MALLEUS MALEFICARUM (Το Σφυρί των Μαγισσών)

Από το αυθεντικό Εγχειρίδιο των Ιεροεξεταστών Κυνηγών Μαγισσών του Μεσαίωνα: Πώς Μεταφέρονται Μαγικά οι Μάγισσες από τον Ένα Τόπο στον Άλλο;

ΧΑΪΝΡΙΧ ΚΡΑΜΕΡ – ΤΖΕΗΜΣ ΣΠΡΕΝΓΚΕΡ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ – 1486
Το πρώτο μεγάλο Κυνήγι Μαγισσών στην Ευρώπη, ξεκίνησε στην Ελβετία στα 1427, και αφού εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλη τη Δύση, έφτασε στο ζενίθ του μεταξύ 1580 και 1660, το τελευταίο γνωστό μεγάλο επεισόδιο έγινε στο Σάλεμ της Αμερικής στα 1692, αλλά αναφορές για καταδίκες μαγισσών υπάρχουν ακόμη και μέχρι το 1730.

Το πρώτο σημαντικό βιβλίο που γράφτηκε πάνω στο ζήτημα είναι το MALLEUS MALEFICARUM (Το Σφυρί των Μαγισσών), στην Γερμανία το 1486. Οι συγγραφείς του ήταν ο Χάϊνριχ Κράμερ (1440-1505) και ο Τζέημς Σπρένγκερ (1436-1495), δύο Αρχι-Ιεροεξεταστές Κυνηγοί Μαγισσών και Θεολόγοι του Δομινικανού Τάγματος.

Πρόκειται για ένα πολύ σπάνιο και ιδιόμορφο βιβλίο, που θεωρείται σαν το πιο σημαντικό έργο πάνω στο φαινόμενο της Μεσαιωνικής Μαγείας και ο τίτλος του είναι σχεδόν θρυλικός στους κύκλους των μελετητών. Το «Μαλλέους Μαλεφικάρουμ» είναι στην ουσία ένας Οδηγός προς κάθε Ιεροεξεταστή –και γενικά προς κάθε πολέμιο της μαγείας της εποχής– ένα Εγχειρίδιο πάνω στις απαγορευμένες μαγικές γνώσεις, πάνω στις εκδηλώσεις, τα φαινόμενα και τα χαρακτηριστικά τους, κατά την άποψη των ιεροεξεταστών και στους τρόπους με τους οποίους πρέπει να τις αντιμετωπίσει ο ιερέας της εποχής.

Πρόκειται για το μοναδικό πλήρες Εγχειρίδιο των Κυνηγών Μαγισσών.
Παρ’ όλο που αυτές οι πληροφορίες, με την πρώτη ματιά, παραπέμπουν στον σκοταδισμό και τον φανατισμό του Μεσαίωνα και το βιβλίο έχει πολλά σημεία που φαίνεται να ξεπερνούν τα όρια του απαράδεκτου, σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα εξαιρετικά ιδιόμορφο έργο, που θίγει τρομακτικά ενδιαφέροντα ζητήματα, και είναι πολλοί αυτοί που έχουν αναφερθεί στην ιδιάζουσα θεολογική σημασία του περίεργου αυτού βιβλίου. Επιπλέον παρουσιάζει όχι μόνο τον τρόπο με τον οποίο έβλεπαν τις μάγισσες και τα κατορθώματα τους οι «καλλιεργημένοι θεοσεβούμενοι» άνθρωποι του Μεσαίωνα, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους υποτίθεται ότι λειτουργούσαν οι μάγισσες –δείχνοντας με μεγάλη σαφήνεια πως οι περισσότεροι Ιεροεξεταστές ήταν πολύ πιο ενημερωμένοι πάνω στα θέματα της Μαγείας από τους περισσότερους που την εξασκούσαν– και θα πρέπει να επισημάνουμε ότι είναι βέβαιο πως εκτελέστηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, για κατηγορίες οι οποίες βασίστηκαν στις οδηγίες και τις πληροφορίες που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο και στα υπόλοιπα παρόμοια που επηρεάστηκαν άμεσα από αυτό.

Και μόνο με την απλή ανάγνωση του βιβλίου αυτού, γίνεται ιδιαιτέρως φανερό ότι το κυνήγι που ξεκίνησε ενάντια στις «Μάγισσες», δεν ήταν απλά μιά «μαζική υστερία», όπως συχνά έχει χαρακτηριστεί από τους Ιστορικούς, αλλά βασίστηκε πάνω σε πολύ εξειδικευμένες παρατηρήσεις από πολύ «μορφωμένους ανθρώπους» με ιδιαίτερα εκκεντρικές προθέσεις και μια σημειολογική αποκρυφιστική ακριβολογία, που τους οδήγησε πέρα από τα όρια του φανατισμού, στο να αντιμετωπίσουν πάρα πολύ παράξενα περιστατικά και καταστάσεις που φαίνεται να είχαν λάβει μορφή επιδημίας, που δεν έχει εξηγηθεί ικανοποιητικά μέχρι σήμερα…

Ελαχιστότατα γνωρίζουμε γι’ αυτές καθ’ αυτές τις μεθόδους των Ιεροεξεταστών και των Κυνηγών Μαγισσών, στον «μεγάλο πόλεμο εναντίων των δαιμόνων» ενώ αντιθέτως, ξέρουμε πάρα πολλά για τις μεθόδους των μαγισσών. Η άδικη αυστηρότητα των ποινών και των φρικτών εκτελέσεων, έχει κερδίσει τις ιστορικές εντυπώσεις εις βάρος των λεπτομερειών των υποθέσεων της εποχής, που τότε μελετήθηκαν υπό το φως γνώσεων που σε μεγάλο βαθμό παραμένουν μέχρι σήμερα μυστικές και πολύ πιο συσκοτισμένες από το ίδιο το «φαινόμενο της εξάπλωσης της Μαγείας»

Το θρυλικό και σπάνιο αυτό βιβλίο απαρτίζεται από τρία μέρη.
Το πρώτο μέρος αφορά την περιγραφή όλων των μαγικών πράξεων που έκαναν οι Μάγισσες και οι σύμμαχοι τους, τον ρόλο του Διαβόλου και (ως μια μικρή θεολογική μελέτη) το γεγονός ότι όλα αυτά γίνονται με την άδεια του Παντογνώστη Θεού, ο οποίος δίνει και τον τρόπο αντιμετώπισης τους. Περιγράφει με λεπτομέρεια πως ο Διάβολος και οι ακόλουθοί του, οι μάγισσες, διαπράττουν μια ποικιλία ανομιών. Αντί να ερμηνευθεί αυτό ως τιμωρία, όπως έκαναν πολλές εκκλησιαστικές αρχές της εποχής, οι συγγραφείς του βιβλίου αξιώνουν ότι ο Θεός επιτρέπει αυτές τις πράξεις ώστε ο Διάβολος να μην αποκτήσει απεριόριστη εξουσία και καταστρέψει τον κόσμο.

Ένα μέρος αυτής της ενότητας εξηγεί γιατί οι γυναίκες, λόγω της πιο αδύναμης φύσης και της κατώτερης νοημοσύνης τους, υποτίθεται ότι είναι από τη φύση τους πιο επιρρεπείς στις παγίδες του Σατανά απ’ ό,τι οι άνδρες. Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου περιέχει το ουσιαστικό maleficarum στο θηλυκό γένος και οι συγγραφείς διατείνονται (λανθασμένα) ότι η λέξη femina (γυναίκα) ετυμολογείται από το fe+minus, δηλαδή «άπιστος».

Το δεύτερο μέρος αφορά την λεπτομερειακή εξέταση και περιγραφή των τρόπων με τους οποίους οι Δαίμονες που υποτίθεται ότι βρίσκονται πίσω από το φαινόμενο, καθοδηγούν και επηρεάζουν τις Μάγισσες, και προσπαθούν να εισβάλλουν στον κόσμο των ανθρώπων, καθώς και με ποιους τρόπους μπορούν να εκδιωχθούν και να καταπολεμηθούν με επιτυχία. Σημαντική έμφαση δίνεται στη Συμφωνία με το Διάβολο, ενώ η ύπαρξη των μαγισσών παρουσιάζεται ως γεγονός. Πολλές από τις αναφορές του βιβλίου σε ξόρκια, συμφωνίες, θυσίες και συνουσία με το Διάβολο αποκτήθηκαν από ιεροεξεταστικές ανακρίσεις εκτελεσμένες από τους Σπρένγκερ και Κράμερ.

Το τρίτο μέρος αφορά τις δικαστικές λειτουργίες –εκκλησιαστικές και ποινικές– και ποιες διαδικασίες πρέπει να ακολουθηθούν για τις δίκες και την τιμωρία των μαγισσών και γενικά των αιρετικών αυτού του είδους. Και τα τρία αυτά μέρη του βιβλίου, αποτελούνται από Ερωτήσεις –που συνθέτουν τους τίτλους των κεφαλαίων– και από Απαντήσεις –που συνθέτουν τα περιεχόμενα των κεφαλαίων. Τα βασανιστήρια για τον εντοπισμό των μαγισσών θεωρούνται αυτονόητα· αν η κατηγορούμενη μάγισσα δεν ομολογούσε με τη θέλησή της την ενοχή της, θα έπρεπε να βασανιστεί ώστε τελικά να ομολογήσει. Δίνεται στους δικαστές η οδηγία να παροδηγούν την κατηγορούμενη αν είναι απαραίτητο, υποσχόμενοι έλεος αν το θύμα ομολογούσε. Το κείμενο που ακολουθεί, είναι ένα απόσπασμα από το αυθεντικό Malleus Maleficarum, προέρχεται από το δεύτερο μέρος του βιβλίου και περιέχεται υπό την Ερώτηση Νο.3:

«Πώς Μεταφέρονται οι Μάγισσες από τον Ένα Τόπο στον Άλλο;»
Και τώρα, πρέπει να εξετάσουμε τις τελετές τους και με ποιους τρόπους προχωρούν στις δραστηριότητες τους, πρώτα σε σχέση με τις πράξεις που στρέφονται πάνω στις ίδιες, στους ίδιους τους εαυτούς τους. Ανάμεσα στις κύριες δραστηριότητες τους, είναι το ότι μπορούν να μεταφέρονται με το σώμα τους από το ένα μέρος στο άλλο και να έρχονται σε σαρκική επαφή με δαίμονες τύπου Incubus. Αλλά εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η υπόθεση παρουσιάζει κάποια δυσκολία στην εξέταση της, που έχει συχνά αναφερθεί, που ξεκινά από μιά συγκεκριμένη θεώρηση, η οποία λέει: Δεν μπορεί να γίνει δεκτό ως αλήθεια, ότι κάποιες μοχθηρές γυναίκες, διεφθαρμένες από τον Σατανά και αποπλανημένες από τις παραισθήσεις και τις ονειρώξεις των δαιμόνων, στ’ αλήθεια –όπως πιστεύουν ότι κάνουν– καλπάζουν κατά τη διάρκεια της νύχτας πάνω σε ορισμένα κτήνη μαζί με την Ντιάνα –μια θεά των Παγανιστών– ή με την Ερωδιάδα και μιά αμέτρητη συνάθροιση γυναικών, μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας, περνούν πάνω από μεγάλες εκτάσεις γης, αφού είναι υποχρεωμένες να την υπακούν στα πάντα σαν αρχηγό τους, κλπ.

Γι’ αυτό και οι ιερείς του Θεού πρέπει να κηρύττουν στους ανθρώπους ότι αυτό είναι τελείως ψευδές και ότι τέτοιες φαντασιώσεις δεν στέλνονται από τον Θεό, αλλά από ένα Κακό Πνεύμα, για να ταράξει τα μυαλά των πιστών. Γιατί ο ίδιος ο Σατανάς μεταμορφώνει τον εαυτό του σε διάφορες μορφές και σχήματα, με το να παραπλανεί μέσα σε όνειρα τον νού που αιχμαλωτίζει, τελικά τον οδηγεί σε απατηλούς δρόμους, κλπ.

Και επίσης υπάρχουν αυτοί που συνήθως κηρύττουν ότι όλα αυτά τα πράγματα είναι τελείως αδύνατα και ότι είναι απρεπές να αποδίδονται στις μάγισσες και στις δραστηριότητες τους τέτοιες αιωρήσεις και καλπασμοί και πτήσεις, όπως επίσης και οι βλάβες που μπορούν να προκληθούν από αυτές στους ανθρώπους, στα ζώα και στους καρπούς της γης· αφού οι μάγισσες, όπως είναι θύματα της ίδιας τους της φαντασίας, με τον ίδιο τρόπο ξεγελιούνται ότι μπορούν να βλάψουν τα ζωντανά πλάσματα. Αυτά λένε πολλοί, κι αυτά θεωρούν.

Όμως, αυτές οι θεωρήσεις χαρακτηρίστηκαν ήδη ως αιρετικές στην Πρώτη Ερώτηση αυτού του συγγράμματος, γιατί δεν περιλαμβάνουν το ζήτημα της Θεϊκής άδειας που δόθηκε στον Διάβολο να κατέχει δυνάμεις, που εκτείνονται σε ακόμη πιό μεγάλα πράγματα από αυτά που εξετάζουμε εδώ, και επίσης οι απόψεις αυτές είναι αντίθετες με το νόημα της Αγίας Γραφής και έχουν προκαλέσει απαράδεκτη ζημία στην Αγία Εκκλησία, αφού εδώ και πολλά χρόνια, εξ’ αιτίας τέτοιων επιβλαβών διδασκαλιών, οι μάγισσες παρέμεναν ατιμώρητες, επειδή τα πολιτικά δικαστήρια είχαν χάσει την δύναμη να τις τιμωρούν.

Γι’ αυτό ο επιμελής αναγνώστης θα πρέπει να λάβει υπ’ όψη του ό,τι έχει ειπωθεί από εμάς μέχρι τώρα για να ξεριζωθούν αυτές οι θεωρήσεις και θα πρέπει να εξετάσει πώς οι μάγισσες μετακινούνται, με ποιους τρόπους γίνεται αυτό δυνατόν και γι’ αυτόν τον λόγο θα δοθούν μερικά παραδείγματα.

Είναι φανερό με πολλούς τρόπους ότι μπορούν να μεταφερθούν με το σώμα τους από το ένα μακρινό μέρος στο άλλο και αυτό είναι φανερό από τις δραστηριότητες άλλων Μάγων. Γιατί αν δεν μπορούσαν να [τηλε]μεταφερθούν σωματικά, θα ήταν είτε επειδή ο Θεός δεν το επιτρέπει, είτε επειδή ο Διάβολος δεν μπορεί να το καταφέρει διότι είναι αντίθετο στην Φύση.

Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο εξαιτίας του πρώτου λόγου, γιατί ακόμη και μεγαλύτερα και μικρότερα πράγματα μπορούν να γίνουν με την άδεια του Θεού και πολύ μεγαλύτερα πράγματα έχουν γίνει πολύ συχνά σε παιδιά και σε ενήλικους, ακόμη και σε άνδρες που επιβεβαιωμένα έχουν τη Θεία χάρη. Όταν ρωτά κάποιος, αν οι δαίμονες μπορούν να απαγάγουν μικρά παιδιά και να τα αντικαταστήσουν με ξωτικά και αν ο Διάβολος μπορεί να μεταφέρει έναν άνθρωπο από το ένα μέρος στο άλλο, ακόμη και χωρίς την θέληση του: στην πρώτη ερώτηση η απάντηση είναι: Ναι.

Οι αντικαταστάσεις παιδιών είναι, με την άδεια του Θεού δυνατές, έτσι ώστε ο Διάβολος να προκαλέσει μιά αλλαγή του παιδιού ή ακόμη και μιά μεταμόρφωση. Και τέτοια παιδιά είναι πάντοτε κακόμοιρα και κλαίνε συνεχώς, παρ’ όλο που τέσσερις ή και πέντε μητέρες δεν αρκούν για να παρέχουν αρκετό γάλα γι’ αυτά, δεν παχαίνουν ποτέ, όμως παραδόξως το βάρος τους είναι πολύ μεγαλύτερο από το συνηθισμένο. Αλλά αυτό το γεγονός δεν πρέπει να επιβεβαιωθεί αλλά ούτε και να διαψευσθεί σ’ αυτές τις γυναίκες που είναι οι μητέρες τους, γιατί μπορεί να τους προκαλέσει πολύ μεγάλο τρόμο, αλλά πρέπει να τους υποδειχθεί να αναζητήσουν τη γνώμη και την βοήθεια των ανθρώπων της γνώσης.

Διότι ο Θεός επιτρέπει τέτοια γεγονότα, που προέρχονται από τις αμαρτίες των γονέων και γι’ αυτό μερικές φορές οι άντρες καταράσσονται τις έγκυες γυναίκες τους λέγοντας: «Να κουβαλάς έναν δαίμονα μέσα σου!» ή κάτι παρόμοιο.

Ο Vincent του Beauvais (Spec. Hist. XXVI, 43) αναφέρει μιά ιστορία που την διηγήθηκε ο Peter Damian (Καρδινάλιος της Όστια, καθηγητής της θεολογίας, 1007-1072), για τον πεντάχρονο γιό ενός ευγενούς, που για κάποιο καιρό ζούσε σ’ ένα μοναστήρι και μιά νύχτα μεταφέρθηκε με ανεξήγητο τρόπο από το μοναστήρι μέχρι σε έναν κλειδαμπαρωμένο μύλο, όπου βρέθηκε το πρωί.

Όταν ανακρίθηκε, είπε ότι μεταφέρθηκε από κάποιους άνδρες σε μιά μεγάλη γιορτή, όπου τον ανάγκασαν να φάει παράξενα φαγητά κι έπειτα πετώντας τον άφησαν μέσα στο μύλο από τη στέγη.

Μπορούμε να αναφέρουμε και εκείνους τους Μάγους, που γενικά τους αποκαλούμε Νεκρομάντεις, που πολύ συχνά μεταφέρονται πάνω στον άνεμο από δαίμονες, σε πολύ μεγάλες αποστάσεις.

Μερικές φορές μπορούν και πείθουν άλλους ανθρώπους να ταξιδέψουν μαζί τους πάνω σε άλογο, που δεν είναι στ’ αλήθεια άλογο αλλά ένας δαίμονας που παίρνει αυτήν τη μορφή και, όπως λένε, προειδοποιούν τους ανυποψίαστους συντρόφους τους να μην κάνουν το σημάδι του Σταυρού.

Αν και είμαστε δύο που γράφουμε αυτό το βιβλίο, ο ένας από εμάς γνωρίζει τέτοιους ανθρώπους και τους έχει δει πολλές φορές. Υπάρχει ένας άνθρωπος, που κάποτε ήταν λόγιος και σήμερα λένε πως είναι ιερέας στην ενορία του Freising, που συνήθιζε να διηγείται ότι μιά φορά είχε μεταφερθεί με το σώμα του πάνω στον άνεμο από έναν διάβολο, ο οποίος τον οδήγησε στα πιο μακρινά μέρη. Υπάρχει και ένας άλλος ιερέας, που ζει κοντά στο Landshut, ο οποίος ήταν κάποτε φίλος με τον έναν από εμάς, που είδε με τα ίδια του τα μάτια μιά τέτοια μεταφορά και λέει πώς ο άνθρωπος υψώθηκε με δύναμη στον ουρανό, με τα χέρια τεντωμένα, ουρλιάζοντας αλλά όχι από φόβο.

Η αιτία γι’ αυτό το περιστατικό, όπως το διηγείται, είναι η ακόλουθη: Κάποιοι λόγιοι συναντήθηκαν για να πιουν μπύρα, και όλοι τους συμφώνησαν ότι αυτός που θα πήγαινε να φέρει τις μπύρες, δεν θα έπρεπε να πληρώσει τίποτε. Κι έτσι, ένας από αυτούς ξεκίνησε να πάρει τις μπύρες, και μόλις άνοιξε την πόρτα, είδε στην αυλή ένα πυκνό σύννεφο, και γύρισε αμέσως πίσω τρομαγμένος, κι εξήγησε στους συντρόφους του γιατί δεν μπορούσε να πάει να φέρει τα ποτά. Έπειτα όμως, τελικά είπε οργισμένος: «Ακόμη κι αν ο ίδιος ο Διάβολος είναι εκεί έξω, εγώ θα πάω να φέρω τα ποτά!» και καθώς έβγαινε έξω, ξαφνικά εκτινάχθηκε στον άνεμο μπροστά στα μάτια όλων των άλλων.



Λοιπόν, πρέπει να ομολογήσουμε ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν όχι μόνο σ’ αυτούς που είναι ξυπνητοί, αλλά επίσης και σε ανθρώπους που κοιμούνται. Είναι δυνατόν να μεταφερθούν σωματικά καθώς ονειρεύονται, μαζί με τον άνεμο, ενώ κοιμούνται. Αυτό είναι ξεκάθαρο και στην περίπτωση κάποιων ανθρώπων που περπατούν στον ύπνο τους, πάνω στις στέγες των σπιτιών και πάνω από τα πιο ψηλά κτίρια, και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία τους, είτε ψηλά είτε στο έδαφος. Αν κάποιος τους φωνάξει με το όνομά τους, αμέσως πέφτουν και τσακίζονται στον δρόμο.

Πολλοί πιστεύουν –κι όχι χωρίς λόγο– ότι αυτό είναι έργο των δαιμόνων. Γιατί υπάρχουν πολλών ειδών δαίμονες και μερικοί από αυτούς, που έπεσαν από τις χαμηλότερες τάξεις των Αγγέλων και βασανίζονται από πιο ελαφριές τιμωρίες –μαζί με την Τιμωρία της Εξορίας και της Θεϊκής Κατάρας, την οποία πρέπει να υποστούν εις τους αιώνες των αιώνων. Αυτοί οι δαίμονες δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν, τουλάχιστον όχι σοβαρά, αλλά τις περισσότερες φορές κάνουν μόνο φάρσες και πειράζουν τους ανθρώπους με τα δαιμονικά αστεία τους. Και άλλοι, είναι Incubi και Sucubi.

[O Incubus και η Sucubus, είναι τα γένη των δαιμόνων της νύχτας. Οι Incubi είναι αρσενικοί δαιμονικοί ονειρικοί εραστές, που παρενοχλούν τις γυναίκες στο κρεβάτι τους τη νύχτα, ενώ οι Sucubi είναι οι αντίστοιχοι θηλυκοί που παρενοχλούν τους άντρες. Το συμπέρασμα που βγαίνει από τις μελέτες των δαιμονολόγων, είναι ότι πρόκειται για ένα ουδέτερο γένος δαιμόνων –οι δαίμονες δεν έχουν φύλλο, όπως και οι άγγελοι– που μεταμορφώνεται σε Sucubus για να ερωτοτροπήσει με τον άντρα στο όνειρό του και μέσα από την “ονείρωξη” να πάρει ανδρικό σπέρμα, κι έπειτα μεταμορφώνεται σε Incubus και ενώνεται με τις γυναίκες σε ερωτικά όνειρα, όπου και τους μεταδίδει το σπέρμα για να τεκνοποιήσουν παιδιά που είναι δαιμονισμένα, ή ξωτικά.

Οι δοξασίες αυτές είχαν τόση δύναμη πάνω στις κοινωνίες των προηγούμενων αιώνων, που δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιος άντρας -που ήθελε να αποφύγει τις ευθύνες του- αρνιόταν την πατρότητα ενός παιδιού, με το επιχείρημα ότι η γυναίκα είχε συνουσιαστεί με έναν Ίνκουμπους. Δοξασία ή όχι, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες γραπτές μαρτυρίες για τέτοιους «έρωτες» σε όλα τα μέρη του κόσμου.]

Οι δαίμονες αυτοί βασανίζουν τους ανθρώπους τη νύχτα, οδηγώντας τους στην αμαρτία της μανιακής λαγνείας.

Ο Κασσιανός (Cassian, Colationes I) αναφέρει ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά ακάθαρτα πνεύματα, όσες και οι ποικίλες επιθυμίες που υπάρχουν στον άνθρωπο.

Είναι φανερό ότι μερικά από αυτά, που οι απλοί άνθρωποι τα αποκαλούν Φαύνους [Fauns] και εμείς στη χώρα μας τα ονομάζουμε Τρολς [Trolls], είναι τόσο κατεργάρηδες και φαρσέρ, που στοιχειώνουν συγκεκριμένα μέρη και δρόμους και, αν και δεν μπορούν αληθινά να βλάψουν όποιον περνά από εκεί, είναι αφιερωμένοι στο να τους περιπαίζουν και να τους εξαπατούν, και προσπαθούν περισσότερο να τους τρομάξουν παρά να τους βλάψουν, γιατί τα όντα αυτά τρέφονται από τον φόβο μέσα στη νύχτα.

Μερικά από αυτά τα όντα, επισκέπτονται τους ανθρώπους με ακίνδυνους εφιάλτες. Όμως, κάποια άλλα είναι τόσο άγρια και επιθετικά, που δεν αρκούνται να βασανίσουν με μιά φρικτή διαστολή τα σώματα αυτών που καταλαμβάνουν, αλλά έρχονται από ψηλά και ορμούν επάνω τους και τούς χτυπούν με τα πιο βίαια χτυπήματα. Όχι μόνο εισβάλλουν στο σώμα των ανθρώπων, αλλά και το βασανίζουν με τους πιο φρικτούς τρόπους.

Από όλα αυτά και από άλλα πολλά παρόμοια, μπορούμε να καταλήξουμε: ότι δεν πρέπει να λέγεται ότι οι μάγισσες δεν μπορούν να μεταφερθούν όπως θέλουν μέσα στον χώρο διότι ο Θεός δεν το επιτρέπει. Γιατί, αν Αυτός το επιτρέπει στην περίπτωση των δικαίων και των αθώων, καθώς και των άλλων Μάγων, πώς είναι δυνατόν να μην το επιτρέπει στην περίπτωση αυτών που είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι στον Διάβολο;

Το δηλώνουμε με όλη την ευσέβεια μας: Άραγε δεν ήταν ο ίδιος ο Διάβολος που σήκωσε ψηλά τον Σωτήρα Μας, και τον μετέφερε σε ένα ψηλό μέρος, όπως καταθέτουν τα Ευαγγέλια; Ούτε και το δεύτερο επιχείρημα των διαφωνούντων μπορεί να γίνει αποδεκτό, ότι ο Διάβολος δεν μπορεί να κάνει αυτό το πράγμα. Γιατί ήδη έχει γίνει φανερό, ότι έχει τόση μεγάλη φυσική δύναμη, που είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε υλική δύναμη, που δεν υπάρχει γήινη δύναμη που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του.

Πραγματικά, η φυσική δύναμη και η υπεροχή που υπάρχει μέσα στον Λούσιφερ, είναι τόσο μεγάλη που ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερη της ανάμεσα στους καλούς Αγγέλους στον Παράδεισο. Γιατί όπως ήταν από τη φύση του ανώτερος από όλους τους Αγγέλους, με την Πτώση του έχασε μόνο την Θεία Χάρη και όχι την δύναμη του, που όμως είναι πια σκοτεινή, διεφθαρμένη και δεσμευμένη. Αν και υπερέχει όλων των πραγμάτων, είναι υποτελής μπροστά στις ικανότητες των Αγίων.

Δύο ενστάσεις που κάποιος μπορεί να υποβάλλει, δεν είναι καθόλου βάσιμες. Πρώτον, ότι η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να του αντισταθεί και ότι οι Γραφές φαίνεται να μιλούν για έναν συγκεκριμένο Διάβολο, με το όνομα Λούσιφερ. Επειδή αυτός ήταν που έβαλε σε πειρασμό τον Χριστό στην έρημο, ήταν αυτός που παραπλάνησε τον πρώτο άνθρωπο και τώρα βρίσκεται αλυσοδεμένος. Οι άλλοι Άγγελοι δεν είναι τόσο δυνατοί, αφού αυτός υπερέχει όλων. Άρα, τα άλλα πνεύματα δεν μπορούν να μεταφέρουν τους αμαρτωλούς ανθρώπους μαζί με τον άνεμο, από τόπο σε τόπο. Αυτά τα επιχειρήματα δεν είναι δυνατά. Γιατί, πρώτα σε σχέση με τους Αγγέλους, ακόμη κι ο τελευταίος Άγγελος είναι ασύγκριτα ανώτερος από κάθε ανθρώπινη δύναμη, όπως άλλωστε μπορεί να αποδειχθεί με πολλούς τρόπους.

Πρώτον, μιά πνευματική δύναμη είναι δυνατότερη από μιά υλική δύναμη, το ίδιο ισχύει για την δύναμη ενός Αγγέλου, ή ακόμη και για την δύναμη της ψυχής, που είναι μεγαλύτερη από αυτήν του σώματος. Δεύτερον, σε σχέση με την ψυχή, κάθε σώμα οφείλει την ατομικότητα του στην ύλη, και –στην περίπτωση των ανθρώπινων όντων– μόνο επειδή υπάρχει η ψυχή να το γνωστοποιεί. Αλλά οι μη υλικές μορφές είναι απόλυτες διάνοιες, άρα έχουν απόλυτη και πιο οικουμενική δύναμη.

Γι’ αυτόν τον λόγο, η ψυχή όταν είναι ενωμένη με το σώμα δεν μπορεί με αυτόν τον τρόπο ξαφνικά να μεταφέρει το σώμα της μακριά, ή να το ανασηκώσει στον αέρα, αν και θα μπορούσε να το κάνει πολύ εύκολα με την άδεια του Θεού, αν χωριζόταν από το σώμα της. Ακόμη περισσότερο, τότε, είναι αυτό δυνατό για ένα ολοκληρωτικά άϋλο πνεύμα, όπως ένας καλός ή κακός Άγγελος. Έτσι, ένας καλός Άγγελος μετέφερε τον Αββακούμ μέσα σε μιά στιγμή, από την Ιουδαία στην Χαλδαία.

[Ο Προφήτης Αββακούμ (βλ. Παλαιά Διαθήκη) ζούσε στην Ιουδαία, και μιά μέρα είδε μπροστά του έναν Άγγελο να του λέει να μεταφέρει το φαγητό του στην Βαβυλώνα, στον Δανιήλ που βρισκόταν μέσα στον λάκκο με τα λιοντάρια. Ο Αββακούμ απάντησε πώς δεν είχε πάει ποτέ στην Βαβυλώνα, ούτε ήξερε που ήταν ο λάκκος του μαρτυρίου του Δανιήλ. Τότε ο Άγγελος τον άρπαξε από τα μαλλιά, τον σήκωσε στον αέρα, και τον μετέφερε αμέσως στην Βαβυλώνα, πάνω από τον λάκκο των λεόντων. Και ο Αββακούμ είπε στον Δανιήλ να φάει το φαγητό που του στέλνει ο Θεός. Κι ο Δανιήλ έκλαψε λέγοντας πως ο Θεός δεν τον είχε εγκαταλείψει όπως νόμιζε, και έφαγε, και έπειτα ο Άγγελος επέστρεψε τον Αββακούμ πίσω στο σπίτι του.]

Και για αυτόν τον λόγο καταλήγουμε ότι αυτοί που τη νύχτα μεταφέρονται στον ύπνο τους πάνω από ψηλά κτίρια, δεν μεταφέρονται από την ίδια τους την ψυχή, ούτε από την επιρροή των άστρων, αλλά από κάποια ισχυρότερη δύναμη, όπως επισημάνθηκε παραπάνω.

Τρίτον, είναι η φύση του σώματος να κινείται, μέσα στον χώρο, κατ’ ευθείαν από μιά πνευματική φύση και όπως λέει ο Αριστοτέλης (Φυσικά, VIII) η κίνηση στον χώρο είναι η πρώτη από τις κινήσεις του σώματος και είναι η πιο τέλεια από όλες τις σωματικές κινήσεις και το αποδεικνύει αυτό, λέγοντας ότι η κίνηση στον χώρο δεν είναι ενδογενής στο σώμα ή στην δύναμη του, αλλά οφείλεται σε κάποια εξωγενή δύναμη.

Τελικά το συμπέρασμα είναι, όχι τόσο από τους Θεολόγους αλλά από τους Φιλοσόφους, ότι τα υψηλότερα σώματα, δηλαδή τα άστρα, κινούνται από πνευματικές ουσίες και από ξεχωριστές Διάνοιες που είναι καλές και στην φύση τους και στην πρόθεσή τους. Και βλέπουμε ότι η ψυχή είναι η σημαντικότερη αρχική αιτία της κίνησης του σώματος μέσα στον χώρο. Τότε, πρέπει να πούμε, ότι το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να αντισταθεί –ούτε με την φυσική ικανότητα του, ούτε με αυτήν της ψυχής του– στο να μεταφερθεί ξαφνικά από τόπο σε τόπο, με την άδεια του Θεού, από μιά πνευματική ουσία καλή στην φύση και στην πρόθεση, όταν οι καλοί –που έχει επιβεβαιωθεί η Χάρη τους– μεταφέρονται ή από μιά πνευματική ουσία καλή στη φύση της αλλά κακή στην πρόθεσή της και διεφθαρμένη, όταν μεταφέρονται οι αμαρτωλοί.

Τώρα, η μέθοδος με την οποία μεταφέρονται όπου θέλουν, είναι η ακόλουθη:
Παίρνουν μία αλοιφή, την οποία –όπως έχουμε ήδη περιγράψει με λεπτομέρειες σε προηγούμενη Ερώτηση– την έχουν κατασκευάσει με τις οδηγίες του Διαβόλου, από τα ακρωτηριασμένα άκρα μικρών παιδιών, ειδικά των μωρών που έχουν σκοτώσει πριν από την βάπτιση και αλείφουν με αυτήν την αλοιφή μιά καρέκλα ή ένα σκουπόξυλο πάνω στο οποίο αμέσως μεταφέρονται ψηλά στον αέρα, είτε είναι μέρα είτε είναι νύχτα, και είτε ορατά είτε –αν το επιθυμούν– αόρατα.

Διότι ο δαίμονας μπορεί να καλύψει και να αποκρύψει ένα σώμα με την παρεμβολή κάποιου άλλου υλικού –όπως ήδη έχουμε αναφέρει στο πρώτο μέρος αυτής μας της μελέτης, όταν μιλούσαμε για τις φαντασμαγορίες και τις παραισθήσεις που μπορούν να προκαλέσουν οι δαίμονες. Και παρ’ όλο που ο διάβολος κατά το μεγαλύτερο μέρος το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας αυτήν την αλοιφή, με σκοπό να στερηθούν τα παιδιά από τη Χάρη της βάπτισης και της λύτρωσης, συχνά φαίνεται να προκαλεί το ίδιο αποτέλεσμα και χωρίς τη χρήση της αλοιφής. Πολλές φορές, μεταφέρει τις μάγισσες πάνω σε ζώα, που δεν είναι αληθινά ζώα αλλά δαίμονες που έχουν πάρει αυτήν την μορφή, μάλιστα μερικές φορές ακόμη και χωρίς καμιά φανερή εξωτερική βοήθεια, οι μάγισσες μεταφέρονται ορατά με τη χρήση της ίδιας της δύναμης του διαβόλου.

Ένα περιστατικό μιας ορατής μεταφοράς, στο φως της ημέρας, συνέβη στην πόλη του Waldshut δίπλα στον Ρήνο. Εκεί υπήρχε μιά συγκεκριμένη μάγισσα, που την αντιπαθούσαν τόσο πολύ οι άνθρωποι της πόλης, που δεν ήταν καλεσμένη στην γιορτή ενός γάμου παρ’ όλο που ήταν καλεσμένοι όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Αυτή είχε αγανακτήσει τόσο πολύ από αυτήν την απαξίωση της, που, θέλοντας να εκδικηθεί, επικαλέστηκε έναν δαίμονα, και, λέγοντας του την αιτία της οργής της, τού ζήτησε να ξεσηκώσει μιά θύελλα και να διώξει όλους τους καλεσμένους του γάμου από τον χαρούμενο χορό τους. Και ο δαίμονας συμφώνησε, σηκώνοντας την ψηλά, τη μετέφερε στον αέρα μέχρι σ’ έναν λόφο κοντά στην πόλη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μερικών βοσκών.

Επειδή, όπως ομολόγησε αργότερα, δεν είχε νερό για να ρίξει στο αυλάκι (γιατί αυτό, όπως θα δείξουμε αργότερα, είναι η μέθοδος που χρησιμοποιούν οι μάγισσες για να σηκώνουν καταιγίδες), έσκαψε μια μικρή λακκούβα και τη γέμισε με τα ούρα της αντί με νερό, και τ’ ανακάτεψε με το δάκτυλό της, όπως συνηθίζουν, με τον δαίμονα να στέκεται δίπλα της. Έπειτα ο δαίμονας ξαφνικά σήκωσε αυτό το υγρό ψηλά και έστειλε μιά βίαιη καταιγίδα από χαλάζι, που έπεσε μόνο πάνω στους χορευτές και στους ανθρώπους της πόλης.

Όταν οι άνθρωποι διασκορπίστηκαν κι άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους την αιτία αυτής της καταιγίδας, λίγο αργότερα η μάγισσα μπήκε στην πόλη κι αυτό υποκίνησε τις υποψίες τους. Όμως, όταν οι πέντε βοσκοί τους είπαν αυτό που είχαν δει με τα μάτια τους, οι υποψίες τους έγιναν βεβαιότητα. Έτσι, την συνέλαβαν και λίγο μετά ομολόγησε ότι αυτή το είχε κάνει, όπως περιγράφτηκε, επειδή δεν την είχαν καλέσει στον γάμο και για αυτήν την πράξη της -αλλά και για άλλες μαγείες που είχε διαπράξει κι αποκαλύφθηκαν, κάηκε στην πυρά.

Αφού οι δημόσιες αναφορές αυτού του είδους, συνεχώς διαδίδονται ανάμεσα στους κοινούς ανθρώπους, δεν είναι απαραίτητο να προσθέσουμε περισσότερες αποδείξεις γι’ αυτό, σ’ αυτές τις σελίδες. Αλλά ελπίζουμε ότι αυτό θα είναι αρκετό για διαψεύσει αυτούς που, είτε αρνούνται ότι υπάρχουν τέτοιες δαιμονοληψίες, είτε προσπαθούν να πείσουν τους άλλους ότι όλα αυτά είναι μονάχα φαντασίες και παραισθήσεις. Και πραγματικά δεν θα είχε τόση σημασία να αφεθούν αυτοί οι άνθρωποι στο λάθος τους, αν αυτό το λάθος τους δεν ζημίωνε τόσο πολύ την Πίστη.

Γιατί πρέπει να σημειωθεί ότι δεν φοβούνται να διαδίδουν αυτό τους το λάθος και να δημοσιοποιούν και άλλα λάθη, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζουν οι άνθρωποι τους κινδύνους, να αυξάνεται ανεξέλεγκτα ο αριθμός των μαγισσών και να ζημιώνεται σοβαρά η χριστιανική Πίστη. Γιατί αυτοί διαδίδουν ότι όλη η μαγεία –που είναι αληθινή και ξεκινά από τις μάγισσες που είναι άβουλα όργανα του Διαβόλου– οφείλεται στη φαντασία και στην παραίσθηση, σαν να ήταν οι μάγισσες τελείως ακίνδυνες αφού οι δαιμονοληψίες τους είναι μονάχα φανταστικές. Και γι’ αυτόν τον λόγο, πολλές μάγισσες παραμένουν ατιμώρητες, βλασφημώντας τον Δημιουργό και αυξάνονται ραγδαία.

Οι μάγισσες μεταφέρονται και με τους δύο τρόπους και σωματικά και φανταστικά, όπως αποδεικνύεται από τις ίδιες τις ομολογίες τους, όχι μονάχα αυτών που έχουν καεί στην πυρά, αλλά επίσης και αυτών που έχουν επιστρέψει στη Μετάνοια και την Πίστη. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η μάγισσα της πόλης του Breisach, την οποία ρωτήσαμε αν μπορούν να μεταφερθούν μακριά μόνο με την φαντασία τους, ή αληθινά με το σώμα τους κι αυτή μας απάντησε ότι ήταν δυνατόν να γίνει και με τους δύο τρόπους. Δηλαδή, όταν δεν επιθυμούν να μεταφερθούν σωματικά, αλλά θέλουν να μάθουν οτιδήποτε συμβαίνει σε μιά συνάντηση των συντρόφων τους, τότε αυτές ακολουθούν την παρακάτω διαδικασία:

Στο όνομα όλων των δαιμόνων ξαπλώνουν να κοιμηθούν στο αριστερό πλευρό τους, ακολουθούν μια άγνωστη διαδικασία κι έπειτα ένα είδος γαλαζωπού καπνού βγαίνει από το στόμα τους, μέσα από τον οποίο μπορούν να δουν καθαρά τι συμβαίνει εκεί πέρα μακριά. Αλλά αν επιθυμούν να μεταφερθούν σωματικά, πρέπει να χρησιμοποιήσουν την μέθοδο που ήδη έχουμε πει, αν και πολλές φορές το καταφέρνουν με τον αποχωρισμό του πνεύματός τους από το σώμα τους.

Άλλωστε είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλές δεισιδαιμονίες, σύμφωνα με τις οποίες το είδος των μαγισσών κρατά τον υψηλότερο βαθμό σε μάγια και βλάβες, και το είδος των μαντισσών και των πυθιών –στο οποίο ανήκουν πολλές από αυτές– που μπορεί να μεταφερθεί μόνο μέσω της φαντασίας, κρατά τον χαμηλότερο βαθμό.

Επίσης, πολλές φορές οι δαίμονες μπορούν να ξαπλώσουν οι ίδιοι στο κρεβάτι, στο πλευρό των κοιμισμένων συζύγων, όταν αυτοί προσπαθούν να φρουρήσουν τις γυναίκες τους, κι έτσι να νομίζουν πώς οι γυναίκες τους κοιμούνται δίπλα τους, ενώ αυτές πετούν μακριά στις νυχτερινές συναντήσεις των μαγισσών.

Πρόσθετες πληροφορίες
Αμφότεροι οι Ιεροεξεταστές Κράμερ και Σπρένγκερ ήταν και πολυγραφότατοι συγγραφείς και μέρος του Malleus Maleficarum ενσωματώνει ένα περιεκτικό χειρόγραφο σχετικά με την μαγική τέχνη, το οποίο είχε γράψει ο Κράμερ το 1485. Βασισμένο γενικά στην Βιβλική δήλωση, «Καμία μάγισσα (γυναίκα που κάνει μαγγανείες) δεν πρέπει να αφήνεις να ζει» (Έξοδος 22:17 [18], ΝΜΒ), το βιβλίο παίρνει κάποια στοιχεία από τις Γραφές και από έργα του Αριστοτέλη, του Αυγουστίνου και του Θωμά Ακινάτη για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του. Ο σεξισμός που εμφανίζεται στο έργο αυτό είναι αναμφισβήτητος· η πεποίθηση των συγγραφέων ότι οι γυναίκες είναι πλάσματα κατώτερα, αδύναμα, που εύκολα διαφθείρονται, τονίζεται συχνά από την αρχή ως το τέλος του κειμένου αυτού.

Οι Κράμερ και Σπρένγκερ υπέβαλλαν το Malleus Maleficarum στην Σχολή Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Κολωνίας στις 9 Μαΐου 1487, ελπίζοντας ότι θα εγκριθεί. Αντ’ αυτού, ο κλήρος και το Πανεπιστήμιο το καταδίκασαν ως παράνομο και αντιδεοντολογικό. Ο Κράμερ παρ’ όλα αυτά εισήγαγε ένα πλαστογραφημένο ισχυρισμό υποστήριξης από το Πανεπιστήμιο σε μεταγενέστερες τυπωμένες εκδόσεις του βιβλίου. Το 1487 είναι γενικώς αποδεκτό ως η ημερομηνία δημοσίευσης, μολονότι πρώιμες εκδόσεις μπορεί να είχαν παραχθεί το 1485 ή το 1486. Η Καθολική Εκκλησία απαγόρευσε το βιβλίο λίγο αργότερα, τοποθετώντας το στο Index Librorum Prohibitorum. Μολαταύτα, μεταξύ των ετών 1487 και 1520, το έργο δημοσιεύθηκε δεκατρείς φορές.

Μετά από πενήντα χρόνια, αναδημοσιεύτηκε δεκαέξι φορές κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ του 1574 και της έκδοσης της Λυών του 1669. Ο ψευδής ισχυρισμός ότι είχε λάβει έγκριση ο οποίος εμφανιζόταν στην αρχή του βιβλίου συνέβαλλαν στη δημοτικότητά του. Το κείμενο ήταν τόσο δημοφιλές ώστε πούλησε περισσότερα αντίτυπα από οποιοδήποτε άλλο έργο, εκτός της Βίβλου, μέχρι την έκδοση του The Pilgrim’s Progress του Τζον Μπάνιγιαν (John Bunyan) το 1678.

Οι επιδράσεις του Malleus Maleficarum εξαπλώθηκαν πολύ πέρα από τη Γερμανία, επηρεάζοντας πολύ την Γαλλία και την Ιταλία και, σε μικρότερο βαθμό, την Αγγλία.

Παρ’ όλη την δημοφιλή αντίληψη ότι το Malleus Maleficarum ήταν το κλασσικό Ρωμαιοκαθολικό κείμενο για τη μαγεία, δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ επίσημα από την Καθολική Εκκλησία και μάλιστα καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση το 1490. Επιπρόσθετα, χρησιμοποιήθηκε και από τους Προτεστάντες σε κάποιες από τις δίκες τους κατά των μαγισσών.

Συνολικά, το Malleus Maleficarum διακηρύττει ότι μερικά πράγματα τα οποία ισχυρίζονται οι μάγισσες, όπως οι μεταμορφώσεις ζώων, ήταν απλές οφθαλμαπάτες προκαλούμενες από τον Διάβολο για να τις παγιδέψει, ενώ άλλες πράξεις, όπως η πτήση, η πρόκληση καταιγίδων και η καταστροφή σοδειών, ήταν πραγματικές. Το βιβλίο πραγματεύεται σε βάθος τις έκλυτες πράξεις των μαγισσών, την ικανότητά τους να δημιουργούν ανικανότητα στους άνδρες και ακόμα αφήνει περιθώριο στον ισχυρισμό ότι οι δαίμονες θα μπορούσαν να είναι οι πατέρες παιδιών μαγισσών. Το ύφος του κειμένου είναι άκρως σοβαρό· ακόμη και οι πιο απίστευτες δηλώσεις παρουσιάζονται ως αξιόπιστες πληροφορίες.

Το Malleus Maleficarum περιλάμβανε αρχικά στον πρόλογό του την παπική βούλα Summis desiderantes, την οποία είχε εκδώσει ο Πάπας Ιννοκέντιος Η’ στις 5 Δεκεμβρίου του 1484 και η οποία αποτελούσε το βασικό παπικό έγγραφο σχετικά με τη μαγεία. Αναφέρει ονομαστικά τους Σπρένγκερ και Κράμερ (ως Γιάκομπους Σπρένγκερ [Iacobus Sprenger] και Ενρίκι Ινστιτόρις [Henrici Institoris]) και τους καθοδηγεί στην καταπολέμηση της μαγείας στη βόρεια Γερμανία.

Το βιβλίο αυτό καθαυτό δεν έγινε κατόπιν εντολής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι συγγραφείς είχαν επισυνάψει μια επιστολή έγκρισης από το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, η οποία φαινομενικά είχε υπογραφεί από τέσσερις καθηγητές εκεί. Ωστόσο, η επιστολή ήταν πλαστή. Το Πανεπιστήμιο όχι μόνο δεν είχε εγκρίνει το βιβλίο αλλά μάλιστα το είχε καταδικάσει λόγω της χρήσης αντιδεοντολογικών νομικών διαδικασιών και λόγω του ότι η δαιμονολογία του δεν ήταν σύμφωνη με το Καθολικό δόγμα. Αν και ο Κράμερ καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση το 1490, το βιβλίο συνέχισε να εκδίδεται, προωθούμενο από την αυξανόμενη λαϊκή δίψα για γιατροσόφια κατά της μαγείας.

Σύγχρονες ξενόγλωσσες μεταφράσεις αυτών των έργων περιλαμβάνουν μια γερμανική μετάφραση του 2000 από τους καθηγητές Γιέρουσεκ (Jerouscheck) και Μπέρινγκερ (Behringer), με τίτλο Der Hexenhammer (η μετάφραση του 1906 από τον Σμιτ (Schmidt) θεωρείται πολύ χαμηλής ποιότητας), και μια αγγλική μετάφραση του Μόνταγκ Σάμερς (Montague Summers) το 1928, η οποία ανατυπώθηκε το 1948 και είναι και σήμερα διαθέσιμη ως ανατύπωση τού 1971 από τις εκδόσεις Dover Publications (ISBN 0-486-22802-9).

Είναι αδύνατον για τον λογικό και καλοπροαίρετο άνθρωπο να αντιληφθεί την νοσηρότητα και τον σαδισμό των αβρααμικών θρησκειών, που είναι ιστορικά οι τρεις μεγαλύτερες θρησκείες στον κόσμο, δηλαδή ο Ιουδαϊσμός, ο Μουσουλμανισμός ή Ισλάμ και ο Χριστιανισμός. Αποτελείται κυρίως από την Καθολική Εκκλησία, την Ορθόδοξη Εκκλησία και τις Προτεσταντικές Εκκλησίες.
Μας καταράστηκε λέει όλους και μετά έστειλε λέει τον γιο του (με τον κρίνο τον μπήχτη) να θυσιαστεί, για να σωσει τους ανθρωπους, που αυτός καταράστηκε! Έσωσε κανέναν; Ξέρει κανείς;