Η ασθένεια ως ορισμός

Συχνά, οι άνθρωποι, όχι όταν αντιλαμβάνονται κάποιο άκρως αρνητικό συμβάν στη ζωή τους, αλλά όταν έχει ήδη γίνει αντιληπτό, όταν έχουν ήδη αντιδράσει φοβικά δοκιμάζοντας τις όποιες προτροπές του συστήματος ως μεθόδους αντιμετώπισης ή θεραπείας, όταν έχουν ήδη απογοητευτεί από τα αποτελέσματα και χρειάζονται κάποιο «θαύμα» («εναλλακτικές μεθόδους» τις λένε), να λειτουργήσει θεραπευτικά και λυτρωτικά.

Έχουμε εκπαιδευτεί να αγνοούμε ότι αυτό μπορεί να υπάρξει ΜΟΝΟ μέσα από εμάς τους ίδιους, ό,τι κι αν συμβαίνει ή επιτυγχάνουμε σε φυσικό επίπεδο. Μπορεί δηλαδή να βρεθεί ο σοφός, ο θεραπευτής, ο θαυματοποιός που θα μας απαλλάξει από το σύμπτωμα, την ασθένεια, την απώλεια. Όμως, αυτό από μόνο του, δεν μετακινεί τη συνείδηση, δεν προσφέρει γνώση, σοφία και ολιστική θεραπεία, σε καμία περίπτωση.

Η ιστορία μα και η ίδια η ζωή μας αποδεικνύει το παραπάνω… εκεί που αρχίζουμε να μπερδευόμαστε (γιατί έχουμε διασπασμένη αντίληψη) είναι όταν τα συμπτώματα αλλάζουν, νέες ασθένειες ή συμπτώματα εμφανίζονται, που αποσπούν τον γραμμικό νου, από την αρχή, σε νέες φοβικές αντιδράσεις.

Τα πιο συχνά ερωτήματα/ζητούμενα αφορούν ασθένειες ή σύνδρομα, ενώ ακολουθούν τα θέματα σχέσεων, που είναι τα δυο πιο έντονα θέματα και τομείς της ζωής που βασανίζουν τους ανθρώπους και τους κάνουν δυστυχείς. Καρκίνος, επιληψία, κατάθλιψη, χωρισμοί, θάνατος κλπ… όλα όσα έχουμε ορίσει ως ανίατα, τραγικά και άκρως σοβαρά, στην γραμμικότητα της πραγματικότητάς μας.

Όμως, κάθε φορά, οι απαντήσεις είναι ίδιες…

Δεν υπάρχει "ασθένεια", υπάρχει ο ατομικός, μοναδικός ασθενής, που διαφέρει από οποιονδήποτε άλλον.

Δεν υπάρχουν κανόνες που μπορούν δυο άνθρωποι να ακολουθήσουν με τον ίδιο τρόπο, ως οδηγό μίμησης και ασυνείδητης, αυτοματοποιημένης πρακτικής.

Δεν υπάρχουν διαγνώσεις έξω από τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου.

Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις, θεραπείες, τρόποι αντιμετώπισης που να αποκλείουν όλους τους τομείς της ζωής, όλους τους ρόλους, διάφορα επίπεδα αντίληψης και τη σύνθεση όλων αυτών σε μια καθαρή, διευρυμένη αντίληψη της ουσίας της πραγματικότητας.

Δεν υπάρχουν θαύματα πέρα από εκείνα που ΕΜΕΙΣ μπορούμε να αντιληφθούμε, να εκτιμήσουμε και να συνδημιουργήσουμε συνειδητά στη ζωή μας.

Δεν υπάρχουν μάγοι που είναι ανεξάρτητοι από τη δική μας βούληση και συμμετοχή.

Μετά από όλα αυτά (που γνωρίζω, δεν γίνονται αντιληπτά αμέσως ή αυτόματα, αλλά αφορούν «δουλειά»: πειθαρχία, θέληση, αφοσίωση), ο κάθε άνθρωπος, η κάθε περίπτωση, το κάθε εδώ και τώρα, είναι για μένα, κάθε φορά διαφορετικό. 

Μέσα από αυτή τη διαφοποιημένη θέαση, μπορούμε έπειτα, να αρχίσουμε να συζητάμε βαθύτερα και σφαιρικότερα την δική μας ευθύνη για το τι ενισχύουμε ασυνείδητα με τις πεποιθήσεις μας, μπορούμε να κατανοήσουμε και να αντιστρέψουμε τις έννοιες, μπορούμε να εκφράσουμε και να εκδηλώσουμε τη συνειδητή βούλησή μας στη συμμετοχή της υγείας, της ευτυχίας, της αφθονίας. Μόνο έτσι θεραπεύουμε τη ζωή μας, απαλλάσσοουμε το νου μας από επιπρόσθετα, φτιαχτά βάρη, ενώ συνδεόμαστε συνθέτοντας τα ασύνδετα κομμάτια μας, που σκιάζουν την αλήθεια.