Ο Άνθρωπος κι η σκέψη

Όταν λες ότι ο Άνθρωπος (οι άνθρωποι) μπορεί και πρέπει να «Βλέπει», (να Αντιλαμβάνεται) την Πραγματικότητα Άμεσα, σε αυτό που υπάρχει, που συμβαίνει, που σημαίνει μια Αντίληψη Χωρίς Παρατηρητή, μια Αντίληψη Ενότητας που Περιλαμβάνει Όλα τα Φυσικά Περιστατικά, δηλαδή μια Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα… αυτό είναι αποτέλεσμα Εμπειρίας. Είναι κάτι που έχει Βιωθεί, που έχει δοκιμασθεί, που είναι απολύτως πραγματικό και επαληθεύσιμο ( από αυτόν που ενδιαφέρεται). Δεν είναι ούτε μια θεωρία, ούτε μια αυθαίρετη μεταφυσική δήλωση. Άλλωστε οι νοήμονες άνθρωποι δοκιμάζουν τα πάντα και δεν εκλαμβάνουν σαν Αλήθεια ό,τι λέγεται.

Σε Αυτή την Κατάσταση Ύπαρξης, Επίγνωσης, ο Χώρος Είναι Απεριόριστος κι ο Χρόνος Είναι η Στιγμή που Ρέει Αιώνια Χωρίς να Αλλάζει η Ίδια η Επίγνωση, μόνο τα «φαινόμενα» αλλάζουν.

Φαίνεται πιο εύκολο στους ανθρώπους (μετά από εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων συνήθειας) να «αντιλαμβάνονται» μέσα από την σκέψη, μέσα από ένα «παρατηρητή» (που δημιουργείται από την σκέψη και ταυτίζεται με την σκέψη), μέσα από ένα «εγώ»…

Από την στιγμή όμως που τίθεται (δημιουργείται) ένας «παρατηρητής», αυτόματα δημιουργείται η έννοια του «χώρου» εντός του οποίου υπάρχει ο «παρατηρητής», που περιβάλλει τον «παρατηρητή», που είναι «απέναντι» (ο διαχωρισμός εγώ-κόσμος…) ο χρόνος, η εξέλιξη, οι δραστηριότητες…

Ο «παρατηρητής», το εγώ προσπαθεί να προσεγγίσει την Αλήθεια, να διευρυνθεί (σε γνώση), να αποκτήσει πλήρη επίγνωση της Πραγματικότητας, να πραγματώσει την Αλήθεια… όλα αυτά στο επίπεδο της αντίληψής του, στο επίπεδο της σκεπτοδιαδικασίας, της νοητικής δραστηριότητας…

Αλλά όποια προσπάθεια κι αν γίνεται από τον «παρατηρητή», το εγώ και κάθε δραστηριότητα, είναι δραστηριότητα του «παρατηρητή» και παραμένει μέσα στα όριά του, μέσα στα όρια της αντίληψής του, του χώρου, του χρόνου, της δράσης, δηλαδή της σκέψης, δηλαδή του περιορισμένου.

Προφανώς, γίνεται Αντιληπτό ότι Υπάρχει Μια Κατάσταση Ύπαρξης-Επίγνωσης που είναι Πέραν, πέραν του «παρατηρητή» και των δραστηριοτήτων του, Μια Κατάσταση Αυθεντική, Ανόθευτη, Απεριόριστη, Ελεύθερη, Ιερή, που δεν μπορεί να παραβιασθεί, να «βιωθεί» από κάποιο «παρατηρητή». Είναι η Κατάσταση που οι άνθρωποι Ονομάζουν Πραγματικότητα, Θεό, ή οτιδήποτε άλλο.

Για να Υπάρξει Αυτή η Κατάσταση πρέπει να σταματήσει να υπάρχει ο «παρατηρητής». Πως όμως είναι δυνατόν να γίνει αυτό; Ακόμα κι αν ο «παρατηρητής» θέλει να βιώσει μια Τέτοια Κατάσταση είναι αδύνατο. Προφανώς είναι ένα πρόβλημα που δεν λύνεται μέσα από τις δραστηριότητες του «παρατηρητή».

Ο «παρατηρητής» πρέπει να πάψει να υπάρχει για να Φανερωθεί το Πραγματικό, το Αληθινό.

Αυτό είναι το ένα και μοναδικό κοάν για τους ανθρώπους του Ζεν… η μόνη απάντηση που πρέπει να δώσει ο κάθε άνθρωπος. Πως;

Προφανώς εδώ χρειάζεται μια Πραγματική Δράση, μια Δράση στο Φυσικό πεδίο, όχι μια δράση ή δραστηριότητα στο επίπεδο της σκέψης, της δραστηριότητας του «παρατηρητή».

Η Απάντηση Βρίσκεται σε μας τους ίδιους, όχι κάπου αλλού, έξω, σε βιβλία, ή πληροφορίες.

Απλά πρέπει να Δούμε, απλά να δούμε αυτό που είναι, την ίδια την διαδικασία της σκέψης, του σχηματισμού του «παρατηρητή», της διάλυσής του…

Η ίδια η σκέψη δεν είναι παρά μια φυσική λειτουργία και πρέπει να μάθουμε να την ελέγχουμε φυσικά, όπως και κάθε άλλη δραστηριότητά μας…

Όταν απλά εισερχόμαστε στην διαδικασία της σκέψης, της δημιουργίας του «παρατηρητή», όταν αντιλαμβανόμαστε κι ενεργούμε μέσα από αυτή την οπτική… απλά μπαίνουμε σε ένα εικονικό αδιέξοδο κόσμο. Είναι καθαρά δικό μας θέμα.