Όλα αυτά μας «ντύνουν» σιγά σιγά, μέρα με την μέρα, χρόνο με το χρόνο, από την αρχή της ύπαρξης μας και διαμορφώνουν το δέρμα μας, την μυρωδιά μας, την φυσιογνωμία μας.
Πορευόμαστε στο σήμερα, με αυτό το κέλυφος, με αυτόν τον μανδύα, με όλα αυτά που πιστεύουμε πως είμαστε, αντανακλώντας αυτή την εικόνα προς τα έξω.
Οι φόβοι μας, το εγώ μας, οι ανασφάλειές μας, έγιναν ο χαρακτήρας μας, έγιναν εμείς, έγιναν το πεπρωμένο μας.
Έτσι συχνά πλάθουμε τις ζωές μας, με ανθρώπους που δεν αγαπάμε πραγματικά, με συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, με ζωή που μοιάζει δανεική.
Πως να δεθούμε άλλωστε ουσιαστικά με τους ανθρώπους, πως να βρούμε το άλλο μας μισό, εφόσον υπάρχει, όταν δεν γνωρίζουμε καλά τον ίδιο μας τον εαυτό, ποιοί πραγματικά είμαστε και τι χρειάζεται η ψυχή μας.
Πρέπει να βρούμε το κουράγιο να δούμε καθαρά, μέσα μας και γύρω μας. Να σπάσουμε αυτό το κέλυφος, όσο και αν πονέσει, ώστε να ελευθερώσουμε τον πραγματικό μας εαυτό.
Να μάθουμε να υπάρχουμε στην αγνή, αληθινή, καθαρή μορφή μας.
Να αναζητήσουμε ότι μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους.
Να κινούμαστε στον ρυθμό του παλμού της δικής μας καρδιάς. Κι αν είμαστε τυχεροί να βρούμε κάποιον να μας συντροφεύει και ανθρώπους να μας πλαισιώνουν, με τους οποίους ταιριάζουν οι ρυθμοί μας.
Να γίνουμε όλα όσα μπορούμε. Να φτάσουμε όσο πιό μακριά αντέχουμε, ακολουθώντας το κάλεσμα μας.
Πρέπει να «αγγίξουμε» την ψυχή μας και να την αφήσουμε ελεύθερη στο φως. Ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε με όλο μας το είναι, μια ζωή με ευτυχισμένες και αληθινές στιγμές.
«Το να είσαι ο εαυτός σου και μόνο ο εαυτός σου, σημαίνει να δώσεις την πιο σκληρή μάχη που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος». -Ε. Κάμμινγκς
Όμως αξίζει! Διότι μία ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και περιορισμούς, δεν είναι αυτό που θα εύχονταν κανείς για τα παιδιά του. Γιατί να το επιτρέψουμε σε εμάς τους ίδιους;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου