Πάρε τον εαυτό σου και τη ζωή πιο ελαφρά

Μια από τις εξαρτήσεις των περισσότερων ανθρώπων, πιστεύω ότι είναι η εξάρτηση στη συμπεριφορά που λέγεται «δράμα στη ζωή».
Η μητέρα μου είχε όλα τα προσόντα του ανθρώπου που ζει για το «δράμα». Η ζωή είναι ανούσια αν την περνάς ήρεμα και αρμονικά. Της λείπει το αλατοπίπερο.
«Άργησε το παιδί; – Κάτι έπαθε!»
«Κάποιος έπαθε κάτι στην οικογένεια; – Να πέσω να πεθάνω»
«Με στραβοκοίταξαν, δεν μου είπαν καλημέρα; – Κάτι έχουν εναντίον μου»
«Δεν πραγματοποιήθηκε μια μου επιθυμία; – Κανείς δεν με σέβεται! Κανείς δεν με υπολογίζει εμένα!»
Υπερβολές, συγκρούσεις και θέατρα, για να πάρει η ζωή μια ψεύτικη ένταση. Πολλοί άνθρωποι κρατούν αυτή τη στάση ζωής, γιατί ανησυχούν μήπως πλήξουν από γαλήνη, ηρεμία ή ισορροπία. Ή, ίσως, πιστεύουν ότι βρίσκονται συνεχώς σε άμυνα, όπως οι πρόγονοί μας 5.000 χρόνια πριν, που ζούσαν απροστάτευτοι στην άγρια φύση, περιμένοντας να τους επιτεθεί ένα άγριο θηρίο.

Το να προσβάλλεσαι με το παραμικρό, να απογοητεύεσαι, να θυμώνεις, να ενοχλείσαι, να νιώθεις αγνοημένος ή θιγμένος και να αντιδράς υπερβολικά, σε φθείρει καθημερινά, εξαντλεί την ενέργειά σου.
Πραγματικά δεν ξέρω τι κερδίζουμε από τέτοιες επιλογές. Πώς ενδυναμώνουμε τη ζωή μας ή τι κερδίζουμε δραματοποιώντας τα πράγματα, βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα υπερβολικά αρνητικά;
Το να παίρνουμε και να αντιμετωπίζουμε τη ζωή βαριά, το να κάνουμε «βουνό» τα θέματα της καθημερινότητας, το να μετατρέπουμε την τρίχα σε τριχιά, δε βλέπω πώς μπορεί να μας αναδείξει σαν νικητές. Αν η ζωή και ο εαυτός σου είναι τόσο σοβαρά κι ασήκωτα θέματα, βουνό ολόκληρο, πώς θα τον κουμαντάρεις; Θέλεις υπεράνθρωπη δύναμη.
Και με τι δύναμη να ξεκινάς κάθε μέρα να ξανα-ανεβαίνεις το βουνό; Είσαι πάντα κουρασμένος και δεν βλέπω πώς θα βρεις χαρά σε οποιαδήποτε επιτυχία σου, αφού και αγκομαχάς για να φτάσεις το στόχο σου και το μαρτύριο του Σίσυφου ξαναρχίζει και πάλι την επόμενη μέρα.
Αν ήμουν μικρή, θα ήθελα κάποιος να μου πει να πάρω τον εαυτό μου και τη ζωή λίγο πιο ελαφρά, πιο χαλαρά. Όχι ανεύθυνα. Όχι αναίσθητα! Όχι αδιάφορα. Χαλαρά, χωρίς πανικό ή στρες. Να μου πει:
Τι σημασία έχει αν κάποιος λέει λόγια για σένα; Εσύ ακολούθησε το δρόμο σου, κάνοντας αυτό που κάνεις.
Γιατί να αφήσεις τη φαντασία σου να πάει στα αρνητικά αν δεν έχεις ενδείξεις ότι κάτι κακό έγινε;
Νιώθεις πιο δυνατός και ικανός να ξεπεράσεις τις αναποδιές, αν τις εκτιμήσεις σαν προσωρινές καιαντιμετωπίσιμες.
Μη δίνεις αξία σε κάθε σχόλιο, εκτός κι αν είναι σημαντικό.
Όταν φοβηθείς, ανάσυρε από μέσα σου τη δύναμη της επιβίωσης, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Κρατώντας την ψυχραιμία σου – μέτρα ως το 3! – παίρνεις αποφάσεις πιο σωστές για το συμφέρον σου.
Αν βλέπεις τη ζωή σαν τραγωδία, θα σου συμβαίνουν τραγωδίες, τις ελκύεις. Μήπως εσύ τη βλέπεις σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα; Σαν ήρεμο ωκεανό; Σαν αρυτίδιαστη λίμνη; Ή σαν ένα θορυβώδες ποτάμι;
Όταν νιώθουμε σιγουριά για τον εαυτό μας, παίρνουμε πιο αντικειμενικά παρά προσωπικά τα μηνύματα που μας στέλνουν οι άλλοι ή τα γεγονότα. Τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται, τις βλέπουμε σαν προκλήσεις παρά σαν ανίκητα εμπόδια.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι εσωτερικό θέμα το πώς βλέπεις τα πράγματα.
Τα γεγονότα είναι τα ίδια. Εμείς μπορούμε να δούμε πιο χαλαρά αν φορέσουμε τα δικά μας γυαλιά.Τα γυαλιά αυτού που λέει «εντάξει, όλα θα γίνουν», την ώρα που παλιότερα θα τρέχαμε με όρθιες τις τρίχες του κεφαλιού μας.
Η ψυχραιμία και η αυτοπεποίθηση είναι στοιχεία επιτυχίας. Βοηθάνε τον οργανισμό μας να αντιμετωπίσει κάθε «κίνδυνο» στα μέτρα του. Ούτε ταχυκαρδία, ούτε πεταλούδες στο στομάχι, ούτε πονοκέφαλος. Δεν είμαστε πια στη ζούγκλα, όπως τότε 5.000 χρόνια πριν.
Η ζωή πιο χαλαρά είναι μια θετική φιλοσοφία, που κάνει καλό στην υγεία μας ή τουλάχιστον δεν μας επιβαρύνει, που μας κάνει ανάλαφρους και πιο ευτυχισμένους. Τέτοιους ανθρώπους δεν θέλουμε γύρω μας και μεις; Τι στο καλό; Πόση – κατά φαντασία – αγωνία, καχυποψία, προσβολή, υποτίμηση μπορεί να αντέξει μια καρδιά;