Η κάθε διακοπή αυτής της ροής, ερμηνεύεται ως χάσιμο χρόνου, που εμποδίζει την καταξίωση μας. Ακόμα και οι βιολογικές μας ανάγκες, για συχνά διαλείμματα και ξεκούραση, παραβλέπονται και καταπατούνται εις βάρος της επιτυχίας μας.
Έτσι σύντομα έρχεται η κόπωση και συχνά ακολουθεί η εξουθένωση. Μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά ο άνθρωπος, αναζητά στη μονότονη και εξουθενωτική πολλές φορές έρημο της ζωής που διαβαίνει, την όαση που θα ξεδιψάσει την ύπαρξή του. Όλοι όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα στη ζωή, θα αναζητούν ταξίδια και διακοπές, ώστε να αλλάξουν παραστάσεις. Θα θελήσουν να ξεφύγουν από τη ρουτίνα στην οποία ζούν στην καθημερινότητά τους, για να πάρουν δύναμη και ανάσες ζωής, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν. Η καθιέρωση σύντομων διαλειμμάτων αποτελεί το ζητούμενο, το οποίο με κάθε τρόπο επιζητούν να εφαρμόσουν στη ζωή τους. Είναι επίσης φορές που οι άνθρωποι ρηγμένοι στα προβλήματα τους, δεν μπορούν να διαθέσουν ούτε καν λίγο χρόνο αυτοσυγκέντρωσης, ώστε να βοηθηθούν.
Αν όμως ο άνθρωπος ασχοληθεί με τον εαυτό του, ώστε να εντοπίσει το πραγματικό σκοπό που βρίσκεται στη γη και δεν παγιδευτεί στις γήινες επιθυμίες του, ίσως να ανακαλύψει και μία άλλη πλευρά που αγνοεί και έχει στερηθεί. Αυτή που αποκρύβει την ουσία της ύπαρξής του: το Είναι του. Έτσι, η ψευδής αίσθηση της ανυπαρξίας του ως απειλή θανάτου, πάντα θα αποστρέφει τη προσοχή από αυτά που θεωρεί σημαντικά. ώστε να ακολουθήσει αληθινούς στόχους: την συνάντηση με το Είναι του. Η παλίρροια της καθημερινής ζωής με τη συνεχή ροή της, τον καλεί να ισορροπήσει μεταξύ των αναγκών του και το βαθύτερο σκοπό του να υπάρχει. Προς την υλοποίηση αυτού του σκοπού, συχνά θα επιδιώκει να αντιστέκεται στο ρεύμα που οι αισθήσεις του επιβάλλουν να ακολουθήσει. Με την συνδρομή του νου, θα αναζητά να αναδείξει νοητούς δρόμους, που θα τον οδηγήσουν στο βάθος της ύπαρξης του: το Είναι του.
Ο άνθρωπος που μαθαίνει να καταφεύγει μέσα του, μπροστά στα όποια τυχόν προβλήματα προκύπτουν, θα ανακαλύπτει νέους νοητικούς δρόμους ύπαρξης, που θα τον εξοικειώνουν με τις βαθύτερες επιθυμίες του: την γαλήνη και την ευτυχία του νου. Όσο περισσότερο προσεγγίζει την ουσία της ύπαρξης στο βυθό του Είναι του, στο λαβύρινθο του νου και των συναισθημάτων, τόσο περισσότερο θα βιώνει τα ευεργετικά αποτελέσματα των αναζητήσεων του.
Για να αποκτήσει κάποιος την εμπειρία της ζωής, απαιτείται η καταγραφή του νοητικού και του συναισθηματικού βιώματος. Όσο βλέπουμε το φως γύρω μας και το παραλληλίζουμε με το φως που υπάρχει μέσα μας, δεν θα χάσουμε τον δρόμο.
Η όραση και οι σκέψεις μας θα φωταγωγούν και θα νοηματοδοτούν, κάθε τι που θα οδηγεί στο εσωτερικό μονοπάτι. Εκεί που το Είναι διαφυλάσσει τη συνέχεια της ύπαρξης μας. Όπως προϋποθέτουμε την ύπαρξη του φωτός, για να αντιληφθούμε ένα πράγμα, ομοίως προϋποτίθεται και η συνδρομή του νου, για να αντιληφθούμε την κατεύθυνση των σκέψεων μας. Όταν οι σκέψεις προσκολλώνται στον ορατό κόσμο, ταυτόχρονα μας αποστρέφουν την προσοχή από τον πραγματικό και αληθινό κόσμο του Είναι εντός μας. Μόνο όταν ανακαλύψουμε την ομορφιά του αθέατου κόσμου μέσα μας, -ο οποίος συνιστά τη πραγματικότητα- θα εκτιμήσουμε την ομορφιά αυτών που μας περιβάλλουν γύρω μας. Αυτό που συνδέει της ουσίας της ύπαρξης εντός μας, με ό,τι συνιστά τον κόσμο έξω μας, είναι το κοινό μας Είναι. Όλα περιεχόμενα του Είναι. Τα όποια αντίθετα ως συμπληρωματικά συνυπάρχουν εντός Του.
Εντός του Είναι
Τι είναι λοιπόν αυτό το Είναι, εντός του οποίου όλα συνυπάρχουν, παρ’ όλη την ρευστότητα τους, ενώ το ίδιο παραμένει ακέραιο και συμπαγές;
Είναι εκείνο που δεν εξαρτάται από τα περιεχόμενα του, αλλά τα συνιστά. Κρατά τη συνοχή του ακέραια στην επάρκεια της ολότητας του, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να μεταβάλλει εσωτερικούς συσχετισμούς που ανασχηματίζουν άπειρες εσωτερικές κινήσεις και συντεταγμένες διαδρομές. Εντός Αυτού θεμελιώνεται ο κόσμος που μπορούμε να νοήσουμε και να συμμετέχουμε. Κάθε υπόσταση αποκτά το νόημα της ύπαρξής της ένεκα τη σχέσης με το Είναι της. Μέσα από την αυθεντικότητα της σχέσης μας με το Είναι αληθεύουμε. Νοηματοδοτούμε πορείες και αναγνωρίζουμε αληθείς διαδρομές, μόνο εντός Του.
Κάθε υπαρκτή μορφή σχέσης έχει ως πρότυπο, το μέτρο της σχέση της με το Είναι. Εκεί γίνονται όλα αναγνωρίσιμα, μέσα από τις σχέσεις και τους δεσμούς τους με το Είναι, ως το κοινό εργαστήρι που θεμελιώνει τα πάντα. Αν και το θεμέλιο της υπόσταση μας είναι το ίδιο το Είναι, εν τούτοις αποδεικνύεται ότι δεν μπορούμε να το εξερευνήσουμε και να το ανακαλύψουμε εξ ολοκλήρου, ούτε όμως και να το εννοήσουμε. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε, είναι να βιώσουμε την προσφορά της αγάπης Του: την ζωτικότητα Του που μας δανείζει τον παλμό Του.
Για να βιωθεί το απόλυτο τη σχέσεις μας με το Είναι, θα πρέπει να χάσουμε τις την ψευδή αίσθηση του εαυτού ως «εγώ». Η υπόσταση του ανθρώπου, επειδή ακριβώς θεμελιώνεται από το Είναι της, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να απειληθεί ποτέ από κάτι αντίθετο. Είναι η αρχέτυπη μήτρα από την οποία προκύπτουν τα πάντα, χωρίς τα ίδια να γνωρίζουν το μυστικό της δημιουργίας τους.
Ο άνθρωπος εκπροσωπεί το Είναι στο εδώ Του. Στο εδώ-του-Είναι περιδιαβαίνουμε στον διάκοσμο, όταν Αυτό διανοίγεται προς εμάς με Ανατολές. Στο βαθμό που το ερμηνεύουμε αυθεντικά όταν μας διανοίγεται, γινόμαστε κι εμείς αυθεντικοί, ως προς τη σχέση μας με Αυτό. Ζούμε δηλ. στην αλήθεια Του.
Στο ποίημα του Παρμενίδη, η θεά της αλήθειας παρουσιάζει δύο δρόμους. Τον δρόμο της αλήθειας και το δρόμο της δοξασίας(πλάνης). Ο δρόμος της αλήθειας αποκαλύπτει τη αυθεντική μας σχέση με το Είναι. Τότε το Είναι καθίσταται εμφανές. Φανερώνει δηλ. την εν-φάνεια Του. Το ενιαίο συν-έχειν Του.
Ο δε άλλος δρόμος, της δοξασίας, είναι αυτός που μας αποκρύπτει την αλήθεια. Η απόκρυψη δηλώνει τον τρόπο που ο άνθρωπος ερμηνεύει τη σχέση του με το Είναι. Η διαφορά των δύο συνιστά την οντολογική διαφορά. Το εδώ-του-Είναι πάντα στην αλήθεια του ήδη είναι, αλλά και μεσ’ την αναλήθεια του. Στο βαθμό που κατανοούμε την οντολογική διαφορά, το Είναι μας αποκαλύπτει την αλήθεια Του.
Η διαφορά αυτού που πιστεύουμε ότι είμαστε (ως δοξασία) και αυτό που πραγματικά είμαστε (ως αλήθεια), καθορίζει και το βαθμό κατανόησης της σχέσης μας με το Είναι.
Το Είναι πάντα εκ-τίθεται προς θέαση, δείχνεται δηλ. στον άνθρωπος. Επιτρέπει Εαυτόν στην διάθεση του ανθρώπου να το συναντήσει.
Στον άνθρωπο μπορεί να δοθεί η ευκαιρία, να ταξιδέψει σε κάθε γωνιά της γης. Αν όμως δεν ταξιδέψει μέσα του και επικοινωνήσει με την ουσία της ύπαρξής του το ίδιο το Είναι του, τότε το μυστικό της ζωής θα παραμείνει κρυφό και θα εξακολουθεί να του διαφεύγει. Αυτό που χάνει τελικά ο άνθρωπος, είναι η δυνατότητα να ανακαλύψει εκείνο που κρύβεται μεσ’ την καρδιά και το εκπροσωπεί επάξια. Στερεί στον εαυτό του τη δυνατότητα της ανταμοιβής της γαλήνιας παρουσίασης που κρύβει εντός του. Εκεί υπάρχει ο φωτισμός, όπως και εκεί μπορεί να γίνει η ανακάλυψη του ποιοι στα αλήθεια είμαστε. Ο κάθε άνθρωπος είναι η αντανάκλαση του φωτός του Είναι, μέσω του οποίου καθίσταται κάτι ορατό και φωτίζει το κόσμο που ζει και κινείται εντός Του. Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, θα καταστήσει κάθε άλλη πορεία δευτερεύουσα, ενώ θα του φωταγωγεί υπέρλαμπρα την λεωφόρος εντός του: αυτή του Είναι.
Για το Είναι δεν υπάρχει αργά ή νωρίς, διότι όλα γίνονται στην ώρα τους, στο «παρόν» τους με χτύπους. Ας ενσκήψουμε στο άγος των προκαταλήψεων που μας δημιουργούν άγχος και ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και τις πορείες μας οι οποίες δεν μπορούν να παρεκκλίνουν από τις ράγες του Είναι. Η ανυπέρβλητη δυναμική εξ-έλξεως της αγάπη Του και προς τον εαυτό μας στρέφεται και είναι δεδομένη αλλά και αναπόφευκτη. Μια μικρή επιβράδυνση στις πορείες μας, ενδέχεται να βοηθήσει να αφουγκραστούμε τα βήματα που προαγγέλλουν την παρουσία Του.
Γιατί το Είναι μας ήδη βρίσκεται εκεί που θέλουμε να πάμε.
Αν αγκαλιάσουμε σφιχτά λοιπόν νοητικά τον εαυτό μας, θα αισθανθούμε την απόκριση Του μέσα από τους χτύπους της καρδιάς μας ως παρ-ουσία. Άλλωστε όλα είναι στη θέση του κενού που τα υποδέχεται ως Ένα-Είναι, με χτύπους και παύσεις αληθεύουν απαύστως εντός μας την παρουσία Του.
Ακόμα και αυτό το φοβισμένο σκίρτημα της ανθρώπινης ψυχής, αποκρύβει το θάρρος του Είναι να υπάρχει αιώνια στις επάρκειας Τους την αναζήτηση, ώστε να παραμένει ενιαίο και ατρεμές: στο εδώ-του-Είναι, μην και χάσουμε την Ελπίδα.
Εν τέλει, αυτό που η ζωή μας χαρίζει απλόχερα ως θαυμαστό δώρο εκ του Είναι της να ζήσουμε, είναι το ίδιο που θα πρέπει να της επιστρέψουμε, αν επιθυμούμε να κοινωνούμε την αλήθεια της -και αυτή ως δική Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου