Όλο και πιο σπάνια συναντώ ανθρώπους που εκτιμούν τον Εαυτό τους.Και για να καλύψουν αυτήν την έλλειψη αυτοεκτίμησης, ανεβάζουν τα επίπεδα εγωισμού και μιας αμυντικής αυτοπεποίθησης που τους κάνει να νομίζουν ότι το Σύμπαν περιφέρεται γύρω τους.
Η σύγκριση είναι μια βασανιστική διαδικασία τελειότητας που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν τον αυθορμητισμό τους και κυρίως την χαρά για όσα είναι (ακόμα και για όσα έχουν).
Η αυτοεκτίμηση φαίνεται να έχει προδιαγραφές, όπως και το να εκτιμάμε έναν άλλον έχει προδιαγραφές, που δεν βασίζονται στις ποιότητες, αλλά στις αξίες... σαν να είναι ο άνθρωπος αντικείμενο προς πώληση και χρειάζεται να είναι τέλειος... Τέλειος όμως ως προς τι; και ως προς ποιόν;
Ποιόν θέλουμε να εντυπωσιάσουμε άραγε;
Οι περισσότεροι είναι αυστηροί και επικριτικοί με τον Εαυτό τους και με τους άλλους... Δεν συγχωρούν λάθη και αστοχίες σε κανέναν... όπως δεν συγχώρησαν τις δικές τους παιδικές αστοχίες και τα παρορμητικά λάθη τους οι γονείς τους...
Και σαν ενήλικες προσπαθούν πάντα για την τελειότητα, στην οποία θυσιάζουν την αγάπη, την γνησιότητα των αισθημάτων, την ειλικρινή και αυθόρμητη επαφή με τον Εαυτό τους και τους άλλους...
Και αναρωτιέμαι... Αξίζει αυτή η θυσία για να φαινόμαστε τέλειοι;
Η θυσία του αυθεντικού και πανέμορφου θεϊκού Εαυτού, αξίζει;
Χωρίς αυτόν είμαστε μισοί, έτσι κι αλλιώς... Μόνο που δεν φαίνεται, αλλά το νιώθουμε βαθιά στην Ψυχή μας...
Το ότι χάνουμε τον Εαυτό μας ήδη από την παιδική ηλικία, το ξέρουμε...
Το θέμα είναι ότι το μαθαίνουμε όταν πια η συνήθεια έχει κατοικήσει μόνιμα στην καρδιά μας και είναι δύσκολο πολύ να τα κάνουμε όλα αλλιώς... Να τα ερμηνεύσουμε αλλιώς, να τα γκρεμίσουμε όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή μια Ζωή που είναι αντάξια της εσωτερικής μας ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου