσατε τον Κύριον με φόβον, και χαρείτε με τρόμο.
Σχόλιο: Βλέπουμε εδώ το σκεπτικό σύμφωνα με το οποίο υπηρετείς το θείο με τρόμο, φοβούμενος τις συνέπειες τυχόν ανυπακοής απέναντι του. Φτιάχνουμε λοιπόν την εικόνα ενός θεού που κερδίζει την υποταγή των οπαδών του από συμφέρον μόνο και όχι πίστη αληθινή και εθελούσια. Το θέμα όμως είναι, να βαδίζεις το φωτεινό μονοπάτι, όχι απλά επειδή φοβάσαι το σκοτάδι, αλλά διότι προτιμάς την νοοτροπία του φωτός.
Ψαλ. 5,6 οὐδὲ διαμενοῦσι παράνομοι κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν σου. ἐμίσησας πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν·
Ψαλ. 5,6 Ούτε είναι δυνατόν να σταθούν εμπρός εις τα μάτια σου αυτοί που καταπατούν τον Νομον σου. Συ εμίσησες όλους εκείνους, οι οποίοι έχουν ως έργον των να πράττουν την ανομίαν.
Ψαλ. 5,7 ἀπολεῖς πάντας τοὺς λαλοῦντας τὸ ψεῦδος. ἄνδρα αἱμάτων καὶ δόλιον βδελύσσεται Κύριος.
Ψαλ. 5,7 θα εξολοθρεύσης, Κύριε, όλους εκείνους, οι οποίοι λέγουν ψεύδη. Τον αιμοχαρή άνθρωπον, όπως επίσης και τον δόλιον, τους αποστρέφεται μετά βδελυγμίας ο Κύριος.
Σχόλιο: Ο Θεός λοιπόν, σύμφωνα με τους “θεόπνευστους” ψαλμούς, μισεί τους αμαρτωλούς και θεωρεί βδελύγματα τους ψεύτες, τους δολοφόνους και τους πονηρούς, γι’ αυτό και τους εξολοθρεύει. Μπορείτε εσείς να φανταστείτε τον Χριστό, την απόλυτη έκφραση της αγάπης, της φιλευσπλαχνίας και του ελέους, να μισεί τους αμαρτωλούς για τους οποίους σταυρώθηκε;;; Προσωπικά, ούτε κατά διάνοια. Κάποιοι έχουν αντίθετη άποψη παρ’ όλα αυτά…
Ψαλ. 33,17 πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν.
Ψαλ. 33,17 Αντιθέτως, το πρόσωπον του Κυρίου έχει στραφή εναντίον των πονηρών ανθρώπων, δια να τους εξολοθρεύση από την γην και να σβήση την ανάμνησίν των.
Σχόλιο: Ο Θεός λοιπόν παρουσιάζεται τόσο μοχθηρός που εξολοθρεύει τους αμαρτωλούς σε σημείο να χάνεται και η ανάμνηση τους.
Ψαλ. 51,7 διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς καθέλοι σε εἰς τέλος· ἐκτίλαι σε καὶ μεταναστεύσαι σε ἀπὸ σκηνώματός σου καὶ τὸ ῥίζωμά σου ἐκ γῆς ζώντων.
Ψαλ. 51,7 Δια τούτο ο Θεός θα σε κατακρημνίση, θα σε ξερριζώση εντελώς. Θα σε εκδιώξη και θα σε εξορίση από την πατρίδα σου, και αυτάς ακόμη τας ρίζας των απογόνων σου θα εξαφανίση εκ μέσου των ζώντων.
Σχόλιο: Δεν την γλιτώνουν ούτε οι απόγονοι! Τιμωρούνται και αυτοί για τις αμαρτίες των προπατόρων τους!
Ψαλ. 54,22 διεμερίσθησαν ἀπὸ ὀργῆς τοῦ προσώπου αὐτοῦ…
Ψαλ. 54,22 Διεμελίσθησαν και εξεσχίσθησαν εις κομμάτια από την οργή του προσώπου του Κυρίου….
Σχόλιο: Είναι τραγελαφικό ότι κάποιοι συμπεριλαμβάνουν στην προσευχή τους λόγια όπως αυτά, περί διαμελισμού των “αμαρτωλών” ανθρώπων.
Ψαλ. 67,22 πλὴν ὁ Θεὸς συνθλάσει κεφαλὰς ἐχθρῶν αὐτοῦ, κορυφὴν τριχὸς διαπορευομένων ἐν πλημμελείαις αὐτῶν.
Ψαλ. 67,22 Αλλά ο Θεός θα συντρίψη τας κεφαλάς των εχθρών του, τας στολισμένας με πλουσίαν υπερήφανον κόμην που περιφέρονται μέσα εις τας αμαρτίας των.
Ψαλ. 67,23 εἶπε Κύριος· ἐκ Βασὰν ἐπιστρέψω, ἐπιστρέψω ἐν βυθοῖς θαλάσσης.
Ψαλ. 67,23 Είπεν ο Κύριος· Θα επαναφέρω τους εχθρούς από το όρος Βασάν, θα τους ανασύρω από τους βυθούς της θαλάσσης.
Ψαλ. 67,24 ὅπως ἂν βαφῇ ὁ πούς σου ἐν αἵματι, ἡ γλῶσσα τῶν κυνῶν σου ἐξ ἐχθρῶν παρ᾿ αὐτοῦ.
Ψαλ. 67,24 δια να σφαγούν και να ρεύση τόσον άφθονον το αίμα των, ώστε εις αυτό να βαφούν, ω Ισραηλίται, οι πόδες σας, και αι γλώσσαι των σκυλιών σας να βαφούν και αυταί στο αίμα των εχθρών σας.
Σχόλιο: Οι γλαφυρές περιγραφές αιματοκυλίσματος και βίας συνεχίζονται. Ο ψαλμός αναφέρεται στην σφαγή των εχθρών των Ισραηλιτών, ωστόσο κάποιοι καταφέρνουν και διακρίνουν μια πνευματικότητα μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό. Είναι ειρωνικό, πώς ο Μέγας Βασίλειος παρουσίαζε τους ψαλμούς σαν συμβοηθούς της φιλίας και μέσο συμφιλίωσης των εχθρευομένων, αφ’ ης στιγμής μόνο κακία, μίσος και αποτροπιασμός εκπορεύεται από τον Δαυίδ, στο έργο του για τους εχθρούς του Ισραήλ.
Ψαλ. 79,5 Κύριε ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, ἕως πότε ὀργίζῃ ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν δούλων σου;
Ψαλ. 79,5 Κυριε και Θεέ των δυνάμεων, έως πότε θα οργίζεσαι εναντίον δε και αυτής της προσευχής των δούλων σου;
Σχόλιο: Ο θεός των Εβραίων, που μας τον παρουσιάζουν και σαν δικό μας Θεό, στρέφεται αυτή τη φορά εναντίον των πιστών του, των οποίων μέχρι και η προσευχή, του προκαλεί οργή. Είναι δυνατόν ο πραγματικός Θεός να οργίζεται με το μόνο μέσο που έχουμε για να επικοινωνούμε μαζί Του και να Τον θυμόμαστε όπως μας ζήτησε;;;
Ψαλ. 109,5 Κύριος ἐκ δεξιῶν σου συνέθλασεν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς αὐτοῦ βασιλεῖς·
Ψαλ. 109,5 Ο Κύριος, εκ δεξιών σου, θα συντρίψη κατά την ημέραν της οργής του τους βασιλείς της γης,
Ψαλ. 109,6 κρινεῖ ἐν τοῖς ἔθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλὰς ἐπὶ γῆς πολλῶν.
Ψαλ. 109,6 Θα κρίνη όλα τα έθνη, θα γεμίση με πτώματα την οικουμένην, θα συντρίψη τας κεφαλάς πολλών.
Σχόλιο: Κάτι δεν “κολλάει” εδώ….εγώ ήξερα ότι ο Χριστός είπε: «ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον» (Ιωάν. ιβ’47).
Φυσικά μόνο για πνευματική σωτηρία δεν διαβάζουμε στο παραπάνω απόσπασμα, αλλά για θάνατο που επέρχεται από κάποιον ο οποίος ομοιάζει περισσότερο με έναν βάναυσο και αιμοδιψή πολέμαρχο, παρά με έναν απαθή και άμεμπτο θεό.
Ψαλ. 128,4 Κύριος δίκαιος συνέκοψεν αὐχένας ἁμαρτωλῶν.
Ψαλ. 128,4 Αλλ’ ο δίκαιος Κυριος κατέκοψε τους αυχένας των αμαρτωλών.
Ψαλ. 128,5 αἰσχυνθήτωσαν καὶ ἀποστραφήτωσαν εἰς τὰ ὀπίσω πάντες οἱ μισοῦντες Σιών.
Ψαλ. 128,5 Ας κατεντροπιασθούν και ας στραφούν εντροπιασμένοι προς τα οπίσω όλοι εκείνοι, οι οποίοι μισούν την αγίαν Σιών, την Ιερουσαλήμ.
Σχόλιο: Να ξέρετε, είμαστε πολύ τυχεροί που ο Χριστός δεν είναι το ίδιο πρόσωπο με τον μισητό και αιμοβόρο Γιαχβέ-Σατανά και μπορούμε, όντας αμαρτωλοί, να διαβάζουμε τις γραμμές αυτές με τα κεφάλια μας στην θέση τους. Πάντως η εμμονή και η επιθυμία για καταστροφή των εχθρών της Σιών είναι εμφανής στους ψαλμούς. Λογικό, αφού ο Σαμαέλ φροντίζει για τα δικά του πνευματικά παιδιά και εκτελεστές του θελήματός του.
Αυτά είναι κάποια από τα χωρία των ψαλμών (δεν είναι εφικτό να τα παραθέσω όλα), όπου γίνεται λόγος για την απύθμενη οργή του Γιαλνταμπαώθ εναντίον των εχθρών/αμαρτωλών.
Ελπίζω να αποκτήσατε μία πρώτη ιδέα για το πνεύμα στο οποίο κινούνται οι ψαλμοί του Δαυίδ. ‘Επεται και συνέχεια:
Όποιος καθίσει και διαβάσει του ψαλμούς μπορεί εύκολα να διακρίνει την έντονη θλίψη και στεναχώρια που αισθάνεται ο προσευχόμενος, καθώς και τον μεγάλο φόβο του εξαιτίας των αναρίθμητων εχθρών που τον περιβάλλουν και τον επιβουλεύονται.
Το θέμα είναι ότι οι εχθροί στους οποίους αναφέρεται ο Δαυίδ, δεν είναι οι ασώματοι δαίμονες και κοσμοκράτορες τους σκότους του αιώνος τούτου, αλλά άνθρωποι με σάρκα και οστά. Με αυτό το θέμα θα ασχοληθώ στο άρθρο αυτό.
Πριν όμως αρχίσω να παραθέτω τα επίμαχα σημεία των ψαλμών, θέλω να διευκρινίσουμε κάτι. Όταν στα κείμενα της παλαιάς διαθήκης συναντάμε τον όρο “ψυχή” δεν εννοείται απαραίτητα η ψυχή, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν Χριστιανοί, το αθάνατο δηλαδή τμήμα του ανθρώπου. Η ψυχή τις περισσότερες φορές μεταφράζεται ως ζωή και για να μη νομίζετε ότι μιλάω αυθαίρετα, θα σας δείξω τι εννοώ με ένα παράδειγμα μέσα από τα λόγια του Χριστού.
Διαβάζουμε λοιπόν στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο:
Ματθ. 10,39 ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.
Όποιος λοιπόν θυσιάσει την ζωή του για τον Χριστό θα κερδίσει την αιώνια ζωή. Αντίθετα εκείνος που θα αγαπήσει την ζωή σε αυτόν τον κόσμο και όσα του προσφέρονται, θα χάσει την πραγματική ζωή στη βασιλεία των ουρανών. Αν εδώ τον όρο ψυχή τον μεταφράσουμε ως ψυχή, τότε δεν βγαίνει νόημα, διότι πως είναι δυνατόν να χάσεις την ψυχή σου για τον Χριστό και να την σώσεις ταυτόχρονα; Αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό, ας προχωρήσουμε στα αποσπάσματα εκείνα των ψαλμών, τα οποία αν και αποτελούν ένα μικρό τμήμα του συνόλου αρκούν για να καταλάβουμε ποιούς θεωρεί ο Δαυίδ ως εχθρούς.
Ψαλ. 3,2 Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ᾿ ἐμέ·
Ψαλ. 3,2 Κυριε, εις πόσον αμέτρητον πλήθος έχουν αυξηθή αυτοί που με καταθλίβουν! Πολλοί έχουν και επαναστατήσει εναντίον μου.
Ψαλ. 3,7 οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι.
Ψαλ. 3,7 Δεν θα φοβηθώ από αναρίθμητα πλήθη εχθρικού λαού, που με έχουν περικυκλώσει και επιτίθενται εναντίον μου.
Ψαλ. 3,8 ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου, ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας.
Ψαλ. 3,8 Σηκω επάνω, Κυριε, σώσε με, συ ο Θεός μου. Διότι έχεις συντρίψει όλους αυτούς, που με εχθρεύονται χωρίς λόγον και αιτίαν και συνέτριψες τα δόντια των αμαρτωλών.
Σχόλιο: Διαβάζοντας μόνο τον στίχο 2 θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι αναφέρεται σε δαίμονες που θλίβουν τον προσευχόμενο με τις επιθέσεις τους. Το πράγμα όμως ξεκαθαρίζει στους επόμενους δύο στίχους. Μιλάει λοιπόν για τους επιτιθέμενους ως μυριάδες λαού. Βέβαια υπάρχουν και οι αφελείς που θα ισχυριστούν πως μιλάει για… τον λαό των δαιμόνων. Οι πλέον δύσπιστοι θα σιωπήσουν με τον επόμενο στίχο. Γράφει ότι οι εχθροί επιτίθενται αδίκως και χωρίς αφορμή. Αν ήταν δαίμονες γιατί να το διευκρινίσει; Μήπως οι δαίμονες περιμένουν να τους αδικήσουμε για να έχουν λόγο να επιτεθούν; Ταυτίζει, στο τέλος, τους εχθρούς με τους αμαρτωλούς των οποίων συνθλίβουν τα δόντια. Και μεταφορικά να το λέει, πόση φαντασία πρέπει να έχει κάποιος για να ισχυριστεί ότι εννοεί τα δόντια αμαρτωλών δαιμόνων και όχι ανθρώπων;
Ψαλ. 9,6 ἐπετίμησας ἔθνεσι, καὶ ἀπώλετο ὁ ἀσεβής· τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐξήλειψας εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
Ψαλ. 9,6 επετίμησες τα έθνη, και κατεστράφησαν οι ασεβείς. Το όνομά των, το έσβησες άπαξ δια παντός.
Ψαλ. 9,7 τοῦ ἐχθροῦ ἐξέλιπον αἱ ῥομφαῖαι εἰς τέλος, καὶ πόλεις καθεῖλες· ἀπώλετο τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ μετ᾿ ἤχου,
Ψαλ. 9,7 Αι μεγάλαι σπάθαι του εχθρού αυτού κατεστράφησαν εξ ολοκλήρου· τας πόλεις κατεκρήμνισες και η ανάμνησίς του εξηφανίσθη μετά βοής.
Σχόλιο: Ξανά, μιλάει για τα εχθρικά έθνη των ανθρώπων, εκτός κι αν οι δαίμονες χωρίζονται σε εθνικότητες και δεν το ξέρω. Τα ονόματα των εχθρών και η ανάμνηση τους, λέει, εξαφανίστηκαν. Προφανώς τους σκότωσαν για να γίνει αυτό. Οι δαίμονες ούτε θνητοί είναι, για να σφαγιαστούν, ούτε πόλεις έχουν για να κατακρημνισθούν.
Ψαλ. 37,13 καὶ ἐξεβιάζοντο οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου, καὶ οἱ ζητοῦντες τὰ κακά μοι ἐλάλησαν ματαιότητας, καὶ δολιότητας ὅλην τὴν ἡμέραν ἐμελέτησαν.
Ψαλ. 37,13 μου φέρονται με βιαιότητα και σκληρότητα εκείνοι οι οποίοι επιζητούν τον θάνατόν μου, εκείνοι που θέλουν την δυστυχίαν μου, ελάλησαν λόγους συκοφαντικούς εναντίον μου και καταστρώνουν δόλια σχέδια όλην την ημέραν.
Ψαλ. 37,14 ἐγὼ δὲ ὡσεὶ κωφὸς οὐκ ἤκουον καὶ ὡσεὶ ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τὸ στόμα αὐτοῦ·
Ψαλ. 37,14 Αλλά εγώ, ως εάν ήμην κωφός, δεν ήκουα όσα εκείνοι έλεγαν εναντίον μου. Ως εάν ήμουν βωβός και άλαλος, δεν απαντούσα καθόλου εις αυτούς.
Ψαλ. 37,17 ὅτι εἶπα· μήποτε ἐπιχαρῶσί μοι οἱ ἐχθροί μου· καὶ ἐν τῷ σαλευθῆναι πόδας μου ἐπ᾿ ἐμὲ ἐμεγαλοῤῥημόνησαν.
Ψαλ. 37,17 είπα από μέσα μου· μην επιτρέψης να δοκιμάσουν μοχθηράν χαράν εις βάρος μου οι εχθροί μου, ούτε να κομπορρημονούν, εάν με βλέπουν να τρικλίζω.
Ψαλ. 37,20 οἱ δὲ ἐχθροί μου ζῶσι καὶ κεκραταίωνται ὑπὲρ ἐμέ, καὶ ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως·
Ψαλ. 37,20 Οι εχθροί μου όμως ζουν και είναι ισχυρότεροί μου. Και αυτοί οι οποίοι με μισούν αδίκως έχουν πληθυνθή.
Ψαλ. 37,21 οἱ ἀνταποδιδόντες μοι κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν ἐνδιέβαλλόν με, ἐπεὶ κατεδίωκον ἀγαθωσύνην.
Ψαλ. 37,21 Αυτοί, οι οποίοι ανταποδίδουν εις εμέ κακόν αντί του καλού, που τους έκαμα, με διαβάλλουν, διότι εγώ θέλω πάντοτε το αγαθόν.
Σχόλιο: Ο προσευχόμενος εδώ ακούει συκοφαντίες από τους εχθρούς αλλά δείχνοντας υπομονή κάνει πως δεν ακούει και δεν τους αντιμιλά. Θα μπορούσαμε να πάρουμε την πιο ακραία περίπτωση και να δεχτούμε ότι ο Δαυίδ είχε φτάσει σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο που άκουγε τους δαίμονες να του μιλάνε και να τον πειράζουν, οργανώνοντας δόλια σχέδια. Οι αμφιβολίες όμως σταματούν με τους στίχους 20 & 21. Ομολογεί ο Δαυίδ, ότι οι εχθροί του ζουν ακόμα και μάλιστα είναι ισχυρότεροι από αυτόν. Αν εννοούσε τους αθάνατους δαίμονες, γιατί δίνει έμφαση στο ότι ζουν οι εχθροί του; Γίνεται να πεθάνουν οι δαίμονες; Επίσης στον στίχο 21 παραπονιέται ότι οι εχθροί του, ενώ τους συμπεριφέρθηκε καλά, δεν του το ανταπέδωσαν (νοοτροπία δούναι και λαβείν) και θέλουν το κακό του. Και η εύλογη απορία, αν οι εχθροί ήταν δαίμονες, γιατί ο Δαυίδ περίμενε καλή συμπεριφορά εκ μέρους τους; Και πώς μπορούσε δηλαδή να τους ευεργετήσει, ώστε να περιμένει ανάλογη αντίδραση; Συμπεραίνουμε εκ του ασφαλούς, λοιπόν, ότι οι εχθροί είναι άνθρωποι οπότε και στη φράση “οι ζητούντες την ψυχήν μου” εννοείται η ζωή και όχι ή ψυχή.
Ψαλ. 53,5 ὅτι ἀλλότριοι ἐπανέστησαν ἐπ᾿ ἐμὲ καὶ κραταιοὶ ἐζήτησαν τὴν ψυχήν μου καὶ οὐ προέθεντο τὸν Θεὸν ἐνώπιον αὐτῶν.
Ψαλ. 53,5 Διότι, άνθρωποι ξένοι επανεστάτησαν εναντίον μου, και ισχυροί επεδίωξαν να αφαιρέσουν την ζωήν μου και δεν έλαβον υπ’ όψιν των τον δίκαιον Θεόν.
Σχόλιο: Η λέξη “αλλότριοι” είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι εχθροί είναι κάποιοι ξένοι λαοί. Όπως είναι φυσικό σε μία επιδρομή οι επιτιθέμενοι δεν επιδιώκουν να πάρουν τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά τις ζωές τους.
Ψαλ. 54,3 πρόσχες μοι καὶ εἰσάκουσόν μου. ἐλυπήθην ἐν τῇ ἀδολεσχίᾳ μου καὶ ἐταράχθην
Ψαλ. 54,3 Δώσε εις εμέ (Κύριε) προσοχήν και άκουσέ με. Η συνεχής σκέψις της καταστάσεως με έχει γεμίσει από λύπην.
Ψαλ. 54,4 ἀπὸ φωνῆς ἐχθροῦ καὶ ἀπὸ θλίψεως ἁμαρτωλοῦ, ὅτι ἐξέκλιναν ἐπ᾿ ἐμὲ ἀνομίαν καὶ ἐν ὀργῇ ἐνεκότουν μοι.
Ψαλ. 54,4 εταράχθην από τας κραυγάς των εχθρών μου, από την κατάθλιψιν που οι αμαρτωλοί ασκούν εναντίον μου. Διότι αυτοί έρριψαν εναντίον μου κάθε παρανομίαν και τρέφουν φοβερόν μίσος εναντίον μου.
Ψαλ. 54,5 ἡ καρδία μου ἐταράχθη ἐν ἐμοί, καὶ δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐπ᾿ ἐμέ·
Ψαλ. 54,5 Η καρδία μου συνεταράχθη εντός μου. Φόβος θανάτου έπεσεν επάνω μου.
Σχόλιο: Όλη αυτή η θλίψη και στεναχώρια που οφείλεται στους εχθρούς κατέληξε να γίνει φόβος για τον θάνατο. Οι εχθροί επομένως είναι άνθρωποι που θέλουν την ζωή του προσευχομένου. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά σε πνευματικό θάνατο από τους δαίμονες.
Ψαλ. 62,10 αὐτοὶ δὲ εἰς μάτην ἐζήτησαν τὴν ψυχήν μου, εἰσελεύσονται εἰς τὰ κατώτατα τῆς γῆς·
Ψαλ. 62,10 Αυτοί δε που ματαίως προσπάθησαν να αφαιρέσουν την ζωήν μου, θα κατέλθουν εις τα βάθη της γης.
Ψαλ. 62,11 παραδοθήσονται εἰς χεῖρας ῥομφαίας, μερίδες ἀλωπέκων ἔσονται.
Ψαλ. 62,11 Θα παραδοθούν εις ρομφαίας, τα σώματά θα γίνουν τροφή για τις αλεπούδες.
Σχόλιο: Οι εχθροί για μια ακόμη φορά είναι άνθρωποι, οι οποίοι σύμφωνα με τον Δαυίδ, δεν θα έχουν καλή τύχη αφού θα σκοτωθούν και θα καταλήξουν στον Άδη, στα βάθη της γης. Είναι αρκετά γλαφυρός, μάλιστα, λέγοντας ότι θα γίνουν οι αντίπαλοι “μερίδες αλωπέκων”, τροφή για τις αλεπούδες. Έχετε δει καμιά αλεπού να τρώει κομματιασμένους δαίμονες; Προσωπικά δεν μου έχει τύχει…..
Ψαλ. 70,4 ὁ Θεός μου, ῥῦσαί με ἐκ χειρὸς ἁμαρτωλοῦ, ἐκ χειρὸς παρανομοῦντος καὶ ἀδικοῦντος·
Ψαλ. 70,4 Ω Θεέ μου, γλύτωσέ με από τα χέρια του κάθε αμαρτωλού. Από τα χέρια εκείνων, οι οποίοι παραβαίνουν τον Νόμον σου και διαπράττουν αδικίες.
Σχόλιο: Γλίτωσε μας από ανθρώπους αμαρτωλούς, αδίκους και παρανόμους. Καμιά αναφορά για δαίμονες. Στην Κυριακή προσευχή που μας έδωσε ο Χριστός όμως, λέμε “ρύσαι ημάς από του πονηρού” και “ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών”. Βλέπετε την χαοτική διαφορά μεταξύ των δύο; Ο πονηρός διάβολος αναγνωρίζεται ως ο μόνος πραγματικός εχθρός, ενώ οι αμαρτωλοί είναι εκείνοι που πρέπει να συγχωρούμε λόγω και της δικής μας αμαρτωλότητας.
Ψαλ. 82,5 εἶπαν· δεῦτε καὶ ἐξολοθρεύσωμεν αὐτοὺς ἐξ ἔθνους, καὶ οὐ μὴ μνησθῇ τὸ ὄνομα Ἰσραὴλ ἔτι.
Ψαλ. 82,5 είπαν μεταξύ των· Ελάτε να τους εξολοθρεύσωμεν, ώστε να παύσουν να αποτελούν έθνος και κανείς να μην ενθυμήται πλέον το όνομα των Ισραηλιτών.
Ψαλ. 82,6 ὅτι ἐβουλεύσαντο ἐν ὁμονοίᾳ ἐπὶ τὸ αὐτό, κατὰ σοῦ διαθήκην διέθεντο
Ψαλ. 82,6 αυτοί από κοινού και με μίαν καρδίαν απεφάσισαν την καταστροφήν μας. Υπέγραψαν ένορκον συμφωνίαν εναντίον σου.
Ψαλ. 82,7 τὰ σκηνώματα τῶν Ἰδουμαίων καὶ οἱ Ἰσμαηλῖται, Μωὰβ καὶ οἱ Ἀγαρηνοί,
Ψαλ. 82,7 Αυτοί οι εχθροί μας είναι οι Ιδουμαίοι, οι Ισμαηλίται, οι Μωαβίται και οι Αγαρηνοί.
Ψαλ. 82,8 Γεβὰλ καὶ Ἀμμὼν καὶ Ἀμαλὴκ καὶ ἀλλόφυλοι μετὰ τῶν κατοικούντων Τύρον.
Ψαλ. 82,8 Οι της φυλής Γεβάλ και Αμμών και Αμαλήκ, οι Φιλισταίοι και οι κάτοικοι της Τυρου.
Ψαλ. 82,9 καὶ γὰρ καὶ Ἀσσοὺρ συμπαρεγένετο μετ᾿ αὐτῶν, ἐγενήθησαν εἰς ἀντίληψιν τοῖς υἱοῖς Λώτ.
Ψαλ. 82,9 Αλλά και οι Ασσύριοι συνετάχθησαν και ήλθον με το μέρος αυτών. Εβοήθησαν τους απογόνους του Λωτ εναντίον μας.
Ψαλ. 82,10 ποίησον αὐτοῖς ὡς τῇ Μαδιὰμ καὶ τῷ Σισάρᾳ, ὡς τῷ Ἰαβεὶμ ἐν τῷ χειμάῤῥῳ Κεισών·
Ψαλ. 82,10 Πράξε εναντίον αυτών ο,τι άλλοτε έκαμες εναντίον των Μαδιανιτών, εναντίον του σκληρού στρατηγού των Σισάρα και του βασιλέως Ιαβείν εις τον χείμαρρον Κεισών.
Ψαλ. 82,11 ἐξωλοθρεύθησαν ἐν Ἀενδώρ, ἐγενήθησαν ὡσεὶ κόπρος τῇ γῇ.
Ψαλ. 82,11 Εκείνοι εξωλοθρεύθησαν εις Αενδώρ και τα σώματά των έγιναν κόπρος και λίπασμα της γης.
Σχόλιο: Εδώ, επιτέλους, βλέπουμε ονομαστικά τα έθνη-φυλές, που οι Ισραηλίτες θεωρούν εχθρούς τους. Η επιθυμία τους, αναμενόμενη βέβαια, είναι να εξολοθρευτούν και να γίνουν… λίπασμα και κόπρος για τη γη. Πολύ πνευματικά λόγια βρε παιδάκι μου! Για όσους θεωρούν φυσιολογικά τα λόγια αυτά του Δαυίδ, σκεφτείτε το εξής: πώς θα σας φαινόταν να προσευχόμασταν εμείς οι Έλληνες στον Θεό και να του λέγαμε, “Θέε μου, γλίτωσε μας από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, τους Εβραίους που μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας! Αφάνισε τους με την οργή σου εν ριπή οφθαλμού και κατέκαψέ τους διότι εσύ είσαι ο μόνος φιλεύσπλαχνος και δεν αφήνεις τα παιδιά σου να θλίβονται. Στρέψε το βλέμμα σου με ευμένεια και εξολόθρευσε όλους τους εχθρούς μας. Λύτρωσε μας από τον θάνατο.” Όποιος έχει διαβάσει όλους τους ψαλμούς θα διαπιστώσει ότι αυτά που έγραψα παραπάνω αποτελούν μια ακριβή αντιστοιχία των προσευχών του Δαυίδ. Απλά προσάρμοσα τα λόγια με βάση τα δικά μας δεδομένα.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται όσοι από τους υπόλοιπους ψαλμούς αναφέρονται στους εχθρούς των Ισραηλιτών. Τέλος, αναλογιστείτε και το εξής. Αν ο Δαυίδ σαν απειλή θεωρούσε τους δαίμονες, γιατί δεν μας το έλεγε ξεκάθαρα; Ήθελε να μιλάει αινιγματικά και αόριστα για να έρθουν μετά οι δήθεν διαβασμένοι θεολόγοι και υπερεγκέφαλοι να λένε, ότι θέλει φώτιση για να διαβάσεις ένα απλό κείμενο;
Βonus:
Ψαλ. 50,7 ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.
Σχόλιο: Η μητέρα σου που σε συνέλαβε θεωρείτε άνομος (μοιχαλίδα-πόρνη), και εσύ γεννήθηκες αμαρτωλός από κούνια σε ένα κόσμο αμαρτίας και αμαρτωλών που ο ίδιος ο θεός επιτρέπει στο κακό και την αμαρτία να υπάρχουν.
Σχόλιο: Ο θεός σε συγκέντρωση μαζί με άλλους θεούς (αναγνώριση της πολυθεΐας) κατακρίνει.
Θέλουμε μήπως την άδεια από κάποιους για να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και να μην δεχόμαστε τις έτοιμες και φαντασμένες ερμηνείες ορισμένων; Σταματάω εδώ. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.
Θέλουμε μήπως την άδεια από κάποιους για να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και να μην δεχόμαστε τις έτοιμες και φαντασμένες ερμηνείες ορισμένων; Σταματάω εδώ. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ: ΜΕΡΟΣ Β'
Η ιλαροτραγωδία στην «θεόπνευστη» Αγία Γραφή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου