ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΣΜΟΣ

Σε πολιτικό επίπεδο τώρα, μετά την κατάρρευση στη Δύση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, αυτού του κτηνώδους σφαγέα των ευρωπαϊκών εθνών, ο κόσμος του Ιαχωβά οργανώθηκε σε φεουδαρχική δομή, η οποία, αν και κράτησε αρκετούς αιώνες, οδήγησε σε αδιέξοδα για τον απλό λόγο του ότι ο κατακερματισμός της Εξουσίας τον έκανε τρωτό σε αλληλοσυγκρούσεις τμημάτων του και εύκολες ανατροπές από ανά τόπους δυσαρεστημένους πληθυσμούς δούλων. Παράλληλα, στην Ανατολή, το θεοκρατικό Βυζάντιο υπέκυπτε κι αυτό στο φεουδαρχικό μοντέλο, μένοντας τύποις μόνον «αυτοκρατορία» σε βαθμό που να εξασφαλίζει ικανό μηχανισμό συλλογής φόρων για τις ακόρεστες ανάγκες του παλατιού, της γραφειοκρατίας και του παρασιτικού κλήρου και παρα-κλήρου που άκουγε στο όνομα «μοναχισμός». 

Το συνολικό μοντέλο πάντως, κατέρρευσε ταυτόχρονα με την περίοδο που εν συντομία ονομάζουμε Μεσαίωνα. Η τρωτή φεουδαρχία της Δύσης έδωσε, κατά τον 16ο αιώνα, τη θέση της στο άτρωτο από εξεγέρσεις δούλων «Εθνοκράτος», και στους επόμενους δύο αιώνες σύσσωμη η Ευρώπη υποχρεώθηκε, από άκρου σε άκρο της, ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα, ενώ όμως την ίδια περίπου εποχή στο φαντασιακό/αντιληπτικό επίπεδο, η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν μετασχηματιζόταν ουσιαστικά σε κάτι διαφορετικό, αλλά αντίθετα παρέμενε στην ίδια φρικτή και πνευματοκτόνο κοσμοθέαση, βυθιζόμενη συνάμα σε ακόμα μεγαλύτερη αποκτήνωση (Πόσοι άραγε ξέρουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκατομμυρίων θυμάτων της ιαχωβικής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, δεν αφορούν τον.. «επάρατο» Μεσαίωνα, αλλά, αντίθετα, την.. «φωτισμένη» Αναγέννηση;) 

Καλύπτοντας λοιπόν όλα σχεδόν τα προ πολλού αλλοτριωμένα ευρωπαϊκά «έθνη», εκ των οποίων τα περισσότερα είχαν ταπεινωμένα τα ονόματά τους και παραποιημένη την προχριστιανική Ιστορία τους, με υπήκοους ονοματισμένους από το λεξικό της εβραϊκής μυθολογίας και με τα ιερατεία να ξελαρυγγιάζονται σε ύμνους υπέρ του Ιαχωβά («αλληλούϊα», «δόξα και τιμή στον Ιαχωβά»), το νεοφανές «Εθνοκράτος», βασίστηκε πάνω σε δίποδα θεμέλια. Σε έναν ολοκληρωτικό, βίαιο και συγκεντρωτικό εξουσιαστικό μηχανισμό από τη μία, αρχικά μόνον «μοναρχικό» και φυσικά πάντοτε «χριστιανικό», και σε μια βίαιη ομοιομορφία των υπηκόων από την άλλη, υπηκόων που όφειλαν ν’ αντιλαμβάνονται τα πράγματα -και κατ’ επέκταση να συμπεριφέρονται- στο εξής, ως ομογενές «έθνος» μέσα σ’ έναν κόσμο που το πρώτο και κύριο που εχθρευόταν ήταν η ύπαρξη πολυμορφίας, ήτοι.. «εθνών» με την αυθεντική φυσικά έννοια του όρου (ήτοι, ομάδες με ιδιαίτερα «έθη και νόμους και γλώτταν και βίον» όπως το ‘χε ορίσει παλαιά ο Απολλώνιος). 

Η σχιζοφρένεια αυτή, ξεπεράστηκε ωστόσο από τον αυθαίρετο και διαστρεβλωτικό ορισμό του κρατίστικα δημιουργημένου ψευδο-«Έθνους», ως ομοιόμορφης μάζας υπηκόων και όχι ως κοινωνικής ή φυλετικής ομάδας που τηρεί ένα ίδιο και αυτόχθον, ήτοι αρχαιότροπο «έθος»: Μία μικρή ομάδα εξουσιαστών αποφασίζει ιδία βουλήσει ότι ανήκουν στο κατασκευασμένο ψευδο-«Έθνος» της κάποιες μεγάλες ομάδες λαού, που ούτε καν ρωτήθηκαν αν θέλουν ν’ ανήκουν σ’ αυτό. 

Έτσι, ένας τερατώδης μηχανισμός φυσικής και πνευματικής υποδούλωσης γεννιέται, ένας μηχανισμός που είναι ταυτόχρονα κρατικός και χριστιανικός: το ιδιό-Τροπο (το με ίδιαίτερο ή ίδιον Τρόπον) άτομο ή η ιδιό-Τροπη ομάδα, συνθλίβονται οριστικά μέσα στην ξέφρενη και αμείλικτη υπηκοοποίηση (εκ του Υπο-Ακούειν, Υπακούειν) αλλά και πνευματική δουλοπρέπεια (ο Νίτσε έχει αναφερθεί με λεπτομέρεια πάνω στις κοσμοθεάσεις που δημιουργούν δούλους). Για πρώτη φορά λοιπόν στην μακραίωνη ανθρώπινη Ιστορία, η εθνική συνείδηση ξεπέφτει σε ένα προϊόν βίας και τρόμου.