Συμφωνώ άρα Υπάρχω

«Οι σκέψεις είναι ζωντανές.
Δίνουν μορφή στον κόσμο, την πραγματικότητα και το πεπρωμένο μας.
Οπότε το να σκεφτόμαστε θετικά είναι σημαντικό, καθόλου αμελητέο.
Αν έχετε την ίδια σκέψη αρκετά συχνά και την κάνετε με συναίσθημα,
με τον χρόνο αποκτά υλική μορφή.»
Petrene Soames

Αν είναι να πιστεύουμε τη σύγχρονη φυσική,
τα όνειρα που ονομάζουμε αντιλήψεις της εγρήγορσης έχουν την ίδια σχεδόν ομοιότητα
με την αντικειμενική πραγματικότητα με αυτή που έχουν τα φανταστικά όνειρα του ύπνου μας.
Μπέρναρντ Ράσελ

Το παράδοξο είναι μόνο μια σύγκρουση της πραγματικότητας και της
αίσθησής μας για το τί οφείλει να είναι η πραγματικότητα
Ρ.Φέυνμαν

Το πρόβλημα της γλώσσας είναι πολύ σοβαρό. Αναζητούμε τρόπο να
εκφράσουμε και να περιγράψουμε τη δομή και τη λειτουργία των ατόμων.
Αλλά, στην κοινή γλώσσα είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τα άτομα.»
Β.Χάιζενμπεργκ

Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι
(Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και ο ίδιος κόσμος,
ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθένας σε ένα δικό του, υποκειμενικό κόσμο).
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Ακόμα και στην καθημερινή ζωή νοιώθει ο άνθρωπος τη αδυναμία των λέξεων. Και αν δεν τη νοιώθει, τότε αυτό σημαίνει ότι ζει (αν ζει) εντελώς επιφανειακά. Αν οτιδήποτε έζησε μέχρι τώρα μπορεί να μεταδοθεί με λέξεις, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν έχει ζήσει καθόλου. Όταν για πρώτη φορά σου συμβαίνει κάτι που είναι πέρα από λέξεις, τότε είναι η μοναδική στιγμή αληθινής ΖΩΗΣ. Όταν το ΑΡΡΗΤΟΝ χτυπά την πόρτα, τότε μένεις απλά βουβός, άφωνος, ούτε καν μια λέξη ή σκέψη να σχηματίζεται. Και αν τύχει και πεις κάτι, τότε αυτό φαίνεται τόσο ωχρό, τόσο νεκρό, τόσο ανούσιο, είναι αδύνατον να αναμεταδώσεις την εμπειρία που έζησες  με λέξεις και μονάχα όποιος έχει την ίδια ή παρόμοια εμπειρία με εσένα μπορεί να καταλάβει –πάντα ΧΩΡΙΣ ΛΕΞΕΙΣ-τι εννοείς.

Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια σε κβαντικό (κβάντα σημαίνει ΕΝΕΡΓΕΙΑ) επίπεδο. Αυτό που βλέπεις είναι αυτό που περιγράφεις με λέξεις και τίποτα δεν είναι πραγματικό. Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ένα σύνολο από αυταπάτες που Συμφωνούν η μια με την άλλη. Κάθε τι που ονομάζουμε πραγματικό αποτελείται από πράγματα που δεν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά. !!!

Τα μόνα πραγματικά πράγματα, η όποια πιθανή Αλήθεια, (κι επ’ ουδενί Απόλυτη) είναι τα αποτελέσματα των πειραμάτων και ο τρόπος που κάνουμε τις μετρήσεις επηρεάζει αυτά τα αποτελέσματα. Τα γεγονότα δεν υπάρχουν στη στερεή και χρονική μορφή τους, παρά μονάχα όταν παρατηρηθούν-μετρηθούν … κι όταν παρατηρηθούν … ΑΛΛΑΖΟΥΝ !
Με άλλα λόγια από το πλήθος των ρευστών ενδεχομένων γεγονότων, ο παρατηρητής επιλέγει μια εκδοχή και την παγ(ι)ώνει. Ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους δεν συλλαμβάνει ό,τι παράγεται στον κόσμο, αλλά ό,τι ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ότι υπάρχει. Η Συμφωνία σου λοιπόν είναι που κάνει τον κόσμο να υπάρχει, όπως είναι, είτε σου αρέσει είτε όχι.

Αποφασίζεις και Συμφωνείς με τους  υπόλοιπους ανθρώπους (και με αυτούς που προηγήθηκαν) από κοινού πώς θέλεις να είναι ο κόσμος, τον δημιουργείτε και τον αποδέχεστε έτσι όπως τον θέλετε είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα. Αυτό που θέλω να γίνει κατανοητό, είναι πως αν -για οποιονδήποτε λόγο- δεν Συμφωνείς με Επίγνωση, τότε γι σένα και μόνο, ο κόσμος όπως τον ζουν οι υπόλοιποι σταματάει, αλλάζει, διαφοροποιείται.

Δεν Συμφωνείς με Επίγνωση και διαθέτεις την απαιτούμενη ΕΝΕΡΓΕΙΑ για να το κάνεις αυτό, μόνο τότε ο κόσμος σταματά.

Όμως προκειμένου να γίνεις αποδεκτός κι αρεστός στην κοινωνία κατατάσσεσαι σε κάποιο σύνολο-ομάδα και Συμφωνείς να δέχεσαι ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα γι’ απόλυτη αλήθεια, προκείμενου να σε αποδεχτούν. Από την κούνια όλους τους ανθρώπους μας διδάσκουν να υποτασσόμαστε και να συμφωνούμε, στις απόψεις του συνόλου και αυτό συμβαίνει πάνω απ’ όλα στην ερμηνεία της πραγματικότητας και προπαντός στις μεγάλες Αλήθειες, πυλώνες την κοινωνίας-φυλακή, δηλ. θρησκείες, πολιτική, οικονομία, αθλητισμός και κάθε λογής –ισμούς.

Μεγαλώνοντας έχεις εκπαιδευτεί να αγνοείς, ορισμένες όψεις της πραγματικότητας, γιατί οι άλλοι ενήλικοι τις θεωρούν γελοίες ή ανύπαρκτες και για να είσαι αποδεκτός τις αποδέχεσαι κι εσύ δηλ. ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ πως υπάρχουν, άρα υπάρχουν και ο κύκλος της κάθε ανοησίας και της Δημιουργίας διαιωνίζεται.

Μαθαίνεις να βλέπεις τις γεωμετρικές μορφές. Συμφωνείς ότι υπάρχουν μόνο τρεις διαστάσεις. Συμφωνείς πως ο θεός είναι χριστιανός, μουσουλμάνος, βραχμάνος ή ό,τι άλλο σου υποδείξουν, συμφωνείς πως υπάρχει θεός ή αιώνια φλόγα ή άπειρο ή δύναμη ή αλήθεια ή ό,τι άλλο σου έχουν πει κάποιοι άλλοι πριν καν μπορέσεις να σκεφτείς μόνος σου γι αυτά τα θέματα.

Αποδέχεσαι και συμφωνείς, για την εικόνα του κόσμου που σου παρουσιάζουν. Πως πρέπει να δουλεύεις για να ζήσεις και μάλιστα συμφώνησες πως πρέπει να σου αρέσει που δουλεύεις για να ζήσεις. Πως πρέπει να κάνεις οικογένεια και να φροντίζεις την οικογένεια σου, μα όχι απαραίτητα και την οικογένεια των άλλων ανθρώπων. Να κάνεις παιδιά, γιατί χρειάζεσαι τα παιδιά, (ποιοί άραγε τα χρειάζονται; το σκέφτηκες  κάποια στιγμή; ) να κάνεις πολλούς φίλους, πιστούς πελάτες, φανατικούς εχθρούς κλπ κλπ και όλα αυτά Συμφώνησες πως είναι αληθινά και μάλιστα πως είναι δικές σου σκέψεις ή ανακαλύψεις …κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που υπάρχουν. Επειδή Συμφώνησες πως υπάρχουν.

Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια και δεν παρατηρείς μόνο το φυσικό κόσμο. Συμμετέχουμε όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν … κι αναφερόμαστε μονάχα στους ανθρώπους κι όχι σε άλλα όντα κατά πολύ ανώτερα από την όποια ανθρώπινη συμφωνία περί του κόσμου και της όποιας Αλήθειας του. Σκέφτομαι μερικές φορές πως κάποια όντα που διαθέτουν επτά ή δέκα αισθήσεις για να αντιλαμβάνονται τα πράγματα, πως κινούνται στο άυλο διαθέτοντας μεγάλη ενέργεια και τότε ο Πυθαγόρης κι ο Ηράκλειτος φαντάζουν αστείοι, πόσο μάλλον όλοι εμείς οι υπόλοιποι με τις μεγαλοστομίες μας και την τεράστια ιδέα που έχουμε για το άχρηστο και υπερφίαλο ΕΓΩ, που καταδυναστεύει την ζωή μας, που μόνοι μας του επιτρέψαμε και Συμφωνήσαμε να υπάρχει.

Πότε Συμφωνείς; Κάθε φορά που ψηφίζεις συμφωνείς με όλα όσα κάνουν οι πολιτικοί οποιουδήποτε κόμματος, γιατί ψηλά στην πυραμίδα είναι όλα ένα, από το άκρα αριστερό μέχρι το άκρα δεξιό. Το να τους βλέπεις να διαφωνούν τάχα μου, είναι που απευθύνονται στην βάση της πυραμίδας δηλαδή στο πόπολο.

Κάθε φορά που γιορτάζεις ότι γιορτάζει η μάζα, Χριστούγεννα, καρναβάλι,  Βαλεντίνο, Πάσχα, και κάνεις ό,τι κάνει η μάζα, μην τα αναλύω εδώ, παρατήρησε τον εαυτό σου ή τους ανθρώπους γύρω σου.

Κάθε φορά που αποδέχεσαι κάθε σύστημα τραπεζικό, πολιτικό, θρησκευτικό, αθλητικό, ιατρικό, κάθε δηλ. –ισμό δηλαδή δίνεις την Συμφωνία σου για να εξακολουθήσει αυτό το σύστημα να υπάρχει και να αναπαράγεται.

Οι Σκέψεις-Λέξεις-Αισθήσεις δεν είναι χωρισμένες από αυτό που υπάρχει «εκεί έξω» Συμμετέχουμε αδιάκοπα Συμφωνώντας γι αυτό, σε μια περίπλοκη, υλική ή ψυχολογική διαδικασία, που ουσιαστικά παράγει όλα τα πράγματα του κόσμου, όπως τα ζούμε.

Στη σύγχρονη Κβαντική η έννοια της ύλης έχει αντικατασταθεί πια από την έννοια του πεδίου, συμφωνήσαμε σε αυτό. Είμαστε υποχρεωμένοι αφού συμφωνήσαμε, να δούμε την ύλη σα μια σύνθεση των περιοχών του χώρου, όπου το πεδίο εμφανίζει μια ιδιαίτερη ενεργειακή ένταση. Σε αυτό το είδος της φυσικής δεν υπάρχει θέση για το πεδίο και την ύλη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο.

Το πεδίο αυτό είναι ένα συνεχές μέσο που υπάρχει παντού μέσα στο χώρο στο οποίο τα σωματίδια (η ύλη) θεωρούνται σαν τοπικές συμπυκνώσεις του, συσσωρεύσεις ενέργειας που έρχονται και παρέρχονται, χάνοντας από ένα σημείο και μετά το προσωπικό χαρακτήρα τους και διαλυόμενα μέσα στο πανταχού παρόν πεδίο.

Την ίδια όμως ακριβώς θεώρηση του κόσμου μας μεταφέρει η φιλοσοφία με την ιδέα του Τσι και του Μεγάλου Κενού. Το Μεγάλο Κενό αποτελείται από Τσι, (Ενέργεια) που συμπυκνούμενο δημιουργεί τα διάφορα αντικείμενα, τα οποία μετά δρουν και αντιδρούν συνεχώς με όλα τα υπόλοιπα πράγματα του κόσμου, δημιουργώντας την ύλη όπως έχουμε συμφωνήσει να την αντιλαμβανόμαστε.

Κάποια στιγμή όμως όλα τα πράγματα είναι υποχρεωμένα να ξαναδιαλυθούν μέσα στο μεγάλο κενό. Το ίδιο αναφέρουν και οι Βούδες με την έννοια της Σουνιάτα (Κενότητας), που δημιουργεί όλα τα πράγματα και στην οποία όλα τα πράγματα τελικά επαναπορροφώνται, αναφέρει η Σούτρα της Υπερβατικής Σοφίας:

Η μορφή είναι το κενό και το κενό είναι η μορφή.
Το κενό δε διαφέρει από τη μορφή και η μορφή δε διαφέρει από το κενό.
Ό,τι είναι το κενό, είναι και η μορφή, ό,τι είναι η μορφή είναι και το κενό.

Η σύγχρονη φυσική ειδικά η Κβαντική θεώρηση έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί καθαρά φιλοσοφικούς όρους για την περιγραφή της πραγματικότητας, του κόσμου που μας περιβάλει και μέσα του ζούμε. Άλλωστε από την απαρχή του ανθρώπου ο Φιλόσοφος έχει ήδη αναφέρει όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ελεύθερος από τα δεσμά της φυλακής των δημιουργιών, άσχετα αν έχει Συμφωνήσει να παραμείνει φυλακισμένος από καθαρή τεμπελιά και βόλεμα.

Οι λέξεις, οι φράσεις, οι μέθοδοι και οι θεωρίες αποτελούν τελικά ασώματα γονίδια, ένα είδος αφηρημένου DNA. Είναι δηλαδή ολοζώντανα πράγματα που μεταβιβάζονται από εγκέφαλό σε εγκέφαλο, από κύτταρο σε κύτταρο και αυτό-αναπαράγονται με τη μίμηση και την Συμφωνία σε ό,τι αυτά τα memes περιέχουν.

Η μεταβίβαση των meme (μιμιδίων) μπορεί να πραγματοποιείται είτε ως ασυνείδητη ή συνειδητή αντιγραφή αντιλήψεων, συμπεριφορών και τεχνουργημάτων εκ μέρους του μιμητή, είτε ως διδασκαλία, έκθεση ή άλλη μορφή διάχυσής τους εκ μέρους του μιμούμενου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση τα meme (μιμίδια) χαρακτηρίζονται «ενεργά». Όπως ακριβώς και στην θεωρία περί εγωϊστικών γονιδίων, που γίνονται αντιληπτά ως βιολογικές οντότητες των οποίων η τάση διευρυμένης αναπαραγωγής υπαγορεύει πρωτίστως εγωϊστικές και δευτερευόντως αλτρουϊστικά εγωιστικές συμπεριφορές, έτσι και τα meme κατανοούνται ως ελάχιστες πολιτισμικές οντότητες που τείνουν να αναπαραχθούν και να διαχυθούν.

Η ικανότητά τους να το επιτύχουν εξαρτάται από τρία ποιοτικά χαρακτηριστικά: την πιστότητα, ήτοι την ικανότητά τους να παράγουν ή να επιβάλουν την ακριβή αναπαραγωγή των διακριτικών τους γνωρισμάτων, την γονιμότητα, ήτοι την δυνατότητά τους να μεγιστοποιούν των αριθμό των αντιγράφων τους σε δεδομένο χρόνο και την μακροζωία, ήτοι την διάρκεια διατήρησης της κλωνοποιητικής ισχύος δεδομένου meme. Είναι ενδιαφέρον να τα δούμε αναλυτικά και μην ξεχνάς ούτε στιγμή πως το καλύτερο αντίδοτο των meme είναι η ΔΙΑΚΡΙΣΗ και μόνον. Αποκτώντας ΔΙΑΚΡΙΣΗ μπορείς να αντιληφθείς πως μέσω των meme’s ο κόσμος αυτός ανήκει στους Επιτυχημένους Ψυχοπαθείς.

Από την θεώρηση αυτή οι Ιδέες και οι Λέξεις που αυτές εκφράζονται μα και τα Συν-Αισθήματα που τα ακολουθούν έχουν μια δική τους οντότητα. Με την επανάληψη γίνονται αντιληπτές σαν υλική πραγματικότητα, σαν ουσιαστικές δομές και διαδικασίες στ’ ανθρώπινα νευρικά συστήματα. Η θεώρηση του  Σελτρέικ που είναι ο δημιουργός της θεωρίας των μορφογενετικών πεδίων, αναφέρει πως  κάθε φορά που σχηματίζονται κερδίζουν σε δύναμη και ορμή, ενισχύονται τα μορφογενετικά τους πεδία και γίνονται από μόνα τους μια εξελικτική δύναμη…

Όλοι μας διαθέτουμε ένα ενσωματωμένο πρότυπο του κόσμου, αποτέλεσμα των εμπειριών μας, μέσω των συμφωνιών και των επαναλαμβανόμενων ενσαρκώσεων μας. Ο εγκέφαλός βρίσκεται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία αυτού του προτύπου και κάθε τι που αντιλαμβάνεται σπεύδει να το κρίνει, να το συγκρίνει και να το εντάξει σύμφωνα με το πρότυπο που έχει συνηθίσει, σε συγκεκριμένο “κουτάκι”

Αν λοιπόν κάποιο φαινόμενο, συμβάν, αντικείμενο, ή γεγονός, δεν ταιριάζει με το διανοητικό πρότυπο που έχει συνηθίσει ο εγκέφαλος, αυτός αμέσως το αποδοκιμάζει, το απορρίπτει και το ξεχνά. Σε αυτό το σημείο ας αναφέρω, ότι όποιος δεν έχει ενδιαφέρον, ή δεν θα διαβάσει τα άρθρα του terrapapers ή αν κατά λάθος τα διαβάσει, δε θα διαβάσει τα «επικίνδυνα» σημεία, που ή δεν μπορεί να τα καταλάβει, ή προκαλούν τη λογική και τις εμφυτεύσεις του. Αλλά ακόμα κι όταν τα διαβάσει σύμφωνα με τον Δον Χουάν:

«Δεν υπάρχει τελικό σταυροδρόμι, ή τελικό βήμα πουθενά. Κι επειδή δεν υπάρχει τελικό βήμα πουθενά, δε θα έπρεπε να υπάρχει καμιά μυστικότητα για οποιοδήποτε μέρος της τύχης μας σαν φωτεινά όντα. Η προσωπική δύναμη αποφασίζει για το ποιος μπορεί, ή ποιος δεν μπορεί να επωφεληθεί από μια αποκάλυψη. Οι εμπειρίες μου με τους συντρόφους μου μού έχουν δείξει ότι λίγοι, πάρα πολύ λίγοι απ’ αυτούς είναι πρόθυμοι να ακούσουν και από τους λίγους που ακούνε, ακόμα λιγότεροι είναι πρόθυμοι να δράσουν σύμφωνα με αυτά που ακούνε. Και από αυτούς που είναι πρόθυμοι να δράσουν, ακόμα λιγότεροι έχουν την προσωπική δύναμη ( ΕΝΕΡΓΕΙΑ) που χρειάζεται για να επωφεληθούν από τις δράσεις τους.»

Οι ασταθείς έτσι, μη συγκροτημένοι, ή ανισόρροποι, που δεν έχουν την απαραίτητη Ενέργεια, νηφαλιότητα, θέληση, επιμονή και υπομονή που απαιτείται για να οδηγηθούν σε οποιοδήποτε χρήσιμο για την ελευθερία αποτέλεσμα, θα εγκαταλείψουν γρήγορα το παιχνίδι ειδικά όταν δεν παίζεται με τους κανόνες που ήδη γνωρίζουν. Η μη δομημένη προσωπικότητά τους, είναι και η βασική προστασία τους, γιατί αν μπουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν τους κανόνες του, τους σκοπούς, τα εμπόδια και τις ελευθερίες, που αυτό περιέχει, κινδυνεύουν στην καλύτερη περίπτωση να χάσουν και στην χειρότερη ..ας μην αναφερθώ καλύτερα. Άρα καλύτερα να μην συνεχίσουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν.

Η λογική είναι το Πέπλο της Ίσιδας! Σκεπάζει, καλύπτει και αποκρύβει την πραγματικότητα, υποδυόμενη συνήθως το ρόλο της. Αρκεί να κινούμαστε στο πεδίο της λογικής και όχι στα περίχωρα της, όπως κάνει ή ανθρωπότητα σήμερα. [Αλτρουϊσμός, ή Άλλη Μια Ανοησία για Εκμετάλλευση και Η έννοια της θυσίας στο έργο της Ayn Ran και Η Υγεία σε Διανοητικό επίπεδο, βρίσκεται μακριά από το Εγώ και κοντά στο Ατμην]

Ο Ηράκλειτος αναφέρει ότι όλα τα πράγματα και είναι και δεν είναι, φτάνουμε επομένως στο Λογικό συμπέρασμα ότι όλες οι προτάσεις είναι αληθινές και δεν είναι αληθινές ταυτόχρονα. Η Συμφωνία μας στην μια ή στην άλλη θεώρηση την κάνει αληθινή ή μη αληθινή.

Παρ’ όλα αυτά η Λογική συνεχίζει να είναι χρήσιμη όπως και τα στοιχειώδη μαθηματικά. Μας χρειάζεται σα μια πρώτη επαφή με την πραγματικότητα, για μια καθημερινή χρήση και σα μια επιφανειακή γνώση. Δε μας βοηθά όμως στη κατανόηση του κόσμου σα μια Ενότητα, σαν ενός Όλου. Οι αδυναμίες της  Λογικής είναι υπαρκτές μα και χρήσιμες ταυτόχρονα, από την αρχαιότητα, μέχρι σήμερα κατανοούμε πως η Λογική είναι χρήσιμη για να μην ανέβουμε σε ένα λόφο και πηδήξουμε αγνοώντας την βαρύτητα παρ όλο που Κβαντικά η βαρύτητα δεν υπάρχει.

Αν σκεφτούμε πως Κβάντα σημαίνει Ενέργεια, αυτόματα συμπεραίνουμε πως αν διαθέτουμε την απαιτούμενη Ενέργεια τότε μπορούμε να αγνοήσουμε την βαρύτητα της Λογικής και να πετάξουμε, όπως ακριβώς ο Δον Χουάν στην φιλοσοφία του Κάρλος. Άρα η μαγική λέξη είναι η ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι τα πράγματα υπάρχουν και δεν υπάρχουν συγχρόνως, γιατί τα πάντα μεταβάλλονται από στιγμή σε στιγμή. Ο ίδιος άλλωστε ο Αριστοτέλης, παρατήρησε ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τις μεταβολές των πραγμάτων από τη στιγμή που τα περιβάλουμε με έννοιες που τις θεωρούμε αιώνιες και αμετάβλητες, γιατί είναι φυσικό και βολικό να θεωρούμε ότι και αυτά παραμένουν αμετάβλητα, για να μη θυμηθούμε την Αριστοτελική επίσης ρήση ότι «ένα κομμένο χέρι δεν είναι χέρι», αφού δε συνδέεται πια με τον οργανισμό από τον οποίο προέρχεται. Μόνο που αιθερικά το χέρι δεν αποσπάται από τον οργανισμό πότε, ενόσω υπάρχει ζωή-ψυχή σε αυτόν.

Παρ’ όλο που πολλοί θεωρούν τα μαθηματικά σαν την επιστήμη της Λογικής, αυτό δεν ισχύει στη πραγματικότητα, όπως φαίνεται από την καθιέρωση των αρνητικών αριθμών και την ύπαρξη των ασύμμετρων αριθμών, ή των άρρητων αριθμών, για να μην αναφέρω το Διαφορικό, τον Ολοκληρωτικό, το Μιγαδικό Λογισμό.

Στην Λογική των μαθηματικών επομένως τα πράγματα υπάρχουν και δεν υπάρχουν συγχρόνως. Οι λέξεις χωρίζουν συνήθως τα πράγματα και δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ανεξάρτητης και αντικειμενικής τους ύπαρξης.

Η θεμελιώδης πραγματικότητα για την οποία Συμφωνεί σήμερα η σύγχρονη φυσική είναι η αδιάσπαστη κβαντική αλληλεπίδραση του σύμπαντος ιδωμένου σαν συνόλου και τα μέρη αυτού του συνόλου, που φαίνονται να συμπεριφέρονται σχετικά ανεξάρτητα, αποτελούν ουσιαστικά ιδιαίτερες εξαρτημένες μορφές. Κάθε υλικό αντικείμενο δεν είναι όπως έχουμε μάθει να το βλέπουμε, αλλά είναι ένα αδιαχώριστο τμήμα του συνόλου και η έκφραση της ενότητας όλων των πραγμάτων που βλέπουμε. Ένα σωματίδιο του κόσμου της ατομικής φυσικής δεν μπορεί να εννοηθεί σα μια ανεξάρτητη, αυθύπαρκτη και αναλλοίωτη οντότητα. Είναι βασικά ένα σύνολο σχέσεων που περιλαμβάνουν όλα τα υπόλοιπα πράγματα.

Το ίδιο ακριβώς εκφράζει και ο μεγάλος μεταφυσικός Ινδός φιλόσοφος Ναγκαρζούνα όταν λέει:

Όλα τα πράγματα αντλούν την ύπαρξη και τη φύση τους από την αμοιβαία εξάρτηση που διατηρούν μεταξύ τους. Δεν μπορούν να υπάρξουν από μόνα τους. Οι απόψεις που έχουμε για την πραγματικότητα δεν είναι λοιπόν παρά μονάχα ιδέες, λέξεις και περιγραφές και με κανένα τρόπο η ίδια η πραγματικότητα.

Είναι οι ετικέτες που κολλάμε στα πράγματα για να τους δώσουμε αυθαίρετα μια ταυτότητα και ουσία και οι οποίες γίνονται τελικά για μας η ίδια η πραγματικότητα. Βέβαια κι εμείς θα χρησιμοποιήσουμε λέξεις για να μεταφέρουμε κάποιες ιδέες με τις οποίες θα συμφωνήσετε ή θα διαφωνήσετε. Αλλά οι ίδιες οι λέξεις πρέπει μετά να ξεχαστούν.
Οι απόχες χρησιμεύουν για να πιάσουμε ψάρια, αλλά
όταν πιάσουν τα ψάρια, οι άνθρωποι ξεχνούν τις απόχες.
Τα δόκανα είναι για να πιάνουμε λαγούς, αλλά
όταν πιάσουν τους λαγούς, οι άνθρωποι ξεχνούν τα δόκανα.
Οι λέξεις χρησιμεύουν για να μεταφέρουν ιδέες, αλλά
όταν πιάσουν τις ιδέες, οι άνθρωποι ξεχνούν τις λέξεις.

Η ίδια άλλωστε η απώτερη Πνευματική Πραγματικότητα δεν μπορεί να μεταδοθεί με λέξεις. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι συμφωνούν σε αυτό. Όσοι επίσης από μας έχουμε ζήσει στη διάρκεια της ζωής μας μια έντονη μεταφυσική εμπειρία είτε τυχαία, είτε μετά από διαλογισμό ή πνευματική άσκηση θα συμφωνήσουμε πως ό,τι και να πούμε με λόγια δεν μπορούμε να μεταφέρουμε πλήρως σε κάποιον άλλο αυτό ακριβώς που ζήσαμε, εκτός και αν έχει και ίδιος μια ανάλογη εμπειρία με μας.

Στην προσπάθειά μας να παρουσιάσουμε και να εκφράσουμε τις απόψεις μας για την πραγματικότητα δημιουργούμε μοντέλα και ιδέες, που είναι πολύ πιο απλά και εύκολα να συλλάβουμε από την ίδια την πραγματικότητα. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως συγχέουμε αυτά τα δυο και νομίζουμε, ότι επειδή έχουμε μια λέξη για ένα φαινόμενο μπορούμε να καταλάβουμε και τη φύση του. Δεν είναι όμως έτσι.

Με τις λέξεις εξορκίζουμε απλά την άγνοιά μας και χρησιμοποιώντας τη μαγική τους δύναμη κτίζουμε τα ψευδή τείχη της οικειότητας και ασφάλειας γύρω από ένα βασικά άγνωστο, ψυχρό και ανασφαλή κόσμο. Η σύγχρονη επιστήμη είναι αμείλικτη μπροστά στην καθησυχαστική αυτή ψευδαίσθησή μας. Το σύμπαν δεν είναι έτσι όπως έχουμε ήδη συμφωνήσει και θέλουμε από βολή να νομίζουμε. Η κλασσική, Νευτώνεια, μηχανιστική άποψη για τον κόσμο δεν ισχύει πια. Αντικαταστάθηκε από την κβαντική θεωρία, τη κυματομηχανική και τη θεωρία του χάους, η θεωρία της σχετικότητας υπάγεται κι αυτή σε σχετικότητα και πλέον δεν μιλάμε για τυχαιότητα αλλά για πιθανοκρατία. Ο ντετερμινισμός και τα βέβαια γεγονότα πέθαναν. Βασιλεύει παντού η αβεβαιότητα και η απροσδιοριστία.

Η νέα πραγματικότητα που προβάλει μπροστά μας είναι ένα σύνολο αντίθετων, μη αποκλειόμενων, αλλά συμπληρωματικών εννοιών σε μια αλληλεπιδρόμενη σχέση και ενότητα μεταξύ τους, που δεν μπορεί να διακρίνει η κλασσική περιορισμένη ανθρώπινη αντίληψη. Ναι το Α μπορεί να είναι και Α και όχι Α!, όσο απίστευτο, παράξενο ή απίθανο κι αν φαίνεται αυτό στην άκαμπτη παραδοσιακή Αριστοτέλεια λογική μας, που απλά συμφωνήσαμε να ακολουθήσουμε πέρα από κάθε λογική που υποδεικνύει το αντίθετο.

Ο μεγάλος πυρηνικός φυσικός Ρόμπερτ Οπενχάιμερ αναφέρει ξεκάθαρα:

Αν μας ρωτήσουν: το ηλεκτρόνιο παραμένει στην ίδια θέση; είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε όχι. Αν μας ρωτήσουν αν η θέση του ηλεκτρονίου αλλάζει με το χρόνο, πρέπει ν’ απαντήσουμε και πάλι όχι. Αν μας ρωτήσουν αν το ηλεκτρόνιο παραμένει ακίνητο, πρέπει να απαντήσουμε όχι. Αν μας ρωτήσουν αν κινείται, πρέπει να πούμε και πάλι όχι, αν μας ρωτήσουν αν το ηλεκτρόνιο υπάρχει, είμαστε αναγκασμένοι να απαντήσουμε όχι, αν μας ρωτήσουν, δηλαδή υπάρχει; πρέπει ν’ απαντήσουμε και πάλι όχι!

Η έννοια της συμπληρωματικότητας είναι μια βασική αρχή της σύγχρονης φυσικής και μας θυμίζει έντονα τα κοσμικά αντίθετα του γιν και του γιανγκ της φιλοσοφίας που ενοποιούνται στην απώτερη πραγματικότητα του Ταό: Το γιανγκ μόλις φθάσει στο αποκορύφωμά του γίνεται γιν και το γιν μόλις φθάσει στο αποκορύφωμά του γίνεται Γιανγκ.

Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της κβαντικής θεωρίας είναι η επίδραση του παρατηρητή στη διαδικασία της παρατήρησης. Στο κόσμο της ατομικής και της υποατομικής φυσικής ο παρατηρητής δεν είναι «έξω» από το πείραμα, αλλά συμμέτοχος σε αυτό. Με άλλα λόγια επηρεάζει τα αποτελέσματά του. Δεν υπάρχει δηλαδή αντικειμενική παρατήρηση της φύσης.

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων είναι συνήθως χρωματισμένα από τις πεποιθήσεις τους παρατηρητή. Σύμφωνα με την κβαντική θεωρία τίποτα δεν είναι πραγματικό, εκτός αν παρατηρείται και παύει να είναι πραγματικό άμα σταματήσουμε να το παρατηρούμε! Με άλλα λόγια είναι σαν να δημιουργούμε εμείς μόνοι μας τον ( μικρό και μακρό) κόσμο μας και την πραγματικότητα μας, όταν τον παρατηρούμε (συμφωνούμε να υπάρχει). Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει μονάχα στους ανθρώπους αλλά και σε άλλα όντα, μέσα στις δημιουργίες κι εκεί το πράγμα ( Παρατηρητής και Παρατηρούμενο και Συμφωνία της Δημιουργίας του Παρατηρούμενου) μπλέκει αρκετά.

Ο φυσικός Τζων Γουίλερ αναφέρει το παράδειγμα του παιχνιδιού των είκοσι ερωτήσεων που είχε παίξει κάποτε μαζί με τους φίλους του. Στην αρχή αναγκάστηκε να βγει από το δωμάτιο, για να τους επιτρέψει να βάλουν με άνεση το αντικείμενο που ήθελαν ν’ ανακαλύψει. Περίμενε πολύ και σκέφθηκε ότι θα του βάζανε κάποια δύσκολη λέξη, ή θα του έστηναν καμιά κομπίνα. Κάποια στιγμή όμως τον φώναξαν να μπει μέσα και άρχισε το παιχνίδι. Στην αρχή οι απαντήσεις ερχόντουσαν γρήγορα (Είναι ζώο; Έχει χρώμα;) αλλά καθώς το παιχνίδι προχωρούσε, αργούσαν όλο και πιο πολύ.

Οι φίλοι του είχαν συμφωνήσει να μη βάλουν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, αλλά κάθε φορά που θα ρωτιόταν κάποιος να έδινε μια σωστή απάντηση για κάποιο πραγματικό αντικείμενο που θα συμφωνούσε με όλες τις προηγούμενες απαντήσεις. Καθώς προχωρούσε το παιχνίδι γινόταν δυσκολότερο τόσο γι’ αυτόν που ρωτούσε όσο και γι’ αυτόν που απαντούσε.

Όπως έχουμε μια ιδέα για τον πραγματικό κόσμο, ακόμα κι όταν δεν τον κοιτάμε, έτσι και ο Γουίλερ φαντάστηκε ότι υπήρχε μια πραγματική απάντηση για το αντικείμενο που προσπαθούσε να βρει. Δεν υπήρχε όμως. Το μόνο που ήταν πραγματικό ήταν οι απαντήσεις στις ερωτήσεις, με τον ίδιο τρόπο που τα μόνα πράγματα που γνωρίζουμε για τον κβαντικό κόσμο είναι τα αποτελέσματα των πειραμάτων μας.

Η τελική ερώτηση: το σύννεφο; και η απάντηση: ναι, είχαν κατά κάποιο τρόπο δημιουργηθεί από τη σειρά των ερωτήσεων, με τον ίδιο τρόπο που δημιουργείται το ηλεκτρόνιο από τη διαδικασία της πειραματικής διερεύνησης των συστατικών της ύλης. Αν η σειρά των ερωτήσεων ήταν διαφορετική, τότε το “πραγματικό” αντικείμενο θα ήταν και αυτό διαφορετικό! Ο Τζων Γκίμπριν που αναφέρει τη παραπάνω ιστορία, συνεχίζει:

“Με αυτή την έννοια κανένα φαινόμενο δεν είναι πραγματικό φαινόμενο μέχρι να καταστεί ένα καταγεγραμμένο φαινόμενο. Η ιστορία δεν έχει νόημα, το παρελθόν δεν υπάρχει, παρά μόνο με τον τρόπο που είναι καταγεγραμμένο στο παρόν. Με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να πούμε τί κάνει ένα σωματίδιο μέχρι αυτό να καταγραφεί, όπως δεν μπορούμε να πούμε ποιά λέξη βάλανε οι φίλοι μας μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Αν τώρα μας πουν κάποιοι ότι όλα αυτά είναι θεωρητικολογίες και δεν έχουν καμιά σχέση με την καθημερινή πραγματικότητα του μακρόκοσμου, μπορούμε να τους απαντήσουμε ότι ο μακρόκοσμος αποτελείται από σωματίδια που ακολουθούν τους κβαντικούς νόμους. Με αυτή την έννοια κάθε τι που ονομάζουμε πραγματικό αποτελείται από πράγματα που δεν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά” . Τόσο απλό.

Το Εγωιστικό Γονίδιο μολύνει τον εγκέφαλο: Ο Μαρξ ονόμασε τη θρησκεία «όπιο του λαού», αλλά ο δεδηλωμένος αθεϊστής Dawkins προχώρησε ακόμα περισσότερο και την ονόμασε στο βιβλίο του «Η Αυταπάτη της Θρησκείας ( The God Delusion, 2006), μαζί με όλα τα θρησκευτικά μιμίδια, μολυσματικούς «Ιούς του Νου». [Διάβασε οι Φονικοί Μονοθεισμοί και Γιατί δεν είμαι χριστιανός και από ξεκίνησε το κακό των μονοθεϊστικών θρησκειών ΑκενΑΤ-ΩΝ ο Αιρετικός Φαραώ;]

Το μιμίδι είναι ένα ιδιαίτερο παράσιτο-μερμήγκι που αναρριχάται με κόπο σε κάποιο μίσχο χλόης, όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ή όφελος, αλλά για να το φάει ένα ενδεχόμενο περαστικό πρόβατο, στο στομάχι του οποίου θα μπορέσει να αναπαραχθεί ο τρηματώδης σκώληκας (ταινία) που έχει μολύνει παρασιτικά τον εγκέφαλο αυτού του μερμηγκιού προτρέποντάς το προς τη συγκεκριμένη δράση!

Το 1976 κυκλοφόρησε το «Το Εγωιστικό Γονίδιο», το διάσημο πια μπεστ σέλερ του Βρετανού εξελικτιστή βιολόγου Richard Dawkins. Σε αυτό εκφράζεται η άποψη ότι η βιολογική εξέλιξη εξαρτάται ουσιαστικά από τα γονίδια και ότι η φυσική επιλογή γίνεται στο δικό τους βασικά επίπεδο και για το δικό τους συμφέρον. Τα γονίδια ονομάζονται εδώ «εγωιστικά», όχι διότι διαθέτουν κάποια ιδιαίτερη θέληση ή προσωπικό κίνητρο, αλλά διότι μπορούν να περιγραφούν καλύτερα σα να διαθέτουν!

Μεταβιβάζονται έτσι ώστε να εξυπηρετούν πάντα το δικό τους «ατομικό συμφέρον» της επιβίωσης και αντιγραφής, ανεξάρτητα από το συμφέρον του ίδιου του οργανισμού. Η ανθρώπινη συμπεριφορά προσαρμόζεται στη στρατηγική της γονιδιακής αναπαραγωγής και η εξέλιξη των εμβίων όντων μπορεί να θεωρηθεί έτσι σαν η επιβίωση και ο πολλαπλασιασμός των γονιδίων τους. Ο Dawkins περιέγραψε τη Δαρβινική εξέλιξη με βάση τρεις γενικές διαδικασίες: της αντιγραφής, της μετάλλαξης (όταν οι πληροφορίες αντιγράφονται μερικές φορές με μικρές παραλλαγές) και της επιλογής μερικών ιδιαίτερων παραλλαγών που αποδεικνύονται εξελικτικά ικανότερες από άλλες.

Τα meme (μιμίδια) αποτελούν θεμελιώδεις μονάδες-φορείς πολιτισμικής κληρονομιάς (τραγούδια, τρόποι συμπεριφοράς, μόδα, επιστημονικές ιδέες, θρησκευτικές πεποιθήσεις δοξασίες, -σμοί κλπ), οι οποίες μεταδίδονται από τον ένα εγκέφαλο στο άλλο. Με ταυτόν τον τρόπο, μετά από πολλές επαναλήψεις του ίδιου αυτού εξελικτικού κύκλου, οι επιζόντες απόγονοι αποκτούν βαθμιαία νέες ιδιότητες που τους βοηθούν να προσαρμοστούν καλύτερα στο περιβάλλον τους. Αν και αυτός ο κύκλος είναι εντελώς τυχαίος, δημιουργεί εντούτοις τάξη και σχέδιο μέσα στο χάος!

Ο Dawkins ονόμασε τα αναπαραγόμενα γονίδια meme (αντιγραφείς), αλλά επεσήμανε ότι η εξέλιξη μπορεί να βασιστεί σε οποιοδήποτε αντιγραφέα ακολουθεί τις τρεις αυτές βασικές εξελικτικές αρχές. Προς το τέλος του βιβλίου του υπέβαλε το ερώτημα εάν υπάρχουν και άλλοι αντιγραφείς στη φύση που να εκπληρώνουν τα βασικά αυτά χαρακτηριστικά. Η απάντησή του ήταν θετική και εισήγαγε έτσι για πρώτη φορά την έννοια του μιμιδίου (meme) σα μια μονάδα πολιτιστικής μετάδοσης και αντιγραφής ή απλά σα μια μονάδα μίμησης:

«Όπως ακριβώς τα γονίδια διαδίδονται στη δεξαμενή των γονιδίων, μεταπηδώντας από σώμα σε σώμα μέσω του σπέρματος ή των ωαρίων, έτσι και τα μιμίδια διαδίδονται στην δεξαμενή των μιμιδίων μεταπηδώντας από εγκέφαλο σε εγκέφαλο»

Βασικά είχε στο μυαλό την ελληνική λέξη μίμηση και ξεκινώντας από μια αγγλοποιημένη απόδοσή της που του ταίριαζε καλύτερα, το mimeme, θέλησε να την κάνει να ακούγεται σαν το gene = γονίδιο και την συνέπτυξε έτσι σε meme, την οποία εμείς μεταφράζουμε πάλι στα ελληνικά σα μιμίδιο.

Όπως τα γονίδια, η βασική μονάδα αντιγραφής των γενετικών πληροφοριών, αντιγράφονται από τους γονείς στους απογόνους, έτσι και τα μιμίδια, η βασική μονάδα των πολιτιστικών πληροφοριών, αντιγράφονται από άτομο σε άτομο, ή καλύτερα από εγκέφαλο σε εγκέφαλο, αναπαραγόμενα με τη μίμηση. Και σε αυτά συμβαίνουν μεταλλάξεις – ευκολότερα μάλιστα από τα γονίδια – όπως π.χ. όταν ξεχνάμε τη στροφή ενός τραγουδιού ή όταν εξωραϊζουμε, για λόγους εντυπωσιασμού, μια αντιγραφόμενη πληροφορία ή ιστορίας.

Ανάλογα, συμβαίνει μια «φυσική επιλογή» των εξελικτικά ικανότερων από αυτές τις μεταλλάξεις, με σκοπό τη διαιώνιση των αντιγραφόμενων πληροφοριών ή «ιδεών». Όπως η βιολογική εξέλιξη κατανοείται καλύτερα από την άποψη του ανταγωνισμού των εγωιστικών γονιδίων (και όχι των ειδών), έτσι και η πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας κατανοείται καλύτερα από την άποψη του ανταγωνισμού των, επίσης εγωιστικών, μιμιδίων.

Το λεξικό της Οξφόρδης ορίζει το μιμίδιο σαν «ένα αυτο-αντιγραφόμενο πολιτιστικό στοιχείο που διαβιβάζεται με μη γενετικό τρόπο, και βασικά με τη μίμιση». Το 1981 οι συγγραφείς C. G. Lumsden και Ε. Ο. Wilson πρότειναν στο βιβλίο τους «Γονίδια, Νους και Πολιτισμός» σα μια ισοδύναμη λέξη, τη λέξη culturgen, από τη σύνθεση των αγγλικών λέξεων culture = πολιτισμός και gene = γονίδιο – με άλλα λόγια ένα πολιτιστικό γονίδιο, μια μονάδα πολιτιστικής πληροφορίας που διαδίδεται από νου σε νου και αναπαράγεται μέσω της (ασυνείδητης κατά το πλείστον) μίμησης.

Ένας άλλος παρεμφερής ορισμός που έχει δοθεί για το είναι «μια πληροφοριακή δομή που συγκρατείται στη μνήμη ενός ατόμου και μπορεί να αντιγραφεί στη μνήμη ενός άλλου ατόμου».

Ο Dawkins όρισε επίσης τα εξής τρία βασικά χαρακτηριστικά ενός επιτυχούς αντιγραφέα:
* Την πιστότητα αντιγραφής (με σποραδικά εντούτοις λάθη ή μεταλλάξεις που βοηθούν στην εξέλιξη και επιλογή),
*Τη γονιμότητα (όσο ταχύτερη είναι η αντιγραφή, τόσο περισσότερο θα εξαπλωθεί το μιμίδιο)
*Τη μακροβιότητα (όσο περισσότερο ζει το αντιγραφόμενο «σχέδιο», τόσο περισσότερα αντίγραφα θα μπορούν να παραχθούν απ’ αυτό).

Αν και αργότερα εξομολογήθηκε ότι εισήγαγε την έννοια του μιμιδίου με βασικό σκοπό να αποτρέψει τους αναγνώστες του από το να θεωρήσουν ότι τα γονίδια αποτελούν τα πάντα για την εξέλιξη, η μεγάλη σύγχρονη μιμιδίστρια επιστήμονας Susan Blackmore πιστεύει ότι η ιδέα του αυτή υπήρξε ένας πραγματικός δυναμίτης. Πράγματι, προκάλεσε τη γένεση μιας νέας θεωρητικής κι εμπειρικής επιστήμης, της Μιμιδικής (Memetics), που μελετά την αναπαραγωγή, εξάπλωση και εξέλιξη των μιμιδίων και φιλοδοξεί να εξηγήσει καλύτερα από όλες τις υπάρχουσες μέχρι τώρα θεωρίες την ιστορία της πολιτιστικής μας εξέλιξης.

Τη δεκαετία του 1980 τη σκυτάλη εξέλιξης αυτής της νέας επιστήμης της Μιμιδικής πήραν πολλοί άλλοι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων ο γνωστός Αμερικανός φιλόσοφος της τεχνητής νοημοσύνης και γνωστικός επιστήμονας Daniel Denett, ο οποίος την προώθησε στο διάσημο βιβλίο του για τη φιλοσοφία του Νου «Η Εξήγηση της Συνείδησης» (1991) και αργότερα στην «Επικίνδυνη Ιδέα του Δαρβίνου» (1995). Ονομαστή υπήρξε και η συμβολή της Βρετανίδας εξελικτίστριας ψυχολόγου Susan Blackmore, γνωστής ιδιαίτερα για το βιβλίο της Η Μιμιδιομηχανή (The Meme Machine, 1999).

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΜΙΜΙΔΙΩΝ : Γενικά μιμίδιο είναι οτιδήποτε μπορεί να μεταβιβάσει ο άνθρωπος μέσω της μίμησης, του γραπτού και προφορικού λόγου και των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας. Τυπικά παραδείγματα μιμιδίων είναι η γλώσσα, τα διαφημιστικά σλόγκαν, τα συνθήματα, τα κλισέ, η μόδα, η μουσική, ο χορός, τα αστεία, τα ανέκδοτα, οι παροιμίες, οι μύθοι, οι παραδόσεις, οι ιστορίες, οι παροιμίες, οι αφορισμοί, τα παιδικά ποιηματάκια, στιχάκια, παιχνίδια και δραστηριότητες, τα επικά ποιήματα, τα βιβλία, οι ταινίες, τα βίντεο, τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, η επιστήμη, οι εφευρέσεις, τα πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα, οι ιδεολογίες, οι προσευχές, οι λαϊκές δεισιδαιμονίες, προλήψεις και προκαταλήψεις, όσο και οι ιδέες περί «Δικαιοσύνης», «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», «Ιδιοκτησίας», «Εθνικής Συνείδησης» και «Ανεξαρτησίας».

Είναι δηλαδή όλες αυτές οι πληροφορίες που αντιγράφονται με επιτυχία από άτομο σε άτομο και χωρίς τις οποίες, όπως σημειώνει η Susan Blackmore, δεν θα είμασταν πλήρως ανθρώπινοι. Ο πολιτισμός μας έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των μιμιδίων, όπως ακριβώς ο βιολογικός κόσμος έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των γονιδίων.

Κάθε σκέψη, φιλοσοφική ή θρησκευτική, ενδιαφέρεται για τη διαιώνισή της.
Βίκτωρ Ουγκώ

Κάθε Πίστη είναι Μολυσματική.
Bernard Russell
Μια ιδέα είναι κάτι που έχεις. Μια ιδεολογία είναι κάτι που σε κατέχει.
Morris Berman

Μιλάμε για τον πυρήνα των κυττάρων, τον «παράδεισο» αυτόν του «νόμιμου» και του παρασιτικού DNA. Το τελευταίο μπορεί να ενωθεί αδιάρρηκτα με το πρώτο, ακόμα και μέσα στα χρωμοσώματα, χωρίς να μπορεί να διακριθεί από αυτό. Προχωράει μετά στους υπολογιστές και στο κατάλληλο περιβάλλον που και αυτοί προσφέρουν για την αντιγραφή «νόμιμων» προγραμμάτων και παρασιτικών ψηφιακών ιών που μπολιάζονται πάνω τους επιζητώντας μέσω αυτών την αντιγραφή τους.

Όλη αυτή η παρασιτική δράση, εξηγεί, μπορεί και συμβαίνει διότι απλούστατα ο πυρήνας των κυττάρων και οι υπολογιστές παρέχουν ένα ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη αυτών των ιών, με ένα καλά εδραιωμένο μηχανισμό για την αντιγραφή και διάδοσή τους .

Μετά από το κύτταρο και τους υπολογιστές προχωρά στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που και αυτός προσφέρει ένα θαυμάσιο περιβάλλον για την ανάπτυξη ανάλογων παρασίτων ή εγκεφαλικών ιών – «ιών του νου», όπως τους ονομάζει – ιδιαίτερα τοξικών ιδεών και μιμιδίων, στις οποίες κατατάσσει προεξεχόντως τις θρησκείες, θεωρώντας τες γενικά σαν ένα επιδημικό φαινόμενο.

Οι πιο ευφυείς ιοί δεν είναι αυτοί που προκαλούν μια γρήγορη τοπική καταστροφή και μπορούν στη συνέχεια να αντιμετωπιστούν, αλλά αυτοί που λανθάνουν της προσοχής και εργάζονται σιωπηλά στο παρασκήνιο, μέχρι να αποκτήσουν επιδημικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Σκέψου το βράσιμο του βάτραχου. Λίγο λίγο, σιγά σιγά και αόρατα για το απαίδευτο μάτι.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ιούς του νου. Μπορεί να είμαστε θύμα ενός τέτοιου ιού και να μην το ξέρουμε, και μάλιστα να το αρνηθούμε σθεναρά. Και όμως ένας τέτοιος ιός μπορεί να μας παρακινεί να πιστεύουμε σε κάτι «αληθινό», «σωστό» ή «ενάρετο», χωρίς καμιά αξιόπιστη μαρτυρία ή λογική και συνεπαρμένοι μάλιστα από την «πίστη» μας να του προσδίδουμε μεγαλύτερη αξία, όσο λιγότερα στοιχεία γι’ αυτό διαθέτουμε!

Συνήθως, παράλληλα με αυτή την πίστη μας, «τρέχει» και το μιμίδιο του «Μυστηρίου» αυτού που πιστεύουμε. Η βασική εδώ ιδέα είναι ότι το «μυστήριο» αποτελεί μια αρετή από μόνο του και δεν πρέπει επομένως να ξεδιαλυθεί ποτέ, για να συνεχίσει να μας προκαλεί δέος και να διατηρεί ακλόνητη την πίστη μας στα διάφορα αυθαίρετα δόγματα και ανοησίες που πιστεύουμε. Το αποκορύφωμα μιας τέτοιας ακραίας μόλυνσης είναι ο Τερτυλλιανού «Certum est quia παρανοϊκός αφορισμός του impossibile est”

– Είναι σίγουρο επειδή είναι αδύνατον!

Και δεν είναι μόνον αυτό. Η μόλυνση της «πίστης» μας δε σταματάει εδώ, σ’ εμάς τους ίδιους, στις ψευδαισθήσεις μας και στις αυταπάτες μας, αλλά προχωρά πολλές φορές σε μια εξωτερική δράση εναντίον άλλων, αντιπάλων μιμιδίων ή πίστεων άλλων ανθρώπων, σκοτώνοντάς τους ή υποστηρίζοντας έστω το θάνατό τους. Σε πιο ήπιες περιπτώσεις, κυριαρχεί απλά ένα αίσθημα «κακίας» και αντίδρασης προς τους «αλλόπιστους», «αποστάτες» ή «αιρετικούς». Από την άλλη μεριά, μερικές φορές το ίδιο το μιμίδιο της πίστης μας είναι αυτοτοξικό, επιζητώντας τη δική μας καταστροφή για διάφορους «ενάρετους» λόγους ή λόγους «σωτηρίας» μας κι «απελευθέρωσής» μας.

Μολυσμένοι από το συμμιμίδιο της πίστης και της θρησκείας ουδέποτε καθόμαστε να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε γιατί και με ποια στοιχεία υποστηρίζουμε έτσι άκριτα και τυφλά αυτό το σύνολο πεποιθήσεων από κάποιο άλλο. Νομίζουμε συνήθως ότι επιλέξαμε ελεύθερα ή ότι η θρησκεία μας είναι η καλύτερη, διότι είναι «η μόνη αληθινή». Αρνούμαστε να διακρίνουμε το απλούστατο γεγονός ότι η επιλογή μας αυτή δεν είναι προϊόν μιας σοβαρής διερεύνησης και εξέτασης πολλών άλλων συστημάτων, αλλά εντελώς τυφλή και τυχαία, επηρεαζόμενη άμεσα από τους τοπικούς παράγοντες της γέννησής μας.

Η «πίστη» μας είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία η πίστη συνήθως των γονέων μας και των παππούδων μας! Μολυνθήκαμε απλώς από μικροί, από το οικογενειακό και πολιτιστικό περιβάλλον μας, όταν δε διαθέταμε κανένα μέσον άμυνας για να αντιπαρατάξουμε εναντίον αυτών των τοξικών μιμιδίων.

Μέσα από τις χιλιάδες μικρές αιρέσεις χαρισματικών ηγετών που εμφανίστηκαν στη διάρκεια της ιστορίας, μερικές αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικές, διότι περελάμβαναν απλά την εντολή της αντιγραφής του με αντίστοιχες απειλές και υποσχέσεις για τους παραβάτες και τους πιστούς. Απειλές θανάτου ή αιώνιας τιμωρίας για τους ανυπάκουους και υποσχέσεις σωτηρίας και μακαριότητας για τους υπάκουους πιστούς.

Μέσα από τους ίδιους εξελικτικούς αλγόριθμους διαιωνίστηκε και η Χριστιανική Βίβλος, το κατεξοχήν αυτό «Εγωιστικό Βιβλίο» με τις χιλιάδες μεταφράσεις. Το μεγάλο τέχνασμα ή δόλωμα για την επιτυχή της διάδοση ήταν η συνταύτιση της επιβίωσής της με την επιβίωση των πιστών της ή των αντιγραφέων της! Ο ιός απέβαλε το παρασιτικό του ένδυμα και συνεξελίχθηκε μετεμφιεσμένος σε μια συμβιωτική σχέση αμοιβαίας «ωφέλειας» με τον ξενιστή του!

Εκτός από αυτό όμως το σοβαρό εξελικτικό πλεονέκτημα της Βίβλου έναντι άλλων βιβλίων που έχουν με τα χρόνια εξαφανιστεί ή παραμένουν σε ελάχιστα μόνον αντίγραφα, ένα άλλο σοβαρό επίσης πλεονέκτημά της είναι η εσωτερική της δομή. Ανάμεσα στις πολυπληθείς αντιφατικές ιστορίες της μπορούν να δικαιολογηθούν οι πιο ακραίες και αντιμαχόμενες απόψεις. Όπως παρατηρεί σε μια κριτική του ο γνωστός αστρονόμος Carl Sagan στο βιβλίο του «Ο Στοιχειωμένος από Δαίμονες Κόσμος»

“Η Βίβλος είναι γεμάτη από τόσες πολλές ιστορίες αντιφατικής ηθικής, που κάθε γενεά μπορεί να βρει τη βιβλική δικαιολόγηση για οποιαδήποτε σχεδόν δράση της: από την αιμομιξία, τη δολοφονία τη δουλεία και το μαζικό έγκλημα μέχρι την πιο εκλεπτυσμένη μορφή αγάπης, θάρρους και αυτοθυσίας. Αυτό ακριβώς συνέβαλε επίσης στην επιβίωσή της… Όλες οι πράξεις δικαιολογούνται σε αυτήν”

Τασσόμενη στο ίδιο πλευρό η Susan Blackmore επισημαίνει:

Οι θρησκείες φτιάχνουν θεωρίες για τον κόσμο και μετά τις εμποδίζουν να ελεγχθούν. Παρέχουν συμπαθητικές, ελκυστικές και ανακουφιστικές ιδέες και τις επενδύουν με μια μάσκα “αλήθειας, ομορφιάς, καλοσύνης”. Θεωρίες μπορούν μετά να αναπτυχτούν, παρά την αναλήθειά τους, την ασχήμια τους ή τη σκληρότητά τους… Υπερασπίζω την ιδέα ότι η επιστήμη είναι κατά το πλείστον πιο ειλικρινής από τη θρησκεία, όσο δεν ξεπέφτει στο επίπεδο του –ισμού (επιστημονισμού)

Η επιστημονική λογική είναι κατά τον Dawkins ένα από τα καλύτερα αντιβιοτικά που διαθέτουμε για την αντιμετώπιση των παθολογικών και ιογόνων μιμιδίων – θρησκευτικών, ιδεολογικών ή άλλου είδους και φυσικά η μεγάλη φειδώ, του που δίνουμε την Συμφωνία μας.

Η Ατμητότητα είναι συνώνυμη με την Αρρητότητα: Το εγώ  ή αλλιώς εγωισμός (Λογική -Ύλη εικ. πάνω) είναι η παρούσα κατάσταση του κόσμου της ύλης, ορατής και αόρατης και όχι μόνο της ανθρωπότητας. Στην καθομιλουμένη είναι η λέξη που υπάρχει σε κάθε πρόταση, είτε ακούγεται είτε όχι, μαζί με τις συγγενικές της –μου, δικό μου, εμένα, με- αλλά και η πλέον παραπλανητική σαν λέξη, γιατί σαν έννοια είναι η απόλυτη καταστροφή. Στην καθημερινή χρήση το ΕΓΩ, το κομματιασμένο, δηλώνει το αρχέγονο λάθος, την πλανεμένη αντίληψη για το Άτμητο το Άρρητο, Το ΕΓΩ είναι η πλασματική ψευδαίσθηση ενός διαιρεμένου σε χιλιάδες κομμάτια εαυτού, πολύ μακρυά από την αρχέγονη κατάσταση της που ειναι το Πνεύμα.

Το “εγώ” είναι ο άνθρωπος, ο παγωμένος, παγ(ι)ωμένος. Σκέψου το νερό, κινείται παντού, μπαίνει παντού, είναι ρευστό, πολύ όμορφα και φυσικά υπακούει στον συμπαντικό κανόνα “τα πάντα ρει”. Μέχρι που αποκτά ‘εγώ’. Τότε παύει να είναι ρευστό και γίνεται πάγος. Παύει να είναι μέρος, του, σε συνεχή ροή σύμπαντος, και γίνεται πέτρα παγωμένη. Καμία ροή. Ακίνητο μέχρι να λιώσει – πεθάνει.

Αυτή ακριβώς είναι και η κατάσταση πολλών ανθρώπων. Παγ(ι)ωμένη. Αυτό συμβαίνει όταν ο άνθρωπος μπαίνει σε ομάδες, δίνοντας την Συμφωνία του. Όταν οι ομάδες και οι πεποιθήσεις του “εγώ”  κλέβουν την ελευθερία  –ροή- και τον εγκλωβίζουν, τον παγώνουν. Παύει να είναι πλέον ελεύθερος και αποκτά εγώ ή εμείς, που είναι το ίδιο. Άλλη μια παρανόηση, που ανόητα ή σκόπιμα κυκλοφορεί, ειδικά σε κύκλους “διδασκάλων” το ΕΜΕΙΣ, θεωρώντας λανθασμένα πως το “εμείς” είναι Gestalt. Ακούμε λοιπόν “πότε επιτέλους θα πάψουμε να είμαστε ατομιστές και θα γίνουμε εμείς;” σε όλες τις παραλλαγές. Αλλά δεν είναι έτσι.

Το  Gestalt  δηλώνει πως “το όλον, είναι μεγαλύτερο από το σύνολο των μερών του”
Ναι αλλά μόνο αν τα μέρη του είναι Άτμητα.

Πιο απλά, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση Άτμητότητας ) σε ένα σύνολο Gestalt,  δεν είναι 5 άνθρωποι ενεργειακά σαν σύνολο δράσης-ύπαρξης, αλλά το 5 πολλαπλασιάζεται στην νιοστή για να είναι Gestalt. Αυτή η κατάσταση σε καμία περίπτωση δεν πετυχαίνεται στο πεδίο δράσης του “εγώ” που είναι η κατάσταση της τμητής ταυτότητας (κατακερματισμένη).

Από την άλλη, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση του “εγώ” δηλ, τμητοί) σε ομάδα είναι 1+1+1+1+1=5 άνθρωποι (5 εγώ)σε ομάδα, αυτό δεν είναι Gestalt, είναι μια ομάδα 5 ανθρώπων. 5 “εγώ” μαζεμένα που κάνουν μια ομάδα 5 “εμείς”.  Δηλαδή, κάθε μικρή ή μεγάλη ομάδα πολλών μικρών “εγώ” δεν φτιάχνει ένα Gestalt, αλλά μια μάζα, όχλο ανθρώπινων μικρών “εγώ”, κατακερματισμένων χωρίς καμία ολότητα, που είναι η βασική κατάσταση της Ατμητότητας.

Δες αυτά τα μικρούλικα “εγώ” όταν κατεβαίνουν (πάντα κατεβαίνουν, και δεν ανεβαίνουν) στις πλατείες και παίζουν το παιχνίδι “αγανακτισμένοι”. Αλλά ποτέ καμία μάζα-όχλος από πολλά ασήμαντα εγώ, δεν πέτυχε ΠΟΤΕ, τίποτε στην σκακιέρα της δημιουργίας. Μόνο ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, και είναι πάντα στον ενικό, δεν υπάρχουν κατεργάρηδες.

Gestalt δημιουργείται ΜΟΝΟ, αν συνυπάρξει σε δράση κάποιος ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ μαζί με κάποιον άλλο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗ, και ΠΟΤΕ σε πληθυντικό αριθμό, γιατί ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ για να είναι ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ σημαίνει πως έχει πετύχει την κατάσταση του ΑΤΟΜΙΚΟΝ ή αλλιώς ΑΤΜΗΤΟΝ (αδιαίρετος, αυτός που δεν διασπάται σε μικρότερα κομμάτια, αυτός που δεν μπορεί να διαιρεθεί, ο ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ) …και Ατμητότητα, ορίζεται ως η κατάσταση ύπαρξης και δράσης του Άτμητου.

Δεν υπάρχει ακριβής περιγραφή της κατάστασης του Άτμητον, γιατί εκτός από Άτμητον, είναι και Άρρητον, δηλ. δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, ή να εκφραστεί με λόγια. Η Ατμητότητα είναι συνώνυμη με την Αρρητότητα. Άτομα που πέτυχαν αυτή την κατάσταση είναι ελάχιστοι μεταξύ των αρίστων, την πέτυχε ο Σιντάρτα Γκαουτάμα και αν.

Από την άλλη παρατήρησε τον άνθρωπο-εγώ-τμητό, από τον τρόπο που περπατάει, που τρώει, που μιλάει, που στέκεται, που αναπνέει, που παντρεύεται, που ερωτεύεται, αγωνίζεται, πονάει, ζητάει, πεθαίνει. Από την σαπίλα των σκέψεων, των συναισθημάτων, των πράξεων του. Λέει «Εγώ» και πιστεύει, πως ο κόσμος πρέπει να του υποκλίνεται. «Έτσι είμαι Εγώ» «Εγώ θα πάω, θα κάνω θα φάω, θα πάρω, θα φέρω..» “Εγώ” και μόνο ένα ασήμαντο “εγώ”, ένα τέρας με 5.000 κεφάλια, είναι αυτό που συντηρεί και ενισχύει αυτόν τον κόσμο και τα ανθρωπάκια, φαντάσματα, που σέρνονται πάνω στο πρόσωπο της γης, όλων των δημιουργιών.

Αυτό που κατασπαταλάει την Ενέργεια σου, την Δύναμη σου είναι η διατήρηση του «Εγώ». Αυτό είναι που Οργίζεται, Προσβάλλεται, Καταθλίβεται, Απειλεί με αυτοκτονία, μέχρι που να πετύχει την επιθυμητή επιβεβαίωση. Μια και γνωρίζει πως δεν έχει κάποια απτή ουσία, αναζητά συνεχώς να έχει δίκιο μέσα από τα άλλα ανθρώπινα όντα του εγώ, τα άψυχα όντα γιατί μόνο αυτά ασχολούνται με τέτοια ασήμαντα γεγονότα, τα οποία αποδέχονται και φέρονται λες και το «εγώ» είναι κάτι υπαρκτό.

Μόνο με αυτό τον τρόπο το «εγώ» ξεγελιέται και πιστεύει πως είναι αληθινό, ενώ γνωρίζει πως στην πραγματικότητα είναι ένα συνονθύλευμα από τίποτα. Ένα φάντασμα, σε ένα ολόγραμμα.

Τίποτα από αυτά, δεν μπορεί να συμβεί όταν έχουμε αποδεχτεί την αληθινή μας Άτμητη και Άρρητη υπόσταση, Είμαστε Έμψυχα Ενεργειακά όντα, πέρα από σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα. Ένα πεδίο Ενέργειας, γι αυτό και η Κβαντική Θεωρία πρέπει να σε απασχολεί, γιατί Κβάντα σημαίνει Πακέτο Ενέργειας και άρα Ενέργεια = Δύναμη = Ελευθερία.

Ένα πεδίο Ενέργειας που βρίσκεται σε συνεχή ανατάραξη-δράσης ΑΙΤΙΑΣ> <ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ καθημερινά και είναι συν-μέτοχος σε χοτικά, τυχαία συστήματα δημιουργίας. Γι αυτό και πρέπει να σε ενδιαφέρει και η Θεωρία του Χάους με όλα τα συστήματα της, τους νόμους και τα καπρίτσια της.

Οι άνθρωποι στην υποβαθμισμένη κατάσταση, του “εγώ” ζουν μια ζωή χωρίς ύπαρξη, μια ζωή διασπασμένη, μέσα στην σαπίλα του κατακερματισμένου “εγώ”, πονεμένη, μίζερη, μες την κακομοιριά. Κρύβονται μέσα σε ένα μίζερο γάμο, πίσω από ευνουχισμένα από την γέννηση τους παιδιά, μέσα σε μια κακόμοιρη κοινωνία, στην ψεύτικη ασφάλεια ενός ασήμαντου δουλικού μισθού,  διαιωνίζοντας την φτώχια, την μιζέρια, τον θάνατο και την κακομοιριά.

Το “εγώ” είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, ο παντοδύναμος δικτάτορας του ορατού και αόρατου κόσμου, φυσικού ή μεταφυσικού, γνωστού ή άγνωστου. Είναι ο θεός κάθε δημιουργίας, είναι η εκδήλωση του δημιουργού, μέσα στο υλικό ολόγραμμα που αποκαλούν δημιουργία. Το εγώ είναι ο δημιουργός του matrix (όχι της ταινίας). Για να είναι ο δημιουργός, ικανός να δημιουργήσει μια δημιουργία πρέπει να μην ελέγχει το “εγώ” του, να είναι ήδη παγιδευμένος μέσα σε αυτό. Τι κατάντια, είναι η κατάντια των θεών, που τολμούν να λένε “ΕΓΩ ειμί το φως” ή το άλλο γελοίο “εγώ ειμί ο θεός”, και λοιπές γραφικότητες κατώτερων όντων.

Αν θέλεις να γίνεις  ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, αν θέλεις να απολαύσεις Φώς, Άκτιστο Φως, αν θέλεις Ελευθερία, αν θέλεις να είσαι ολόκληρος και όχι χίλια κομμάτια, τώρα είναι μια καλή στιγμή, δεν διαθέτεις άλλη στιγμή από το τώρα, να σταματήσεις να είσαι φοβισμένος, να σταματήσεις να εξαρτάσαι, να είσαι υποβαθμισμένος, να είσαι σκλάβος των δικών σου σκέψεων, αποφάσεων, επιλογών. Να σταματήσεις να είσαι πρόβατο-αμνός-δούλος-υπάλληλος-πιστός-ψηφοφόρος-οπαδός, να ξαναγίνεις ΑΤΜΗΤΟΣ και ΑΡΡΗΤΟΣ.

Γιατί αν δεν είσαι Άτμητος και Άρρητος, δεν είσαι άνθρωπος. Όχι ελεύθερος, αλλά ούτε καν άνθρωπος.

Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ, τίποτε άλλο.