Πάνω απ’ όλα μαθαίνουν να μαθαίνουν!

Γύρω από εκείνον ήταν συγκεντρωμένοι σαν ζωηρό μελίσσι οι μαθητές του. Κάποιος, ένας νεαρός που μοιραζόταν την ίδια λάμψη στα μάτια, του είπε:

«Δάσκαλε, κοίταξα ξανά τα σχέδιά μου και έκανα κάποιες διορθώσεις στις αναλογίες. Τώρα νομίζω ότι έχω υπολογίσει σωστά και με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια τις αποστάσεις που χωρίζουν τη Γη από τον Ήλιο και τη Σελήνη».

«Νομίζω, Αναξίμανδρε, ότι δε θα έχεις πέσει έξω στους υπολογισμούς σου. Μπορείς, λοιπόν, να μας τους παρουσιάσεις αύριο, την ώρα που θα μελετάμε αστρονομία», του αποκρίθηκε ο Θαλής.

Ο Μέλισσος δεν μπόρεσε να μη θαυμάσει το δάσκαλο και το μαθητή, που από εκείνη τη μικρή γωνία του σύμπαντος κατόρθωναν ήδη να μετρούν τις αποστάσεις ανάμεσα στη Γη και στη Σελήνη, στη Γη και στον Ήλιο…

Τότε ο Θαλής είδε το Μέλισσο, που στεκόταν λίγο παράμερα από τους μαθητές του και παρακολουθούσε.

«Φίλε μου, τι κάνεις;» τον ρώτησε αμέσως πηγαίνοντας προς το μέρος του. «Πάει πολύς καιρός!»

«Όμως, Θαλή, δε σε λησμονώ ποτέ. Όχι ύστερα από εκείνο που συνέβη τότε…»
«Είναι πολύ ωραία εδώ, στη Σχολή σου, Θαλή!» είπε με θαυμασμό ο Μέλισσος. «Tόσοι νέοι μαθητές που, όπως κι εσύ, αποζητούν τη γνώση για τη γνώση. Και μαθαίνουν τόσα πράγματα, για την αστρονομία, για τα μαθηματικά, ακόμα και για το πώς πρέπει να κυβερνιούνται οι πολιτείες»

«Πάνω απ’ όλα μαθαίνουν να μαθαίνουν!» είπε ο Θαλής
«Μαθαίνουν και να αποζητούν τη γνώση και να την κατακτούν βήμα βήμα», πρόσθεσε ο Μέλισσος και συνέχισε: «Όπως εκείνος ο αλλοτινός Οδυσσέας είχε την Ιθάκη του, έτσι και για τους νέους που έρχονται εδώ η Ιθάκη είναι η , γνώση. Εγώ, βλέπεις, Θαλή, είμαι ταξιδιώτης και από αυτή τη σκοπιά τα βλέπω τα πράγματα».

«Έτσι είναι, Μέλισσε», αποκρίθηκε ο Θαλής.

Κι έπειτα πρόσθεσε: «Να, βλέπεις εκείνον το νέο εκεί πέρα; Τον λένε Αναξίμανδρο και είναι εδώ και τρία χρόνια περίπου μαθητής μου. Ήδη ανακάλυψε σπουδαία πράγματα κι έχει αναπτύξει μια δική του θεωρία… Ξέρεις τι υποστηρίζει; Ότι έχει δίκιο ο Όμηρος να λέει πως η ζωή γεννήθηκε στη θάλασσα. Ο Αναξίμανδρος όμως προχωρεί ακόμα περισσότερο και υποστηρίζει πως ο μακρινός πρόγονος όλων των ανθρώπων ήταν ένα υδρόβιο ζώο, κάποιο είδος ψαριού. Και ότι στο πέρασμα πολλών, αναρίθμητων, χιλιάδων χρόνων αυτό το θαλάσσιο ζώο βγήκε στη στεριά και σιγά σιγά συνήθισε να ζει σε αυτή κι έγινε το πρώτο στεριανό ζώο. Και από το πρώτο αυτό στεριανό ζώο προέρχονται όλα τα όντα που ζουν σήμερα στη στεριά και, βέβαια, κι εμείς οι άνθρωποι μαζί…

Α, να το θυμάσαι το όνομα του Αναξίμανδρου, Μέλισσε. Είναι ήδη σοφός, κι ας είναι τόσο νέος. Κάποια μέρα ελπίζω να με διαδεχτεί εδώ, στη Σχολή μου».

ο Μέλισσος σώπασε για λίγο συλλογισμένος. Έπειτα είπε:

«Παράξενα μου φαίνονται όλα αυτά που μου λες, Θαλή. Αλλά, βέβαια, γι’ αυτό σε λένε σοφό, και πιστεύω κι εγώ πως είσαι. Και αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ. Ήρθα για τη σοφία σου, Θαλή».

«Εγώ, Μέλισσε», αποκρίθηκε ο Θαλής, «δεν είπα ποτέ σοφό τον εαυτό μου. Έτσι με είπαν άλλοι. Όμως εγώ γνωρίζω πως είναι δύσκολη για τους ανθρώπους η σοφία και συχνά συμβαίνει όσο πιο κοντά της νομίζει κάποιος ότι βρίσκεται τόσο πιο πολύ αυτή να του ξεφεύγει και να ξεμακραίνει».