Περνάει ο καιρός, περνάνε τα χρόνια και εμείς δεν μπορούμε να αποκοπούμε από έναν άνθρωπο ή μία κατάσταση, που ανήκει μεν χρονικά στο παρελθόν, αλλά κατέχει σημαντική θέση και στο παρόν. Γιατί γίνεται, συνήθως, αυτό; Γιατί δεν μας είναι εύκολο να κλείσουμε παρελθοντικά κεφάλαια και να κάνουμε μία καινούρια αρχή; Γιατί μας κυριεύουν στο σήμερα τα "φαντάσματα" του χθες;
1. Η άγνοια "σκοτώνει": Όταν δεν μας είναι ξεκάθαρα κάποια πράγματα, όταν δεν έχουμε λάβει τις απαραίτητες απαντήσεις, αυτό μας κρατά πολλές φορές καθηλωμένους σε μία κατάσταση. Δεν έχουμε αναγνωρίσει αιτίες, λόγους, ευθύνες. Φανταστείτε το σαν μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Εάν δεν έχουμε καταλάβει από την αρχή το νόημα της, την δομή της, την πλοκή της ... πως θα της δώσουμε το "τέλος", που της αρμόζει; Ας είναι και δυσάρεστο ...
2. Άρνηση για αποδοχή της πραγματικότητας: Η αλήθεια δεν είναι πάντα ευκολοχώνευτη. Δεν αποχαιρετάμε κάτι, όταν δεν μπορούμε να δεχθούμε, ότι δεν μας "ανήκει" πλέον.
3. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία: Μήπως δεν έχω κάνει τα πρέποντα; Μήπως υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να ανατρέψω τα γεγονότα; Θα μπορούσα να προσπαθήσω και λίγο διαφορετικά, να δω τι αποτελέσματα θα έχω στην πορεία; Όταν μας είναι δύσκολο να αποδεχθούμε κάτι, τότε θα γεννιούνται "τυφλές" ελπίδες για αλλαγή και ανατροπή.
4. Αναπάντητα "γιατί": Πολλές φορές το "γιατί" δεν απαντιέται. Ή η απάντηση του φαίνεται τόσο απλοϊκή, που δεν μας ταιριάζει. "Γιατί δεν με θέλει πια στην ζωή του/της;" Έχετε ποτέ σκεφτεί, ότι η απάντηση μπορεί να είναι, "Γιατί απλά δεν θέλει ... γιατί έτσι"; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη, οι καταστάσεις αλλάζουν και τίποτα δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο στην ζωή.
5. Η μυθοποίηση δίνει μεγαλύτερες διαστάσεις: Μυθοποιούμε ανθρώπους, δίνουμε τεράστιο ανάστημα σε καταστάσεις, γιατί είμαστε άνθρωποι και μπορεί να το έχουμε ανάγκη. Να αισθανθούμε σε μία ευάλωτη στιγμή της ζωής μας κάτι ή κάποιον πιο δυνατό ή πολύ πιο σημαντικό για εμάς. Καλό θα ήταν, όμως, να πάρουμε μία απόσταση συναισθηματική και να το παρατηρήσουμε περισσότερο αντικειμενικά και ρεαλιστικά.
6. Ο φόβος για το άγνωστο: Δεν εγκαταλείπουμε το παρελθόν, γιατί μας φοβίζει το παρόν ή ακόμα καλύτερα το "άγνωστο" του μέλλοντος. Το οικείο μας προσφέρει μία ασφάλεια, ακόμα κι αν είναι πλασματική ή δυσάρεστη.
Τίποτα καινούριο δεν μπορεί να μπει στην ζωή μας, εάν δεν κάνουμε τον απαραίτητο χώρο, για να εισχωρήσει. Καμία καλή αρχή δεν μπορεί να γίνει, εάν δεν έχει προηγηθεί ένα "καλό" κλείσιμο. Το παρελθόν το συμβουλευόμαστε, δεν το κουβαλάμε. Από το "πριν" παίρνουμε μόνο τα απαραίτητα μαθήματα. Περπατώντας μπροστά, αλλά κοιτάζοντας πίσω ... πολύ πιθανόν είναι να κουτουλήσουμε κάπου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου