Η δύναμη της ευαισθησίας

Τους ευαίσθητους ανθρώπους θα τους καταλάβεις γρήγορα σε μια παρέα. Δε θα σου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση, όχι. Συστήνονται απλά, επιλέγουν μια γωνίτσα για να κάτσουν και μιλάνε, με τους διπλανούς τους κυρίως. Δε φωνάζουν για να ακουστούν.

Καθώς υπάρχουν παντού, σίγουρα έχεις παρατηρήσει πόσο φοβισμένοι είναι. Τον πόνο, αυτόν φοβούνται. Έχουν πληγωθεί τόσο βαθιά στο παρελθόν και προσπαθούν πια να τον αποφύγουν, με οποιονδήποτε τρόπο. Φοβούνται το άγνωστο, την προδοσία, την απόρριψη, φοβούνται μην απογοητεύσουν, μην απογοητευτούν. Γενικά, ο φόβος κάνει πάρτι. Στο μυαλό και στην ψύχη. Εκεί, λοιπόν, που είναι χαμένοι, εκεί γεννιέται η δύναμή τους.

Έχοντας περάσει απ’ όλους τους ρόλους, θύτες και θύματα, διαχειρίζονται τις καταστάσεις με ενσυναισθήση κι έτσι τους είναι τόσο εύκολο να καταλάβουν. Θα τους πεις το πρόβλημά σου και θα σε νιώσουν, θα σε συμβουλέψουν, αλλά δε θα το κάνουν δικό τους. Είναι δικό σου θέμα πώς θα το δουλέψεις. Έχουν μάθει πλέον να προστατεύονται χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους. Ξέρουν να λένε «όχι» και να το εννοούν. Το «ναι», απ’ την άλλη, που θα πουν, θα ‘ναι κι αυτό συνειδητό, απ’ την καρδιά τους.

Μέσα από εσωτερικά μπερδέματα, διαψεύσεις και τρικυμίες του νου, έχουν καταφέρει το εξής: Ξέρουν τι παίζει ανά πάσα ώρα και στιγμή με τα συναισθήματά τους. Ξέρουν γιατί κλαίνε. Ξέρουν γιατί γελάνε. Γιατί θυμώνουν και γιατί ενθουσιάζονται. Κι αυτό, ναι, είναι μαγικό.

Οι άνθρωποι αυτοί θα προσπαθήσουν να ‘ναι δίκαιοι μαζί σου. Βλέπεις, δεν ξέχασαν τον παιδικό κανόνα, δεν τους αρέσει να κάνουν πράγματα που δε θέλουν να τους κάνουν. Έχουν αποφασίσει ότι δε θα γίνουν πότε ξανά ο σωτήρας σου. Θα στέκονται εκεί δίπλα σου, πανέτοιμοι όμως, πανέτοιμοι να σου προσφέρουν τη βοήθειά τους, εφόσον τη ζητήσεις. Δε γίνεται να ‘χεις έναν ευαίσθητο γύρω σου και να μην εξελιχθείς, να μη γίνεις λίγο καλύτερος από εκείνον που ήσουν μέχρι χθες. Εντάξει, δεν είναι κι άγιοι, αλλά έχουν συνήθως κίνητρο αγνό και πρόθεση καλοπροαίρετη.

Ο δρόμος που διέσχισαν για να φτάσουν να ‘ναι αυτοί που είναι σήμερα προφανώς δεν ήταν και στρωμένος με ροδοπέταλα. Αλλά, θα μου πεις, ποιος δρόμος είναι..

Είναι, όμως, κι οι άλλοι, που μοιάζουν πολύ αλλιώτικοι, αλλά δεν είναι. Εκείνος που χτυπάει το χέρι στο τραπέζι κι απαιτεί να περάσει το δικό του. Εκείνη η αχώνευτη στη δουλειά που σου κάνει συνέχεια παρατηρήσεις, άνευ λόγου, κι εσύ ρίχνεις από ‘κείνα τα καντήλια που είναι στο ψηλό το ράφι. Αυτοί κι αν είναι ευαίσθητοι. Μην απορείς. Πώς; Πότε; Τι ώρα;

Είναι, απλά δεν τους άφησαν βλέπεις ποτέ να εκφραστούν. Δεν τους άφησαν να δουν τη δύναμή τους. Γιατί; Γιατί μεγάλωσαν μέσα σε στερεότυπα που θεοποιούν την αναλγησία και δαιμονοποιούν το συναίσθημα. Γιατί τους είπαν πως «οι άντρες δεν κλαίνε» και πως αν κλάψει, θα φανεί αδύναμη, πως πρέπει να ‘ναι σκληροί κι άκαμπτοι γιατί η ζωή είναι δύσκολη. Γιατί τους είπαν κάποτε ότι η ευαισθησία είναι ντροπή. Και ζουν με αυτό και μάχονται κάθε μέρα…