Πέτρες βυθισμένες στην αγκαλιά της γης και ερημιά. Αγρια χόρτα αγκαλιάζουν ό'τι απέμεινε από το Ιερό... Γκρίζο και πράσινο. Κανένα χρώμα. Τίποτα μάλλον δεν επιτρέπεται να θυμίζει τα χρόνια των Παλαιών. Παρά μόνο τα ερείπια στέκονται για να υπενθυμίζουν,σε όσους τολμήσουν να αναζητήσουν τα ειωθότα των προγόνων τους. Το τι πρόκειται να συμβεί στην δική τους γενιά. Τελικά ο κόσμος μου τελείωσε. Χάθηκε από τη μνήμη του κόσμου, θυσία στο όνομα της αγάπης. Στο θεό της... Σε αυτές τις κολόνες μπορώ ακόμα να ακούσω τους ύμνους. Θα έλεγα, ότι μπορώ να ακούσω την μουσική του Χρυσολύρη. Όπως τότε που το θαμπό μου βλέμμα από την λάμψη της φλόγας του τριπόδου γύριζε προς τον Ήλιο, αναζητώντας την πηγή των πάντων. Τα βουνά δεν μου μιλάνε πια και τα δέντρα φαίνεται να τίναξαν από μέσα τους τις νύμφες. Θέλω να φωνάξω...μα τι να πω; Δεν υπαρχουν αφτιά για το δίκαιο πλέον.
Μέσα σε αυτή την γωνιά των Φαιδριάδων ακούστηκε η φωνή των Θεών δια στόματος θνητών. Σε αυτά τα οικοδομήματα λατρεύτηκαν ο Κόσμος και ο Ανθρωπος. Εδώ προσέτρεξαν και οι ευσεβείς και οι κακεντρεχείς. Σε τούτα τα χώματα έστεκε το Βάθρο ενός ολόκληρου κόσμου. Από εδώ ξεκινούσαν οι αλλάγες... Και τώρα το Βάθρο έγινε Βάραθρο και κατάπιε μια ολόκληρη εποχή. Ο πέλεκης και το φαρμάκι του ανόσιου αποστόλου του σκοταδιού κατέστρεψαν ο μεν πέλεκης το ίδιο το Ιερό, το δε φαρμάκι το μυαλό και τις ψυχές των Ελλήνων.
Για να σε μείνουν εσένα, ευσεβή μου φίλε,ο πόνος και μια πικρία, και εσένα, σκοτινέ δυναστή, το μίσος και η αποστροφή. Σε σένα λοιπόν, ευσεβή μου φίλε,έχω να πω τα εξείς: Σου δίδαξαν ότι το μαντείο ερήμωσε από τους σεισμούς και τα νέα ήθη. Μα Δεν Ερήμωσε, αλλά Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Α Φ Η Κ Ε . Μεθοδικά και με τέχνη. Σου είπαν ότι εδώ λατρευόταν η δεισιδαιμονία. Έχω να σου πω ότι εδώ τιμήθηκαν η φύση και ο άνθρωπος, και το κάθε τι υπαρκτό.
Ότι σχετίζεται με τον άνθρωπο αλλά και με ότι ο ανθρωπος μπορεί να σχετιστεί. Σου είπαν ότι εδώ βασίλεψε η διαφθορά των ιερέων. Εγώ θα σου πω ότι στα λένε αυτά κάποιοι που ξέρουν πολύ καλά από δαύτη. Στο Μαντείο δεν ακούστηκαν τα μελλούμενα. Ακούστηκε η φωνή της Λογικής. Αυτή που όποιος την κατέχει,ανθρωπος η Θεός, μπορεί και να συμβουλέψει. Στα λεγόμενα αυτά του σκοταδιού να αντιτάξεις τη λογική σου.
Να κατέλθεις στο βάθος της Συνειδησής σου,σε εκείνη την πηγή του Θεού μέσα σου, και να γνωρίσεις την αλήθεια της ίδιας σου της φύσης. Να ακούσεις την μάνα σου,την Γη! Ακόμα και αν την Πυθία την σίγησε ο στρατός της "αγάπης", ο Απόλλων στέκει εκεί συνεχώς από πάνω σου. Και η φωνή του ακούγεται όταν παίζεις τις φωτινές χορδές του. Τις ακτίνες του... Και φύγε από το σκοτάδι. Εδώ, στα χαλάσματα του ναού του Φωτός, τους Θεούς μπορείς να ακούσεις!...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου