Η συγκινητική εξομολόγηση μιας μαμάς που είδε τον κόσμο με διαφορετικά μάτια, όταν αποφάσισε να πάρει τη μητρότητα πιο χαλαρά!Όταν μεγαλώνεις δυο μικρά παιδιά ζεις με έξαλλους, σχεδόν υστερικούς ρυθμούς. Ειδικά κι όταν παράλληλα δουλεύεις.
Η ζωή μου τα τελευταία έξι χρόνια μοιάζει με προγραμματισμένη ηλεκτρονική ατζέντα:
Στις 6:30 θα φτιάξω πρωινό
Στις 7:30 τα παιδιά θα φάνε
Στις 7:45 θα μαζέψω
Στις 7:50 θα τα πάω σχολείο και γρήγορα στη δουλειά
Στις 18:30 μετά τη δουλειά, φαγητό, διάβασμα, λίγη κουβέντα, βούρτσισμα δοντιών και ύπνοςΚαι μέσα σε αυτό το ξέφρενο ωράριο πάντα τα παιδιά, θυμόντουσαν να μου ζητήσουν κάτι, καθυστερώντας με από το πρόγραμμα που ακολουθούσα με ιερή ευλάβεια.
Όταν έπρεπε να προλάβω ένα ραντεβού, η κόρη μου ήθελε να σταματήσει να μυρίσει ένα λουλουδάκι
Όταν έπρεπε να βγω γρήγορα από την πόρτα τα παιδιά πάντα θυμόνταν ότι ξέχασαν το αγαπημένο τους παιχνίδι
Όταν έπρεπε να παρκάρω διπλοσειρά για να ψωνίσω κάτι επείγον από το σούπερ μάρκετ, η μικρή μου κόρη καθόταν απαθής στο παιδικό καθισματάκι της απολαμβάνοντας τη θέα
Όταν έπρεπε να είμαστε σε δέκα λεπτά στον παιδικό, τα παιδιά κοντοστέκονταν να χαιδέψουν ένα σκυλάκι
Κάθε φορά που τα παιδιά μου με έκαναν να αποκλίνουν από ο πρόγραμμά μου τους έλεγα: «Ελάτε, δεν έχουμε χρόνο γι’ αυτό.» Και η πιο αγαπημένη μου λέξη αυτά τα χρόνια ήταν: «Γρήγορα, βιαστείτε». Όλες μου οι προτροπές προς τα παιδιά άρχιζαν με αυτή την πρόταση:
«Έλα δεν έχουμε χρόνο, έχουμε αργήσει»
Και κατέληγαν με αυτήν:
«Έλα δεν έχουμε χρόνο, θα χάσουμε την παράσταση»
Όλες μου οι μέρες ξεκινούσαν με την πρόταση:
«Γρήγορα, βιαστείτε με το πρωινό σας»
«Γρήγορα, βιαστείτε να ντυθείτε»
Και τελείωναν έτσι:
«Γρήγορα, βιαστείτε πρέπει να βουρτσίσετε τα δόντια σας»
«Γρήγορα, βιαστείτε, πρέπει να πάτε για ύπνο»
Και μια μοιραία μέρα, τα πράγματα άλλαξαν. Είχα μόλις πάρει τη μεγαλύτερη κόρη μου από το νηπιαγωγείο και μαζί πήγαμε να πάρουμε τη μικρή από τον παιδικό. Μόλις την είδε η κόρη μου άρχισε να σπρώχνει τη μικρή φωνάζοντας: «Άντε γρήγορα, βιάσου, είσαι πολύ αργή».
Εκείνη τη στιγμή στο πρόσωπο της μεγάλης μου κόρης είδα τον εαυτό μου. Και τρόμαξα!
Ήμουν ένας νταής που έσπρωχνα τα παιδιά μου και τα ανάγκαζα να κάνουν γρήγορα ενώ εκείνα το μόνο που ήθελαν ήταν να…απολαύσουν τη ζωή τους!
Ξαφνικά σα να άνοιξαν τα μάτια μου. Άρχισα να βλέπω το κακό που έκανα στα παιδιά μου, όλες τις ζημιές που τους έκανε το «γρήγορα», και το «έλα δεν έχουμε χρόνο»
Και με φωνή που έτρεμε είπα: «Λυπάμαι που σας κάνω να βιάζεστε. Μ’ αρέσει πολύ που παίρνετε το χρόνο σας. Θα ήθελα κι εγώ να σας μοιάσω. Υπόσχομαι να είμαι πιο υπομονετική από τώρα και στο εξής,»
Και άλλαξα. Και από τότε άρχισα να βλέπω πράγματα που δεν είχα δει μέχρι τότε.
Είδα εκφράσεις στο πρόσωπο της κόρης μου που δεν είχα δει ποτέ πριν.
Παρατήρησα τα λακκάκια στα χέρια της μικρής μου και πώς ζάρωναν τα μάτια της χαμογελούσε.
Είδα τον τρόπο που παρατηρούσαν τα έντομα και τα λουλούδια.
Κάποιες φορές οι κόρες μου με ρωτάνε: «Πρέπει να βιαστούμε, μαμά;»
Ε, βέβαια, οι «πληγές» της παλιάς βιαστικής μας ζωής ποτέ δεν κλείνουν οριστικά!
Τότε τις παίρνω αγκαλιά και καθόμαστε σιωπηλές, χωρίς να κάνουμε τίποτα. Θαυμάζουμε ένα τοπίο, ή ακούμε τον ήχο του πρωινού!
Εκείνες με σφίγγουν και με φιλάνε σα να θέλουν να κρατήσουν για πάντα τις στιγμές αυτές μαζί μου!
Έδωσα στο παιδιά μου λίγο χρόνο κι εκείνα μου το ανταπέδωσαν με την πιο ζεστή τους αγκαλιά τα πιο γλυκά τους φιλιά, την απόλυτη παράδοση στην αγάπη μου!
Την επόμενη φορά που θα σταματήσουν για:
Να μαζέψουν ένα λουλουδάκι
Να φτιάξουν μπαλάκια από χώμα
Να χαζέψουν μια πασχαλίτσα
Να παρατηρήσουν ένα πουλάκι
Να περιεργαστούν μια πέτρα….
Δεν θα πω ποτέ ξανά: «Δεν έχουμε χρόνο γι ‘αυτό». Γιατί αυτό θα σημαίνει: «Δεν έχουμε χρόνο για να χαρούμε τις απλές, καθημερινές χαρές της ζωής. Δηλαδή, δεν έχουμε χρόνο για να ζήσουμε»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου