Τόσες φορές έχουμε ακούσει ότι ο έρωτας περνάει. Και περνάει. Υπάρχει τρόπος. Όμως καταρχάς, τι είναι έρωτας;Ανεξαρτήτως ηλικίας, καταστάσεων, διάθεσης, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι των οποίων οι χημείες ταιριάζουν. Αυτό γίνεται κατευθείαν αντιληπτό, παρόλα αυτά δεν είναι συνειδητό, απλά συμβαίνει. Και για να συμβεί, χρειάζεται να υπάρχουν δύο σε αυτό.
Όταν συναντάς αυτούς τους ανθρώπους, στην αρχή, τα λόγια δεν έχουν τόσο νόημα, όσο τα βλέμματα, η έλξη που σε σπρώχνει όλο και πιο κοντά τους, οι δυνατοί χτύποι της καρδιάς, ο ηλεκτρισμός στο άγγιγμα, η ανάγκη για οπτική επαφή, η ευχάριστη διάθεση που δημιουργείται, τα αισθήματα ζήλιας αν νιώσεις απειλή, οι αδέξιες κινήσεις, οι αμήχανες φράσεις που προσπαθείς να συντάξεις, οι εκφράσεις του προσώπου σου που σίγουρα είναι αστείες, η αίσθηση ότι όλα γύρω σου είναι όμορφα, τα χρώματα, οι μυρωδιές, η μουσική, και τόσα ακόμα πράγματα.
Μπορεί στην αρχή να τρομάξεις με αυτό που σου συμβαίνει, να φοβηθείς μην τυχόν και την «ξαναπατήσεις» όμως παρόλα αυτά, συνεχίζεις. Στην ουσία, επιλέγεις να συνεχίσεις χωρίς όμως να έχεις άλλη επιλογή (μην προσπαθήσεις να βρεις λογική σε αυτό που μόλις έγραψα, δε βοηθάει το θέμα το ίδιο, δε φταίω εγώ).
Στη συνέχεια, η προσπάθεια να τον ξαναδείς, να τον ακούσεις, να περάσετε ωραία, να γελάσετε, να τον αγγίξεις, να τον σκέφτεσαι μέχρι να τον ξαναδείς. Να νιώθεις λες και τον ήξερες χρόνια, να συμπληρώνει αυτός τις αμήχανες εκείνες φράσεις, κι εσύ το ίδιο, να σου αρέσει να είσαι μαζί του και να νιώθεις πως αρέσει και σε αυτόν.
Έπειτα να τον σκέφτεσαι συνέχεια μέχρι να τον ξαναδείς κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν η σωματική επαφή έχει να δώσει πολλά παραπάνω σ? αυτό που ήδη νιώθεις, όμως και χωρίς αυτήν, είναι βέβαιο πως με τέτοια χημεία τα σώματά σας θα κουμπώνουν λες και είναι δύο διπλανά κομμάτια παζλ. Το άγγιγμα, η αγκαλιά, τα χάδια, ο χορός, όλα συγχρονίζονται πλήρως. Οι κινήσεις είναι αλληλοσυμπληρούμενες και ο χώρος που δεν καλύπτεται από τον έναν, ταιριάζει επακριβώς στο χώρο που καλύπτει ο άλλος. Αυτό είναι μαγικό, διότι ενώ είναι συναισθηματικό, εκδηλώνεται πρακτικά, υπαρκτά στο χώρο.
Δε νομίζω πως υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από αυτό που νιώθουν δύο ερωτευμένοι. Μπορούν, μέσω του έρωτά τους, ο καθένας μόνος του, να κυριαρχήσουν το σύμπαν. Νιώθουν τόσο ζωντανοί, που είναι σίγουροι, ο καθένας μόνος του, πως μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορούν να ασχολούνται με πολλά και διαφορετικά πράγματα, να κάνουν καινούρια σχέδια, να ονειρεύονται, να νιώθουν τρομερή αυτοπεποίθηση, να επαναπροσδιορίζουν τα πιστεύω τους, να κάνουν βήματα που φοβόντουσαν να κάνουν πριν, να σκέφτονται όλη μέρα, και αν χρειαστεί, να μην κοιμούνται το βράδυ.
Δεν τους πειράζει. Νιώθουν σα να ξαναγεννιούνται, γίνονται παιδιά, τους κυριεύει η θετική ενέργεια. Είναι αχόρταγοι, ανυπόμονοι, ζητάνε, διεκδικούν μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν. Φέρονται σαν κακομαθημένα, κακομαθαίνοντας παράλληλα αυτόν που έχουν ερωτευτεί. Ακούγονται «συγγνώμη» από ανθρώπους που την έχουν ζητήσει ελάχιστες φορές στη ζωή τους. Ξεπερνιούνται εμπόδια τα οποία κάποτε φαίνονταν πρακτικά πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν. Οι ερωτευμένοι κάνουν πράγματα τα οποία μέχρι χτες ορκίζονταν ότι δε θα έκαναν ποτέ.
Έχουν ήδη αλλάξει, όμως δεν ξέρουν το πώς και το γιατί. Για την ακρίβεια, δεν τους ενδιαφέρει ούτε το πώς, ούτε το γιατί. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο περισσότερο τους αρέσει και θέλουν κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο.
Ο λόγος για τον οποίο έγραψα τα παραπάνω είναι για να αιτιολογήσω το ότι ο έρωτας θέλει δύο. Απαιτεί διαδραστικότητα, και αν αυτή δεν υπάρχει, δεν μπορείς να έχεις αυτά τα συναισθήματα. Αν λοιπόν τα έχεις νιώσει, να είσαι σίγουρος πως τα έχει νιώσει και ο άλλος, πως αυτός που ερωτεύτηκες, σε ερωτεύτηκε επίσης. Δε χρειάζεται να το έχετε πει, εξάλλου τα λόγια, όπως ακριβώς και η λογική, δεν έχουν κανένα νόημα στον έρωτα.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι ερωτευμένοι είναι τελικά μαζί. Συνεχίζουν τον έρωτά τους μέσα σε κάτι που το ονομάζουν «σχέση». Όλα αυτά τα περίεργα συναισθήματα της εξερεύνησης του αγνώστου (των εσωτερικών διεργασιών αλλά και της προσωπικότητας του ατόμου που τους ελκύει ερωτικά) ξεθυμαίνουν με τον καιρό, και τη θέση τους παίρνουν άλλα συναισθήματα, όπως αμοιβαιότητα, ασφάλεια, κάλυψη κενού, αγάπη.
Λαμβάνονται αποφάσεις για συμπόρευση στην καθημερινότητα που ονομάζουμε ζωή. Ο έρωτας περνάει, αφήνει το στίγμα του και με τον καιρό οι ερωτευμένοι ενηλικιώνονται συναισθηματικά και εξελίσσουν αυτό που ένιωθαν σε κάτι καινούριο. Συμβαίνει αρκετά συχνά, όμως ο έρωτας περνάει.
Κάποιες άλλες φορές, οι ερωτευμένοι τελικά δεν ακολουθούν κοινή πορεία.
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί και πολύ διαφορετικοί σε κάθε περίπτωση (καταστάσεις, ψυχολογία, βιώματα, προτεραιότητες, διαθεσιμότητα κλπ) όμως το αποτέλεσμα είναι αυτό που έχει σημασία, το ότι δηλαδή δε θα υπάρχει κοινή πορεία μεταξύ των ερωτευμένων (πόσο σκληρό, ακόμα και να το γράφεις).
Η σκέψη αυτή στο μυαλό του ερωτευμένου, τον κάνει να πεθαίνει για λίγο. Συνήθως αυτό δεν είναι κοινή απόφαση. Αυτό και μόνο το γεγονός κάνει τον έναν από τους δύο, αυτόν που ήθελε περισσότερο, να πληγώνεται ακόμα πιο πολύ. Πως είναι δυνατόν να μην μπορείς να πάρεις μια κοινή απόφαση με κάποιον που έχεις φανταστεί κοινή πορεία μαζί του; Πως είναι δυνατόν να σταματήσεις ξαφνικά να είσαι ερωτευμένος όταν νιώθεις όλα αυτά; Πώς είναι δυνατόν να σταματήσεις να σκέφτεσαι κάτι που μέχρι τώρα σε έκανε να νιώθεις δυνατός; Πώς είναι δυνατόν να επιλέξεις να χάσεις κάτι που θα σε κάνει να χάσεις τη δύναμη αυτή;
Ποιος είναι ο τρόπος;
Είναι πολύ σημαντικό να είσαι σίγουρος γι? αυτά που έχεις νιώσει και να διατυπώσεις δυνατά αυτά που θέλεις. Μετά, πρέπει να τα επικοινωνήσεις με αυτόν που σε ενδιαφέρει, να γίνει μια πιο λογική συζήτηση. Όχι απαραίτητα για τον άλλον. Είναι κρίμα να έχεις νιώσει τόσο ωραία πράγματα και να μην τα θυμίσεις στον εαυτό σου. Είναι κρίμα να θες ωραία πράγματα και να μην τα ζητήσεις. Αν φοβάσαι να το κάνεις, είναι πολύ πιθανό να δεις τον εαυτό σου να μετανιώνει μετά από καιρό, όταν πια θα μπορείς να δεις την ιστορία σου σαν παρατηρητής.
Εξάλλου, δε φοβήθηκες στην αρχή, τώρα γιατί να φοβηθείς;
Αν λοιπόν εκφράστηκες αλλά δυστυχώς το άτομο που ερωτεύτηκες δε θέλει τα ίδια πράγματα με σένα, ή δεν ξέρει, ή δεν μπορεί, ή δεν πρέπει, ή όχι τώρα, ή ίσως στο μέλλον, ή οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που εσύ φαντάζεσαι ότι εξελίσσει αυτό το μαγικό συναίσθημα που νιώθεις, ήρθε η ώρα να σταματήσεις να είσαι ερωτευμένος. Ο έρωτας όπως τον βλέπεις εσύ (κι εγώ μαζί με σένα) θέλει δύο μαζί, δεν μπορείς να τον ζήσεις μόνος σου. Και αφού είσαι ερωτευμένος, προφανώς και θέλεις να κάνεις πράγματα με τον άνθρωπο που έχεις ερωτευτεί. Μόνος σου, στο μυαλό σου αυτή τη στιγμή, δε γίνεται!
Στη συνέχεια, οφείλεις να ακούσεις τους λόγους για τους οποίους το άτομο που ερωτεύτηκες δεν μπορεί να συνεχίσει με τον τρόπο που θα προτιμούσες, και να τους σεβαστείς. Αν μη τι άλλο, τον ερωτεύτηκες. Του αξίζει να τον σεβαστείς και μετά μπορείς να θυμώσεις, να κλάψεις, να γίνεις αλκοολικός, να του κάψεις το σπίτι (αστειεύομαι λιγάκι), να γυρίσεις όλον τον κόσμο, να φύγεις από τη χώρα, να κάνεις ότι θες. Ωστόσο, αν πήρες ανεπαρκείς απαντήσεις που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν σε αυτό που νιώσατε, τότε σε παρακαλώ στείλ? τον στον αγύριστο (φωναχτά ή από μέσα σου - ότι σου/σας ταιριάζει καλύτερα). Δεν μπορούν να πάρουν όλοι οι άνθρωποι ωραία πράγματα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο γι αυτό. Φτάνει που προσπάθησες. Εσύ δεν τον φοβάσαι τον έρωτα, ο άλλος τον φοβήθηκε. Συμβαίνει. Σε όλους μας.
Τότε ακριβώς, είναι η κατάλληλη στιγμή να αγαπήσεις ξανά τον εαυτό σου. Αυτό εξάλλου δε θέλει δύο, παρά μόνο εσένα. Όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν από μόνα τους.
Κάπου εδώ, τελειώνοντας, πρέπει να σου πω ότι δεν ήμουν ειλικρινής. Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσεις μαγικά ή με κάποια μέθοδο να σκέφτεσαι αυτόν που είσαι ακόμα ερωτευμένος μαζί του.
Πρακτικά, μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα που θα σε βοηθήσουν στο να καλύπτεις αυτό το κενό, μπορείς να ρωτήσεις τους φίλους σου, ήδη έχεις σκεφτεί κάποιους τρόπους. Μπορεί να σε βοηθήσει το να θυμηθείς πως αντέδρασες στο παρελθόν κάποια φορά που εσύ δεν ήθελες όσο ο άλλος. Αυτό που θα ήθελα να κάνεις είναι να τηρήσεις όποια απόφαση πήρες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσει. Πάντα έτσι γίνεται στον έρωτα, είτε αυτός εξελίσσεται σε κάτι άλλο, είτε όχι.
Σκέψου όλες τις καλές στιγμές που ένιωσες ερωτευμένος, ευχαρίστησε τη ζωή για το γεγονός του ότι ερωτεύτηκες διότι δε συμβαίνει καθόλου συχνά, υπάρχουν άνθρωποι που δεν ερωτεύονται ποτέ, νιώσε ευγνώμων γι? αυτό, χαμογέλα και φτιάξε καινούριες ιστορίες. Κάποια στιγμή θα τις κάνεις και πραγματικότητα και δε θα θυμάσαι καν πως ήταν πριν.
Όπως γίνεται κάθε φορά. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω καλά, όμως δεν του αξίζει του έρωτα να είναι εύκολος.
«Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι είπες και τι έκανες, είναι πολύ δύσκολο όμως να ξεχάσουν πως τους έκανες να νιώσουν»
-----------------
ΥΓ: Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί για κάποιους ο έρωτας για να θεωρείται «μεγάλος» πρέπει να είναι και ανεκπλήρωτος. Κανένας αληθινά ερωτευμένος δεν μπορεί να θεωρήσει τον άλλο δεδομένο γιατί δεν είναι σίγουρος για τίποτα, ούτε καν γι αυτό που νιώθει. Αν μείνει ανεκπλήρωτος, αφήνει περισσότερα απωθημένα, οπότε ίσως και γι αυτό να τον θυμόμαστε περισσότερο, όμως σα συναίσθημα είναι το ίδιο καταπληκτικό.
