Να ζήσεις, κατά τη δική σου οπτική. Η αγωνία τελικά θρονιάζεται μέσα σου, είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο σου και εσύ ξεκινάς το ανιαρό, στην αρχή ταξίδι σου, μα σημαντικό. Οδηγείς, σκέφτεσαι και κάνεις σχέδια. Δεν σου αρέσει το ένα, καταστρώνεις το άλλο.
Πλήθος οι σκέψεις και οι εικόνες. Περνάς μπόρες, στροφές, ανεβαίνεις ανηφόρες, μπλέκεις σε περιπέτειες και αναζητάς την ελευθερία. Συνθέτεις την εικόνα της τέλειας σχέσης και τη βάζεις σε κάδρο.
Πορεύεσαι και χτυπά η καρδιά σου και λες, σήμερα, αύριο.. Κοιτάς δεξιά και αριστερά και ψάχνεις το είδωλο σου. Ακούς πουλάκια, βλέπεις πεταλουδίτσες, μυρίζεις τους χυμούς των λουλουδιών και συνεχίζεις.
Παθιάζεσαι. Ένα χρώμα υπάρχει για σένα. Το κόκκινο. Μια ελπίδα και ένα όνειρο σου έχουν μείνει. Παλεύεις να κατακτήσεις έναν μεγάλο έρωτα. Θέλεις να το ζήσεις. Διψάς. Όμως αν δεν πληγωθείς, αν δεν ματώσεις και αν δεν νιώσεις πως έχεις τρακάρει με τοίχο σε μια σφοδρή μετωπική, δεν θα φτάσεις στο ποθητό και δεν θα παραλάβεις το δώρο σου.
Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Είναι σκληρή η ζωή. Σε ξεγελάει. Τα πάντα πληρώνονται και τις περισσότερες φορές με μετρητά. Καταθέτεις ψυχή και συχνά παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, ξεπερνάς τα όρια σου και δεν ξέρεις και αν αξίζει τον κόπο. Υπάρχει άραγε το ιδανικό; Εσύ σχεδιάζεις μα άλλος παίρνει αποφάσεις. Δίκοπο μαχαίρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου