ΓΙΝΑΜΕ ΙΟΥΔΑΙΟΙ Ή ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ;
Ἰουδαιόφρονες Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίζοντες Ίουδαῖοι:
Πρὸς τὰ Βόδια ποὺ θέλουν τὸ Α νὰ προέρχεται ἐκ τῆς Βοϊδοκεφαλῆς:
«Ἀλφεσίβοιος» ἐλέγετο ὁ πλούσιος γαμβρός, γιατὶ εἶχε πολλὰ βόδια (ἀλφεῖν + βοῦς).
Ὅταν ἀντέγραψαν ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς οἱ Σημίτες, ἐμπέρδευσαν τὶς ἔννοιες…
Ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ Ἄγγλοι μὲ τὴν λέξη «Ἡλικία» (age), ὅταν ἄκουγαν τοὺς Ἕλληνες τῶν Κασσιτερίδων νήσων νὰ ρωτοῦν: «τί ἡλικίαν ἄγεις;»…
Ὁ προπάτωρ Ἀβραάμ, λοιπόν, ἤθελε νὰ γίνει ἀλφεσίβοιος!
Μόνον ποὺ καὶ τὰ βόδια τοῦ τὰ ἔδωσαν οἱ Ἕλληνες:
«Καὶ ἔλαβεν ὁ Ἀβιμέλεχ πρόβατα, καὶ βόας, καὶ δούλους, καὶ δούλας, καὶ ἔδωκεν εἰς τὸν Ἀβραάμ, καὶ ἀπέδωκε Σάῤῥαν τὴν γυναῖκαν αὐτοῦ»
(Γένεσις, κ΄14).
Ἡ προῖκα τους εἶναι Ἑλληνική, ἀπὸ τὸν βασιλέα Ἄβι τῶν Φιλισταίων (Αἰγαιο-Κρητῶν)!!!
Γειά σου Σάῤῥα μὲ τὰ ὡραῖα σου!!!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
ΕΛΛΗΝΙΚΟ (ΟΜΗΡΙΚΟ) ΡΗΜΑ ΑΛΦΑΝΩ
ἀλφάνω
1. έχω όφελος, αποφέρω κέρδος, κερδίζω
2. αποκομίζω, παίρνω, βρίσκω
3. φρ. «ἀλφάνω φθόνον», προκαλώ τον φθόνο.
ΕΤΥΜΟΛ. Ρηματικός τ. τής Αρχαίας γνωστός ήδη από τον Όμηρο, όπου απαντά μόνο σε χρόνο αόρ. β΄ (ἦλφον). Σπανιότερα το ρ. απαντά και ως ἀλφαίνω. Η κυριολεκτική σημασία τού ρήματος είναι «προμηθεύω, παρέχω, κερδίζω».
Στον Αέτιο το ρ. ἀλφαίνω απαντά με τη σημασία «αμείβω». Τύποι συγγενείς ετυμολογικά με το ρ. ἀλφάνω απαντούν και σε άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.
Συγκεκριμένα ο τ. αορ. β΄ ἀλφεῖν συνδέεται με το σανσκριτικό arhati «κερδίζω» και το μεταρηματικό ουσ. ἀλφή «παραγωγή, κτήση, κέρδος» συνδέεται με το λιθ. alga «μισθός, αμοιβή».
Με βάση τις παρατηρήσεις αυτές το ρ. ἀλφάνω ανάγεται συνήθως σε ΙΕ ρίζα (*lbh-) με ασθενή βαθμίδα θέματος
(αντί τής ισχυρής el-ol- που απαντά στη Σανσκριτική και Λιθουανική).
ΠΑΡ. αρχ. ἀλφή. ἄλφησις.
ΑΛΦΕΙΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΗΜΑ ΑΛΦΑΝΩ.
Το όνομα του ποταμού ετυμολογείται από το αρχαίο ρήμα αλφάνω που σημαίνει πλουτοδοτώ, προσφέρω πλούτο εξ ου και η λέξη «τιμαλφή».
Κατά την ελληνική μυθολογία ο Αλφειός ήταν ένας από τους θεοποιημένους ποταμούς των αρχαίων Ελλήνων, που λατρευόταν κυρίως στην Ηλεία, την Μεσσηνία και την Αρκαδία, ακριβώς από τις περιοχές που διαρρέει και σήμερα. Φερόταν ως γιος του Ωκεανού και της Τηθύος απόγονος του Ήλιου. Κάποτε σκότωσε τον αδελφό του Κέρκαφου και τον καταδίωξαν οι Ερινύες. Φτάνοντας στον ποταμό Νύκτιμο έπεσε μέσα και πνίγηκε και από τότε ο ποταμός πήρε το όνομα του. Ο Όμηρος τον αποκαλεί "ΙΕΡΟΝ ΡΟΟΝ ΑΛΦΕΙΟΙΟ".
Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Αλφειός ήταν κυνηγός που αγάπησε την Αρεθούσα αλλά εκείνη δεν τον ήθελε και για να τον αποφύγει πήγε στην Ορτυγία, νησί κοντά στις Συρακούσες. Ο Αλφειός από τον μεγάλο έρωτά του μεταμορφώθηκε σε ποταμό και μέσω των νερών της θάλασσας έφτασε στην Ορτυγία, κοντά στην αγαπημένη του.
Στον πέμπτο του άθλο, ο Ηρακλής εκτρέπει τα νερά του Αλφείου και του Πηνείου για να καθαρίσει την κόπρο η οποία είχε συσσωρευθεί στους στάβλους του βασιλεία της Ηλείας Αυγεία από 3.000 βόδια.
1. οὗτοι μὲν ἐξ Ἀρκαδίας κατίασιν ἐς τὸν Ἀλφειόν, Κλάδεος δὲ ἐρχόμενος ἐκ τῆς Ἠλείας συμμίσγει οἱ τὸ ῥεῦμα: αὐτῷ δὲ ἐν τῇ Ἀρκάδων τῷ Ἀλφειῷ καὶ οὐχὶ ἐκ τῆς Ἠλείας εἰσὶν αἱ πηγαί. λέγεται δὲ καὶ ἄλλα τοιάδε ἐς τὸν Ἀλφειόν, ὡς ἀνὴρ εἴη θηρευτής, ἐρασθῆναι δὲ αὐτὸν Ἀρεθούσης, κυνηγετεῖν δὲ καὶ ταύτην. καὶ Ἀρέθουσαν μὲν οὐκ ἀρεσκομένην γήμασθαι περαιωθῆναί φασιν ἐς νῆσον τὴν κατὰ Συρακούσας, καλουμένην δὲ Ὀρτυγίαν, καὶ ἐνταῦθα ἐξ ἀνθρώπου γενέσθαι πηγήν: συμβῆναι δὲ ὑπὸ τοῦ ἔρωτος καὶ Ἀλφειῷ τὴν ἀλλαγὴν ἐς τὸν ποταμόν. ταῦτα μὲν λόγου τοῦ ἐς Ἀλφειὸν ἐς τὴν Ὀρτυγίαν. τὸ δὲ διὰ τῆς θαλάσσης ἰόντα ἐνταῦθα ἀνακοινοῦσθαι τὸ ὕδωρ πρὸς τὴν πηγὴν οὐκ ἔστιν ὅπως ἀπιστήσω, τὸν θεὸν ἐπιστάμενος τὸν ἐν Δελφοῖς ὁμολογοῦντά σφισιν, ὃς Ἀρχίαν τὸν Κορίνθιον ἐς τὸν Συρακουσῶν ἀποστέλλων οἰκισμὸν καὶ τάδε εἶπε τὰ ἔπη: Ὀρτυγίη τις κεῖται ἐν ἠεροειδέι πόντῳ, Θρινακίης καθύπερθεν, ἵν' Ἀλφειοῦ στόμα βλύζει. μισγόμενον πηγαῖσιν ἐυρρείτης Ἀρεθούσης. κατὰ τοῦτο οὖν, ὅτι τῇ Ἀρεθούσῃ τοῦ Ἀλφειοῦ τὸ ὕδωρ μίσγεται, καὶ τοῦ ἔρωτος τὴν φήμην τῷ ποταμῷ πείθομαι γενέσθαι.
Παυσανίου Ηλειακά Α΄
2. ὸ δὲ συνοικούμενον τὸ πρὸς τῇ νήσῳ τῇ Ὀρτυγίᾳ μέρος ᾠήθη δεῖν οἰκίσαι βέλτιον, ἀξιολόγου πόλεως ἔχον περίμετρον.
Στράβωνος Γεωγραφία ΣΤ΄
ΤΙΜΑΛΦΗ
Τα πολύτιμα κοσμήματα, τα χρυσαφικά είναι τα τιμαλφή. Είναι σύνθετη λέξη με δύο συνθετικά το τιμή + ἀλφής. Το ἀλφής με την σειρά του παράγεται από το απαρέμφατο ἀλφεῖν, αορίστου β' του ἀλφάνω, που σημαίνει αποκτώ. Άρα τα τιμαλφή είναι αυτά που αποκτώνται και έχουν αξία.
Ὁ, ἡ τιμαλφής, τὸ τιμαλφές, ο αρχικός τύπος ήταν επίθετο και δήλωνε τον πολύτιμο, τον βαρύ. Το ρήμα τιμαλφέω – τιμαλφῶ είχε την έννοια του τιμώ, αποδίδω σεβασμό. Η έκφραση μολόντα τιμαλφεῖν (κατά λέξη: αφού έλθει κάποιος, να τον τιμήσουμε) δηλώνει τις εορταστικές εκδηλώσεις που γίνονταν κατά την έλευση ενός προσώπου, τους πανηγυρισμούς για χάρη του.
Το επίθετο τιμαλφής στα αρχαία μας χρόνια δεν αναφερόταν μόνο στα προσφιλή χρυσαφικά των γυναικών, αλλά και σε κάθε πράγμα πολυτελές. Στον πλατωνικό διάλογο «Τίμαιος», ο οποίος είναι μια απόπειρα για ερμηνεία της φύσης με βάση την αριθμητική και τη γεωμετρία, γίνεται λόγος για «τιμαλφέστατο κτῆμα», δηλαδή για πολυτελέστατο απόκτημα. Όπως βλέπουμε εδώ, το επίθετο έχει και παραθετικά και το συναντάμε στον υπερθετικό βαθμό.
Αξίζει να δώσουμε ορισμένες πληροφορίες για την οικογένεια λέξεων από το ρήμα ἀλφάνω από όπου προέρχεται το β' συνθετικό της λέξης μας. «Ἀλφεσίβοιαι παρθένοι» χαρακτηρίζονταν οι υποψήφιες νύφες, όταν έφερναν στους γονείς τους βόδια ως γαμήλια δώρα από τους μνηστήρες τους.
Ἀλφηστές ονομάζονταν οι εργαζόμενοι άνδρες που κόμιζαν τα αγαθά στο σπίτι καθώς και οι έμποροι και ναυτικοί που εξασφάλιζαν με σκληρή εργασία όλα τα απαραίτητα. Το προσωνύμιο δινόταν αποκλειστικά στους άντρες, γιατί οι γυναίκες δεν λογίζονταν ως όντα προσφοράς στους αρχαίους χρόνους.
Σήμερα τα τιμαλφή μπορεί να είναι πηγή χαράς, αλλά και αφορμή για στενοχώρια, όταν τα χάσει κανείς μετά από διάρρηξη. Πληροφορηθήκαμε πρόσφατα για ληστεία που έγινε σε τράπεζα, η οποία οδήγησε -ενδεχομένως- και σε κλοπή τιμαλφών από τις θυρίδες.
ΕΤΣΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΕΛΥΣΕΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ
«Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως». Ιωάννης Χρυσόστομος , (Λόγος εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων, 15).
Ο Ι. Χρυσόστομος από τις 1200 περίπου φορές που αναφέρει το όνομα «Έλλην», δεν θα βρείτε ούτε μια φορά που να μην χλευάζει ή να μην αντιπαλεύει κάθε τι Ελληνικό! Αν απ’ την άλλη δείτε τα χρυσόλογα που λέει στις άλλες 1200 φορές που αναφέρει μελιστάλακτα το όνομα του «Αβραάμ» θα καταλάβετε και την σκοπιμότητα και την διαφορά εκτίμησης.
Στο εκτενέστατο συγγραφικό του έργο, (1447 λόγοι, 240 επιστολές!) ούτε μια φορά δεν αναφέρετε για παράδειγμα ο Δευκαλίων, ο αγαπημένος ήρωας κατακλυσμού των Ελλήνων, σε αντίθεση με τον Νώε που αναφέρεται 330 φορές! Ο παγκοσμίως γνωστός ήρωας Ηρακλής, δεν αναφέρεται ούτε καν χλευαστικά, ενώ ο αλεπουδοκυνηγός Σαμψών, εκθειάζεται τουλάχιστον 25 φορές. Ο Ιακώβ, 760. Ο Ισαάκ, 440. Η Σάρρα, 290. Ο Αδάμ, 830.
Απ’ την πλευρά των αναθεματισμένων Ελλήνων; Ο Ιάσονας ούτε μια φορά. Ο Οδυσσέας καμία! Ο Αχιλλέας, μια μοναδική φορά κι αυτή υποτιμητικά! Οι συγγραφείς: Όμηρος, καμία. Ησίοδος μια μοναδική φορά. Ο Αισχύλος καμία. Απ’ την άλλη μεριά της χρυσοστομικής εβραιολατρίας, ο Ιεζεκιήλ, 95. Ο Ησαΐας, 310. Ο Ιερεμίας, 310 κλπ. κλπ. κλπ.
Όταν βέβαια στα κείμενα του πέφτει το όνομα του Αβραάμ, τότε ο Ι. Χρυσόστομος εκστασιάζεται: «Αβραάμ... ολόκληρον ημίν πέλαγος ιστορίας το όνομα ήνοιξε τούτο» εις την γένεσιν λόγος θ΄ (54.625.19)
Για τους Έλληνες ενδεικτικές είναι οι χρυσοστομικές εκφράσεις όπως: «του μιαρού όντος Έλληνος»... «λύμη (φθίση, φθορά, αίσχος, όνειδος) τους Έλληνας κατέχει»...! «Δόγματα διεφθαρμένα οι Έλληνες γέννησαν»... «Πολλοί δε (Έλληνες) και υιούς και θυγατέρες εις σφαγή απέδωκαν δαίμονας τιμώντας»...! «Μιαρού Έλληνος φιλόσοφου το βιβλίο...» Και άλλα τέτοια κολακευτικά! Αν δε νομίζετε ότι εδώ τελειώνει ο πατερικός ανθελληνισμός... ε, πλανάσθε πλάνην οικτράν!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου