Μια ομάδα με επικεφαλής τον Martin Wiener, γνωστικό νευροεπιστήμονα στο Πανεπιστήμιο George Mason στην Αμερική, εξέτασε πώς τα οπτικά ερεθίσματα μεταβάλλουν την εμπειρία του χρόνου από τους ανθρώπους. Έδειξαν σε αρκετές δεκάδες συμμετέχοντες εικόνες διαφορετικών σκηνών -από άδειες αίθουσες με κουτιά έως γεμάτα στάδια- για 300 έως 900 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Μετά από κάθε μία οι συμμετέχοντες έπρεπε να πουν αν ο χρόνος που πέρασαν κοιτάζοντας την εικόνα ήταν μικρός ή μεγάλος. Οι απαντήσεις τους αποκάλυψαν ότι, όταν οι εικόνες περιείχαν μεγάλες σκηνές, όπως μια άδεια αποθήκη, φαινόταν να έχει περάσει περισσότερος χρόνος. Το αντίθετο συνέβαινε όταν οι εικόνες απεικόνιζαν χώρους γεμάτους αντικείμενα, όπως ένα υπερπλήρες γκαράζ.
Αυτό ήταν παράξενο. Προηγούμενες έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι η εμπειρία του τεντωμένου χρόνου αυξάνεται με το μέγεθος- για παράδειγμα, αν στους ανθρώπους προβάλλονται εικόνες διαφορετικών αριθμών για ίσο χρονικό διάστημα, νομίζουν ότι οι μεγαλύτεροι αριθμοί προβάλλονται για περισσότερο χρόνο. Αλλά οι ακατάστατες σκηνές φάνηκε να έρχονται σε αντίθεση με αυτή την τάση. Για να δουν αν παίζει κάτι άλλο ρόλο, οι ερευνητές έκαναν ένα άλλο πείραμα χρησιμοποιώντας εικόνες που διέφεραν ως προς την απομνημόνευση.
Οι άνθρωποι θυμούνται καλύτερα εικόνες που επικεντρώνονται σε ανθρώπους, δράσεις και κεντρικά τοποθετημένα αντικείμενα. Η ομάδα του Δρ Wiener χρησιμοποίησε εικόνες από ένα σύνολο δεδομένων 60.000 εικόνων, όπου κάθε εικόνα είχε κριθεί ως προς την απομνημόνευσή της.
Όσο πιο αξιομνημόνευτη ήταν η εικόνα, τόσο περισσότερο φαινόταν να επιμηκύνει το χρόνο. Αυτό λειτούργησε και αντίστροφα: όταν οι συμμετέχοντες κλήθηκαν ξανά στο εργαστήριο μια μέρα αργότερα, θυμόντουσαν καλύτερα τις εικόνες που επιβράδυναν το χρόνο. Για να εξηγήσει το αποτέλεσμα, η ομάδα τροφοδότησε τις εικόνες απομνημόνευσης σε ένα νευρωνικό δίκτυο σχεδιασμένο να εντοπίζει αντικείμενα σε εικόνες με ρυθμό που συσχετίζεται με τον ανθρώπινο. Ίσως αντίθετα με τη διαίσθηση, ήταν ταχύτερο στην επεξεργασία των πιο αξιομνημόνευτων εικόνων. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτό το φαινόμενο στο τεχνητό νευρωνικό δίκτυο μπορεί να είναι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στους ανθρώπινους εγκεφάλους. Αν είναι έτσι, θα μπορούσε να είναι το κλειδί για να εξηγηθεί γιατί ο χρόνος μερικές φορές φαίνεται να επιβραδύνεται.
Το πώς ακριβώς η ταχύτητα επεξεργασίας οδηγεί σε αλλοιωμένη αντίληψη του χρόνου είναι ακόμη ασαφές, αλλά οι ερευνητές πιστεύουν ότι η σύνδεση έγκειται στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος δίνει προτεραιότητα στις εισερχόμενες πληροφορίες. Προτείνουν ένα νέο μοντέλο στο οποίο ο εγκέφαλος προσπαθεί να κάνει περισσότερη επεξεργασία όταν συναντά κάτι σημαντικό, σχετικό ή αξιομνημόνευτο.
Αυτό το κάνει, όπως προτείνουν, κάνοντας τα δευτερόλεπτα να φαίνονται να περνούν πιο αργά, ενδεχομένως ως ένας τρόπος για να γίνει περισσότερη επεξεργασία πριν αντιδράσει το σώμα. Αν ένας άνθρωπος ερχόταν αντιμέτωπος με ένα αρπακτικό, για παράδειγμα, μια πιο διαρκής έκρηξη σκέψης θα μπορούσε να είναι χρήσιμη, λέει ο Δρ Wiener.
Αυτός είναι ένας νέος και συναρπαστικός τρόπος να σκεφτούμε τι σημαίνει ο χρόνος για τον εγκέφαλο, λέει ο Chris Paffen, πειραματικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, ο οποίος δεν συμμετείχε στην εργασία. Αυτό θα καθιστούσε τον χρόνο “πρωταρχική πτυχή του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον κόσμο”, αντί για ένα απλό μέτρο του πόσο καιρό διαρκεί κάτι, λέει. Αν και προς το παρόν παραμένει κάτι περισσότερο από μια υπόθεση, η απομνημόνευσή της είναι αδιαμφισβήτητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου