Αξιοπρέπεια: μεγάλη κουβέντα. Πολλοί καυχώνται ότι την έχουν στον υπέρτατο βαθμό. Και άλλοι πασχίζουν να τη βρουν στα πρόσωπα που μας περιστοιχίζουν. Μια αξία που δε μπορείς να συγκρίνεις με άλλες. Κανόνες κι αρχές σε κείνη δεν υπάρχουν. Μόνο ο σεβασμός, θα έλεγα, που κι αυτός είναι μόνο ένα κομμάτι της.Όταν ο κόσμος γυρίζει ανάποδα και νιώθεις εκτεθειμένος, μαθαίνεις να ακούς, χωρίς να ετοιμάζεσαι να βάλλεις πυρά. Όταν ακούς τον άλλο προσεκτικά, όσο κι αν σε εκθέτει ή σε προσβάλλει στα πρόσωπα άλλων, μπορείς να ελέγξεις το θυμό σου ούτως ώστε να γίνεις πιο σκεπτικός.
Υπάρχει πιο δύσκολη μάχη από κείνη που δίνεις με τον εαυτό σου; Όταν καταφέρεις να δαμάσεις τη γλώσσα, γίνεσαι κύριος του εαυτού σου, κάνοντας ένα βήμα πιο μπροστά απ’ τους άλλους. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Ο περισσότερος κόσμος ενδιαφέρεται απλά να απαντήσει και να σχολιάσει τις θέσεις των άλλων. Γιατί επιλέγεις να κρίνεις κάποιον από το παρουσιαστικό του αντί να αναγνωρίσεις την εντιμότητα των πράξεών του;
Έτσι είμαστε όλοι- βάζω και τον εαυτό μου μαζί- κρίνουμε από το φαινομενικό και όχι από την ουσία. Πάντα είμαστε ετοιμόλογοι, ώστε να φανούμε έξυπνοι έναντι άλλων. Πάντα οι άλλοι σφάλλουν και όχι εμείς. Πάντα προσπερνάμε το χαμόγελο, την αφιλοκερδή προσφορά του άλλου, για να εστιάσουμε στα ελαττώματά του, που άλλωστε ο καθένας μας έχει. Πείτε μου, δεν είναι λάθος αυτό;
Μπορεί και να υπερβάλλω σε κάποια σημεία. Ποιος ξέρει… Αυτό όμως που μου είναι στενάχωρο είναι ο ωφελιμισμός. Γιατί πάντα να βάζουμε ασυνείδητα ή συνειδητά ταμπέλες στον κόσμο; «Εκείνος είναι κουτός και δεν θα το καταλάβει, ο άλλος αν τον βοηθήσω τώρα θα μου χρωστάει όταν τον χρειαστώ». Τέτοιοι είμαστε. Γι’ αυτό σου λέω, η αξιοπρέπεια δεν έχει κοστολόγηση, δεν πωλείται σε τιμή ευκαιρίας. Είναι αξία μεγάλη που σπανίζει και μπαίνει σε δόσεις. Δόσεις όχι όπως εκείνες του αυτοκινήτου, αλλά δόσεις εκλεκτών που θεμιτά επιλέγεις να έχεις στη ζωή σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου