Τα αρνητικά συναισθήματα μας «καταστρέφουν»;

Όχι φυσικά, παρόλο που βολεύει να το πιστεύουμε γιατί έτσι συνεχίζεται θριαμβευτικά η ύπνωση της συνειδητότητας. Είναι κάτι που όλοι έχουμε επιλέξει να το πιστεύουμε κατά καιρούς, όμως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε όσοι είμαστε έτοιμοι για την αλήθεια, που θα μας απελευθερώσει από κάθε περιοριστική αντίληψη.
Τα συναισθήματα, οποιαδήποτε συναισθήματα, παράγονται από σκέψης ταύτισης. Τι είναι οι «σκέψεις ταύτισης»; Ένα συγκεκριμένο συναίσθημα πυροδοτεί εικόνες στο νου, που έχουν τη βαρύτητα του βιώματος στον ψυχισμό μας. Είναι δηλαδή οι εικονικές πραγματικότητες που φτιάχνει ο νους, χωρίς την συνειδητή συγκατάθεσή μας, για αυτά που έχουμε βιώσει, δει, ακούσει, ζήσει και έχουμε ταυτιστεί με αυτά συναισθηματικά. Το παρόν συναίσθημα είναι επανάληψη του ίδιου παρελθοντικού συναισθήματος, που συνδέεται αυτόματα με το συγκεκριμένο βίωμα, περιστατικό, εικονική πραγματικότητα. Κάθε φορά που η διαδικασία επαναλαμβάνεται, το συναίσθημα γίνεται πιο έντονο και πιο ισχυρό.

Όμως καμία κατάταξη ή αποφυγή ή υποτίμηση κανενός συναισθήματος δεν θα αφαιρέσει τη σκέψη - εικόνα - πεποίθηση από το νου, ούτε θα μας απαλλάξει από το αποτέλεσμα της αντίδράσής μας. Ποιας αντίδρασης; Να κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον Εαυτό και να αποποιούμαστε την ευθύνη μας, για ό,τι ο νους δεν μπορεί να συνδέσει, αλλά δημιουργεί.

Το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε το νου συγκεκριμένο, μετρήσιμο και περιορισμένο στην προσωρινή ύπαρξη αυτής της προσωπικότητας. Όμως το «βίωμα» ή το οποιοδήποτε συναίσθημα που έχει συνδεθεί μαζί του, είναι καταγεγραμμένο στη συνειδητότητά μας διαχρονικά, από όλη τη διαδρομή της ύπαρξής μας. Κάτι που φυσικά δεν θυμόμαστε συνειδητά ούτε μπορούμε οι περισσότεροι να αντλήσουμε από τα αρχεία της ψυχής μας. Κάθε συναίσθημα, δονείται, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, στα βάθη του σύμπαντος, επηρεάζοντας την πραγματικότητα που αλαζονικά νομίζουμε ότι ελέγχουμε με τις παιδιάστικες συμπεριφορές μας.

Αλλά, δεν είναι το ίδιο το βίωμα που απειλεί το εγώ, το οποίο δημιουργεί πεποιθήσεις, απόψεις, θέσεις και αντιλήψεις υποκειμενικές και περιοριστικές. Είναι οι ερμηνείες που έχει δώσει, τα συμπεράσματα που έχει βγάλει, οι κατηγοριοποιήσεις που έχουν δομηθεί, σε μια δυαδική πραγματικότητα «καλού – κακού», «σωστού – λάθους», ενισχύοντάς τα όλ’ αυτά, με κάθε επανάληψη νέου γεγονός.

Όλ’ αυτά συμβαίνουν μέσα μας ενώ εμείς τα αγνοούμε παντελώς, εστιασμένοι αποκλειστικά και απόλυτα στην επιφανειακή μας πραγματικότητα, που βασίζεται σε ό,τι μπορούμε να δούμε, να αγγίξουμε, να γευτούμε και να νομίζουμε ότι ελέγχουμε επειδή εκλογικεύουμε και αναλύουμε.

Τώρα, το γιατί κατηγορήθηκαν τόσο πολύ τα «αρνητικά» συναισθήματα; Μα φυσικά γιατί σε αυτά επικεντρωνόμαστε περισσότερο, λειτουργώντας ακόμα με τα κατώτερα ένστικτά μας της προστασίας, της διατήρησης, τις αποφυγής. Απλό δεν είναι; Μπορείτε να το διαπιστώσετε πολύ εύκολα από τον εαυτό σας αλλά και από τους άλλους γύρω σας. Τι είναι αυτό που επικρατεί στις συζητήσεις; Οι τραγωδίες, τα προβλήματα, ο φόβος ή οι χαρές, η κατανόηση, η σύνδεση και η ευτυχία; Ποια ευτυχία;

Κοιτάξτε μόνο τον «πολιτισμό» που έχουμε φτιάξει: αδικία, ψέμα, προσπάθεια καταπολέμησης των συμπτωμάτων, η ανάγκη μας ν’ ανήκουμε και να είμαστε αποδεκτοί, φυσιολογικοί, η έλλειψη και ο φόβος της απώλειας… πού επικεντρωνόμαστε περισσότερο; Στη δημιουργία ή στην καταστροφή; Στην ζωή ή στο θάνατο με τη μορφή απώλειας, έλλειψης και ό,τι δεν υπάρχει στο πεδίο της όρασής μας;

Δεν είναι λοιπόν ότι «τα αρνητικά συναισθήματα μας καταστρέφουν» γιατί κανένα συναίσθημα δεν έχει την ικανότητα να καταστρέψει κάτι που δεν έχει δημιουργήσει. Αυτός που δημιουργεί είναι ο νους: καταστρέφει και δημιουργεί, ανάλογα με το πού έχει στραμμένη την προσοχή του. Αυτό που είναι δημιουργικό είναι η εστίαση της προσοχής, η αφοσίωση, η πειθαρχία, η θέληση, το πάθος... Αλλά μη νομίσετε ότι μπορούμε ν' αλάξουμε τους Νόμους του σύμπαντος, απλά επειδή δεν τους κατανοούμε.

Η μεγαλύτερη πλάνη όσων πιστεύουν ότι δεν έχουν αρνητικά συναισθήματα είναι ότι τα έχουν «ξεπεράσει». Το μόνο που καταφέρνουν είναι να νεκρώνουν μεγάλο μέρος του Εαυτού τους, μοιάζοντας περισσότερο με απολιθωμένα ανθρωποειδή παρά με αληθινούς Ανθρώπους, προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους να γίνουν σαν αυτούς. Ο πόνος που υπάρχει μέσα τους γίνεται πλέον ασήκωτος και ασυνείδητος και δεν μπορούν να αφυπνιστούν, παρά μόνο ίσως από ένα πολύ δυνατό, έως «επικίνδυνο» χαστούκι της ζωής… ή του Πνεύματος.

Ένα ολόκληρο «νέο» κίνημα ύπνωσης προσπαθεί «να αφυπνίσει» ουσιαστικά συνεχίζοντας την μονοδιάστατη θέαση του δυαδισμού, αδυνατώντας να δει τη μεγαλύτερη εικόνα. Ποια είναι η «μεγαλύτερη εικόνα»; Βρίσκεται στη σύνθεση ΟΛΩΝ των αντιθέτων και πέρα από αυτήν.

Τα συναισθήματα, όλα τα συναισθήματα, είναι κλειδιά, που μας οδηγούν στον Εαυτό μας. Μας μιλάνε για μας, μας δείχνουν τις πεποιθήσεις μας, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας… είναι πηγή πληροφοριών! Το να κατατάσσουμε, να αποφεύγουμε ή να διαγγέλλουμε ότι τα αρνητικά συναισθήματα «μας καταστρέφουν» είναι το ίδιο με το να συνεχίζουμε το πόλεμο μέσα μας και φυσικά και στο εξωτερικό μας περιβάλλον με τους άλλους, μέσω της εμμονής του δυαδισμού. Έτσι, οι ίδιοι καθοδηγητές θα μας πουν να αποφεύγουμε τους αρνητικούς ανθρώπους, να αποκόπτουμε τον εαυτό μας από "αρνητικές σχέσεις", να "εστιαζόμαστε στο θετικό" και πολλά άλλα περιοριστικά... αλλά ομολογουμένως βολικά.

Και όλ' αυτά γιατί; Γιατί αδυνατούν να ελέγξουν τον εαυτό τους, να κατανοήσουν τα συναισθήματά τους και φοβούνται πάνω απ' όλα την αμφισβήτηση των ιδεών που προσπαθούν να προβάλουν.

Τέλος, θα σας παραπέμψω στα παιδιά… πάντα πιστεύω ότι μαθαίνουμε πολλά, παρακολουθώντας τα παιδιά ευλαβικά, με όλη την προσοχή μας.

Τα μικρά παιδιά βιώνουν τα συναισθήματά τους… ΟΛΑ τα συναισθήματά τους, αληθινά, απλά, πηγαία, τη στιγμή που συμβαίνουν, που τα αισθάνονται. Ακριβώς επειδή μπορούν να το κάνουν αυτό και δεν αυτό-καταπιέζονται όπως οι ενήλικες, γίνονται ικανοί και τέλειοι «σέρφερ», ταξιδεύοντας με σιγουριά και αυτεπίγνωση, πάνω σε κάθε κύμα (συναισθήματος) που έρχεται, απόλυτα έτοιμοι και εστιασμένοι στο επόμενο κύμα, έχοντας αφήσει (για πάντα) το προηγούμενο πίσω τους, έξω από τη συνειδητότητά τους, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή το βίωσαν με όλο τους ο Είναι! Δεν κατηγορούν τα συναισθήματα και σίγουρα δεν κατηγορούν ούτε κατατάσσουν τον εαυτό τους που αισθάνεται συγκεκριμένα συναισθήματα. Ζουν στο εδώ και τώρα γιατί δεν έχουν ανάγκη να διαφυλάξουν, να κατατάξουν. Δεν κρύβονται (ακόμα) πίσω από ρόλους, προσδοκίες και φοβίες, που η σύγχρονη πνευματικότητα μας συμβουλεύει να "αφήσουμε πίσω μας και να επικεντρωθούμε στο εδώ και τώρα". Ποιο "εδώ και τώρα"; Δεν αποκλείει αυτό, αλλά συμπεριλαμβάνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον... κάτι που ο εκπαιδευμένος μας νους δυσκολεύεται να κατανοήσει.

Τελειώνοντας, αυτό που μας απειλεί ή «μας καταστρέφει» δεν είναι τα συναισθήματα αλλάη εκλογίκευσή τους, η προσπάθεια αποφυγής τους, ο φόβος ότι «δεν θα περάσουν», ότι θα επιδεινωθούν ή θα παραμείνουν «αιώνια»… ακριβώς επειδή αγνοούνται ή αποφεύγονται, ο φόβος ότι «κάτι κακό θα μας βρει λόγω αυτών», όπως μας διδάσκει η σύγχρονη πνευματικότητα και η εναλλακτική θεραπευτική… και τόσα άλλα που ο εγωικός νους υποθέτει, έξω από τον δικό μας συνειδητό έλεγχο και προσοχή.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν «μας καταστρέφουν» τα ίδια τα συναισθήματα αλλά όλες οι ιδέες που έχουμε πιστέψει για αυτά; Τολμήστε να σκεφτείτε έξω από πλαίσια που άλλοι σας έχουν βάλει.