Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό, Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης, δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.

 

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, μολονότι είναι η Ίδια η Ουσία μας, ο Εαυτός, κι είναι (σαν Υποστήριγμα κάθε Αντίληψης και αντίληψης) η Ύπαρξή μας, κάτι άμεσα οικείο, εντούτοις παραμένει επίσης το πιο Άγνωστο. Όχι μόνο επειδή Είναι πέρα από Αντίληψη, Χώρο, Χρόνο, Ιδιότητες, αλλά και γιατί είναι Ακατάληπτο, αδύνατο να γνωσθεί. Όπως ακριβώς τα μάτια μας. Υπάρχουν, βλέπουν (κι αυτό αποτελεί απόδειξη της παρουσίας τους) αλλά δεν μπορούν να δουν τον εαυτό τους. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Μία. Όμως Υπάρχουν Πολλές Καταστάσεις ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ή Πεδία Συνειδητότητας. Η Συνειδητότητα στην «Φύση» της μπορεί να μελετηθεί όχι μόνο στις διάφορες Εκδηλώσεις της αλλά και στο συγκεκριμένο Πεδίο, όπως αυτό του Ενσαρκωμένου Ανθρώπου, το Πεδίο της Υλικής Πραγματικότητας. Υπάρχει μια ολόκληρη Φιλοσοφία της Συνειδητότητας κι οι άνθρωποι έχουν πολλές αντιλήψεις και θεωρίες για την Συνειδητότητα. Το πιο ουσιαστικό χαρακτηριστικό (που «ορίζει» την Συνειδητότητα) είναι η Αντίληψη, η Γνώση, η Επίγνωση, η βεβαιότητα του βιώματος, η αίσθηση της ζωής (ότι εγώ υπάρχω, εδώ, τώρα).

 

Μολονότι η Ανθρώπινη Συνειδητότητα (στον Υλικό Κόσμο) είναι Αντίληψη του κόσμου που συμβαίνει, σαν μια εσωτερικευμένη εικόνα από αντιλήψεις, έννοιες, βιώματα, παραστάσεις κι εξωτερικές αισθητηριακές εμπειρίες (που μας φέρνουν σε «επαφή» με τα πράγματα) το «πεδίο» της αντίληψης δεν συλλαμβάνει τον κόσμο στην πληρότητά του, στην ολότητά του και στο βάθος του, στην πλήρη «έκτασή» του. Στην πραγματικότητα ο «χώρος» της Αντίληψης είναι περιορισμένος, και σαν «λειτουργία» και σαν «περιεχόμενο». Αυτός ακριβώς ο περιορισμένος τρόπος αντίληψης «ορίζει» την Επίγνωση, την Παρούσα Επίγνωση. Επίγνωση είναι όσα είναι παρόντα στην αντίληψη, στο νου, στις αισθήσεις. Η Επίγνωση λειτουργεί έχοντας το Υπόβαθρο της «Μνήμης» σαν μια άμεση επαφή με τον κόσμο, με τα πράγματα που βιώνουμε εδώ, τώρα.

 

Ο τρόπος που λειτουργεί η Επίγνωση είναι περιορισμένος λειτουργικά. Ας το δούμε αναλυτικά. Η επίγνωσή μας επηρεάζεται από την πνευματική κατάσταση της κοινωνίας μέσα στην οποία έχουμε ανατραφεί, από αντιλήψεις, πεποιθήσεις, γνώσεις, εμπειρίες, από την σκέψη, κλπ. Χρησιμοποιούμε «φίλτρα» για να αντιληφθούμε. Συνεχώς επιλέγουμε, απορρίπτουμε ή επινοούμε πληροφορίες. Έτσι η αντιληπτική εικόνα που δομούμε είναι παραμορφωμένη. Φτιάχνουμε μια «υποκειμενική» εικόνα του κόσμου με αντικειμενικά στοιχεία συνδυάζοντάς τα όπως εμείς κρίνουμε (συχνά αυθαίρετα). Η Αλήθεια όμως της αντίληψης βρίσκεται στον τρόπο που δομείται όχι στα δομικά αντιληπτικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται. Από την άλλη μεριά η επίγνωσή μας είναι περιορισμένη από τα «ενδιαφέροντά» μας, αυτά που μας απασχολούν, που θέλουμε, που επιδιώκουμε, που κάνουμε, που «ζούμε». Έτσι, μιλώντας για την επίγνωση του ανθρώπου μιλάμε για ένα μηχανισμό αντίληψης συνήθως ελλιπή, μηχανικό, αυτοματοποιημένο, παραμορφωτικό και περιορισμένο και για ένα περιεχόμενο τελείως υποκειμενικό, απόλυτα προσωπικό, συχνά φανταστικό. Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «εγρήγορση», συνειδητή ζωή, γνώση και επίγνωση της ζωής, εμπειρία της ζωής, δεν είναι παρά ένα συνειδητό ονείρεμα. Οι άνθρωποι ζουν σαν «υπνωτισμένοι».

 

Όσοι έχουν ασχοληθεί με την Φιλοσοφία της Συνειδητότητας, με την Ψυχολογία και την «Φυσιολογία» της Επίγνωσης, κατανοούν ότι οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν έχουν πραγματική επίγνωση, δεν ζουν σε αληθινή εγρήγορση. Όσοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τον Διαλογισμό, με το Γιόγκα του Πανταζάλι, με το Ζεν, μέχρι τις σύγχρονες «Μη-Μεθόδους» του Μαχάρσι ή του Κρισναμούρτι κι έχουν ίδιοι κάνει Άσκηση συνειδητότητας, Άσκηση επίγνωσης, κι έχουν εφαρμόσει την Προσοχή, την Προσεκτική Παρατήρηση, την Παρατήρηση αυτού που συμβαίνει, την Παρατήρηση του άμεσου βιώματος, την «Αυτοπαρατήρηση» (σε ότι συμβαίνει μέσα μας, σε μας, στο σώμα, έξω στον κόσμο), κατανοούν ότι η Πραγματική Επίγνωση (δηλαδή η καθαρή βαθιά ολοκληρωτική γνώση) αυτού που συμβαίνει, η «Κατανόηση» αυτού που συμβαίνει «προϋποθέτει» να έχουμε σε άμεση αντίληψη («παρούσες») κάποιες βασικές αντιλήψεις, Αυτές οι Βασικές Αντιλήψεις είναι η Βαθιά Αίσθηση ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η «Φύση» της Συνειδητότητας, η «Λειτουργία» της Επίγνωσης. Επίσης η Πραγματική Επίγνωση (για να είναι δυνατή) «απαιτεί» να δρούμε με ορισμένο τρόπο, να παρατηρούμε αντικειμενικά. Τι σημαίνει να Παρατηρούμε Αντικειμενικά;. Σημαίνει να Παρατηρούμε χωρίς τις παρεμβάσεις όλου του νοητικού αποθέματος (της μνήμης), της σκέψης, χωρίς ερμηνείες, σχόλια, επιλογές. Να Παρατηρούμε Ήσυχα, χωρίς να παραμορφώνουμε το αντιληπτικό γεγονός. Να Παρατηρούμε χωρίς να συμμετέχουμε «προσωπικά». Αυτό σημαίνει όχι απλά μια αποστασιοποίηση από τα πράγματα, μια «απόσπαση» από τα πράγματα αλλά και μια βαθιά μετατόπιση (λόγω ακριβώς της κατανόησής μας) των αξιών και των ενδιαφερόντων μας. Η Αντικειμενική Αντίληψη μπορεί έτσι να οδηγήσει στην Αληθινή Κατανόηση αυτού που συμβαίνει, να δώσει τις πραγματικές διαστάσεις στα πράγματα, να αποδώσει τις αληθινές αξίες σε όλα και να μας Προσανατολίσει, Αυθόρμητα, χωρίς επιλογές ή προσπάθεια στην Αφυπνισμένη Ζωή, στην Αληθινή Επίγνωση της Ζωής, στην Αληθινή Εγρήγορση, Εδώ, Τώρα.

 

Το πρώτο πράγμα που φέρνει η Κατανόηση αυτού που συμβαίνει είναι η Ησυχία. Μονάχα στην Σιωπή της Σκέψης (όταν απλά αντιλαμβάνεσαι και δεν επεξεργάζεσαι το αρχικό φυσικό αυθόρμητο καθαρό αντιληπτικό γεγονός) μπορείς να δεις και να αντιδράς αυθόρμητα (κι όχι κάτω από την πίεση της σκέψης, της μνήμης, της εμπειρίας και των επιθυμιών). Μέσα στην Σιωπή της Σκέψης υπάρχει μόνο το τώρα, αυτό που συμβαίνει, δεν υπάρχει σκέψη, χρόνος, μνήμη ή φαντασία. Μετά, καθώς κατακάθεται η δραστηριότητα και καθαρίζει το τοπίο της επίγνωσης εμφανίζονται μονάχα τα πραγματικά γεγονότα στις πραγματικές διαστάσεις τους. Τελικά Ωριμάζει η Κατανόηση ότι αυτό που Αξίζει στην Ζωή είναι η Ύπαρξη. Η Αλήθεια βρίσκεται στα Βάθη της Ύπαρξης, στο Είναι, στην Πραγματικότητα κι όχι σε εξωτερικές δραστηριότητες. Έτσι τελείως αυθόρμητα αναδύεται η αντικειμενική βούληση να Στραφούμε Έσω, προς τον Αληθινό Εαυτό. Η Μετατόπιση προς το Κέντρο της Ύπαρξης, στην Καρδιά της Ύπαρξης (στο Άτζνα Τσάκρα, στο κέντρο του εγκεφάλου) Αποκαλύπτει, καθώς πέφτουν τα πέπλα της αυταπάτης που δημιουργεί η νοητική δραστηριότητα (η παραμόρφωση του αντιληπτικού συμβάντος) την Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, την Επίγνωση της Ενότητας των Πάντων.

 

Αλλά θα πρέπει εδώ να προσέξουμε. Η «Επιστροφή» στο Κέντρο της Ύπαρξης που «συμβαίνει» όταν σταματούν οι εξωτερικές δραστηριότητες (στον περιφερικό εγκέφαλο) δεν είναι Απελευθέρωση Ολοκληρωτική παρά μόνο τότε όταν καταστραφούν τα νοητικά εντυπώματα στο Βάθος της Μνήμης, τα οποία «δημιουργούν» νοητικές τάσεις, δράσεις, που μας οδηγούν ξανά προς τον εξωτερικό κόσμο. Η Αληθινή Απελευθέρωση είναι γεγονός όχι όταν υπάρχει Ησυχία, όταν σταματά να διοχετεύεται ψυχική ενέργεια στην εξωτερική δραστηριότητα, η Αληθινή Απελευθέρωση είναι γεγονός όταν δεν «Θέλουμε» πια να δραστηριοποιηθούμε εξωτερικά (στον περιφερικό εγκέφαλο), κι αυτό είναι πολύ βαθύτερο βίωμα. Αυτό ακριβώς (η «απροθυμία», η έλλειψη επιθυμίας να δραστηριοποιηθούμε εξωτερικά) σηματοδοτεί την οριστική απεξάρτηση από το έξω, από την εμπλοκή μας στην εγκόσμια δραστηριότητα, την οριστική εσωτερική απόσπασή μας από τον κόσμο των φαινομένων.

 

Η Στροφή Έσω και η «Μετατόπιση» (της Επίγνωσης) στο Αληθινό Κέντρο της Ύπαρξής μας (στον Υλικό Κόσμο) σηματοδοτεί την Βίωση της Αντικειμενικής Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας. Η Μη-Δυαδική Συνειδητότητα είναι Ατομική Δραστηριότητα (δηλαδή Αντιλαμβάνεται από ένα «Κέντρο», από «εδώ»). Όμως αυτό το ατομικό κέντρο είναι μονάχα «Αντιληπτικό», «κενό», χωρίς «περιεχόμενο» (σαν να μην υπάρχει) αφήνοντας την Αντίληψη να δρα αντικειμενικά. Αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει ένα υποκειμενικό κέντρο που να διαχωρίζεται από τα αντικείμενα ( κάποιο συμπαγές περιεχόμενο, κάποιο εγώ). Η Επίγνωση Απλώνεται Ελεύθερα κι Αγκαλιάζει τα Πάντα χωρίς να υπάρχει διάκριση υποκειμένου-αντικειμένου και χωρίς να υπάρχει «απόσταση» από τα πράγματα. Μέσα στην Ενοποιημένη Επίγνωση όλα είναι ένα αλλά παρόλα αυτά  «διακριτά». Κατανοούμε ότι η Αντικειμενική μη-Δυαδική Συνειδητότητα διατηρεί την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου αλλά Βλέπει από το Βάθος μια Ενότητα που τα περιλαμβάνει όλα. Η Βίωση της Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας είναι Βίωση της Αντικειμενικής Συνειδητότητας (πέρα από το υποκείμενο, χωρίς εγώ, χωρίς προσωπική αντίληψη, σκέψη, επεξεργασία, κλπ.), είναι δηλαδή μία Καθαρή Ανόθευτη Ροή Αντίληψης που αποκαλύπτει τον κόσμο όπως είναι, ένα ενοποιημένο πεδίο ύπαρξης (κι όχι όπως θα τον έβλεπε ένα υποκείμενο, ένα εγώ, η σκέψη, η φαντασία, σαν ένα χώρο με ξεχωριστά πράγματα).

 

Αυτό το Πρωταρχικό Εσωτερικό Βίωμα (της Αντικειμενικής Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας, της Ενοποιημένης Επίγνωσης) είναι η Πύλη της Εσωτερικής ζωής, η Πύλη που Οδηγεί στο Εσωτερικό «Σύμπαν», στους Εσωτερικούς Κόσμους. Πρέπει να Κατανοήσουμε  (με την Αντικειμενική Προσεκτική Παρατήρηση) ότι όπως η Μετατόπισή μας Εδώ είναι φυσικό γεγονός και φυσική στον τρόπο της, χωρίς προσπάθεια (αποτέλεσμα της Παρατήρησης και της Κατανόησης αυτού που συμβαίνει, όπως εξηγήσαμε) έτσι η Είσοδος στους Εσωτερικούς Κόσμους είναι επίσης θέμα Κατανόησης κι Απόφασης (που ωριμάζει από την Κατανόηση) κι όχι αποτέλεσμα προσπάθειας ή μυστικιστικής πρακτικής ή κάποιας τεχνικής. Το Άνθισμα της Συνειδητότητας προς την Ολοκλήρωση είναι μια Φυσική Πορεία κι όχι μια εκβιαστική κίνηση.

 

Μετά, παρατηρούμε (όταν Βιώνουμε την Εσωτερική Ζωή) ότι η Μετατόπισή μας προς πιο Εσωτερικές Καταστάσεις μπορεί να Βιωθεί με λιγότερη ή περισσότερη «ένταση» και σε λιγότερο ή περισσότερο «βάθος». Κι αυτό θα εξηγήσουμε τώρα. Καταρχήν η Περεταίρω Εσωτερίκευση της Ύπαρξης, της Επίγνωσης, της Ζωής, σημαίνει το Πέρασμα από την Αντικειμενική Ατομική Συνειδητότητα (την Αντικειμενική Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, την Ενοποιημένη Επίγνωση, που περιγράψαμε) στην Παγκόσμια Ατομικότητα (που είναι ταυτόχρονα «Κοινή» για όλα τα όντα και «διακριτή» σαν εμπειρία), μια Κατάσταση όπου το Ατομικό Κέντρο (το «Κενό», χωρίς εγώ, κέντρο) διαλύεται κι «Απλώνεται» στο Παγκόσμιο, στην Πανταχού Παρουσία. Αυτό Βιώνεται ταυτόχρονα στο πιο εσωτερικό κέντρο, το Σαχασράρα (στο ίδιο «σημείο» με το Άτζνα Τσάκρα αλλά πιο εσωτερικά, σε «άλλη» διάσταση), αλλά και έξω από το σώμα, πέρα από το «εδώ» (του σώματος) και τον χρόνο, στον Χωρίς Όρια Εσωτερικό Χώρο, σε ένα Ευρύτερο Εδώ. Υπάρχουν (κι αυτό το διαπιστώνουν εμπειρικά, αντικειμενικά όσοι το βιώνουν) Τρεις «Διαφορετικές» Καταστάσεις που Βιώνουμε Εδώ και σηματοδοτούν το Πέρασμα από την Αίσθηση Ύπαρξης στον Παγκόσμιο Χώρο, στην Ενοποιημένη Συνειδητότητα, μια Κατάσταση Όπου η Ίδια η Συνειδητότητα Είναι ο Χώρος. Και Πιο Πέρα υπάρχουν ακόμα Πιο Εσωτερικές Καταστάσεις που Οδηγούν στο «Όριο» της Δημιουργίας και Πέρα από την Δημιουργία στην Αληθινή Ύπαρξη (στην ΘΕΟΤΗΤΑ).

 

Αυτό όπως που έχει σημασία εδώ είναι να δούμε με ποιό τρόπο «τρόπο» βιώνουμε όλες αυτές τις Εσωτερικές Καταστάσεις, για να κατανοήσουμε τι ακριβώς ζούμε, που ζούμε, δηλαδή με πόση «ένταση» και σε πόσο «βάθος» βιώνουμε αυτό που βιώνουμε.

 

Έτσι, μπορούμε να Μετατοπιστούμε προς τα Έσω, προς το Πιο Εσωτερικό Κέντρο της Ύπαρξης (το Σαχασράρα) προς την Παγκόσμια Ατομικότητα διατηρώντας όμως την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου (από τον οποίο βέβαια είμαστε αποσπασμένοι και γίνεται απλά «αντιληπτός», σαν «σκιές». Έτσι μπορούμε να Ανυψωθούμε μέχρι τις Πιο Εσωτερικές Καταστάσεις και ταυτόχρονα να είμαστε στον κόσμο. Σε αυτή την «Κατάσταση Συνειδητότητας» ήταν ο Βούδας ή ο Ιησούς όταν «δρούσαν» στον κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση η «ένταση» (το «βάθος») με το οποίο βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις είναι μικρό  όμως το «όφελος» είναι τεράστιο κι αυτό γιατί αφενός μας Αποκαλύπτει την Ανώτερη Πραγματικότητα κι αφετέρου  Απελευθερώνει και Διευρύνει την Συνειδητότητα πέρα από τα Όρια, στην Αληθινή Ύπαρξη, ενώ φέρνει το Φως της Εσωτερικής Κατανόησης μέσα στον κόσμο, με την εξωτερική επίγεια δράση.

 

Όμως υπάρχει κι ένας πιο Βαθύς Τρόπος να Βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις. Κι αυτός ο τρόπος μας Αποκαλύπτει Καλύτερα το Πραγματικό Περιεχόμενο των Ανώτερων Καταστάσεων, των Εσωτερικών Κόσμων. Σε αυτή την περίπτωση «σταματά» (ή αγνοείται τελείως, δεν του δίνεται καμία «προσοχή» και είναι μη «συνειδητό») η εξωτερική «πληροφόρηση». Αποκοβόμαστε (γνωστικά όχι φυσικά) από τον εξωτερικό κόσμο και Βιώνουμε Καθαρά (απερίσπαστα) την Εσωτερική Κατάσταση, την Εσωτερική Ζωή. Αυτό είναι μια πιο ακριβής γνώση αυτών των καταστάσεων Και μιλάμε πάντα για αντικειμενική εμπειρία κι αντικειμενική γνώση αυτών των Καταστάσεων.

 

Βέβαια, αυτό απαιτεί μια πραγματική φυσική δράση που ξεκινά από την απόλυτη χαλάρωση, την «ακινησία» του σώματος και την διακοπή της πληροφόρησης από το σώμα (αυτό που στην τεχνική γλώσσα του Γιόγκα ονομάζουν «απόσυρση» από τις αισθήσεις, από το σώμα, από τον εξωτερικό κόσμο). Αυτό (όταν κάποιος το επιχειρεί με υπευθυνότητα και το βιώνει πραγματικά) οδηγεί στην απόσυρση από το φυσικό σώμα και στην ενεργοποίηση του αστρικού σώματος. Όταν στην διάρκεια αυτού του (χωρίς αντίληψη του εξωτερικού κόσμου) Βαθύτερου Διαλογισμού νοιώθουμε να «αιωρούμαστε» λίγο πιο πάνω από το φυσικό σώμα βιώνουμε ακριβώς την ύπαρξη μέσα από το αστρικό σώμα στο Αστρικό Πεδίο. Ασφαλώς όλη αυτή η «διαδικασία» γίνεται με προσοχή, υπευθυνότητα και κατανόηση του τι κάνουμε. Η «ενασχόληση» με τον Αστρικό Κόσμο δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην Πνευματική Πρόοδο. Με τον ίδιο τρόπο (αυθόρμητα, φυσικά και χωρίς προσπάθεια (με απόφαση που αναδύεται από την Κατανόηση) μπορούμε να ανυψωθούμε στο Νοητικό Πεδίο (που έχει στην πραγματικότητα Τρία Υποπεδία) και να «ενεργοποιήσουμε» το νοητικό σώμα. Κι αυτή η Κατάσταση δεν είναι ο Τελικός Προορισμός. Ο Αληθινός Μύστης της Εσωτερικής Ζωής μεταβαίνει στην (από την Εμπειρία του Διαλογισμού) Γνωστή του Σταθερή Κατάσταση της Αντικειμενικής Ατομικής Ύπαρξης, της Μη-Δυαδικής Συνειδητότητας, της Ενοποιημένης Επίγνωσης όπου είμαστε εδώ μέσα στον Παγκόσμιο Χώρο (σαν απλή παρουσία, «κενό» κέντρο από όπου έχουμε επίγνωση της Ενότητας του Πεδίου). Αυτή είναι η Κατάσταση που οι Αρχαίοι Μύστες ονόμαζαν Ηλύσια Πεδία.

 

Κανονικά, σε αυτή την διαδικασία του Βαθύτερου Διαλογισμού (χωρίς αντίληψη του εξωτερικού κόσμου) πρέπει να γίνει Μετάβαση στο Υπερνοητικό Αντικειμενικό Ατομικό Πεδίο, με την «ενεργοποίηση» του Ατομικού (Μη-Υποκειμενικού) Σώματος κι από εδώ να Ανυψωθούμε στις Ανώτερες Καταστάσεις. Δεν συνιστάται η «παραμονή» στο αστρικό ή το νοητικό πεδίο (με τις παραλλαγές του)  που είναι επίσης «μορφικά πεδία» όπως και το υλικό πεδίο των υλικών μορφών. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουμε καλά και να τηρούμε τους «Κανόνες» της Εσωτερικής Ζωής. Ο Αληθινός Προορισμός μας είναι οι Τερις Ανώτεροι Ουρανοί του Παγκόσμιου και μετά Πιο εσωτερικά, Πέρα από την Δημιουργία στην Αληθινή Ύπαρξη. Ασφαλώς δεν μπορούμε εδώ ούτε να δώσουμε λεπτομερείς περιγραφές  του Βιώματος των Ουράνιων Καταστάσεων ούτε «οδηγίες» σε όσους έρχονται Εδώ. Όχι επειδή δεν Βιώνουμε Αυτές τις Καταστάσεις (και συνεπώς δεν τις «γνωρίζουμε»), ούτε γιατί δεν θέλουμε να μεταδώσουμε εσωτερικές πληροφορίες δημόσια, σε πρόσωπα, ενδεχομένως, από τα οποία πρέπει να «προστατέψουμε» την Εσωτερική Γνώση. Απλά όλα αυτά είναι Βιώματα που πρέπει κάποιος να Βιώσει ο ίδιος (δεν έχει ούτε αξία ούτε σημασία η πληροφόρηση από δεύτερο χέρι). Αυτή η στάση είναι, πιστεύουμε, η πιο υπεύθυνη, η πιο τίμια κι η πιο ανθρωπιστική. Άλλωστε όλα αυτά είναι Εγγενείς Δυνατότητες, της Ανθρώπινης Φύσης και κανένας δεν εμποδίζεται, από κανέναν, να τα βιώσει όλα αυτά, εφόσον το θέλει. Αν αναφερόμαστε σε όλες αυτές τις Εσωτερικές Καταστάσεις είναι μόνο για να γνωρίζει ο Πνευματικός Ταξιδιώτης που περίπου Κατευθύνεται. Αν αυτό είναι έστω και λίγο χρήσιμο έχουμε επιτελέσει το έργο μας. Όλα Γίνονται μόνα τους, φυσικά, αβίαστα, χωρίς προσπάθεια. Όποιος Θέλει να Προχωρήσει θα Προχωρήσει. Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι σε όλες αυτές τις «Εμπειρίες» που είναι Αντικειμενικές Εμπειρίες κι όχι εμπειρίες κάποιου υποκειμένου (κάποιου εγώ με «προσωπικό» περιεχόμενο) υπάρχει Καθαρή Αντίληψη αυτών των Εσωτερικών Πεδίων, χωρίς πληροφόρηση των κατώτερων (μορφικών) πεδίων. Όμως ο φυσικός δεσμός με το σώμα και τις κατώτερες λειτουργίες υπάρχει πάντα κι έτσι μπορούμε πάντα να επανέλθουμε ξανά στην επαφή με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό που «Μένει» από το Εσωτερικό Ταξίδι μας στους Ανώτερους Κόσμους είναι η Βαθιά Αίσθηση του Παγκόσμιου Χώρου Μέσα στον Οποίο Υπάρχουμε άσχετα αν εκδηλωνόμαστε τοπικά (για όσο διαρκεί η ζωή μας στην γη.

 

Ασφαλώς πρέπει (μετά από όλα όσα είπαμε) να γίνεται κατανοητό ότι η Διαδικασία της Φυσικής Μετατόπισης προς τα Ανώτερα (Πιο Εσωτερικά) Πεδία με τον φυσικό αποχωρισμό από τους κατώτερους φορείς είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Οι άνθρωποι ονομάζουν τον φυσικό αποχωρισμό που γίνεται είτε από τον «χρόνο», είτε από κάποια αρρώστια, είτε από κάποιο ατύχημα, θάνατο. Αντιλαμβάνονται αυτόν τον αποχωρισμό από το εδώ, από τον κόσμο, σαν «αποδημία». Η Ψυχή φεύγει, δεν υπάρχει πια Ψυχική Ενέργεια στο σώμα, δεν υπάρχει Παρουσία, Ζωή, το σώμα είναι ένα άψυχο νεκρό πράγμα που είναι προγραμματισμένο να «αποσυντεθεί». Όμως πως βιώνει τον αποχωρισμό αυτός που του συμβαίνει, αυτός που «πεθαίνει». Αυτή είναι μια εμπειρία τελείως ατομική, προσωπική (κι όχι ένα φυσικό ή κοινωνικό συμβάν).

 

Στην πραγματικότητα ο Άνθρωπος (σαν Ατομική Συνειδητότητα, με την Όποια Επίγνωση έχει, ή «πραγματοποίησε» στην διάρκεια της επίγειας ζωής του) δεν αλλάζει και δεν πηγαίνει πουθενά. Πάντα Ζούμε στον Ευρύτερο Χώρο του Εδώ, μέσα στον Οποίο το υλικό εδώ του φυσικού σύμπαντος είναι ένα πολύ μικρό τοπικό φαινόμενο. Απλά ο Άνθρωπος αποχωρίζεται από το υλικό όχημά του και δεν μπορεί πλέον να εκδηλωθεί στο τοπικό εδώ του φυσικού σύμπαντος. Αντιλαμβάνεται όμως την Παρουσία του μέσα σε ένα αστρικό ομοίωμα του φυσικού σώματος, ένα φωτεινό σώμα (κατάλοιπο της «Μνήμης), σε ένα Φωτεινό Κόσμο με μορφές σαν αυτές του υλικού κόσμου (ασφαλώς με διαφορετική ουσία, οργάνωση και χρήση). Η ζωή στον Αστρικό Κόσμο δεν διαρκεί για πάντα. Κάποια στιγμή το αστρικό σώμα εγκαταλείπεται κι ο άνθρωπος μεταβαίνει (ή νοιώθει να είναι) στο Νοητικό Πεδίο, ένα κόσμο με λεπτότερες νοητικές μορφές, ουσίες, οπτασίες (κι όχι συμπαγείς μορφές). Εδώ οι νοητικές συλλήψεις εκδηλώνονται περισσότερο σαν ενεργειακά πεδία κι όχι σαν σταθερές μορφές. Τελικά και το νοητικό σώμα εγκαταλείπεται κι ο άνθρωπος, αν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, παραμένει στον Ενδιάμεσο Χώρο της Βαθιάς Μνήμης με αυτό που ονομάζουν στην Εσωτερική Παράδοση Αιτιατό Σώμα. Αυτή η Κατάσταση είναι το Ντεβαχάν ο Προσωρινός Παράδεισος των Θεοσοφιστών. Είναι μια Κατάσταση Μακάριου Λήθαργου. Κι αυτό διαρκεί μέχρι να ενεργοποιηθούν οι Βαθύτερες Μνήμες, τα Βαθύτερα Νοητικά Εντυπώματα που θα οδηγήσουν σε μια νέα ενσάρκωση στους κατώτερους κόσμους και στην γη.

 

Όσοι όμως, στην διάρκεια της επίγειας ζωής Μυούνται στην Ανώτερη Εσωτερική Πραγματικότητα και Βιώνουν την Αντικειμενική Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, όταν αποχωρίζονται από το φυσικό σώμα και μετά από το αστρικό και μετά από το νοητικό σώμα, δεν μεταβαίνουν στον Ενδιάμεσο Χώρο της Βαθιάς Μνήμης αλλά στον Αληθινό Κόσμο των Ατομικοτήτων (των Φωτισμένων Ατομικοτήτων που δεν έχουν διατηρήσει καμία υποκειμενική μνήμη), στα Ηλύσια Πεδία των Αρχαίων Ελλήνων (στον Κατώτερο Παράδεισο της Χριστιανικής Παράδοσης, όχι στον Ουράνιο Παράδεισο ή τον Κοσμικό Παράδεισο ή το Αληθινό Βασίλειο του Θεού, Πέρα από την Δημιουργία).
 

Από εδώ, από τα Ηλύσια Πεδία η Πορεία προς τους Ανώτερους Ουράνιους Κόσμους του Εδώ είναι Ανοιχτή. Και Πέρα από το Όριο της Δημιουργίας Απλώνεται ο Ανοιχτός Αιώνιος Χώρος της Αληθινής Ύπαρξης, το Αληθινό Βασίλειο του Θεού, η ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ, η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.