Φόβος ένα τέρας να αγνοήσεις

Το πρώτο που χρειάζεται να ξεπεράσει και ελέγξει ένας πολεμιστής στο μονοπάτι του να γίνει ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, είναι ο φόβος. Ο φόβος για το άγνωστο, για την ελευθερία, για την δύναμη. Ο φόβος είναι το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που χρειάζεται να νικηθεί. Ο φόβος είναι μια ανθρώπινη φυσιολογική ενέργεια, ούτε καλός ούτε κακός. Το τι τον θεωρείς και πως τον αντιμετωπίζεις, τον κάνει ή το ένα ή το άλλο.

Ο Φόβος είναι εφαλτήριο ή τάφος, οι δειλοί φοβούνται, οι πολεμιστές τον αγνοούν και οι ηλίθιοι τον προκαλούν.
>Ο πολεμιστής δεν σημαίνει πως δεν φοβάται όταν αντιμετωπίζει το άγνωστο, απλώς το αγνοεί, δεν αφήνει τον φόβο να τον επηρεάσει, ΔΡΑ σαν να μην υπάρχει ο φόβος γι αυτό και τα επιτεύγματα του πολεμιστή μοιάζουν θεϊκά.
>Ο ηλίθιος προκαλεί τον φόβο και πάντα στην μεταξύ τους μάχη, χάνει, αυτοί είναι οι ήρωες, οι πατριώτες που οι δειλοί τους θαυμάζουν.
>Οι δειλοί, τι να πω; Είναι η μάζα ό όχλος, οι ομάδες και κάθε –ισμός, ο φόβος είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουν για να ζουν.
Διαλέγεις που ανήκεις και δρας αναλόγως.

Φοβίες και από τον αυλό, στην Ελληνική Αρχαιότητα.
Οι φοβίες έχουν μεγάλη ιστορία. Υπάρχουν φόβοι που μπορεί να είναι αρκετά εξουθενωτικοί για κάποιον, αν και όποιος υποφέρει από αυτούς γνωρίζει ότι ο φόβος είναι αβάσιμος και υπερβολικός. Είναι όμως και αρκετά δύσκολο για κάποιους να ξεπεράσουν τις φοβίες τους και ορισμένες φοβίες φαίνεται πως πηγαίνουν αρκετά πίσω στο παρελθόν. Για παράδειγμα, μία από αυτές τις φοβίες είναι η γεφυροφοβία, δηλ. ο φόβος που έχει κάποιος να διασχίσει μία γέφυρα, πράγμα για το οποίο έχουμε πληροφορίες ότι υπήρχε και στην αρχαία Ελλάδα.
Η περίπτωση αυτή, όπως και άλλες ανάλογες περιπτώσεις βρίσκονται καταγεγραμμένες στο έργο Επιδημικά που παραδοσιακά αποδίδεται στον Ιπποκράτη και χρονολογείται στον 4οαιώνα π.κ.Ε. Εκείνος ο πρόγονός μας που πάθαινε κρίσεις πανικού κάθε φορά που να περνούσε μία γέφυρα, ακόμα και αν αυτή δεν ήταν πολύ ψηλή ονομαζόταν Δημοκλής. Ο Δημοκλής είχε γεφυροφοβία ακόμα και όταν στεκόταν πάνω από μία τάφρο. Δεν μπορούσε να τη διασχίσει πάνω από τη γέφυρα και περνούσε μέσα από αυτή.
Όταν ο Δημοκλής κατέληξε να δει έναν γιατρό που κατέγραψε και την περίπτωσή του, εκεί συνάντησε έναν φίλο του, τον Νικάνορα. Ο Νικάνορας υπέφερε από μία όχι και τόσο κοινή φοβία: φοβόταν τα κορίτσια που έπαιζαν αυλό (αυλήτριες). Όταν συμμετείχε σε ένα συμπόσιο, μόλις άκουγε την αυλήτρια να αρχίζει να παίζει, τότε αρρώσταινε. Το αρχαίο κείμενο δεν έχει κάποια εξήγηση για αυτή τη φοβία, αλλά μπορούμε ίσως να μαντέψουμε τις αιτίες.
Οι αυλήτριες ήταν μέρος της διασκέδασης στα συμπόσια, όπου όσοι συμμετείχαν ανάμεσα στα άλλα έπιναν, έκαναν φιλοσοφικές συζητήσεις, αυτοσχεδίαζαν ποιήματα και τραγούδια και έκαναν έρωτα. Υπήρχαν, λοιπόν, άπειρες ευκαιρίες που κάποιος θα μπορούσε να γίνει ρεζίλι μπροστά στους φίλους του και τους ομοίους του. Οι αυλήτριες άρχιζαν να παίζουν όταν ξεκινούσε η οινοποσία. Οι αρχαίοι Έλληνες συσχέτιζαν τον αυλό με την τρέλα, την μανία και την απώλεια αυτοκυριαρχίας αφού αποτελούσε το κατ’ εξοχή μουσικό όργανο της Διονυσιακής λατρείας και τελετών.
Ίσως ο Νικάνορας να είχε στο παρελθόν μια άσχημη εμπειρία σε ένα συμπόσιο και μόνο το άκουσμα της μουσικής που έβγαζε η αυλήτρια να του το υπενθύμιζε ή ίσως να θεωρούσε ότι η ίδια η μουσική του προκαλούσε τρέλα, όπου σε έναν βαθμό ενδέχομένως και να το πέτυχε.