Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό, Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης, δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.

 

Ο «Θάνατος» σαν απλό φυσικό γεγονός γίνεται αντιληπτός σαν «απουσία της ανθρώπινης συνειδητότητας», της προσωπικής ψυχικής ενέργειας στο σώμα, το οποίο μένει ακίνητο, χωρίς καμία δραστηριότητα, ενώ αρχίζει η διαδικασία της αποσύνθεσης της «βιολογικής δομής». Αυτό είναι που παρατηρούν οι ζωντανοί άνθρωποι, από την «εδώ μεριά». Δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτόν που «φεύγει». Μονάχα όταν κάποιος, ο ίδιος, «φύγει» αντιλαμβάνεται να του συμβαίνει κι έχει προσωπική αντίληψη του φαινομένου.

 

Από την άλλη μεριά το φυσικό γεγονός του θανάτου «ερμηνεύεται» και γίνεται αντιληπτό, πέρα από το απλό φυσικό γεγονός, στα πλαίσια της κοσμοαντίληψης που έχουν οι άνθρωποι, ανάλογα με την κοινωνία στην οποία έχουν ανατραφεί και τις αντιλήψεις που επικρατούν στο περιβάλλον τους σχετικά με το φαινόμενο του θανάτου. Στα πλαίσια αυτής της αντιμετώπισης εντάσσονται και οι διάφορες πεποιθήσεις των ανθρώπων, ταφικές τελετουργίες, έθιμα, κλπ.

 

Όμως τι συμβαίνει πραγματικά; Όλα αυτά που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, που πιστεύουν, που κάνουν, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το γεγονός, αυτό καθ’ εαυτό, του θανάτου. Στην πραγματικότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που «φαντάζονται» οι άνθρωποι. Για να κατανοήσουμε ακριβώς τι είναι ο θάνατος πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τι είναι Ζωή, τι είναι η ζωή. Τι είναι πραγματικά η ζωή. Όχι τι αντιλαμβάνονται ή τι νομίζουν ή τι πιστεύουν οι άνθρωποι. Αν δεν έχεις πλήρη αντίληψη του Φαινομένου της Ζωής, αν δεν είσαι πλήρως αφυπνισμένος, πως μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει όταν η ζωή «υποχωρεί» κι εκδηλώνεται το φαινόμενο του θανάτου;

 

Όλα στην ζωή είναι λάθος. Ό,τι αντιλαμβανόμαστε, ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι αισθανόμαστε, ό,τι κάνουμε, είναι λάθος. Γιατί; Επειδή τα βιώνουμε όλα αυτά χωρίς πραγματική επίγνωση. Τα αντιλαμβανόμαστε και τα ερμηνεύουμε μέσα από την άγνοια και την σύγχυση. Έτσι η ίδια η ζωή στην γη είναι μεταφυσικό (υπαρξιακό) λάθος. Είναι προϊόν άγνοιας. Εξαιτίας της μεταφυσικής άγνοιας ερχόμαστε εδώ κι εξαιτίας της άγνοιας ξαναερχόμαστε (δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες φορές). Πρέπει να κατανοήσουμε λοιπόν τι είναι ζωή για να μπορέσουμε να δούμε τι ακριβώς είναι ο θάνατος.

 

Όπως αποδεικνύεται από την εμπειρία (κι όχι από κάποια φιλοσοφική θεωρία ή στα πλαίσια κάποιου θεολογικού «αφηγήματος» για την ύπαρξη) αυτό που ονομάζουμε Ανώτερη Οντότητα, Συνείδηση (σαν Ουσία), Ψυχή, κλπ. προϋπάρχει του ερχομού στην γη. Έχουν δίκιο οι Αρχαίοι Έλληνες (οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι, οι Φιλόσοφοι, ο Πλάτωνας κι οι άλλοι φιλόσοφοι μέχρι τον Πλωτίνο) καθώς και οι Ανατολικοί Λαοί που πιστεύουν στην Προΰπαρξη των Ψυχών (πριν έρθουν στην γη). Στην Χριστιανική Αντίληψη, αυτή την άποψη την ακολουθούσαν Μεγάλοι Πατέρες, όπως ο Ωριγένης, μέχρι την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο που συγκάλεσε το 553 μ.Χ. ο Ιουστινιανός Α΄ (αυτός που αιματοκύλισε την Κωνσταντινούπολη το 532 μ.Χ.  στην «Στάση του Νίκα», σφάζοντας 30.000 ανθρώπους στον Ιππόδρομο, σε μία νύχτα, την νύχτα που το ποτάμι του αίματος έφτασε μέχρι την θάλασσα). Σε αυτή την Σύνοδο ο Ωριγένης κι όσοι ακολουθούσαν αυτή την αντίληψη αφορίσθηκαν. Άραγε οι αντιλήψεις που υιοθετήθηκαν από τον εγκληματία αυτοκράτορα και τους φωτισμένους ρασοφόρους ήταν οι σωστές; Σήμερα οι αφελείς χριστιανοί πιστεύουν και ισχυρίζονται πως η Ψυχή δημιουργείται από τον Θεό την στιγμή που δημιουργείται το σώμα, λες κι ο «Θεός» (που πιστεύουν αυτοί) είναι κάποιος μεταφυσικός ληξίαρχος που μοιράζει ψυχές σε σώματα. Αυτή η αφελής άποψη εντάσσεται στη γενικότερη χριστιανική μυθολογική αντίληψη περί ύπαρξης, που κάποιοι, στα πανεπιστήμια, διδάσκουν σαν θεολογική επιστήμη. Δυστυχώς για αυτούς δεν επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα. Τα γεγονότα δικαιώνουν τον Ωριγένη, τον Ευάγριο και τους άλλους αφορισμένους.

 

Αυτό που ονομάζουμε Ατομικότητα, Οντότητα, Συνείδηση (σαν Ουσία), Ψυχή, υπάρχει στο δικό της Πεδίο Ύπαρξης και κατά την «κάθοδό» της στους Κατώτερους Κόσμους προσλαμβάνει έναν νοητικό φορέα (στο Νοητικό Πεδίο) κι ένα ψυχοδυναμικό φορέα (στο Αστρικό Πεδίο) πριν ενσαρκωθεί σε ένα υλικό σώμα. Ασφαλώς όλα αυτά γίνονται με φυσικό τρόπο κι απαιτούν εύλογο χρόνο. Η Οντότητα συνδέεται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο (είναι «παρούσα», ελέγχει και αλληλοεπιδρά με τον εγκέφαλο) ενώ η νοητική «ικανότητα» εκδηλώνεται σαν νόηση στον εγκέφαλο και ο ψυχικός δυναμισμός σαν ενέργεια αισθητική και «βουλητική» στο νευρικό σύστημα. Το υλικό σώμα με την δομή του εξασφαλίζει την υλική εμπειρία, την επαφή με την υλική πραγματικότητα και τα υλικά πράγματα.

 

Όταν ο Άνθρωπος, η Ατομικότητα, η Οντότητα, η Συνείδηση (σαν Ουσία), η Ψυχή, ενσαρκώνεται στην γη ασφαλώς και δεν έρχεται «τυχαία» στις όποιες συνθήκες και καταστάσεις  γεννιέται. Η Κοινωνία στην οποία έρχεται επηρεάζει και διαμορφώνει την αντίληψη του ανθρώπου που γεννιέται στους κόλπους της. Βεβαίως βοηθά στην αφομοίωση της ανθρώπινης εμπειρίας αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί ανασταλτικά στην εξέλιξη του ανθρώπου πέρα από τα κοινωνικά καθιερωμένα και αποδεκτά. Οι κοινωνίες αλλάζουν πολύ αργά. Έρχεται κάποια στιγμή που το άτομο πρέπει να προχωρήσει (αν θέλει να προχωρήσει) μόνο του, πέρα από την κοινωνία.

 

Ο άνθρωπος στην γη, ο κάθε άνθρωπος, στην διάρκεια της ζωής του, πραγματοποιεί την όποια επίγνωση πραγματοποιεί, μέσα από την οποία βιώνει την ύπαρξη. Οι άνθρωποι στον πλανήτη γη βρίσκονται σε διάφορα επίπεδα επίγνωσης. Η ανθρώπινη νόηση λειτουργεί γενικεύοντας και (αναγκαστικά) αφαιρώντας για να γενικεύσει, για να σχηματίσει κατηγορίες κι έννοιες των πραγμάτων που αντιλαμβάνεται. Η ζωή όμως, η φύση, δεν λειτουργεί έτσι. Λέμε ο άνθρωπος, οι άνθρωποι, είμαστε όλοι άνθρωποι. Αυτή η «γενίκευση» μας εμποδίζει να δούμε την φυσική πραγματικότητα και τις ιδιαιτερότητες που εμφανίζουν οι άνθρωποι λόγω της διαφορετικής εξέλιξής τους.

 

Αν εξετάσουμε (φιλοσοφικά, ψυχολογικά) το φαινόμενο της νόησης βλέπουμε πως πρόκειται για μια λειτουργία που μέσα στην λειτουργική της ενότητα, μέσα στην ενοποιημένη δραστηριότητά της, περιλαμβάνει επιμέρους δραστηριότητες ή «λειτουργίες» ή «λειτουργεί» σε πολλά επίπεδα. Σε αυτό το απλό γεγονός οφείλεται το ότι χρησιμοποιούνται πολλοί όροι για την νοητική δραστηριότητα, ή την νοητική λειτουργία. Συνείδηση, Αντίληψη (γενικά), Αντικειμενική Αντίληψη, Διανόηση, Ενστικτώδης νοημοσύνη, Αίσθηση, Επιθυμία, υλική εμπειρία.

 

Από την άλλη μεριά είμαστε αναγκασμένοι να δούμε την ιδιαιτερότητα αυτών των λειτουργιών γιατί εντοπίζονται σε διαφορετικά «σημεία»  (πάντα στα πλαίσια μιας ολικής αντίληψης της ύπαρξης) του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος. Παρατηρώντας την βιολογική εξέλιξη των ειδών και του ανθρώπου  βλέπουμε ότι ο εγκέφαλος ξεκινά από τον «βασικό πυρήνα της αντίληψης της ύπαρξης», την «παρουσία» (στην βιολογική δομή) κι αναπτύσσεται κατά στάδια. Πρώτα σχηματίζεται ο αρχικός εγκέφαλος των ερπετών (από τότε που τα θαλάσσια ζώα, τα «ψάρια», βγήκαν στην στεριά, πριν εκατομμύρια χρόνια), η ενστικτώδης νοημοσύνη. Μετά σχηματίστηκε ο εγκέφαλος των θηλαστικών, στην διάρκεια εκατομμυρίων χρόνων, η «διανοητική» λειτουργία. Τέλος, στην διάρκεια των τελευταίων εκατομμυρίων ετών σχηματίστηκε ο εγκέφαλος του Homo Simian  που το πιο εξελιγμένο είδος οι επιστήμονες ονόμασαν Homo Sapiens (αλλά στην πραγματικότητα φέρνει τα πιο πολλά χαρακτηριστικά του Homo Simian), η έλλογη αντικειμενική αντίληψη. Ο σύγχρονος άνθρωπος ανέπτυξε περισσότερο, καλύτερα, ποιοτικά, τον εγκέφαλο (τις τελευταίες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια) και λόγω αυτής της ανάπτυξης μπορεί να «Αφυπνιστεί» (να «αυτοαναγνωριστεί») ο «βασικός πυρήνας αντίληψης της ύπαρξης» στο κέντρο του εγκεφάλου.

 

Έτσι πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι άνθρωποι στον πλανήτη βρίσκονται σε διάφορα στάδια ανάπτυξης της επίγνωσης και λειτουργούν σε διάφορα νοητικά επίπεδα. Αυτό είναι απλά μια ανθρωπολογική διαπίστωση και δεν περιέχει κανένα «ρατσιστικό» υπαινιγμό. Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν με τον εγκέφαλο των ερπετών στην βάση του εγκεφάλου, την ενστικτώδη νοημοσύνη, σαν ζώα, για αυτό εκδηλώνουν κτηνώδη εγωισμό, βία και άγρια συμπεριφορά (και μην πείτε δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, κοιτάξτε γύρω σας). Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν με τον εγκέφαλο των θηλαστικών στον μετωπιαίο φλοιό, με την «διανόηση», που όμως παραμένει προσωπική, εγωιστική και συχνά επηρεάζεται από τα κατώτερα ένστικτα. Λιγότεροι είναι οι άνθρωποι (δυστυχώς πολύ λιγότεροι) που λειτουργούν με την Ανώτερη Αντικειμενική (Συναισθηματική) Νοημοσύνη, με βάση την Λογική, την Αντικειμενικότητα, το Δίκαιο, την Ισότητα κι όλες τις Ανώτερες Πνευματικές Αξίες. Κι ασφαλώς Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι, σαν τον Βούδα ή τον Ιησού, που Αφυπνίζουν τον Βασικό Πυρήνα Αντίληψης της Ύπαρξης, στο Κέντρο του Εγκεφάλου (το Άτζνα Τσάκρα) και λειτουργούν με Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, με Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης που στους Κόλπους της τα Συμπεριλαμβάνει Όλα. Αν θέλετε να δείτε περισσότερα για την Ψυχική, Ψυχολογική, Βιολογική Εξέλιξη (Ανάπτυξη) του Ανθρώπου διαβάστε τον  Richard Bucke (Cosmic Consciousness: A Study in the Evolution of the Human Mind is a 1901 book by the psychiatrist Richard Maurice Bucke, in which the author explores the concept of cosmic consciousness, which he defines as "a higher form of consciousness than that possessed by the ordinary man", Wikipedia). Μολονότι το βιβλίο γράφτηκε μέσα στους «θεοσοφικούς κύκλους» πριν 100 χρόνια είναι επιστημονικά άρτιο, αντικειμενικό κι απόλυτα «σύγχρονο».

 

Αυτό που θέλουμε να πούμε τελικά είναι ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται, στην διάρκεια της ζωής του, σε κάποιο στάδιο νοητικής βιολογικής εξέλιξης και λειτουργεί σε κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο επίγνωσης (ανώτερο ή κατώτερο νοητικό, αισθητηριακό ή σωματικό). Μέσα από αυτή την επίγνωση στην οποία βρίσκεται στην παρούσα στιγμή αντιλαμβάνεται, ζει και δρα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το κατανοήσουμε και να το θυμόμαστε γιατί έχει σημασία για την μεταθανάτια ύπαρξη.

 

Η όποια επίγνωση έχει ο άνθρωπος την στιγμή του θανάτου του συνεχίζει να υπάρχει μετά τον αποχωρισμό από το υλικό σώμα. Το τι συμβαίνει ακριβώς στον «αποχωρισμό» είναι γνωστό στους Εσωτερικούς Κύκλους των Μυημένων στα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου κι αποκαλύπτεται στους Μυούμενους, ακριβώς για να κατανοήσουν τι συμβαίνει όταν συμβαίνει και να αντιμετωπίσουν ορθά, με νηφαλιότητα», την μετάβαση στους άλλους κόσμους.

 

Στην εξωτερική πληροφόρηση απλά επιβεβαιώνεται η «επιβίωση» του ανθρώπου μετά τον αποχωρισμό από το υλικό σώμα. Ο άνθρωπος «βρίσκεται» σε ένα Άλλο Πεδίο Ύπαρξης, με ένα άλλο σώμα. Σκοπός των Μυστηρίων, της Μύησης  (και της Μύησης στο Μυστήριο του Θανάτου) είναι να φωτίσει πλήρως την «διαδικασία» της μετάβασης. Οι εξωτερικοί άνθρωποι απλά φαντάζονται κι έχουν λανθασμένες απόψεις για το τι συμβαίνει.

 

Αυτό που έχει σημασία είναι να κατανοήσουμε ότι επειδή ο Άνθρωπος είναι (στην πραγματικότητα) Ατομικότητα (που Προϋπάρχει σαν Ψυχή) κι εκδηλώνεται στα Κατώτερα Πεδία Ύπαρξης, προσλαμβάνοντας έναν ανάλογο φορέα (στο Νοητικό Πεδίο ένα νοητικό σώμα, στο Αστρικό Πεδίο ένα ψυχοδυναμικό σώμα και στο Υλικό Πεδίο ένα υλικό σώμα), με τον θάνατο ακολουθεί μια αντίστροφη πορεία. Αποχωρίζεται σταδιακά από το υλικό σώμα, μετά από το αστρικό σώμα και τέλος από το νοητικό σώμα. Αν η Εξέλιξη ενός ανθρώπου είναι υψηλή τότε, επειδή εν ζωή αποχωρίστηκε συνειδησιακά, αντιληπτικά και πρακτικά από τους κατώτερους φορείς-λειτουργίες, δεν νοιώθει κάποια πραγματική απώλεια, αφού ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι «Παραμένει» σαν Υπαρξιακός Πυρήνας, κάποια μορφή ύπαρξης. Αν όμως ο άνθρωπος έχει χαμηλή ανάπτυξη κι είναι προσκολλημένος είτε στο σώμα είτε στην αισθητηριακή δραστηριότητα είτε λειτουργεί σε κάποιο κατώτερο νοητικό επίπεδο, τότε ο αποχωρισμός είναι οδυνηρός. Ο άνθρωπος που συνήθισε να λειτουργεί, να «υπάρχει», με τους κατώτερους φορείς, νοιώθει ότι τώρα δεν μπορεί να εκδηλωθεί κι αυτή η «στέρηση» λειτουργεί βασανιστικά, είναι αληθινή κόλαση

 

Αν ένας άνθρωπος Μυηθεί στα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου και Αφυπνισθεί εν ζωή στην Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, στην Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης, (ή και στις Βαθύτερες Καταστάσεις της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ), τότε εγκαταλείποντας τους κατώτερους φορείς Απελευθερώνεται για πάντα στο Πεδίο της Ατομικότητας, στα Ηλύσια Πεδία των Αρχαίων. Αν όμως ένας άνθρωπος δεν Αφυπνίστηκε στην διάρκεια της ζωής του και λειτουργεί σε ένα κατώτερο νοητικό επίπεδο ή κάποιο κατώτερο φορέα τότε μετά τον αποχωρισμό και από το νοητικό σώμα (με όλη την συσσωρευμένη νοητική εμπειρία και γνώση) έρχεται σε μια «Ενδιάμεση Κατάσταση (Ησυχίας, σαν αυτή των Ηλυσίων Πεδίων) όπου όλα «ξεχνιούνται» και μένει μόνο η αντικειμενική εμπειρία που αποκόμισε ο άνθρωπος από την  ζωή του στους κατώτερους κόσμους. Οι βαθύτερες όμως τάσεις και επιθυμίες του ανθρώπου (εφόσον υπάρχουν) μπορεί να «αμβλύνονται» να «λησμονιούνται» υποχωρώντας στο Βάθος της Μνήμης, αλλά δεν σβήνουν ολοκληρωτικά. Μετά από μια περίοδο «ανάπαυλας» που είναι σαν μεταφυσικός ύμνος, ήρεμος, χωρίς κοσμικά όνειρα, οι σπόροι της κατώτερης ζωής «ξαναβλασταίνουν». Μια νέα νοητική προσωπικότητα γεννιέται που θα σχηματίσει μια νέα ψυχοδυναμική παρουσία η οποία θα φέρει τον άνθρωπο σε μια νέα ενσάρκωση στην γη.

 

Στην πραγματικότητα μπορεί κάποιος άνθρωπος και μετά τον υλικό θάνατο να εξελιχθεί και στο Αστρικό Πεδίο και στο Νοητικό Πεδίο και να Απελευθερωθεί. Αλλά συνήθως είναι τόσο έντονη η μνήμη της κατώτερης ζωής που ελάχιστοι έχουν ουσιαστική πρόοδο. Επίσης κατά την «κάθοδο» στους κατώτερους κόσμους μπορεί κάποιος, είτε στο Νοητικό Πεδίο είτε στο Αστρικό Πεδίο, να ανακόψει την κάθοδο και να αντιστρέψει την πορεία. Αλλά συνήθως είναι τόσο έντονη η τάση για την κατώτερη ζωή των μορφών που σχεδόν κανένας δεν το κάνει. Συνήθως όλοι οι άνθρωποι ακολουθούν το παγκόσμιο ρεύμα της ζωής που τους παρασέρνει μέσα στους κόσμους. Έρχονται και ξαναέρχονται στην γη μέχρι να Αφυπνισθούν και να Απελευθερωθούν οριστικά.

 

Ο Άνθρωπος είναι ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που «Περιορίζεται» μέσα στην Κοσμική Αντίληψη, στο Παγκόσμιο Σώμα της Ύπαρξης σε Ατομικότητα, που Εκδηλώνεται στους Κατώτερους Κόσμους κι ενσαρκώνεται στην γη σε ένα υλικό σώμα. Ο Αληθινός Προορισμός του Ανθρώπου είναι αφού Αφυπνισθεί πρώτα σαν Ατομικότητα κι Απελευθερωθεί Οριστικά από τον Αέναο Κύκλο της Μετενσάρκωσης, να Αναδυθεί στην Αντικειμενική Παγκόσμια Ύπαρξη. Μετά να Περάσει Πέρα από το Όριο της Δημιουργίας στο Κοσμικό Πεδίο. Τέλος να Βυθιστεί στον ΑΧΑΝΗ ΘΕΙΟ ΩΚΕΑΝΟ. Όσο όμως ο άνθρωπος παραμένει προσκολλημένος στους κατώτερους εξωτερικούς κόσμους των μορφών και περιπλανιέται στα κατώτερα πεδία ύπαρξης από ζωή σε ζωή, δεν μπορεί να Εισέλθει στους Ανώτερους Ουρανούς ή να Προσεγγίσει Πραγματικά, Βιωματικά την Θεία Πραγματικότητα, το Απόλυτο, τον Αληθινό Εαυτό στο Αχανές Βάθος. Δεν έχει σημασία πως θα ονομάσουμε την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, σημασία έχει να φτάσουμε ΕΔΩ, σαν Ταύτιση με την ΖΩΗ, μια Εμπειρία Ακατάληπτης Ζωής, κι όχι κάποια βιωματική ή αντιληπτική εμπειρία.

 

Απλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι όχι μόνο η Υπαρξιακή Ουσία μας, το Όριο και το Τέλος της Αντίληψης αλλά κι ο Υπέρτατος Σκοπός, η Παραδεισένια Μακαριότητα της Αληθινής Ζωής είναι ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΑ.