Κάποτε θυμάμαι, μου μιλούσαν για την ομορφιά της θάλασσας και για την απόλαυση που νιώθεις σαν μέσα της κολυμπήσεις. Μα εγώ, καθόμουν στης ακροθαλασσιάς τα βράχια και παρακολουθούσα αυτούς που κολυμπούσαν, απλά απολαμβάνοντας τον ήχο του νερού που πάφλαζε στην ακτή. Έπρεπε ένα ρίσκο να παρθεί, αυτό της τόλμης του να μάθω κολύμπι.Κάποτε θυμάμαι, έβλεπα φωτογραφίες από ονειρεμένα τοπία βουνών με χιονισμένες κορφές και πυκνά δάση. Θα ήθελα εκεί να ήμουν, μα εγώ, τις φωτογραφίες και τις ταινίες από αυτά τα μέρη χάζευα, απλά φανταζόμενος την ομορφιά τους. Έπρεπε ένα ρίσκο να παρθεί, αυτό της τόλμης του να σκαρφαλώσω.
Κάποτε θυμάμαι, ιστορίες για την αγάπη και τον έρωτα διάβαζα σε όμορφα γραμμένα βιβλία. Μα εγώ, ντροπαλός και συνεσταλμένος, τις ιστορίες αυτές κρατούσα κάτω από το μαξιλάρι μου για να τις ονειρευτώ τα βράδια. Έπρεπε ένα ρίσκο να παρθεί, αυτό της τόλμης του να αγαπήσω τον εαυτό μου.
Κάποτε θυμάμαι, ιερές κουβέντες για την ευτυχία, την πληρότητα και την ολοκλήρωση πως παρακολουθούσα. Μα εγώ, μέσα στην ασφάλεια ενός κρυφού εαυτού επέλεγα να μένω. Έπρεπε ένα ρίσκο να παρθεί, αυτό της τόλμης του να ζήσεις την κάθε στιγμή.
Τώρα, θυμάμαι αυτά τα κάποτε αναπολώντας. Χαμογελάω, γιατί κανένας τότε δεν μου στέρησε τίποτα. Είτε βουτάω πλέον στα ταραγμένα νερά ελεύθερος μέσα στο υγρό στοιχείο, είτε ρουφάω τον παγωμένο αέρα της βουνοκορφής, είτε χορταίνω τον έρωτα στην αγκαλιά της αγάπης μου, είτε διαλογίζομαι στην ευτυχία του ηλιοβασιλέματος, εγώ αποφάσισα τη στιγμή που το ρίσκο θα το πάρω και όταν αισθάνθηκα έτοιμος, τόλμησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου