Μαμά, γιατί δεν γελάς πια;

«Μαμά τι συμβαίνει;»
«Τίποτα παιδί μου, γιατί;»
«Δεν γελάς πλέον μαμά.»
Τα παιδιά μου μπορούν να με διαβάσουν σαν ανοιχτό βιβλίο.Έχω ακούσει αυτές τις λέξεις άπειρες φορές.Κάθε μέρα έχω το άγχος της καθημερινότητας και πλέον μου έχει γίνει συνήθεια.Όλοι μας πλέον έχουμε γίνει πολλοί σοβαροί.Έχουμε τόσες υποχρεώσεις και ζητήματα που μας απασχολούν καθημερινά.
Έτσι λοιπόν μια μαμά ξεχνάει να γελάσει.
Και το χειρότερο από όλα είναι πως επηρεάζονται τα πάντα γύρω της όταν δεν γελάει πια.
Όταν σκέφτομαι τις αγαπημένες μου αναμνήσεις, όλες είναι γεμάτες με γέλιο και χαρά.
Οι αναμνήσεις αυτές είναι τα παιδιά μου, ο άντρας μου ή οι φίλοι μου και σε όλες είμαι χαρούμενη και γελάω και κόντευα να πέσω κάτω από το γέλιο.Είμαι αστεία όταν γελάω γιατί γελάω με όλη μου την καρδιά.
Όμως ξέχασα να γελάω.
Κάτι έπρεπε να κάνω.

Έπρεπε να ξαναβρώ το γέλιο στην ζωή μου.Για αυτό απευθύνθηκα στις όμορφες αναμνήσεις μου με τους φίλους μου και την οικογένεια μου.

Στην αρχή κυνηγούσα το γέλιο.Και άρχισα να το βρίσκω σιγά σιγά. Άρχισα να νιώθω την ασφάλεια που μου έλειπε και την εμπιστοσύνη που σου εμπνέει ο άνθρωπος που μοιράζεσαι τις χαρούμενες στιγμές.

Άρχισα να νιώθω υγιής και το άγχος που είχε μπει στην ζωή μου το εγκατέλειπα σταδιακά.Η καρδιά μου χτυπούσε κανονικά και όχι με την αγωνία ότι δεν προλαβαίνω τίποτα.

Ο ήλιος κάθε μέρα ανατέλλει αλλά για εμένα ήταν το ίδιο. Όταν βρήκα το γέλιο στην ζωή μου ένιωθα πως η λιακάδα ήταν στην ψυχή των παιδιών μου και το σπίτι μου ήταν το καταφύγιό μας.Ένιωθα πως τα παιδιά μου ήταν κοντά μου και ηρεμούσαν όταν γελούσαμε μαζί.

Σαν άνθρωπος είμαι συναισθηματικός αλλά ήμουν γεμάτη αρνητικά συναισθήματα όπως λύπη,θυμό, ενόχληση αλλά όχι χαρά.Περνώντας όμορφα με τους ανθρώπους που αγαπώ και γελώντας βρήκα την χαρά που έλειπε.Ήταν δύσκολο στην αρχή αλλά όχι ακατόρθωτο.

Σήμερα γελάω ξανά.

Τα παιδιά μου με ρωτάνε πιο συχνά: «Πες μας μαμά γιατί γελάς;»

Δεν τους απαντώ. Γιατί; Επειδή γελάω!