Σταμάτα να σπαταλάς ενέργεια

Δεν είσαι εσύ το γέλιο, δεν είσαι εσύ το δάκρυ

Δεν είσαι εσύ η χαρά, δεν είσαι εσύ η θλίψη

Είσαι αυτός που μπορεί να γελάσει, να κλάψει, να θυμώσει, να χαρεί, να φοβηθεί, να εκστασιαστεί...

Είσαι αυτός που ορίζει ανά πάσα στιγμή τη νοητική και τη συναισθηματική σου κατάσταση.

Όταν τα συναισθήματα σου βγαίνουν από το κέντρο της κοιλιάς σου ή της καρδιάς σου εκδηλώνονται και φεύγουν όπως τα σύννεφα στον ουρανό. Όταν όμως τα συναισθήματα μεταφέρονται στο κέντρο του κεφαλιού σου, όταν σταματάς να τα νιώθεις και αρχίζεις να τα σκέφτεσαι τότε μπορούν να κρατήσουν μέρες, χρόνια...

Έρευνες έχουν δείξει ότι το συναίσθημα του θυμού κρατά 30 δευτερόλεπτα κάθε δευτερόλεπτο παραπάνω αφορά ένα μετασχηματισμένο συναίσθημα θυμού που βγαίνει από το κεφάλι σου. Ένα ισχυρό εγώ ανακατεμένο με πολύ μυαλουδίλα φτιάχνουν ¨βεντέτες¨ που κρατάνε χρόνια.

Κύτταξε τα παιδιά τη μια στιγμή κλαίνε και την αμέσως επόμενη γελάνε. Γιατί το κάνουν αυτό; Μήπως δεν έχουν καρδιά; Φυσικά όχι... Τα παιδιά έχουν μια τεράστια πανέμορφη καρδιά που δεν χρειάζεται να ερμηνεύει γιατί κατανοεί και αφομοιώνει αυτόματα. Μυαλό δεν έχουν. Εγώ δεν έχουν κι έτσι μπορούν να θυμώνουν, να σπρώχνονται, να πέφτουν και να σηκώνονται, να αγκαλιάζονται και να προχωράνε πιασμένα χέρι –χέρι...
Γι’ αυτό μάτια μου μην ξεχνάς δεν είσαι εσύ το γέλιο, δεν είσαι εσύ το δάκρυ αλλά αυτός που μπορεί να ορίσει τα πράγματα ανά πάσα στιγμή. Μην βαλτώνεις μέσα σε μίζερες αρνητικές, φοβικές ή θυμωμένες σκέψεις. Σταμάτα να σπαταλάς ενέργεια κρατώντας τα συναισθήματα στο κεφάλι σου. Σταμάτα να σπαταλάς ενέργεια ελέγχοντας τους άλλους και γίνε αυτός που ορίζει τις στιγμές του...

Κι εγώ σου λέω ότι απλά φοβάσαι...
Πόσες φορές δεν έσφιξες τα χείλη για να μη φωνάξεις: «Όχι Πια» γιατί νόμιζες ότι έτσι έπρεπε. Γιατί νόμιζες ότι έπρεπε
να μην ενοχλήσεις τους άλλους με τη φωνή σου...
να μην τους αναστατώσεις στην ησυχία τους...
να μην τους ενοχλήσεις με την παρουσία σου...
να μην τους πικράνεις κυνηγώντας το δικό σου όνειρο...
να μην... να... να... να...

Είμαι ευγενικός σε ακούω να λες...
Πειράζει που σέβομαι τους ανθρώπους; πειράζει που αγαπώ τους ανθρώπους...

ΚΙ ΕΓΩ ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΦΟΒΑΣΑΙ...

Φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου μήπως και σ’ αγαπήσουν λιγότερο. Μήπως σε βάλουν στο περιθώριο της ζωής και μείνεις μόνος. Λες και το να έχεις δίπλα σου κάποια άτομα που δεν σε ακούνε, δεν σε βλέπουν, που δεν σε νιώθουν, σε βγάζει από τη μοναξιά σου. Καλά ακόμα δεν το έχεις μάθει;

Μεγαλώνει η μοναξιά σου με αυτόν τον τρόπο γιατί δεν ούτε εσύ δεν έχεις εσένα...

Και τι θα κάνεις με όλα αυτά τα Όχι που έχεις καταπιεί; Τι θα κάνεις με όλα αυτά τα Γιατί που έχει ουρλιάξει μέχρι τώρα ο εαυτός σου κάθε φορά που τον τιμωρούσες με ένα Όχι που δεν έλεγες; Τώρα που όλα έχουν χωθεί στο λαιμό και στο στήθος και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα;
Μην αποθαρρύνεσαι. Ποτέ δεν είναι αργά. Λίγη αγάπη μόνο χρειάζεται από εσένα για σένα. Λίγη αγάπη και λίγο θάρρος να πεις το πρώτο όχι στους άλλους. Ένα Όχι γεμάτο από σεβασμό στον εαυτό σου...

Μετά όλα τα όχι που έχεις κρατήσει θα γκρεμιστούν από μόνα τους σαν ντόμινο...