Το κουράγιο να πούμε ''αντίο''

Έχουμε το θάρρος να πούμε “αντίο” στους ανθρώπους, τις σκέψεις και τις συνήθειες που μας κρατούν πίσω;  Πώς γίνεται νάχουμε  τόσα σχέδια , να τα ζούμε στο μυαλό μας και να μην τολμούμε να κάνουμε ένα βήμα για να γίνουν πραγματικότητα; Γιατί βρίσκουμε συνέχεια δικαιολογίες;

 

Γιατί προτιμούμε να στέλνουμε στο μέλλον τη λύση κάποιου προβλήματος ενώ αυτό τώρα μας πιέζει;

 

Μπορεί νάχουμε σκεφθεί πάνω από χίλιες φορές ότι:
ο σύντροφός μας μας σαμποτάρει συνεχώς,
ο εργοδότης μας μας καίει ανενδοίαστα,
η μητέρα μας κριτικάρει ασταμάτητα για το…καλό μας
η φίλη μας με τις υποδείξεις της δεν μας αφήνει σε χλωρό κλαρί.

 

Η παγίδα του “δεν μπορώ”.
Γιατί δεν μπορώ να φύγω από αυτή τη δουλειά αφού νιώθω τόσο δυσάρεστα;
Γιατί δεν μπορώ να φύγω από το πατρικό μου σπίτι;
Γιατί δεν μπορώ να χωρίσω, ενώ η σχέση μου έχει γίνει βασανιστική;
Γιατί οι φίλοι μου δεν με σέβονται κι εγώ δεν μπορώ να τους το πω;

 

Γιατί δεν κάνουμε το το πολυπόθητο βήμα;

Οι φαντασιακοί, παράλογοι φόβοι μας παραλύουν:
ο φόβος για το άγνωστο μέλλον, μήπως ανακαλύψουμε ότι τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Κρατιώμαστε γερά από ανθρώπους, συνήθειες, ρουτίνες που δεν θέλουμε να αλλάξουμε , αμφιβάλλουμε αν θα μας βγουν σε καλό.
Οι φόβοι δημιουργούν αρνητικές σκέψεις και αντιλήψεις , περιορίζουν τις επιλογές μας.
Ηχούν στα αυτιά μας αυτές οι επιτακτικές και συμμορφωτικές παροιμίες “μήπως πάμε για μαλλί και βγούμε …κουρεμένοι”, Η, “όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα”
Ο φόβος για το άγνωστο δεν έρχεται ποτέ με την μορφή δειλίας. Αντίθετα, εμφανίζεται με την μορφή σωφροσύνης, φορτωμένης με αρνητικούς χαρακτηρισμούς , όπως ανοησία, επιπολαιότητα, έλλειψη σοβαρότητας, φιλοτομαρισμός κλπ.
Και αν αυτούς τους φόβους τους μοιραστούμε με τους οικείους μας το πιθανότερο είναι να πάρουμε μια ακόμα πιο γερή δόση φόβου για τις πιθανές συνέπειες , τη λογική ή τον ρεαλισμό.

 

Το περιβάλλον
Ας είμαστε ειλικρινείς: το περιβάλλον μας είναι το Α και το Ω στις αποφάσεις μας και στις επιλογές μας:
Τί θα πει ο κόσμος;
Κι αν οι γονείς πληγωθούν; Αν πάθουν κάτι; Δεν πρέπει να τους ανταποδώσουμε όσα έκαναν για μας, προσφέροντάς τους χαρά και ηρεμία;
Μήπως χάσουμε φίλους;

 

Ενοχή και αυτοτιμωρία
ποτέ δεν θα ερωτευθώ ξανά,
πάντα θα είμαι μόνος/η,
έχασα για πάντα την μοναδική μου ευκαιρία,
ποτέ δεν θα νιώσω ευτυχία

 

Η ρουτίνα προσφέρει μέτρια ικανοποίηση
Οι περισσότεροι άνθρωποι παραμένουμε για καιρό στις δύσκολες συνθήκες ζωής γιατί πάντα βρίσκουμε ένα ποσοστό ικανοποίησης από την τρέχουσα δύσκολη κατάσταση. Ποτέ δεν είναι μια κατάσταση 100% άσχημη. Δυστυχώς θα χρειαστεί να χάσουμε αυτό το μικρό ποσοστό ικανοποίησης- πάντα έχουμε παράπλευρες απώλειες- όταν το συναίσθημά μας είναι συνεχώς πιο πολύ δυσφορικό και πιεσμένο, όταν η ψυχή μας διαμαρτύρεται πιο συχνά από το να χαίρεται τη δουλειά, τη ζωή και τις σχέσεις.

 

Οι άνθρωποι βιώνουμε την απώλεια πιο έντονα από το κέρδος. Γι αυτό και δεν ρισκάρουμε τις αλλαγές. Άλλωστε την απώλεια την βιώνουμε άμεσα, το κέρδος της αλλαγής καθυστερεί και τρομάζουμε στην ιδέα μήπως δεν συμβεί και ποτέ. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να ζούμε αδιέξοδες καταστάσεις.

 

Καμιά…διακήρυξη δεν μπορεί να ξεκινήσει να γίνεται πράξη όσο είμαστε γαντζωμένοι πάνω σε ανθρώπους, μέρη, συνήθειες και σκέψεις που στο παρελθόν αποδείχθηκαν περίτρανα ότι όχι μόνο έφεραν πόνο και κακή τύχη αλλά κάθε επόμενη μέρα ήταν το ίδιο δυσάρεστη με την προηγούμενη.

 

Ποιος είμαι στ΄αλήθεια και πού πάω;

Μπορεί οι περισσότεροι να είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι που κάνουμε συνηθισμένα πράγματα αλλά κάποια στιγμή ίσως χρειάζεται να υποβάλουμε στον εαυτό μας το συγκεκριμένο ερώτημα: «ποιός είμαι και πού πάω» ειδικά αν οι σκέψεις μας είναι αδιέξοδες, βιώνουμε σύγχυση ή όταν δεν δείχνει να έχουμε πολλές ελπίδες για να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους ή οι άλλοι γύρω μας.

Ισως χρειαστεί να ξαναδούμε πιο βαθιά το modus vivendi που δεν υπόσχεται ποιότητα. Για να το ανατρέψουμε μάλλον θα χρειαστεί αυτοπεποίθηση ,η υπομονή του γεωργού όταν καλλιεργεί ένα άγονο χωράφι: πρώτα κάνει μια βαθιά άρωση, απομακρύνει όλα τα ζιζάνια, φυτεύει και έχει την αισιοδοξία να απολαύσει μελλοντικά την συγκομιδή του κόπου και της υπομονής του.