Συνείδηση είναι Αυτό που παραμένει πάντα Σταθερό σε όλη την εμπειρική ζωή. Συνειδητότητα είναι η Περιοχή της εμπειρίας. Επίγνωση είναι το επίπεδο κατανόησης αυτών που ζούμε. Η Επίγνωση είναι πάντα παρούσα σε κάθε εμπειρία. Είναι το θεμελιώδες στοιχείο της εμπειρικής ζωής. Είναι το πρωταρχικό στοιχείο σε κάθε εμπειρία. Η Επίγνωση είναι η πραγματικότητα της εμπειρίας.
Η επίγνωση δεν Ταυτίζεται με το περιεχόμενό της. Το περιεχόμενο αλλάζει συνεχώς. Η Επίγνωση είναι Αιώνια εφόσον Παραμένει, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε περιεχόμενο, ή καθόλου περιεχόμενο.
Το Βάθεμα της Επίγνωσης οδηγεί σε Ανώτερες Περιοχές της Συνειδητότητας.
Όλη η εμπειρία διαλύεται στο μυστήριο της ύπαρξης.
Ο άνθρωπος που παρατηρεί με Προσοχή συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιεχόμενο της εμπειρίας του. Μπορεί να αποστασιοποιηθεί και να εγκαταλείψει όλη αυτή την εμπειρία. Οι περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζονται με το περιεχόμενο της επίγνωσής τους. Έτσι έχουν μεγάλη δυσκολία να αποταυτιστούν, να εγκαταλείψουν όλα αυτά που βιώνουν και να αναδυθούν στην Καθαρή Επίγνωση.
Αυτό που η Συνείδηση αντιλαμβάνεται σαν πραγματικότητα δεν είναι η πραγματικότητα είναι η αντίληψη για την πραγματικότητα, δηλαδή συλλογή πληροφοριών, δόμηση, αντιλήψεις, μία κατασκευή. Αυτό σημαίνει ότι ανάλογα με την «θέση» που είμαστε (το βάθος και το εύρος της κατανόησής μας) σχηματίζουμε ανάλογη αντίληψη της πραγματικότητας. Όσο βαθύτερη είναι η κατανόηση μας τόσο πιο ολοκληρωμένη είναι η αντίληψη της πραγματικότητας. Επίσης γίνεται φανερό ότι όλες οι αντιλήψεις για την πραγματικότητα είναι σχετικές και προσωρινές μέχρι την πλήρως αφυπνισμένη κατάσταση.
Για την περιορισμένη Συνείδηση, αυτό που αντιλαμβάνεται είναι η πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι αν αντιλαμβανόμαστε κάτι σαν πραγματικό λειτουργεί σαν πραγματικό. Με άλλα λόγια η «πίστη» σε κάτι λειτουργεί (με ό,τι σημαίνει αυτό και με ό,τι συνεπάγεται αυτό).
Ο Δρόμος προς την Αλήθεια περνά μέσα από ένα δάσος αυταπάτες.
Όταν η Συνείδηση στρέφεται Έσω και Βιώνει την Ενότητα της Πραγματικότητας, την Μία Μοναδική Πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι η πολλαπλότητα παύει να εμφανίζεται. Όταν χρησιμοποιείται ένας φορέας σε κάποιο πεδίο ύπαρξης αντιλαμβανόμαστε μέσα από τους περιορισμούς και τα φίλτρα του φορέα. Αλλά κατανοούμε ότι όλο αυτό είναι ένα φαινόμενο, μία κατασκευή πάνω από την αντικειμενική πραγματικότητα, που μένει πάντα παρούσα στην Επίγνωση. Η Συνείδηση Βιώνει την Πραγματικότητα χωρίς να επηρεάζεται από τα οράματα της πολλαπλότητας. Παραμένει εσωτερικά ελεύθερη ενώ παράλληλα συμμετέχει στον εικονικό κόσμο. Απλά παίζει ένα «ρόλο» μέσα στο κοσμικό όνειρο.
Η Πραγματικότητα Παραμένει Πάντα το Σταθερό Υπόβαθρο όλων των αντιληπτικών καταστάσεων, κατασκευών, ονειροπολημάτων. Η Επάνοδος στην Αντικειμενικότητα δεν γίνεται με κάποια διαδικασία, η προσπάθεια, η εξέλιξη. Γίνεται απλά με το σβήσιμο της αυταπάτης. Βρισκόμαστε τότε στην Πραγματική μας Κατάσταση που είναι πάντα παρούσα, ακόμη και αν εμείς στρέφουμε την προσοχή μας αλλού.
Δεν υπάρχει θεωρία, διδασκαλία, οδός, η πραγμάτωση. Η Ύπαρξη δεν έχει ούτε κατεύθυνση ούτε προορισμό. Η Ζωή ρέει ελεύθερα, ανθίζει και μαραίνεται, στο Φόντο της Αιωνιότητας. Το Σταθερό είναι η Άχρονη Παρουσία, όχι οι παροδικές εμπειρίες και τα διάφορα φαινόμενα.
Το Πρωταρχικό Βίωμα της Συνείδησης είναι Ίδια η Συνείδηση, η Αίσθηση της Ύπαρξης, Χωρίς Ιδιότητες. Το «Χωρίς Ιδιότητες» σημαίνει χωρίς χώρο, χρόνο, χωρίς ποιότητες. Ένας Άδειος Ωκεανός Επίγνωσης. Πάνω σε αυτή την βάση χτίζεται οποιαδήποτε άλλη αντίληψη, κατάσταση, γεγονός, ον και πράγμα.
Όλα είναι «νοητικής φύσης». Η «υπόσταση» τους είναι η αντίληψη, η «ιδέα». Σε αυτόν τον «υπαρξιακό πυρήνα» ενώνονται όλες οι άλλες εκδηλώσεις, ιδιότητες, καταστάσεις, εμπειρίες.
Η αντίληψη της «μορφής», της «ύλης», είναι δευτερεύουσα. Έτσι η Συνείδηση δημιουργεί την «ύλη». Το αντίθετο (ότι μέσα από την ύλη αναδύεται η συνείδηση) είναι μία λανθασμένη αντίληψη. Ποιος έχει αυτή την αντίληψη; Η συνείδηση που λειτουργεί περιορισμένα μέσα στην άγνοια. Έτσι όμως, συνειδητοποιώντας το, κατανοούμε ότι είναι η Συνείδηση που έχει προτεραιότητα (και μέσα από τους περιορισμούς της διατυπώνει «θεωρίες»). Η συνείδηση είναι η «πραγματικότητα» της ύλης. Δεν είναι ιδιότητα της ύλης.
Όταν η Συνείδηση λειτουργεί μέσα από την ατομικότητα (το εγώ) διαχωρίζεται από τον κόσμο των αντικειμένων. Όταν η Συνείδηση Υπερβαίνει το εγώ η Πραγματικότητα Είναι Μία. Η Συνείδηση που Περιλαμβάνει τα φαινόμενα. Συνείδηση και φαινόμενα δεν διαχωρίζονται. Η Συνείδηση Βιώνεται σαν η Βάση της Ύπαρξης και τα φαινόμενα είναι απλές δραστηριότητες, εκδηλώσεις, ή φαινόμενα. Εδώ υπάρχει Ενότητα των Πάντων.
Ο πανψυχισμός έχει ιστορία χιλιετηρίδων (από τους προσωκρατικούς μέχρι σήμερα). Η συνείδηση (το πνεύμα, ο νους, η ψυχή, η επίγνωση) θεωρείται θεμελιώδης ιδιότητα της ύπαρξης. Όλα είναι συνειδητά. Όλα έχουν συνείδηση.
Στην πραγματικότητα, η ορθή αντίληψη του πανψυχισμού δεν είναι αυτή η απλή διαπίστωση. Γιατί τι είναι αυτό το αόρατο στοιχείο, η συνείδηση; Είναι ένα; σε πολλά μοιρασμένο; Δεν δίνονται απαντήσεις.
Η πιο ορθή αντίληψη διατυπώθηκε από τον Πλάτωνα. Η Συνείδηση (το πνεύμα, ο νους, η ψυχή, η επίγνωση) δεν είναι απλά θεμελιώδης ιδιότητα της ύπαρξης είναι η Πρωταρχική Κυρίαρχη και Βασική ιδιότητα της Ύπαρξης, το «Αγαθόν». Με άλλα λόγια η Συνείδηση είναι Αυτό που Υπάρχει και διαπερνά τα πάντα. Η Συνείδηση είναι που Δημιουργεί, Αναδύει το Είναι (σαν Αντίληψη, σαν «Ιδέα»). Η «Ιδέα» λαβαίνει νοητική υπόσταση (ο υπαρξιακός πυρήνας που εμπλουτίζεται με ιδιότητες ή «περιορισμούς»), ενδυναμώνεται και λαβαίνει μορφή (και ενσωματώνεται τελικά στην μορφή). Ο άνθρωπος είναι Συνείδηση που ενσωματώνεται. Το να λέμε «ο άνθρωπος έχει συνείδηση» είναι λάθος, γιατί δίνουμε προτεραιότητα στη μορφή που θεωρούμε ενσυνείδητη.
Στην πραγματικότητα ο πανψυχισμός λειτουργεί στο επίπεδο της δυαδικότητας, αφού εξακολουθεί να μιλάει για συνείδηση και μορφή. Είναι «θεωρία» του περιορισμένου δυαδικού νου, δεν περιγράφει την πραγματικότητα ακριβώς, αφού δεν υπερβαίνει την δυαδικότητα, προς την ενοποίηση της πραγματικότητας.
Η Πραγματικότητα Είναι Μία: Συνείδηση. Και τα περιλαμβάνει όλα στην Ενότητα της. Δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, η συνείδηση και ο κόσμος. Η Συνείδηση Είναι ο Κόσμος. Αυτή είναι η Παγκόσμια Ενότητα. Όλα Είναι Εξαρχής Συνείδηση. Αναδύονται και σβήνουν μέσα στη Συνείδηση. Δεν υπάρχει δημιουργία. Καμία εξέλιξη. Είμαστε Πάντα Εδώ στο «Σπίτι» μας. Όλα τα άλλα είναι απλά ένα κοσμικό όνειρο.
Η «έξοδος» από τη Φυσική μας Κατάσταση στο περιορισμένο, στο κατασκευασμένο, στο όνειρο, δεν είναι οντολογική είναι μόνο γνωσιολογική. Ο Κόσμος, η Δημιουργία, η Ζωή, οι εμπειρίες, είναι μόνο «αντιλήψεις». Ακόμη και η συμπαγής μορφή δεν είναι παρά προϊόν αντίληψης. Δεν υπάρχει παρά Συνείδηση,.
Η Συνείδηση στην Φυσική της Κατάσταση δεν έχει περιεχόμενο. Δεν είναι μέσα στο χώρο, μέσα στο χρόνο, μέσα σε καταστάσεις. Αν η Συνείδηση έχει κάποιο «περιεχόμενο» τότε αυτόματα είμαστε κάποιοι, είμαστε κάπου, βιώνουμε κάτι.
Αν κάποιος, σε όποια θέση κι αν είναι, θέλει να βρει την Αλήθεια, να Βιώσει την Πραγματικότητα, πρέπει απλά να στρέψει την προσοχή του στο «ποιος είναι», δηλαδή σε ποια θέση είναι, τι βιώνει να Δει δηλαδή, σαν Συνείδηση, το «περιεχόμενό» του). Θα συνειδητοποιήσει ότι η αντίληψη του χρωματίζεται ακριβώς από τις καταστάσεις του. Συνεπώς αν θέλει να Βιώσει την Πραγματικότητα πρέπει να σταματήσει ακριβώς να «χρωματίζει» την Πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει να απορρίψει το «περιεχόμενο» της Συνείδησης, κάθε «περιεχόμενο» της Συνείδησης. Μόνο όταν η Συνείδηση επανέλθει στη Φυσική της Κατάσταση (του χωρίς ιδιότητες) μπορεί μετά να ξαναγυρίσει στην προηγούμενη σχετική κατάσταση, τελείως «αλλαγμένη». Γιατί η Συνείδηση δεν θα επηρεάζεται πια από τις τοπικές συνθήκες, ούτε θα χρωματίζει την Πραγματικότητα. Τότε το Φως έρχεται στον κόσμο.
Η Αντικειμενική Συνείδηση, δηλαδή η Συνείδηση στην Φυσική της Κατάσταση είναι η Θεμελιώδης Πραγματικότητα οποιασδήποτε περιορισμένης συνείδησης ή αντίληψης. Για να αναδυθεί η Συνείδηση από την περιορισμένη της κατάσταση στην Πραγματικότητα απλά πρέπει να εγκαταλείψει την περιορισμένη αντίληψη και δράση και ζωή.
Τελικά η Ζωή, με τις ανάγκες της, δημιουργεί τον περιορισμό στο εγώ και η ίδια η Ζωή τον ξεπερνά στο πλήρωμα του χρόνου. Η δημιουργία του εγώ από την Ζωή είναι απλά ένα στάδιο στην εξέλιξη μας. Στο πέρασμα του χρόνου το εγώ πρέπει να ξεπεραστεί. Η εμμονή στο εγώ είναι ακριβώς το ανθρώπινο πρόβλημα. Το ερώτημα είναι γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν προχωρούν πιο πέρα;
Ερμηνεία τη Εικόνας
Η Πραγματικότητα Είναι Μία. Δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, η Συνείδηση και ο Κόσμος. Η Συνείδηση Είναι ο Κόσμος. Όλα αναδύονται και χάνονται μέσα στην Συνείδηση. Αυτή είναι η Παγκόσμια Ενότητα. Είναι η Μη-Δυαδικότητα. Όλα Είναι Συνείδηση. Εξαρχής. Για Πάντα.
Παγκόσμια Ενότητα / Η Θρησκειολογική Ανάλυση
Αγαπητοί φίλοι... Η υποκειμενική αντίληψη (το εγώ) δεν είναι παρά ένας περιορισμός της επίγνωσης που έχει να κάνει με την επιβίωσή μας και που κληρονομήσαμε στην διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια τώρα.
Ο άνθρωπος ήταν αναγκασμένος να περιορίσει την επίγνωσή του, στο εγώ, στην ατομική ύπαρξη, στο σώμα κλπ... για να μπορέσει να επιβιώσει...
Αυτό όμως δεν είναι παρά μία «συμπεριφορά», ένας «μηχανισμός επέμβασης» στην επίγνωση, που έχει καθαρά πρακτικό σκοπό.
Η επίγνωση, σαν ανθρώπινη δυνατότητα και λειτουργία δεν ταυτίζεται με τον «μηχανισμό επέμβασης»... Όσοι «αποδομούν» αυτό τον «μηχανισμό επέμβασης» απελευθερώνουν την επίγνωση και αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν μια ενότητα, είναι μέρος του κόσμου, όχι απέναντι στον κόσμο... Αυτή είναι η «αντικειμενική συνείδηση».
Η παραδοσιακή διάκριση υποκείμενο-αντικείμενο, που δυστυχώς κληρονόμησε κι όλη η επιστημονική κοινότητα, από τον Ντεκάρτ και μετά... έχει εξαφανιστεί.
Υπάρχει μόνο «επίγνωση της ενότητας όλων», (όχι ταύτιση των επιμέρους αλλά συσχέτιση των πάντων)...
Αυτή ανώτερη επίγνωση (όπου το υποκείμενο είναι μέρος, συμμετέχει στο όλον και δεν το «βάζει» απέναντί του), η «αντικειμενική παγκόσμια συνείδηση» που πραγματοποιείται έτσι, δεν είναι μία σύγχυση της επίγνωσης με το Παγκόσμιο: Είναι αντίληψη του Παγκόσμιου από ένα κέντρο επίγνωσης... Παράλληλα υπάρχουν πολλά κέντρα επίγνωσης του Παγκόσμιου... Και το Παγκόσμιο είναι πραγματικό και τα πολλά κέντρα επίγνωσης του Παγκόσμιου, (που διατηρούν την «θέση» τους, λόγω περιοριστικών παραγόντων, που δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως... σώματος, κλπ...), είναι αληθινά: Το περιεχόμενο της επίγνωσης όμως τώρα είναι το Παγκόσμιο...
Είναι μία θέαση του κόσμου όπου το υποκείμενο δεν διακρίνεται πιά από αυτό που αντιλαμβάνεται... Απλά όλα αυτά συμβαίνουν...
Αυτό το Παγκόσμιο είναι κάτι ζωντανό που περιέχει αλλά υπερβαίνει τον φυσικό κόσμο...
Κι υπάρχουν και «βαθύτερα επίπεδα επίγνωσης»...
Στο μέλλον, ίσως σε 1000, 2000, χρόνια (αν ο άνθρωπος τα καταφέρει τελικά...), θα γελάνε με μας τους πρωτόγονους, που νομίζουμε ότι το εγώ, η θέαση της πραγματικότητας μέσα από το εγώ (που έχει σαν αποτέλεσμα να μας αποκόβει, σαν υποκείμενα, από το αντικείμενο...), είναι η απόλυτη, αληθινή, αντίληψη της πραγματικότητας...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου