Η νύχτα των χρησμών

Τα κορμιά μετράνε, βέβαια – μπορεί να μετρούν περισσότερο από όσο είμαστε διατεθειμένοι να παραδεχτούμε – δεν ερωτευόμαστε όμως κορμιά, ερωτευόμαστε ο ένας τον άλλον και, αν ένα μέρος από αυτό που είμαστε περιορίζεται σε σάρκα και οστά, υπάρχει ένα εξ ίσου μεγάλο κομμάτι για το οποίο τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Όλοι το ξέρουμε αυτό, τη στιγμή όμως που πηγαίνουμε πέρα από τον κατάλογο των επιφανειακών ιδιοτήτων και εικόνων τα λόγια αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν, να συντρίβονται σε μυστικιστική σύγχυση και νεφελώδη άυλα μεταφορικά σχήματα.

Μερικοί το αποκαλούν αυτό φλόγα της ύπαρξης. Άλλοι το αποκαλούν εσωτερική σπίθα ή εσωτερικό φως του εαυτού μας.

Και άλλοι αναφέρονται σε αυτό ως φλόγα της ατομικότητας.

Οι όροι πάντοτε αντλούν από εικόνες θερμότητας και φωτός, και αυτή η δύναμη, αυτή η ουσία της ζωής στην οποία μερικές φορές αναφερόμαστε ως ψυχή επικοινωνεί πάντοτε με τον άλλο με τα μάτια.

Ασφαλώς οι ποιητές μας έχουν δίκιο όταν επιμένουν σε αυτό το σημείο.