Η Αιωνιότητα

Οι άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν από το Πραγματικό (Αυτό που Συμβαίνει Εδώ, Τώρα, το Απλό Γεγονός) καταφεύγουν στη σκέψη, όμοια με αυτούς που θέλοντας να ξεφύγουν από τη ζωή τους καταφεύγουν στο κρασί και στην μέθη… Θυσιάζουν την Αλήθεια για την φαντασία και το παράλογο.

Το να χάνεσαι στα οράματα της σκέψης, ή στην ενατένιση των αισθήσεων και του κόσμου δεν θα ήταν κακό… αν ήξερες μονάχα πως ονειρεύεσαι.

Το να ελευθερωθείς από την σκέψη είναι το πιο απλό από όλα… Στο κάτω-κάτω η σκέψη είναι μονάχα μνήμη ή άρρωστη φαντασία… δεν υπάρχει στο Εδώ, Τώρα, στο Πραγματικό… μονάχα εσύ ανασταίνεις τις πεθαμένες εικόνες του χρόνου που έχει φύγει, ή υψώνεις νέα είδωλα αυτών που βλέπεις θεωρώντας τα πιο πραγματικά…

Η Αιωνιότητα μοιάζει με τον Άδειο Χώρο που απλώνεται πέρα από όλα τα όρια της σκέψης… μα η ζωή μοιάζει σαν τη φευγαλέα πνοή του ανέμου που αργοσαλεύει τα κλαδιά και τα φύλλα της δραστηριότητας… για ν’ απομείνει στο τέλος πάλι η σιωπή και η ακινησία.

Η Αιωνιότητα είναι Έμφυτη σε κάθε Ον (όντας η Ίδια η Ουσία του)… Αν δεν ήταν έτσι τότε κανένα ον δεν θα εύρισκε τον Δρόμο Προς Την Αιωνιότητα και το Άχρονο… κι ακόμα ακόμα εξαιτίας αυτού του γεγονότος είναι βέβαιο ότι κανένα πλάσμα δεν θα χαθεί, αλλά όλα θα φτάσουν κάποτε στη Λύτρωση, ακόμα κι αν χρειαστούν χιλιάδες ζωές…