Πώς φιλοσοφείται ο εθνικοσοσιαλισμός;

Ο εθνικοσοσιαλισμός χτες και σήμερα               

§1

Είναι κοινός τόπος αυτό που συμβαίνει συχνά: ένα χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, μαζί και οι μωροί πολιτικοί του, εκείνοι δηλαδή οι αποτρελαμένοι με τη μανία τους για εξουσία και με έναν απότοκο φαύλο βίο, αισθάνονται παντού να τους απειλούν διάφορα φαντάσματα. Επί εποχής Μαρξ, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου: το φάντασμα του κομμουνισμού πλανιόταν πάνω από τα κεφάλια τους· στις εποχές μας, ένα εφάμιλλο, ως προς την ουσία του, φάντασμα πιστεύουν ότι πλανιέται πάνω από τα τωρινά κεφάλια τους: το φάντασμα του ακραίου εθνικισμού με καταβολές στον χιτλερικό εθνικοσοσιαλισμό ή σε διάφορες παραλλαγές του. Το φαινόμενο του εθνικοσοσιαλισμού, λένε, είναι προ των πυλών. Ποικίλες εξηγήσεις ή επεξηγήσεις έχουν δοθεί και δίνονται επί του θέματος. Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένες ερμηνεύσεις από κάποιους ανεπίδεκτους ειδημοσύνης «ειδήμονες», που βρίσκονται κάτω και από το κριτήριο των πιο ελαφρόμυαλων. Περισπούδαστη θέση ανάμεσα σε τέτοιους αλαφροΐσκιωτους «διανοητές» κατέχουν οι ποικίλης υφής «φιλοσοφικοί» αχθοφόροι, που ανάγουν την αιτία του κακού στη στρεβλή ψυχολογία του ελληνικού λαού ή των άλλων λαών και αναλίσκονται σε φαιδρού τύπου προτάσεις για «ψυχαναλυτικές» καταστολές ή για «σοσιαλισμούς» με «δημοκρατικούς» τρόπους. Αλήθεια, αυτές οι ανερμάτιστες «ερμηνείες» αφορούν και τους εμπνευστές τους –άρα χρήζουν εξίσου και οι ίδιοι «ψυχαναλυτική απόπλυση»– ή μήπως αυτοί παραμένουν ανέγγιχτοι; Μια κατά το δυνατόν προσανατολιστική ερμηνεία, κατανόηση και αποτίμηση του εθνικοσοσιαλιστικού φαινομένου διέρχεται μέσα από τη φιλοσοφικο-ιστορική του θεώρηση· μια θεώρηση που τότε μόνο αποδεικνύεται αληθής, όταν κονιορτοποιεί τις μικρόνοες και φλύαρες αφηγήσεις για τα πιο δύσκολα φαινόμενα της ιστορίας.

§2

Πώς κατακυρώθηκε ιστορικο-οντολογικά ο εθνικοσοσιαλισμός, όπως εκδηλώθηκε στη ναζιστική εκδοχή του; Ιστορικά: ως η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία και ως η δόμηση μιας εξουσίας, που κήρυττε το τέλος του ταξικού αγώνα, το τέλος της διαίρεσης της κοινωνίας και προέτασσε τον αγώνα για την καθαρότητα της φυλής. Οντο-λογικά: ως η ύπαρξη ενός κράτους, που ο «λόγος» του, η «ορθολογικότητά» του –δηλαδή ο Λόγος και η Λογικότητα του κυβερνώντος εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος– προσδίδει στο κράτος τυπικά λαϊκό χαρακτήρα και ουσιαστικά ολοκληρωτικό. Δεν έχανε, για παράδειγμα, ευκαιρία ο Χίτλερ, σε κάθε ομιλία του να προπαγανδίζει την οικοδόμηση ενός φιλολαϊκού κράτους: όλοι και όλα ετίθεντο στην υπηρεσία του νέου «σοσιαλιστικού» ή «κοινωνικού λαϊκού κράτους», με προοπτική την κατάργηση κάθε είδους κοινωνικών φραγμών. Ο «σοσιαλισμός» του Χίτλερ, με μια λέξη ο ναζισμός, έμεινε στην ιστορία με την ονομασία: εθνικοσοσιαλισμός. Τι σημαίνει η συγκεκριμένη λέξη, δυνάμει της ετυμολογικής της προέλευσης; Σημαίνει: εθνικός σοσιαλισμός· σοσιαλισμός εθνικής εμβέλειας ή: σοσιαλισμός συν εθνικισμός. Σε επίπεδο λεκτικής αποτύπωσης ηχεί σαγηνευτικά. Η πολιτική του όμως στρατηγική και τακτική παραπέμπει, μεταξύ άλλων, στην καθίδρυση ενός ειδεχθούς φασιστικο-δικτατορικού καθεστώτος με πρωτομάστορες τους ανεγκέφαλους και βάρβαρους κομματάρχες «λαϊκής» βάσης, με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Gauleiter. Το καθεστώς και οι παντοειδείς Gauleiter του εργάζονται όχι σπάνια με «δημοκρατικό» ή «σοσιαλιστικό» προφίλ, αλλά στην πράξη επιφυλάσσουν στο λαό την πιο σκληρή υποδούλωση και εξαθλίωση. Όταν επικαλούνται κάποια εθνική υπερηφάνεια για τη «σοσιαλιστική» τους αρλούμπα, ουσιαστικά αποδεικνύονται πως είναι: ψεύτες-πολιτικοί απατεώνες-ιεροεξεταστές· είτε με τη μάσκα του «σοσιαλιστή» είτε με εκείνη του «εθνικιστή» εγγράφονται στη συνείδηση, ή καλύτερα στο υποσυνείδητο, του πλήθους ως οι απηνείς διώκτες του. Με πολιτικούς όρους, αυτά εδώ σημαίνουν πως είναι μόνο στυγνοί εξ-ουσιαστές, που εκποιούν την πατρίδα τους, εξανδραποδίζουν το λαό τους με μοναδικό τίμημα: τη διαιώνιση της εξ-ουσίας τους.

§3

Ένα τέτοιο καθεστώς έχει ως βάση της συνολικής του ληστρικής πολιτικής μια εθελοντική, με χαρακτηριστικά υστερίας πολλάκις, υπακοή ή υποταγή της ευρείας μάζας στις δεσποτικές δράσεις της ηγετικής ομάδας. Οι εν λόγω δράσεις εκδηλώνονται πολύμορφα. Η συντακτική τους πειθώ είναι μια «δημοκρατική» δικτατορία χαριστικών παροχών ή εξυπηρετήσεων: δικτατορία της πολιτικής του λαϊκισμού, που συχνά – πυκνά αποβλέπει στην ανάπτυξη ενός είδους εκφοβιστικής ευπείθειας. Κατά την τελευταία τούτη, οι διαθέσεις των μαζών αμφιρρέπουν μεταξύ φόβου και τυφλής εμπιστοσύνης στη βιαιότητα ή την ανομία της εξουσίας. Ίδια και όμοια γνωρίσματα έχουν να επιδείξουν στις εποχές μας και αρκετά από τα σύγχρονα κοινοβουλευτικά καθεστώτα, που αυτο-αποκαλούνται «σοσιαλιστικά», «αριστερά» κ.ο.κ. Το φαινόμενο του εθνικοσοσιαλισμού δεν εμφανίζεται πια ως ετούτη ή εκείνη λαϊκότροπη-κρατική αντίληψη και πολιτική ή ακόμη και ως ωμή δικτατορία παρά ως μια φαντασιακή οντογένεση της ίδιας της αστικής ή ακόμη και όποιας αντικαπιταλιστικής δημοκρατίας. Ετούτη η φαντασιακή οντογένεση γεννά έναν ιδιότυπο νέο-εθνικοσοσιαλισμό. Συγκεκριμένα: οι εκάστοτε πολιτικοί ή και «επιστημονικοί» δικτατορίσκοι ενός εξουσιαστικού καθεστώτος της «αριστεράς» εφαρμόζουν τις αρχές μιας συνταγματικά κατοχυρωμένης δημοκρατίας επιλεκτικά:

1. για τον εαυτό τους, για τις ερωμένες ή τους ερωμέους τους κ.λπ., απόλυτη «ελευθερία», ήτοι ασυδοσία, πλουτισμού, προνομίων, διαφθοράς, ηδυπάθειας ως το κόκαλο·

2. ενώ για τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή για μεγάλα τμήματα του λαού με διαφορετικές ή αντίθετες πολιτικές αντιλήψεις στέρηση πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων, τεχνική των διωγμών και της απαλλοτρίωσης, κατάργηση της δημοκρατίας εν ονόματι της υπεράσπισής της, εκμηδένιση της ετερότητας.

§4

Μια μοναδική φιλοσοφική αναπαράσταση του ως άνω πολιτικού θεάματος μας δίνει ο Πλάτων στην Πολιτεία του (563 κ.εξ.): η απληστία της «ελευθερίας» διαλύει το δημοκρατικό πολίτευμα. Όταν το τελευταίο, συνεχίζει, έχει επικεφαλής κακούς οινοχόους, που μεθούν μέρα και νύχτα από άκρατη «ελευθερία», δηλαδή από αχαλίνωτη ασυδοσία, τότε ο απλός πολίτης, αλλά και η πολιτεία στο σύνολό της οδηγούνται «εἰς ἄγαν δουλείαν=σε μέγιστη σκλαβιά» (564) και κατά συνέπεια στην τυραννίδα. Γράφει περαιτέρω ο Πλάτων:

«εύλογα λοιπόν η τυραννίδα δεν εκπορεύεται από κανένα άλλο πολίτευμα παρά από τη δημοκρατία» (ό.π.)


Η σήψη, με άλλα λόγια, του «δημοκρατικού» πολιτεύματος, λόγω ασυδοσίας των αρχόντων του, οδηγεί σε δουλεία πλείστη τε και ἀγριωτάτη= στην πιο μεγάλη και πιο άγρια δουλεία (ό.π.). Φυσική συνέπεια μιας τέτοιας σήψης είναι αρκετά τμήματα του λαού, τα πλείστα ανώνυμα πλήθη να μετατρέπονται σε εξαθλιωμένες μάζες, σε όχλο, που στηρίζει οχλοκρατούμενα καθεστώτα, δηλαδή τυραννίδες ενός μεταμοντέρνου εθνικοσοσιαλιστικού τύπου. Ο τύραννος ενός τέτοιου καθεστώτος εδραιώνει την εξουσία του με φιλολαϊκές υποσχέσεις, με λαϊκίστικες πρακτικές και με μια πολύτροπη εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων (ό.π.). Ταυτόχρονα αναγκάζει την πλειονότητα του λαού να αδιαφορεί για την πολιτική, λόγω δυσπραγίας του καθημερινού του βίου (ό.π.). Μια στοιχειωδώς προσεχτική ματιά στο σημερινό μας πολιτικό γίγνεσθαι επιβεβαιώνει πως η άνοδος στην εξουσία των πιο εξαθλιωμένων στοιχείων –αυτών που η μοναδική τους υπόληψη είναι η ανυποληψία της εξ-ουσίας τους– παράγει νεοφασιστικά καθεστώτα τύπου Τσαουσέσκου, Χόνεκερ, Μπρέζνιεφ κ.ο.κ. υπό την ανέξοδη μεταμφίεση: «σοσιαλισμός»!