Υπάρχουν που λες κάτι άνθρωποι που συνέχεια ταλαιπωρούν αναίτια τον εαυτό τους.Χωρίς να έχουν καταλάβει τον λόγο που κακοποιούν την ψυχή τους.
Επιλέγουν να υπονομεύσουν την καρδιά τους, επιλέγοντας μόνιμα τον δρόμο την λογικής.
Νομίσουν ότι όλος ο κόσμος περιφέρεται γύρω από τον άξονά τους.
Θεωρούν γύρω τους, τους υπόλοιπους σκάρτους.
Τα βάζουν με αυτούς που φαινομενικά τους πρόδωσαν, αλλά ουσιαστικά τους απάλλαξαν από το βαρίδι της παρουσίας τους.
Εναντιώνονται με όλους όσους τους απογοήτευσαν και αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών τους.
Θυμώνουν και ξεσπούν με όλους όσους τους παράτησαν και τους έκαναν να νιώσουν την απέραντη μοναξιά της κορυφής τους.
Και τελικά τιμώρησαν και εξακολουθούν να τιμωρούν τους εαυτούς τους.
Αναλώνουν συνέχεια το μυαλό τους σε τέτοιου είδους σκέψεις επιφανειακές και επιδερμικές.
Ξέχασαν όμως να κοιτάξουν μέσα τους.
Να στραφούν στον πραγματικό ένοχο και υπαίτιο της κατάστασης αυτής.
Να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, να τα παραδεχθούν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αντιληφθούν τις άστοχες προσπάθειες τους.
Όλοι αυτοί έχουν σκοπό και στόχο να αλλάξουν τον κόσμο.
Υπέρμαχοι του δικού τους θέλω μετατοπίζοντας της ευθύνες των λαθών τους μόνιμα στους άλλους.
Θεωρούν ιερό τους καθήκον να αλλάξουν τον έξω κόσμο και να τον φέρουν στα δικά τους νερά που θεωρούν φυσιολογικά.
Το θέμα όμως είναι πρώτον να αλλάξουν το μέσα τους.
Τον δικό τους κόσμο, τον εσωτερικό.
Και από εκεί ξεκινούν όλα.
Η εκκίνηση πρέπει να γίνει από τον τρόπο που εκείνοι σκέφτονται και ενεργούν.
Πρέπει να βρουν την έξοδο από τον λαβύρινθο του εαυτού τους.
Διότι αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου.
Οτιδήποτε άλλο θεωρείται αδόκιμο και άκρως εγωιστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου