O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

VI . Επιθήματα με το -θ- (-θρ-, -θλ-)

§ 390. Επειδή εδώ δεν έχει αναπτυχτεί κάποιος αξιόλογος τύπος, αρκούν μερικά δείγματα των λιγότερο σπάνιων σχηματισμών:

ἄρθρον 'μέλος' (κλασ.) από το ἀρ- 'προσαρμόζω',

ῥέεθρον ῥεῖθρον 'ρεύμα' (Όμ.) από το ῥε(Ϝ)- 'ρέω', κόρηθρον 'σκούπα' (ελληνιστ.) από το κορεῖν 'σκουπίζω',

ἀλινδήθρα 'μέρος για να κυλιούνται τα άλογα' (Αριστοφ.) από το ἀλινδεῖσθαι 'κυλιέμαι',

ὄλεθρος 'καταστροφή' (Όμ.) από το ὀλέ-σαι 'καταστρέφω',

γενέθλη γένεθλον 'καταγωγή, γένος' (Όμ.) από το γενε- (γένεσις γενετήρ),

ἱμάσθλη 'μαστίγιο' (Όμ.) από το ἱμάσαι 'μαστιγώνω'.

Το -θ- σ' αυτούς τους σχηματισμούς είναι μάλλον το ίδιο με τα -θμός και -θμα (§ 306 και 310).

Το επίθημα -νθ(ο)- σε γεωγραφικά ονόματα, όπως Κόρινθος Ὄλυνθος Τίρυνς (-υνθος), σίγουρα δεν είναι ελληνικό, ίσως και σε προσηγορικά όπως ἀσάμινθος 'μπανιέρα' (Όμ.) και τερέβινθος (τέρμινθος) 'ένα είδος φιστικιάς και ο καρπός της'.