Μια παύση παρακαλώ

Έχεις δοκιμάσει παιδί να ακούσεις τον ήχο της θάλασσας από ένα μεγάλο κοχύλι; Η παιδική φαντασία πάντα ήταν σύμμαχος και θυμάμαι άκουγα μέσα από το κοχύλι έναν ήχο μακρινό, περίεργο, συμπαντικό, τα κύματα μιας αλλιώτικης θάλασσας να με ταξιδεύουν.

Στην καθημερινότητά μας συνηθίζουμε να ακούμε ακούσια ένα σωρό ήχους. Μας φαίνεται όμως πολύ φυσιολογικό να ακούμε συνεχώς. Ακούμε τους άλλους που μας μιλάνε, ακούμε θορύβους δίπλα μας, ακόμα και η ίδια η πόλη πολυάσχολη φωνάζει. Ακούμε τον αέρα που φυσάει τα βράδια, την βροχή που πέφτει μπροστά μας, τα κύματα της θάλασσας που καταλήγουν πάνω στα βράχια και το ξυπνητήρι δίπλα να μας θυμίσει ότι ξημέρωσε και πρέπει να ξυπνήσουμε.

Άρα, συνεχώς ακούμε. Εκπαιδευτήκαμε με ένα τρόπο να ακούμε και να «υπακούμε» σε όσα μας έχουν πει, σε όσα μας είπαν για να «μάθουμε». Η ακοή λοιπόν,  αυτή η αίσθησή μας συμβάλει και αυτή στο πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.

Μπορείς να φανταστείς ένα περιβάλλον χωρίς ήχους; Θα είναι σαν ταινία που έχουμε κατεβάσει τη φωνή. Έτσι λοιπόν, μεγαλώσαμε να ακούμε χωρίς να μπορούμε να επιλέξουμε αυτά που πραγματικά θέλουμε να ακούσουμε.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον έντονο και γεμάτο ήχους. Από φωνές, τραγούδια στη διαπασών, τσακωμοί, θόρυβοι από τον δρόμο, μια ξεχασμένη τηλεόραση να παίζει μόνη της στο σαλόνι και γενικώς υπήρχαν μέρες ασφυκτικά γεμάτες με ήχους από παντού.

Μια παύση παρακαλώ! Γίνεται να μην ακούσω τίποτα; Τα πάντα γεμίζουν συνεχώς με εξωτερικούς ήχους. Πού χώρος για να με αφουγκραστώ! Υπάρχει έστω λίγος χώρος και χρόνος για να με ακούσω;

Μπορώ απλά να κλείσω τα μάτια μου και να βρεθώ στο κενό; Εκεί δεν ακούω τίποτα που να έρχεται από έξω. Εκεί ακούω τον ήχο της σιωπής μου που γεμίζει κάθε εσωτερικό μου χώρο και με οδηγεί στην Πληρότητα. Στη σιωπή ακούς την εσωτερική σου φωνή να σου τραγουδάει.

Μην προσπαθήσεις να ακούσεις με το νου, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να ακούσεις. Απλά κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να αφεθείς. Άκου τον αέρα της αναπνοής σου, που περνάει απαλά και ταξιδεύει μέσα σου. Άκου τον ρυθμό της καρδιά σου που σου θυμίζει πόση ζωντάνια έχεις.

Άκου το αίμα που κυλάει στις φλέβες σου και νιώσε τη δύναμή σου. Άκουσε τον δικό σου ήχο να σου τραγουδάει και να σου φανερώνει την αλήθεια της προσωπικής σου πορείας.