Συγχρονικοτητα: Πως το Μυαλο δημιουργει Γεγονοτα

Συγχρονικοτητα: Είναι η εμπειρία δύο ή περισσοτέρων γεγονότων που είναι φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους και συμβαίνουν παράλληλα αποκαλύπτοντας ένα σημαντικό νόημα (στον παρατηρητή). Για να γίνουν αποδεκτά ως Συγχρονικοτητα, τα γεγονότα θα πρέπει να συμβούν σχεδόν ταυτόχρονα και τυχαία.

“ Η Συγχρονικοτητα είναι ο τρόπος του θεού για να παραμένει Ανώνυμος” ~ Albert Einstein

ΣΥΓΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ: Ο ΝΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Αν πιστεύετε πως η Συγχρονικοτητα είναι απλά σύμπτωση, τότε πιθανόν δεν έχετε διαβάσει τις απόψεις των ειδικών πάνω στο ζήτημα. Ο Διάσημος Ψυχοθεραπευτής Carl Gustav Jung θέσπισε τον όρο Συγχρονικοτητα για να εξηγήσει την ευθυγράμμιση των Συμπαντικών δυνάμεων με τις εμπειρίες του ατόμου.

Αυτές οι δυνάμεις εμφανίζονται ανά τους αιώνες σε πολλές Πνευματικές παραδόσεις ως «ροή» σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να βαδίζει ο ερευνητής. Κάτι τέτοιο συνήθως απαιτεί χρόνια πειθαρχημένου διαλογισμού, μελέτης, τυπικών ή και άλλων διαδικασιών για να περιηγηθεί το άτομο στο ταξίδι της αυτοπραγμάτωσης. Για μερικούς αυτό το ταξίδι είναι η ίδια η αναζήτηση του εσωτερικού εαυτού ενώ για άλλους είναι η υπέρτατη αναζήτηση της εξωτερικευμένης Πνευματικότητας.

Βέβαια στις αποκαλύψεις που επέρχονται διαπιστώνεις πως δεν υπάρχει ταξίδι, δεν υπάρχει εξήγηση για τα φαινόμενα. Μονάχα η γνώση που απλώς αποκαλύπτεται.Φαινόμενα που για τους περισσότερους εξηγούνται ως έννοιες και μεταφορές, λαμβάνουν αληθινή μορφή. Αρκετά Παραφυσικά φαινόμενα ξεδιπλώνονται μέσα από την διαδικασία με μόνη λογική σύνδεση τον παρατηρητή. Και η ανθρώπινη υπόστασή μας, μας κάνει να αναρωτιόμαστε « Τι σημαίνουν όλα αυτά;» Οι εξαιρετικές δυνατότητες όπως η προνόηση, η τηλεκίνηση και όλες γενικώς οι δυνάμεις Ψ πραγματώνονται μέσα από της έννοιες του πρώιμου χώρου. Ποιά είναι η σύνδεση όμως;

Στο βιβλίο του Jung “Συγχρονικοτητα” η υποκειμενική σημασία ενός γεγονότος αναφέρεται ώς το αίτιο της σύνδεσης. Χωρίς παρατηρητή (Ο Εαυτός μας) δεν υπάρχει Νους, δεν υπάρχει Συγχρονικοτητα, δεν υπάρχει νόημα. Οι σκέψεις συνδέονται με τα γεγονότα, το μυαλό συνδέεται με τις κινήσεις και την ύλη, δίχως σκοπό. Από που πηγάζει όμως η σκέψη ενός γεγονότος πριν καν αυτό συμβεί, και όλα τα παραψυχολογικά φανόμενα ; Από την στιγμή που οι επιστήμονες δεν ασπάζονται τις λειτουργίες του Νου ως αιτία τότε ποιά είναι η πηγή προέλευσης;

Ο Φυσικός Dr. William Tiller προτείνει πως αυτό που λείπει από την εξίσωση είναι η Συνειδητότητα. Είναι ο ενωτικός παράγοντας όλων αυτών των μεμονομένων στοιχείων. Ο Bohm αναφέρει πως υπάρχει μία κρυφή παράμετρος που αποκλείει την σχετικότητα αλλά και τη Κβαντική Μηχανική ως μοναδικές αιτίες. Ο Bohm αναφέρει πως υπάρχει μία κρυφή παράμετρος που υποδεικνύει πως η σχετικότητα αλλά και η Κβαντική Μηχανική δεν θα έπρεπε να γίνονται αποδεκτές ως οι απόλυτες πηγές της διαδικασίας.

Ξεκινά θεωρητικά έξω από τον δικό μας χωροχρόνο μέσα στην ροή όπου ενυπάρχει ολόκληρη η γνώση και σχηματίζεται η φυσική μας πραγματικότητα. Στην συνέχεια ξεδιπλώνεται μέσα στην διάστασή μας μονάχα για να ενσωματωθεί ξανά σε αυτή την «ροή». Η παραπάνω διαδικασία περιγράφεται από την Θεωρία του David Bohms “the implicate order”. Βέβαια πριν τον όρο Συγχρονικοτητα η αρχαία Ανθρωπότητα χρησιμοποίησε για να περιγράψει την διαδικασία λέξεις όπως «Συμπάθεια», «Αρμονία», και «Ενότητα».

Τον τέταρτο Αιώνα Π.Χ ο Έλληνας Φιλόσοφος Ηράκλειτος αντιμετώπιζε όλα τα πράγματα ως αλληλοεπιδρώμενα, θεωρόντας πως τίποτα δεν είναι απομονωμένο και πως όλα μα όλα σχετίζονται και συνδέονται μεταξύ τους. Ο Ιπποκράτης παρομοίως θεωρούσε πως «Υπάρχει μονάχ μία κοινή ροή, μία κοινή Ανάσα. Όλα βρίσκονται σε Συμπάθεια». Ένας δεσμός – ακόμα και στα ανόργανα όντα ή καταστάσεις. Μία μορφή «Ανιμισμού» ή η πεποίθηση πως το σύνολο της ύλης έχει Συνειδητότητα.

Ο Jung ενδιαφερόταν πάρα πολύ για τις παραφυσικές εμπειρίες και την παραψυχολογία. Ο Νομπελίστας Wolfgang Pauli εργαζόταν μαζί του και επιχειρούσαν να βιώσουν καταστάσεις τηλεκίνησης ,και άθελά του προκαλούσε καταστροφές στον εξοπλισμό όταν βρισκόταν τριγύρω. Αστειευόταν συχνά για το φαινόμενο αυτό αλλά οι άλλοι επιστήμονες είχαν τον φόβο για την παρουσία του στα πειράματα καθώς πίστευαν πως εκείνος ήταν η αιτία των καταστροφών. Κάτι τέτοιο είναι γνωστό στην Φυσική ως «Φαινόμενο Pauli»

Οι δύο τους βοήθησαν στην απαρχή του τομέα της έρευνας της Παραψυχολογίας. Και άλλοι επιστήμονες που ερεύνησαν μή υλική – παράδοξη επιστήμη ανέπτυξαν επίσης τον τομέα αυτό μέσα από την ίδια φύση της δουλειάς τους. Η Εργασία του Pauli στην Κβαντική Φυσική επηρρέασε αρκετά τον τρόπο που σκεφτόμαστε την ίδια την ύλη σήμερα.Ένα καλό παράδειγμα έρευνας που βοήθησε στην εξέλιξη αυτή είναι τα Μορφικά Πεδία του Rupert Sheldrake που μας δείχνουν τον τρόπο που τα πεδία αυτά δημιουργούν σχέσεις. Το Holographic Universe του Michael Talbot υποθέτει επίσης πως υπάρχουν άλλες παράμετροι πίσω από την υλική και την προσωρινή πραγματικότητα.

Η Συνειδητοτητα δεν μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως υπάρχει έξω από τον Νου, ίσως στα Ακασικά Πεδία. Τα Πεδία Ψ, η ροή, είναι όλα διαστάσεις που συνδέονται μεταξύ τους με αδιευκρίνηστες σχέσεις μέσα από τις οποίες διαπιστώνεται πως η Συνειδητότητα και η ύλη είναι δύο πτυχές του ίδιου πράγματος.

Και αυτό ενδυναμώνεται από την συνήθεια του κόσμου από τις απαρχές του, να αναγνωρίζει την ύπαρξη μίας ανώτερης Διάνοιας. Το Πνεύμα, ο Θεός, η Θεά, η Σοφία, ο Δημιουργός, το Όλον. Οι μεγαλύτεροι επιστήμονες της ιστορίας έφτασαν στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα. Ο Αινστάιν είπε κάποτε: «Οποιοσδήποτε εμπλέκεται ενεργά στην αναζήτηση της Επιστήμης πείθεται πως ένα πνεύμα εκπορεύει τους Φυσικούς Νόμους του Σύμπαντος. Ένα πνεύμα απέιρως ανώτερο από εκείνο του ανθρώπου». Ο Max Planck, πατέρας της Κβαντικής Φυσικής είπε επίσης: «Ολόκληρη η Ύλη προέρχεται και υπάρχει, μονάχα λόγω της αξίας μίας δύναμης. Οφείλουμε να υποθέσουμε πως αυτή η δύναμη είναι η ύπαρξη ενός Συνειδητού και Ευφυή Νου..Αυτός ο Νους είναι το Matrix ολόκληρης της Ύλης…» Ο Isaac Newton πίστευε πως το Σύμπαν ήταν Μηχανικό, τέθηκε σε κίνηση από τον θεό και λειτουργεί έτσι έκτοτε. Το κοινό στοιχείο σε αυτές τις θεωρίες είναι η πεποίθηση πως η σκέψεις μας μπορούν να αλλάξουν τον εξωτερικό κόσμο σε σχέση με εμάς. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί μέσα σε αυτή την ροή του πεδίου της πηγής της γνώσης. Είμαστε απλά ένα μέρος της διαδικασίας.