Το εγώ είναι ένα είδος ύπνου, μέσα στο οποίο μπορείς να ηττηθείς

Στην Ιαπωνία, μία από τις βασικές διδασκαλίες όλων των πολεμικών τεχνών είναι πως όταν μάχεσαι με κάποιον, δεν τίθεται ζήτημα προσωπικής εχθρότητας. Αν είναι προσωπικό, τότε έχεις ήδη ηττηθεί προκαταβολικά, επειδή βασίζεται στο εγώ και τότε πέφτεις στο κατώτερο επίπεδο.

Στην τέχνη του τζούντο, όποιος αποδείξει την τέχνη του τζούντο ανώτερη, εκείνος είναι ο νικητής. Δεν είναι ο άνθρωπος, είναι η τέχνη εκείνη που νικάει. Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να θυμάσαι τον εαυτό σου και τη νίκη σου, επειδή εκείνη θα είναι η στιγμή της ήττας σου.

Κι αυτό έχει συμβεί πολλές φορές και δεν μπορεί να το καταλάβει κανένας άλλος εκτός από εκείνον που έχει καταλάβει την όλη παράδοση της Ανατολής. Μερικές φορές υπάρχουν δύο εξ ίσου μη εγωιστές μαχητές. Τότε δεν κερδίζει κανένας. Η μάχη συνεχίζεται για μέρες και το τέλος αναβάλλεται συνεχώς; χωρίς να κερδίζει κανένας. Κάθε μέρα έρχονται και υποκλίνονται ο ένας στον άλλον με μεγάλη χαρά, με μεγάλο σεβασμό. Στην πραγματικότητα, ο ένας τιμάει τον άλλον, θεωρώντας ότι και μόνο το να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν τέτοιο μαχητή, είναι ήδη μεγάλη τιμή. Και η μάχη συνεχίζεται.

Το εγώ είναι ένα είδος ύπνου, μέσα στο οποίο μπορείς να ηττηθείς. Για μια στιγμή, μπαίνει μια σκέψη κι αυτό είναι το τέλος σου. Η τέχνη του τζούντο, του ζίου ζίτσου, του αϊκίντο είναι όμοιες στη βάση τούς. Και η βάση τους είναι το ότι όταν μάχεσαι, εσύ δεν πρέπει να βρίσκεσαι εκεί. Πρέπει να είσαι απολύτως απών. Τότε κανένα σπαθί δεν μπορεί να σε κόψει. Κι αν δεις δύο τέτοιους ξιφομάχους να μάχονται, είναι κάτι καταπληκτικό…

Κάποτε είχα ένα φίλο, τον Τσαντσάλ Σινγκ, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί στις πολεμικές τέχνες στην Ιαπωνία. Είχε ανοίξει μια σχολή πολεμικών τεχνών και πότε-πότε συνήθιζε να μας δείχνει μερικά πράγματα, έτσι για γούστο. Κάποτε μου είπε: «Στην Ιαπωνία, έχουν μια συγκεκριμένη εκπαίδευση για τη φωνή. Αν κάποιος σου επιτεθεί με σπαθί κι εσύ δεν έχεις κανένα όπλο, κάνεις απλώς έναν συγκεκριμένο ήχο κι αμέσως το σπαθί θα πέσει από το χέρι του.»

«Αυτό μοιάζει πολύ ενδιαφέρον!» Είπα. «Έχω ένα φίλο παλαιστή. Δεν ξέρει από σπαθιά, μπορεί όμως με ένα κοντάρι να σου κόψει το κεφάλι.» Ο Τσαντσάλ δέχθηκε να αγωνιστεί με τον παλαιστή. Πήγα λοιπόν και τον βρήκα και του είπα τι έλεγε ο Τσαντσάλ για το συγκεκριμένο ήχο που ήξερε: Ο παλαιστής είπε: «Δεν θα προλάβει! Εγώ θα του ανοίξω το κεφάλι στα δύο. Με ένα χτύπημα, θα τον τσακίσω.»

Ο παλαιστής ήταν δυνατός κι όταν πήγε να χτυπήσει τον Τσαντσάλ, τη στιγμή που σήκωσε το χέρι του να τον χτυπήσει, ο Τσαντσάλ Σινγκ έβγαλε μια κραυγή και το κοντάρι έπεσε από το χέρι του παλαιστή, λες και η καρδιά του είχε σταματήσει να χτυπάει! Ό,τι κι αν συνέβη, το χέρι του έχασε όλη του τη δύναμη. Απλώς με έναν ήχο!

Είπα: «Πώς κάνεις αυτόν τον ήχο;»

Ο Τσαντσάλ Σινγκ είπε: «Τον ήχο τον μαθαίνεις εύκολα. Το πιο δύσκολο είναι το να μην βρίσκεσαι εσύ εκεί. Στα τρία χρόνια που ήμουν στην Ιαπωνία, οτιδήποτε άλλο έμαθα, ήταν απλό. Μόνο αυτό ήταν μπελάς – το να μη βρίσκομαι εγώ εκεί. Κι όταν κάποιος πρόκειται να σου ανοίξει το κεφάλι στα δύο, τότε είναι απολύτως απαραίτητο να βρίσκεσαι εκεί! Ακόμη όμως και σε μια τέτοια στιγμή, εσύ δεν πρέπει να βρίσκεσαι εκεί – μόνο ο ήχος, χωρίς καθόλου εγώ πίσω του.

Ξαφνικά, ο άνθρωπος θα ξεχάσει τι έκανε. Θα τα χάσει τελείως. Δεν θα έχει επίγνωση ούτε του τι κάνει ούτε του γιατί το κάνει. Θα του πάρει λίγη ώρα για να συνέλθει. Απλώς το εγώ σου πρέπει να είναι απόν. Εκείνη η απουσία δημιουργεί μια συγκεκριμένη αλλαγή στο νου του ανθρώπου, μια διάλειψη, μια ξαφνική διάλειψη.» Αν όμως και οι δύο άνθρωποι είναι χωρίς εγώ, τότε είναι δύσκολο.

Τότε συμβαίνει ένα παράξενο πράγμα, που είναι καθημερινότητα στην Ιαπωνία: Πριν ακόμα σηκώσεις το σπαθί σου για να χτυπήσεις τον άλλο άνθρωπο, το σπαθί του άλλου ανθρώπου είναι έτοιμο να αμυνθεί. Δεν σηκώνεται αφού το σηκώσεις εσύ, όχι, αλλά πριν ακόμα προλάβεις να κινηθείς. Είναι σαν μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, όταν σκέφτεσαι να κινηθείς, πριν το χέρι, σου κάνει την κίνηση, η σκέψη να έχει φτάσει στον άνθρωπο και είναι έτοιμος να αμυνθεί.

Αυτό όμως συμβαίνει μόνο αν εσύ είσαι απών. Τότε το σπαθί σου δεν είναι διαχωρισμένο από εσένα. Εσύ δεν κάνεις τίποτα. Απλώς είσαι εκεί, χωρίς καθόλου εγώ και επιτρέπεις στα πράγματα να συμβούν. Αν όμως και οι δύο είναι χωρίς εγώ, τότε αυτό μπορεί να συνεχίζεται επί μέρες. Κανένας δεν μπορεί ούτε να χτυπήσει ούτε να γρατσουνίσει τον άλλο άνθρωπο.

Αυτό δεν είναι ούτε το επίπεδο του ενστίκτου ούτε το επίπεδο της νόησης. Αυτό είναι το τρίτο επίπεδο, της διαίσθησης. Όπως μπορεί να συμβεί με τα σπαθιά ή με την πάλη, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την ευφυΐα στο τρίτο επίπεδο.

ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ, ένα κβαντικό άλμα πέρα από τη λογική μέσα στη συμπαντική αλήθεια!