Κάπως έτσι γίνεται και στην καθημερινότητα μας. Βυθιζόμαστε από τα βαρίδια που κρατάμε συνεχώς μαζί μας. Τα προβλήματά μας, τα άγχη μας, τις αρνητικές μας σκέψεις, τα κατάλοιπα αποτυχημένων σχέσεων.
Όταν βγούμε από το ποτάμι ποτέ δε θα είμαστε οι ίδιοι. Κάτι μας έχει αγγίξει, μας έχει αλλάξει, όσο κι αν αυτό δεν φαίνεται. Έτσι συμβαίνει και με κάθε σχέση που βιώνουμε στη ζωή μας. Με κάθε άνθρωπο που περνάει από αυτή. Μας επηρεάζει όσο κι αν δεν το βλέπουμε.
Μεγαλώνοντας, μαζεύοντας εμπειρίες και στιγμές, αυξάνουμε τις αποσκευές που κουβαλάμε μαζί μας. Είναι αυτές όμως που μας βουλιάζουν σε κάθε νέο ποτάμι που θέλουμε να μπούμε, σε κάθε νέα περιπέτεια που επιζητάμε να δοκιμάσουμε. Γιατί δεν μπορείς να ξεκινήσεις ένα καινούργιο ταξίδι με γεμάτες αποσκευές. Χρειάζεται να τις αδειάσουμε για να έχουμε χώρο να τις γεμίσουμε με νέες εμπειρίες, αναμνήσεις και συναισθήματα.
Συχνά κάνουμε το λάθος να μένουμε προσκολλημένοι σε παρελθοντικά τραύματα και να δυσκολευόμαστε να απαλλαγούμε από αυτά, κομίζοντας παράλληλα το φόβο πως θα ξανασυναντήσουμε κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Είναι σαν η προκατάληψη αυτή να προ(σ)καλεί ένα τέτοιο γεγονός να συμβεί και τότε απογοητευόμαστε περισσότερο που είχαμε προβλέψει μια τέτοια (αυτοεκπληρούμενη) ‘προφητεία’.
Λένε πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, και στην προσπάθεια μας να μην επαναλάβουμε παλιές, κακές στιγμές διαλέγουμε να αποφύγουμε τη σύγκρουση ολωσδιόλου. Έτσι δεν διαχειριζόμαστε καν ακόμα και το ελάχιστο πρόβλημα που μπορεί να εμφανιστεί ώστε να το εξαλείψουμε σταδιακά. Επιλέγουμε να χτίσουμε τείχη για να προστατευτούμε, αλλά έτσι κλείνουμε έξω την ίδια τη ζωή και απομονώνουμε τον εαυτό μας από κάθε τι ωραίο που θα μπορούσαμε να ζήσουμε.
Διαχωρίζουμε την λογική και το συναίσθημα σε αντίπαλα στρατόπεδα και πιστεύουμε πως μπορούμε να τιθασεύσουμε την καρδιά να υπακούει το μυαλό. Αν όμως χρησιμοποιήσουμε τη λογική για να δημιουργήσουμε αυτή την αξεπέραστη ένταση που τρέφει τη ζωή μας – το συναίσθημα – δε θα ήταν ένα ρίσκο που αξίζει να πάρουμε; Αν δούμε πως οι σκέψεις και τα αισθήματά μας αλληλοσυμπληρώνονται και ενισχύονται, δε θα ήταν πιο υγιές; Γιατί αν δεν τολμήσουμε να κάνουμε τη βουτιά, δε θα μάθουμε ποτέ αν τα νερά ήταν καλύτερα για μας. Δε θα μπορέσουμε ποτέ να απαλλαγούμε από τα βαρίδια στη ψυχή μας και να αφήσουμε τις αχτίδες φωτός να εισχωρήσουν στο κέλυφος στο οποίο έχουμε κλειστεί.
Οι συνθήκες για να συμβεί κάτι ποτέ δε θα είναι κατάλληλες. Απόφαση χρειάζεται.
Γιατί εύκολα λέμε πολλά, ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Οι θεωρίες όλες εύκολες είναι.
Οι πράξεις όμως είναι αυτές που μετράνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου